Θα ευχόμουν να είχα πρωτοπάρει συνέντευξη από την Ελένη Τσαλιγοπούλου στα μέσα του 1980, τότε που ξεκινούσε: Ένα εύσωμο μελαχρινό κατσαρομάλλικο κορίτσι που ερμήνευε σμυρναίικα και ρεμπέτικα μέχρι να καταλήξει στον Σείριο του Μάνου Χατζιδάκι κι από κει στη ''γνωριμία ζωής'' με τον συνθέτη Γιώργο Ανδρέου. Από τότε πολλά άλλαξαν στον ιδιωτικό και καλλιτεχνικό της βίο. Προσωπικά, οριοθετώ την αλλαγή στο image, αλλά και στο ρεπερτόριο της, μία μέρα σαν όλες τις άλλες, πριν από 13 χρόνια, που ''έπεσα'' σε μουσική εκπομπή του MEGA Channel και η Τσαλιγοπούλου ερμήνευε το ''Πιάσε με'' του Κώστα Λειβαδά: Εκεί είδα μία κομψότατη νέα γυναίκα με ξανθά σπαστά μαλλιά και κυρίως με μία αλλαγή, μία σαφή πρόοδο, στον ήχο του ρεπερτορίου της. Δεν είναι μικρό πράγμα από Μαρίκα Νίνου να τολμάς να τη βγεις...Lana Del Rey και να σκίζεις κιόλας! Αφορμή για την ακόλουθη συνέντευξη, αποκλειστικά για το Προσκλητήριο Νεκρών (και Ζώντων πλέον) της LIFO, είναι η αποψινή συναυλία στην Τεχνόπολη. Μία συναυλία με σκοπό ιερό, αφού διοργανώνεται από τον Πολυχώρο Κοινωνικής Αλληλεγγύης και Πολιτισμού με όλα τα έσοδα να διατίθενται για την ενίσχυση του Κοινωνικού Ιατρείου - Φαρμακείου Αθήνας. Η Ελένη Τσαλιγοπούλου ήρθε ακριβώς στην ώρα της στο ραντεβού μας, αεράτη, με το κοριτσίστικο εμπριμέ της φόρεμα, συμφώνως και με τον τίτλο ''Κορίτσι και Γυναίκα'' εκείνου του κλασικού πια άλμπουμ της με τον Ανδρέου. Βρήκαμε ένα ήσυχο - όσο μπορούσαμε, όπως θα διαπιστώσετε κατά την ανάγνωση της συνέντευξης - καφέ και το μαγνητοφωνάκι άνοιξε:
Σας πετυχαίνω λίγο πριν μπείτε στην Τεχνόπολη για τη συναυλία του Βασιλικού. Πως σας φάνηκαν οι πρόσφατες διασκευές του στον Βασίλη Τσιτσάνη;
Για μένα που έχω αφιερώσει πολλά χρόνια στο ρεμπέτικο και στο λαϊκό τραγούδι, κουράστηκα να το ακούω με τον ίδιο τρόπο. Μάλιστα, τα τελευταία χρόνια ένας λόγος που δεν τραγουδάω τα λαϊκά τραγούδια είναι γιατί μέσα μου έχουν φθαρεί πολύ. Δεν μιλάω για τα ρεμπέτικα ή τα δημοτικά, διότι αυτά πάντα τα κρατάω. Και μην ξεχνάμε ότι στην Ελλάδα ο λαϊκός τραγουδιστής - υπερήρωας σέρνει τα λαϊκά τραγούδια σαν μια μπάλα με αλυσίδα από το πόδι του, αφού ο κόσμος περιμένει να τα ακούσει με τη φωνή του. Τι κρίμα! Πολλές φορές κάνω προσπάθεια να ανταλλάξω ένα τραγούδι με κάποιο άλλο και βλέπω ότι απαιτεί πάρα πολύ κόπο.
Εκτός από τον Βασιλικό που ''πείραξε'' τον Τσιτσάνη, έχετε συνεργαστεί και με τα άλλα ''πειραχτήρια'' του λαϊκού ρεπερτορίου, τους Imam Baildi...
