Με μεγάλη προσέλευση κόσμου ξεκίνησε το 8ο Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Λεμεσού στο Θέατρο Ένα. Χωρίς γκλαμουριές. Περισσότερο η όλη φάση μου θύμισε την κατάληψη στη Δημοτική Αγορά της Κυψέλης και μάλλον δικαίως, εφόσον το Θέατρο Ένα στεγάζεται μεσ' στην παλιά αγορά της Λεμεσού.
Ο καλλιτεχνικός διευθυντής του φεστιβάλ, Γιάγκος Χατζηγιάννης, και ο μεταφραστής του στην αγγλική έδωσαν με λίγα λόγια το στίγμα της φετινής διοργάνωσης, η οποία βασίστηκε στον εθελοντισμό και στην ''καλή καρδιά'' κάποιων ανθρώπων, ελέω της διαβόητης κρίσης, που χτύπησε και την Κύπρο, μα που σε καμία περίπτωση δε φτάνει τα δικά μας τα μαύρα χάλια - και που μάλλον δε θα φτάσει, καθ' ότι οι Κύπριοι είναι, αν μη τι άλλο, πιο προνοητικοί...
Ακολούθησε η προβολή του εναρκτήριας ταινίας του φεστιβάλ, του ντοκιμαντέρ ''The Crash Reel'' της Lucy Walker, που έχει σαρώσει τα βραβεία στα μεγαλύτερα φεστιβάλ της αμερικανικής ηπείρου. Sorry, but it's too american to me...Η άνοδος και η πτώση του 20χρονου snowboarder Kevin Pearce που παθαίνει κρανιοεγκεφαλική κάκωση σε ατύχημα κι όταν αποκαθίσταται η υγεία του, μετά από δύο δύσκολα χρόνια, μυαλό δε βάζει και θέλει να συνεχίσει το επικίνδυνο αυτό σπορ και να φάει το κεφάλι του. Στο τέλος συνετίζεται από μαμά, μπαμπά, αδέρφια - μεταξύ των αδερφών του, ένα πανέξυπνο υπερευαίσθητο αγόρι με σύνδρομο down -, αφήνει μούσια α λα Goodmorning Vietnam και το γυρνάει στον ακτιβισμό, συμβουλεύοντας άλλους επίδοξους snowboarders - μελλοθάνατους.
Μετά το τέλος του δίωρου ντοκιμαντέρ (διάρκεια - βασανιστήριο), η παραγωγός του, Martha Eidsness Mitchell, ήταν ανάμεσα μας για έναν διάλογο με το κοινό. Μας εξήγησε πως η σκηνοθέτιδα Lucy Walker, ειδικευμένη στις τελετές απονομής των Oscar, όπως πληροφορήθηκα αργότερα, βρήκε τον Kevin Pearce σε ένα campus snowboarders, την κέντρισε η ιστορία του και σκέφτηκε να γυρίσει ένα ντοκιμαντέρ με θέμα τη ζωή του.
Σ' αυτό ωστόσο που δε στάθηκε κανείς, ούτε η παραγωγός, ούτε και το κοινό που τη ρωτούσε διάφορα, ήταν ο συντηρητισμός που απέπνευσε το συγκεκριμένο ντοκιμαντέρ στο σύνολο του. Το τελευταίο πλάνο με την ενωμένη οικογένεια να προσεύχεται την Ημέρα των Ευχαριστιών λίγο πριν ξεκινήσει το δείπνο, επιβεβαίωσε πως η βασική πρόθεση της σκηνοθέτιδας δεν ήταν ένας αθλητικός ακτιβισμός ή η κατασκευή ενός ντοκιμαντέρ ιατρικού ενδιαφέροντος, αλλά μία προπαγάνδα υπέρ της ''καλής'' χριστιανικής αμερικανικής οικογένειας - σα να βλέπεις δηλαδή ήρωες σαπουνόπερας, που περνάνε τα πάνδεινα, αλλά στο τέλος νικάει η ενότητα και η αγάπη. Θα το σχολίαζα και στην ίδια την παραγωγό όλο αυτό, αλλά σκέφτηκα μη με πουν...ξινό απ' την πρώτη μέρα.
Anyway, το πάρτι που ακολούθησε στον πεζόδρομο έξω από το Θέατρο Ένα και που έγινε με τη συνδιοργάνωση του Κέντρου Μουσικής Πληροφόρησης Κύπρου, περιελάμβανε ποτά, live soft - jazz μουσική και, φυσικά, πηγαδάκια για την ταινία που μόλις είχαμε παρακολουθήσει. Η σημερινή δεύτερη μέρα του φεστιβάλ προβλέπεται πολύ πιο πλούσια και ενδιαφέρουσα!
