Το 2004 είχε κυκλοφορήσει το πολυσυλλεκτικό άλμπουμ της Ελευθερίας Αρβανιτάκη, ''Όλα στο φως''. Τι κι αν το ομότιτλο κομμάτι έφερε την υπογραφή των Νίκου Ξυδάκη - Αλκίνοου Ιωαννίδη; Τι κι αν ακόμη το CD τελείωνε με ένα αριστουργηματικό τραγούδι, το ''Σαν αεράκι'' του Μανώλη Πάππου σε ποίηση Ναπολέοντα Λαπαθιώτη; Τα τραγούδια που ξεχώρισαν και παίχτηκαν κατά κόρον από τα ραδιόφωνα ήταν τα δύο του Μιχάλη Χατζηγιάννη, το ''Πάρε με αγκαλιά και πάμε'' και το ''Ως τα χαράματα''. Το ''Όλα στο φως'' σηματοδότησε τη στροφή της ερμηνεύτριας σε ένα αναλώσιμο ποπ ρεπερτόριο, σε ένα είδος τραγουδιού που ελάχιστη σχέση είχε με τις προηγούμενες, εξαιρετικές ομολογουμένως, δουλειές της: ''Τα κορμιά και τα μαχαίρια'' (1994) του Ara Dinkjian και κυρίως τα ''Τραγούδια για τους μήνες'' (1996) του Δημήτρη Παπαδημητρίου, για να μην πάμε πιο πίσω στις συνεργασίες της με τους Οπισθοδρομικούς, τον Ξυδάκη, τον Ζήκα και τον Σπανουδάκη.
Το 2006 ωστόσο η Αρβανιτάκη τραγούδησε σε ένα άλμπουμ - επιτομή στην πορεία της, το ''Γρήγορα η ώρα πέρασε'', σε μουσική Νίκου Ξυδάκη και σε ποίηση Σαπφούς - Ελύτη, Ευριπίδη - Κ. Χ. Μύρη, Καρυωτάκη και Καψάλη. Ο δίσκος παρουσιάστηκε τότε στο ''Gazarte'' και έκτοτε η ίδια δεν ξανατραγούδησε ποτέ κομμάτια μέσα απ' αυτόν, τουλάχιστον στα προγράμματα της σε μουσικές σκηνές. Εξαιρείται ο κύκλος των παραστάσεων της στο Παλλάς με τίτλο ''Όλα αρχίζουν αλλιώς'' (Φεβρουάριος 2011), όπου εκεί ερμήνευσε όλα τα μεγάλα τραγούδια του ένδοξου κοντινού ή μακρινού παρελθόντος της. Οι συναυλίες αυτές δεν πήγαν πολύ καλά από εμπορικής άποψης, τουλάχιστον για το βεληνεκές της Αρβανιτάκη, και έκτοτε η ίδια στράφηκε - όπως φάνηκε - στο αμιγώς ποπ εμπορικό ρεπερτόριο της, το οποίο μας είχε πρωτοφανερώσει με τα κομμάτια του Χατζηγιάννη.
Μεγάλος πρόλογος για ένα μόνο ολοκαίνουργιο τραγούδι, το ομολογώ. Ένα τραγούδι - προπομπός του επερχόμενου δίσκου που ετοιμαζόταν τα τελευταία τρία-τέσσερα χρόνια και που έκανε την αγωνία των φαν της να οξύνεται. Η αρχική σκέψη σίγουρα θα είχε να κάνει με το πόσο αυστηρή και επιλεκτική είναι η Αρβανιτάκη στο ρεπερτόριο της ή ''προφανώς άργησε διότι θα ήθελε να συγκεντρώσει το κατάλληλο υλικό''. Σύμφωνα, λοιπόν, με πληροφορίες που έφτασαν, το νέο CD της Ελευθερίας Αρβανιτάκη θα περιέχει έξι τραγούδια του Θέμη Καραμουρατίδη σε στίχους της Λήδας Ρουμάνη, κάποια άλλα του Στάθη Δρογώση συν ένα τραγούδι των Νίκου Πορτοκάλογλου - Ευτυχίας Μητρίτσα, καθώς και το κομμάτι από την ταινία ''J.A.C.E.'' του Μενέλαου Καραμαγγιώλη. Ως εδώ, καλά.
Γιατί όχι; Σουξέ γράφει ο Καραμουρατίδης, τραγούδια στην Αλεξίου έδωσε πρόσφατα ο Δρογώσης και, όπως είπαμε, η Αρβανιτάκη τα τελευταία χρόνια αντιμετωπίζει έργα του τύπου ''Τραγούδια για τους Μήνες'' ως ''ειδικά'' (εγώ θα έλεγα ''κουλτουριάρικα'' με τη λογική της), επομένως ''βαριά'' και μάλλον ακατάλληλα για το κοινό που την αποθεώνει στις εμφανίσεις της. Δικαίωμα της, αν και προσωπικά διαφωνώ ως ακροατής της από το 1987, που την είχα πρωτοδεί σε συναυλία με τη Δήμητρα Γαλάνη και τους Κατσιμιχαίους. Τέλος πάντων, απ' τη στιγμή που ένα κλιπ δίνεται στη δημοσιότητα ως promo - πρόγευση του καινούργιου δίσκου, μπορεί ο καθένας ελεύθερα να ασκήσει και την κριτική του.