Επίσης, τα πειράζω κι εγώ τα λαϊκά τραγούδια πλέον. Ξέρετε από που προέκυψε όλο αυτό; Κάποια στιγμή αισθάνθηκα ότι με κυνηγούν τα φαντάσματα της Νίνου, του Τσιτσάνη, του Βαμβακάρη. Το 1984, όταν έφυγε ο Τσιτσάνης, ένιωσα μια τεράστια μοναξιά.
Μου θυμίζετε μία παλαιότερη επίσκεψη μου στο σπίτι του συχωρεμένου του μπουζουξή και λαϊκού συνθέτη Γιάννη Καραμπεσίνη. Ζούσε μόνος και οι τοίχοι του ήταν γεμάτοι από ασπρόμαυρα παλιά πορτραίτα όλων αυτών που λέτε. Εγώ, που δεν είμαι τραγουδιστής, και σκιάχτηκα...
Ακριβώς. Και ο Καραμπεσίνης ερχόταν από μία άλλη παλιά γενιά μουσικών. Αρκετοί όμως μουσικοί της δικής μου γενιάς δεν μπόρεσαν να εξελιχθούν. Παίζουν, βέβαια, τη λαϊκή μουσική στα δάχτυλα κι εγώ χαίρομαι να πηγαίνω να τους ακούω σε γνήσια απείραχτα λαϊκά τραγούδια. Αναφέρομαι σ' αυτούς που μπορούν, που αντέχουν να το κάνουν. Εγώ πια δεν μπορώ, δεν το αντέχω.
Κι εγώ σας θυμίζω αυτό που έλεγε ο Μάνος Χατζιδάκις ότι ο τραγουδιστής οφείλει να εμπεριέχει μνήμη, όχι απαραίτητα στεγνά ιστορική. Πάντως, μνήμη. Αναρωτιέμαι όταν ο Βασιλικός και όλα αυτά τα παιδιά ''πειράζουν'' τη ''Συννεφιασμένη Κυριακή'', έχουν επίγνωση ότι γράφτηκε για την ημέρα της γερμανικής εισβολής στην Αθήνα;
Μα τα τραγούδια αυτά, ανεξαρτήτως αν γράφτηκαν για τον πόλεμο, τον έρωτα ή ένα κοσμοϊστορικό γεγονός, κουβαλάνε συλλογική μνήμη από μόνα τους. Δε μπορώ εγώ κάθε φορά που λέω τη ''Συννεφιασμένη Κυριακή'' να σκέφτομαι ότι γράφτηκε γι'αυτό το λόγο. Σκέφτομαι απλά ότι είναι ένα υπέροχο τραγούδι του Τσιτσάνη και κατ' εμέ όχι το καλύτερο του. Σοβαρά μιλάμε; Έχει γράψει αριστουργήματα! Τραγούδια πολύ πιο ιερά από τον σκοπό τους, ξεκομμένα από τον πόλεμο και όποιο άλλο πλαίσιο της εποχής τους.
Κατάγεστε από τη βόρεια Ελλάδα, τη Νάουσα. Πείτε μου με δυο λόγια για το πώς βρεθήκατε το 1987 στον Σείριο του Χατζιδάκι με τον ερχομό σας στην Αθήνα.
Ακόμη δεν είχε εκδοθεί ο δίσκος μου με τον Γιώργο Ζήκα, αλλά είχε πάει χέρι με χέρι σε πολλούς ανθρώπους του χώρου που ενδιαφέρονταν για κάποια καινούργια φωνή. Από ένα demo με άκουσε ο Γιώργος Νταλάρας και ήρθε κι έκανε συμμετοχή στο δίσκο του Ζήκα, από ένα demo με άκουσε ο Σταμάτης ο Σπανουδάκης και με πήρε μαζί του στον Σείριο, όπου βρέθηκα να αυτοσχεδιάζω στο ''Κύριε των Δυνάμεων'' με τον ίδιο τον Σταμάτη στα πλήκτρα και τον Σαλέα στο κλαρίνο.
Αληθεύει ότι σας έγινε πρόταση τότε να κάνετε δίσκο με ρεπερτόριο Χατζιδάκι - Θεοδωράκη και αρνηθήκατε;
Ο Μάνος Χατζιδάκις ήταν ο μόνος, σαν πιο ''νέος'' απ' όλους που κατάλαβε γιατί αρνήθηκα όντως να γίνει αυτός ο δίσκος. Να σας εξηγήσω: Ο Μαραβέλιας, ο τότε διευθυντής της Lyra, είχε καταλάβει ότι ο Χατζιδάκις με συμπαθούσε πάρα πολύ και ότι είχε κάπου την έγνοια μου, δηλαδή πως θα πορευτώ στον δύσκολο τούτο χώρο. Με φώναξε, λοιπόν, μια μέρα και μου είπε ''Θα κάνεις ένα δίσκο με πέντε τραγούδια του Μάνου και άλλα πέντε του Μίκη''.
Τραγούδια πρωτότυπα ή επανεκτελέσεις;
Δε θυμάμαι, αφού δεν προχώρησε καθόλου το σχέδιο. Αμέσως είπα ''Όχι''! Είχα μόλις ερωτευθεί τον Γιώργο Ανδρέου (γέλια). Ο μεν Μαραβέλιας κόντεψε να πάθει εγκεφαλικό, με αποκαλούσε ''φρικιό της Θεσσαλονίκης'', ο δε Χατζιδάκις αργότερα που με συνάντησε, με ρώτησε ''Γιατί εσύ δεν ήθελες να κάναμε δίσκο''; ''Κύριε Χατζιδάκι'' απάντησα ''είμαι πολύ ερωτευμένη με τον Γιώργο Ανδρέου και θέλω να κάνω μαζί του δίσκο''. Τότε ο Μάνος χαμογέλασε, θυμάμαι, και μού'πε ''Εντάξει, άμα είναι για τέτοιο λόγο, να τον κάνετε το δίσκο και εύχομαι τα καλύτερα''. Γι' αυτό είπα πριν ότι ο Μάνος ήταν ο μόνος που κατάλαβε.
Θα την ελαφρύνω λίγο την κουβέντα: Όταν κάποτε είπαν στην Άννα Βίσση, στο ''Κλικ'' νομίζω, ότι δεν θεωρείται ''σοβαρή τραγουδίστρια'', απάντησε με θράσος ότι δεν θέλει να είναι ''σοβαρή'' αν πρέπει να πάρει άλλα 100 κιλά και να φοράει κελεμπίες.
(γέλια) Την κατάλαβα την ερώτηση. Για τα στυλιστικά μου, έτσι;
Σας ρωτούν συχνά γι' αυτό;
Συνέχεια.
Φυσικό το βρίσκω. Σας ακούω, λοιπόν.
Θεωρώ ότι δεν είμαι η μόνη που άλλαξα στυλ. Όλες οι γυναίκες της γενιάς μου ομόρφυναν, πρόσεξαν τον εαυτό τους. Εγώ ήμουν ένα πάρα πολύ μονοεπίπεδο και ανώριμο άτομο, το μόνο που μ' ενδιέφερε ήταν η μουσική. Δεν μ' ενδιέφερε η ζωή μου, αλλά η τέχνη μου. Έχασα πολλά πράγματα έτσι.
Ούσα μητέρα κιόλας σε νεαρότατη ηλικία.
Ο γιος μου σήμερα είναι 31 ετών. Παρ' όλα αυτά, τότε, δεν είχα καμία προσωπική ζωή. Το ταλέντο μου ήταν εκεί απάνω και η ιδιωτική μου ζωή εκεί κάτω! Το άνοιγμα της ψαλίδας ήταν τεράστιο μεταξύ αυτών των δύο! Πέρασε πολύς χρόνος για να ισορροπήσω τον άνθρωπο με τον καλλιτέχνη, γιατί όταν έρχεται η ξαφνική αναγνωρισιμότητα όλοι πιστεύουν ότι είσαι το ίδιο ''επιτυχημένος'' και σαν άνθρωπος. Δεν ισχύει όμως αυτό. Έφτασα κοντά στα 35 για να αισθανθώ άνθρωπος, γυναίκα, ωραία γυναίκα. Παλιά μου έλεγαν οι φίλοι μου ''Έχεις πόδια;'' όταν άρχισα να φοράω λίγο πιο κοντά φορεματάκια. Ήμουν ένα μυστηριώδες πλάσμα, τσαμπουκαλού Βορειοελλαδίτισσα, απότομη, εγωίστρια! Δεν σήκωνα κουβέντα, κοίταζα μόνο το στόχο μου, το τραγούδι μου. Επειδή όμως κατά βάθος ήμουν και είμαι καλός άνθρωπος...