Είμαι ένας απ' τους ακροατές που έδωσαν στο κομμάτι 10.815 views (διόλου ευκαταφρόνητο νούμερο μέχρι την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές) μέσα σε δύο 24ωρα από την ανάρτηση του στο youtube! Άκουσα και ξανάκουσα το τραγούδι ''Μη με φωνάξεις'' σε μουσική Θέμη Καραμουρατίδη και στίχους Λήδας Ρουμάνη κι έχω τώρα να παρατηρήσω τα εξής:
Κατ'αρχάς, εντύπωση μου είναι πως η φωνή της Αρβανιτάκη πέρασε από την επεξεργασία του ενορχηστρωτή Soumka. Ακούγεται ελαφρώς, όσο πατάει η γάτα, ''ρομποτική'', φιλτραρισμένη, ''κομπιουτεράιζ'' να το πω αλλιώς, σε ορισμένα σημεία και βασικά στην έναρξη. Εντύπωση μου, επαναλαμβάνω, ενδεχομένως και λάθος.
Από μουσικής άποψης έχουμε μία ρυθμική ποπ σύνθεση με έγχορδα και electronics, ένα κι ένα για την εγχώρια ραδιοφωνική πιάτσα, ωσάν τραγούδι του κιλού όμως για τα δεδομένα της διεθνούς δισκογραφίας. Απορίας άξιον πως η ευφυής και ανέκαθεν ψαγμένη με τον ήχο της Αρβανιτάκη επαναπαύθηκε σε ένα τόσο προκάτ σουξεδάκι. Που είναι οι αναζητήσεις της στο πλαίσιο ενός trip hop ύφους που τόσο θα της ταίριαζε; Γιατί δεν τόλμησε να κάνει ένα άλμπουμ στο στυλ των Thievery Corporation, να γίνει κάτι σαν τη δικιά μας Natalia Clavier στην τελική, αφού της αρέσουν τόσο η ποπ, όσο και τα σύγχρονα μουσικά ρεύματα; Γιατί, θα μου απαντούσε κάποιος, θα την άκουγες μόνο εσύ και άλλοι χίλιοι και αυτό σίγουρα δεν το θέλει καθόλου η συγκεκριμένη ερμηνεύτρια. Πάσο!
Ας πιάσουμε λοιπόν τους στίχους κι εδώ φοβάμαι θα εξαντλήσω όλη την αυστηρότητα μου. Δηλαδή, ok, αφού επέλεξε τον Καραμουρατίδη ως συνθέτη της, αδυνατώ να συλλάβω γιατί δεν πήρε στίχους και από τον, αναμφισβήτητα ταλαντούχο, Γεράσιμο Ευαγγελάτο. Αντ'αυτού, κοτζάμ Αρβανιτάκη επιλέγει να τραγουδήσει λόγια της στενής συνεργάτιδας της, Λήδας Ρουμάνη, που αναλώνονται σε μια συνεχή κλάψα όλο ''μη'' και ''μη''. Προφανώς η Ρουμάνη θα θέλησε να επαναλάβει την καλλιτεχνική επιτυχία του ''Τραγουδιού στο ραδιόφωνο (Μη φεύγεις)'' του Νίκου Κυπουργού, αλλά εκεί οι στίχοι ήταν της Λίνας Νικολακοπούλου, άρα ακόμη κι αυτή η σύγκριση που επιχειρώ τώρα πέφτει ολότελα στο κενό.
Το γράφω με κάθε συμπάθεια στην Ελευθερία Αρβανιτάκη που κάποτε τραγούδησε Λαπαθιώτη, Ελύτη και Γκανά και σήμερα τη βλέπω στο κλιπ αυτό, ώριμη γυναίκα μεν, ωραιότατη δε, να επικυρώνει τον επιτηδευμένο στιχουργικό παλιμπαιδισμό της Λήδας Ρουμάνη.
Το ''Μη με φωνάξεις'' δεν προσθέτει τίποτα στην πορεία της και αντιθέτως την κάνει συγγενή με όλα τα καταναλωτικά υποπροϊόντα που μας πλασάρονται με το στανιό. Αν εξακολουθούν να τη γοητεύουν τέτοια τραγούδια ως ερμηνεύτρια, εμένα μου περισσεύει. Θα υποστεί και τη δέουσα κριτική, όμως.
Εύχομαι το ''Μη με φωνάξεις'' να ήταν ένα ατυχές promo και το καινούργιο άλμπουμ να περιέχει πραγματικά καλά τραγούδια. Θα είμαι ο πρώτος που θα αναθεωρήσω την παρούσα κριτική.
σχόλια