(Στο σημείο αυτό πέρασε ένα αυτοκίνητο με τη μουσική στη διαπασών σα να ήθελε ο νεαρός οδηγός να κάνει επίδειξη τα καλύτερα μπάσα της Αθήνας).
Ο Θεός κι η Παναγία! Αυτό είναι ακριβώς η Ελλάδα που θέλουμε να ξεχάσουμε.
Πότε ακριβώς συνειδητοποιήσατε ότι η ζωή σας κάνει ένα περίεργο γύρισμα, είπατε ''εδώ τώρα κάτι γίνεται'';
Κατ' αρχάς χάρηκα που ο κόσμος άρχισε να κατανοεί τη φωνή μου και να αναγνωρίζει το πρόσωπο μου. Παλιά μου λέγανε ''Είσαι ίδια η Ελευθερία Αρβανιτάκη'' και παλιότερα ''Είσαι ίδια η Γλυκερία''. Φωνητικά εννοώ! Από την Πόλυ Πάνου, τη Βίκυ Μοσχολιού, την Αλεξίου, τη Γαλάνη, όλες οι μεγάλες τραγουδίστριες, ήταν μέτζο σοπράνο, κοντράλτο, άλτο κλπ. Η πρώτη σοπράνο είναι η Γλυκερία, μετά έρχεται η Ελευθερία και τρίτη έρχομαι εγώ. Όταν αυτή η ταύτιση έσπασε και απέκτησα δικό μου ύφος και κυρίως ρεπερτόριο, εκεί χάρηκα, ηρέμησα και είδα ότι τα πράγματα παίρνουν μία άλλη τροπή - όχι απαραίτητα ανώδυνη, το αντίθετο θα έλεγα.
Το 2008 είχα ρωτήσει την Αρβανιτάκη αν υπάρχει κάποια στιγμή που βρίσκεται σπίτι της, πετάει στην άκρη τους δίσκους και τα πλάνα των συναυλιών και λέει ''τώρα θα δω ένα dvd μαζί με τους δικούς μου'', όπως κάνουν δηλαδή όλοι οι άνθρωποι. Θα σας ρωτούσα το ίδιο αναφορικά με την ''επώδυνη τροπή'' που παίρνει συχνά μια επιτυχημένη καριέρα.
Καλέ, τρελάθηκες; (γέλια) Τι ειν' αυτά που λες; Δεν υπάρχει πιο κινηματογραφόφιλος άνθρωπος από μένα! Όλη μέρα να μ' αφήσεις σπίτι και μπορώ να δω μαζεμένες τρεις - τέσσερις ταινίες. Βλέπω πολλούς φίλους καθημερινά! Πλέον έχω ένα σπίτι ανοιχτό!
Γιατί, παλιά δεν τό'χατε ανοιχτό το σπίτι;
Όχι. Ήταν οι εποχές που δουλεύαμε πέντε και έξι μέρες την εβδομάδα και δεν υπήρχε καθόλου χρόνος για τίποτα. Γι' αυτό σας λέω, τα καλύτερα έπονται. Όσο μεγαλώνουμε, βγαίνουν κάποια καλά στοιχεία, όχι ως απωθημένα, αλλά ως λύτρωση.
Θα επιμείνω: Πως ορίζετε την ''όχι απαραίτητα ανώδυνη τροπή'' στην επιτυχημένη πορεία ενός καλλιτέχνη;
Ήταν εκεί που, όπως είπα, άρχισα να νιώθω πιο ήρεμη. Δεν ήμουν απλά η ''καλή τραγουδίστρια'', αλλά είχα το δικό μου κοινό που με ακολουθούσε στις παραστάσεις μου. Τότε χρειάστηκα να ισορροπήσω με πιο εξειδικευμένο τρόπο μέσα μου και μπήκα στην ψυχανάλυση.
Κάνατε ψυχανάλυση; Προς τιμήν σας που το λέτε. Για πόσα χρόνια;
Βέβαια, και με βοήθησε πάρα πολύ. Έκανα ψυχανάλυση για μία πενταετία. Δεν είναι εύκολο πράγμα η φήμη και βασικά δεν είναι καθόλου εύκολο να ισορροπήσεις την αγάπη του κόσμου σε σχέση μ' αυτό που είσαι. Δεν είμαι αχάριστη, με αγάπησε πάρα πολύς κόσμος, αλλά όσο μεγάλωνα και ωρίμαζα κατάλαβα ότι όλο αυτό ήταν και μία τροχοπέδη. Μιλάω για μένα πού'μαι εκ φύσεως ανήσυχη με την τέχνη μου, ένας άνθρωπος 50 ετών που ακούει καθημερινά πολλή μουσική και όχι μόνο ελληνική.
Ζήσατε τη χρυσή εποχή του ''έντεχνου'', ολόκληρη τη δεκαετία του 1990 και την πρώτη του 2000. Αναρωτιέμαι, οικονομικά διευκολύνθηκε η ζωή σας, πλουτίσατε - σας ρωτώ ευθέως, κι αν ναι, πως την παλεύετε σήμερα με την κρίση;
Όχι, καλέ, κι εσύ, ''πλουτίσατε'' λέει (γέλια). Ευτυχώς εγώ δε ζήταγα πολλά. Αυτά που έκανα απ' τα πολλά χρήματα που κέρδισα για ένα διάστημα ήταν να φτιάξω ένα σπίτι στην Πάρνηθα κι ένα στούντιο μαζί με τον Γιώργο Ανδρέου. Δεν έκανα ταξίδια...μακρινά, που λέει και το τραγούδι, δεν έκανα έξαλλη ζωή, δεν ήμουν η τραγουδίστρια που θ'αγόραζε πανάκριβες τουαλετάρες! Ευτυχώς, γιατί δεν θα μπορούσα και να τα κάνω όλα αυτά! Τα πιο πολλά χρήματα μου αρέσει να τα δίνω στο σούπερ-μάρκετ για να μαγειρέψω για τους φίλους μου, διότι έχω και εμμονή με τη μαγειρική, παρά να τα δώσω στο οτιδήποτε άλλο. Ανέκαθεν ήθελα μια ποιότητα ζωής: Το καλό φαΐ, το καλό κρασί, τα καλά τσίπουρα!
Λέτε για τσίπουρα κι έτσι όπως μιλάτε, νομίζω πως αυτή σας η στάση είναι απόρροια της λαϊκής τάξης απ' την οποία προέρχεστε.
Βεβαίως! Είμαι ένας λαϊκός άνθρωπος από τη Νάουσα που δεν έγινα ποτέ πρόσωπο των media, επειδή δεν το επιδίωξα.
Κι όμως ένα φεγγάρι σας έπαιζαν πολύ τα ιδιωτικά κανάλια ως ''ποπ'' πλέον τραγουδίστρια.
Μιλάτε για μια εκπομπή με τη Ναταλία Γερμανού στο MEGA. Εκεί είχε φανεί η όποια ''αλλαγή'' λόγω τηλεόρασης, αλλά εμένα ο ήχος μου είχε αλλάξει από το 1998, ένα - δυο χρόνια νωρίτερα. Όταν είχαμε κάνει την ''Αρζεντίνα'', θυμάμαι μια μέρα που ήμασταν στο αμάξι με τον Ανδρέου και μου είπε ότι θα ήθελε να εξηλεκτρίσουμε λίγο τον ήχο μου. Φρίκαρα όταν μού'πε αυτό το πράγμα ο Γιώργος! Θύμωσα! Σε τρία χρόνια που έβλεπα ότι δεν υπάρχει πια λαϊκός κόσμος ώστε να υπάρξουν λαϊκά τραγούδια, τον παρακαλούσα! Μέχρι σήμερα δεν είναι εύκολο να ξαναϋπάρξουν λαϊκά τραγούδια, αν δεν υπάρξει πρώτα ο λόγος ύπαρξης τους. Εκεί λοιπόν που έκανα το δίσκο ''Αλλάζει κάθε που βραδιάζει'', ο οποίος αγαπήθηκε πολύ, ένας κόσμος που με ήξερε απ' το ''Τζιβαέρι'' και τα ''Παιδιά της γειτονιάς σου'' μπερδεύτηκε!
Παρ' όλα αυτά, κοιτώντας τώρα με την απόσταση χρόνων, θα λέγαμε ότι απ' αυτό το άλμπουμ και μετά δεν ήταν λίγοι οι ''έντεχνοι'' καλλιτέχνες που εκμοντέρνισαν τον ήχο τους.
Ακούστε, στην Ελλάδα δεν ακούμε ξένη μουσική, πράγμα απαράδεκτο. Μιλάω για μας, τους καλλιτέχνες μουσικούς, όχι τον απλό κόσμο. Αυτό συμβαίνει γιατί έχουμε μια σοβαρή μουσική ως χώρα, το δημοτικό, το ρεμπέτικο, το έντεχνο, αλλά επειδή ακριβώς είμαστε μια μικρή χώρα γίναμε λίγο ''μαγαζάκι''. Σταματήσαμε ν' ακούμε τι γίνεται έξω. Είναι δυνατόν να παράγεις μουσική χωρίς ν' ακούς τι γίνεται έξω από σένα; Και γιατί; Γιατί μέχρι τότε οι λαϊκοί τραγουδιστές είχαμε μείνει στο λαϊκό τρόπο, αφού αυτό ήθελε η κοινωνία και τα μαγαζιά. Αν δεν είχαμε τόσο σοβαρή μουσική παράδοση ως χώρα, ενδεχομένως να ήμασταν πιο ανοιχτοί στους πειραματισμούς και τίποτα να μην πείραζε κανέναν. Προσωπικά, μπορείς να μου κλείσεις το στόμα να μην ξανατραγουδήσω ποτέ, δε μπορείς όμως να μου κλείσεις τα αυτιά και να μην ακούω συνέχεια μουσική!
Συνάδελφοι σας όπως ο Παντελής Θεοχαρίδης που σας ξέρει από το ξεκίνημα σας, αλλά και η Δήμητρα Γαλάνη, έχουν αναφερθεί στα μοναδικά σμυρναίικα γυρίσματα της φωνής σας. Αναρωτιέμαι αν τα έχετε μεταφέρει αυτούσια στον ηλεκτρονικό νέο ήχο σας.
Βεβαίως, γιατί αυτά τα γυρίσματα δεν είναι μόνο από τη Σμύρνη, αλλά και από τα δικά μου Βαλκάνια. Αυτό που έχω ως ταλέντο είναι η ισχυρή τραγουδιστική μου μνήμη, τίποτα άλλο, αφού ούτε ιδιαίτερη χροιά έχω και μοιάζω και με άλλες φωνητικά. Δηλώνω όμως βιωματική τραγουδίστρια, γεννημένη μέσα σε διονυσιακά νταούλια και ζουρνάδες, με μια πολύ ισχυρή παράδοση μέχρι σήμερα στη Νάουσα. Αυτό εγώ θεωρώ μεγάλο ταλέντο, τη μνήμη κάθε τραγουδιστή και το συναίσθημα που μεταφέρει.
Θα τραγουδήσετε για το Κοινωνικό Ιατρείο - Φαρμακείο Αθηνών. Ανέκαθεν προσφέρατε το τραγούδι σας υπέρ των αδυνάτων;
Πάντα! Πλέον το 1/3 των συναυλιών που κάνω είναι για κοινωνικούς σκοπούς. Τώρα οι καιροί το επιτάσσουν, αν υποτεθεί πως το τραγούδι παίζει παρηγορητικό καθοριστικό ρόλο. Μην τρελαθούμε ωστόσο, εκατό τραγουδιστές να μαζευτούμε, η κοινωνία δεν θα αλλάξει, αλλά πάλι είναι σημαντικό άνθρωποι να ονειρεύονται και να ξεχνάνε τον πόνο τους με το τραγούδι. Το τραγούδι κάνει καλό σε καθέναν από εμάς, προσωπικά.
Ακόμη και σε εσάς που είστε πάνω στη σκηνή.
Όχι, εγώ έχω άλλο ρόλο. Εγώ μεταφέρω το συναίσθημα στον ακροατή, προσπαθώ να'μαι πειστική για να τον βοηθήσω να μπει σε μια εσωτερική διεργασία, να κοιταχτεί μέσα του και να μη φοβηθεί.
Μιλάτε ψυχαναλυτικά.
Τελείως (γέλια), μου έμεινε απ' την ψυχανάλυση!
Με ποιους λοιπόν θα μοιραστείτε τη σκηνή της Τεχνόπολης;
Για έναν τόσο σοβαρό σκοπό όπως είναι η ενίσχυση του Κοινωνικού Ιατρείου της Αθήνας, θα συμπράξουμε με τον Γιώργο Ανδρέου, με τη Μελίνα Κανά, φίλη χρόνων, και με τρία νέα παιδιά: τον Αλέξανδρο Εμμανουηλίδη, την Ευτυχία Μητρίτσα και τη Μαρία Παπαγεωργίου. Πρόκειται για τρεις ενδιαφέρουσες περιπτώσεις νέων δημιουργών που έχουν καταφέρει να φτιάξουν πυρήνα από μόνοι τους. Κι εγώ όταν δω νέο άνθρωπο με πάθος δε μπορώ να μη σταθώ δίπλα του!
Κλείνοντας, θα ήθελα να σας αναφέρω δύο ονόματα νέων γυναικών μουσικών και να μου πείτε τη γνώμη σας. Μόνικα...
Άκουσα ένα νέο παιδί με ωραίες μελωδίες. Εγώ που τα αγγλικά μου είναι φριχτά και μια ζωή άκουγα ξένη μουσική, χωρίς να καταλαβαίνω τι λένε τα λόγια, δεν με πείραξαν καθόλου τα αγγλόφωνα κομμάτια της. Μια ωραία κίνηση από ένα νέο κορίτσι, αλλά μέχρι εκεί. Θέλω να πω ότι έγινε τέτοιος ντόρος που κόντεψαν να την καταστρέψουν την κοπέλα.
Νατάσσα Μποφίλιου...
Μία πάρα πολύ καλή τραγουδίστρια! Εύχομαι να κάνει και στο μέλλον σημαντικά πράγματα. Περιμένουμε! Δε μπορούμε να πέφτουμε πάνω στα νέα παιδιά σαν κοράκια. Μην τους ρίχνουμε στην επιτυχία αβασάνιστα. Μην τους κάνουμε κακό. Ζούμε σε εποχές που βγαίνουν τραγουδιστές χωρίς να έχουν βγει ποτέ σε ένα πατάρι.
Κυρία Τσαλιγοπούλου, σας ευχαριστώ πολύ γι' αυτή τη συζήτηση. Εύχομαι να έρθει τόσος κόσμος αύριο, όσος δεν θα το περιμένατε.
Εγώ σας ευχαριστώ. Να είστε καλά.
Η Συναυλία του Πολυχώρου Κοινωνικής Αλληλεγγύης και Πολιτισμού και του Κοινωνικού Ιατρείου - Φαρμακείου Αθηνών γίνεται την Τετάρτη, 10 Ιουλίου, στην Τεχνόπολη στο Γκάζι. Εμφανίζονται οι Γιώργος Ανδρέου, Ελένη Τσαλιγοπούλου, Μελίνα Κανά, Αλέξανδρος Εμμανουηλίδης, Μαρία Παπαγεωργίου, Ευτυχία Μητρίτσα. Ώρα έναρξης: 21.00 Τιμή εισόδου: 8 ευρώ. Όλα τα έσοδα θα διατεθούν προς ενίσχυση του Κοινωνικού Ιατρείου - Φαρμακείου Αθηνών.
