Σήμερα συμπληρώνονται εφτά χρόνια από τον θάνατο του παλαιστή και ηθοποιού Απόστολου Σουγκλάκου. Έσβησε έπειτα από δύο εβδομάδες νοσηλείας στο νοσοκομείο, όπου μεταφέρθηκε εσπευσμένα από το νησί της Ρόδου κατόπιν βαρύτατου εγκεφαλικού.
Ο Σουγκλάκος πέραν όλων των δραστηριοτήτων του και τη δίκαιη αναγόρευση του στο απόλυτο ελληνικό cult icon υπήρξε πάνω απ' όλα αυτό που λέμε ''ψυχούλα''. Ο σκηνοθέτης Νίκος Τριανταφυλλίδης που τον έζησε πολύ από κοντά και συνεργάστηκε μαζί του σε δύο ταινίες, το ''Ράδιο Μόσχα'' και το ''Μαύρο γάλα'', έδωσε με αφορμή το θάνατο του Σουγκλάκου τον καλύτερο ορισμό για το άτομο του: ''Η μοναδική φορά που στενοχώρησε άνθρωπο είναι τώρα με το θάνατο του''.
Τον έζησα κι εγώ για πολύ λίγο τον Σουγκλάκο και συγκεκριμένα για μία μόνο ημέρα γυρίσματος, συμμετέχοντας ως βοηθός σκηνοθέτης στα cult ''Πρόσωπα'' του SEVEN X. Και ποιοι δεν είχαν περάσει απ' τη συγκεκριμένη θεόμουρλη τηλεοπτική σειρά, από τον αστρολόγο Άντονι Αθανασίου και τον Μεγαρίτη μέχρι τον Σουγκλάκο και τον Φλωρινιώτη. Μιλάμε για αρχές προς μέσα της δεκαετίας του 1990, τότε που το MEGA CHANNEL μετέδιδε σε επανάληψη συναυλίες του Μάνου Χατζιδάκι από το Παλλάς, τα μικρότερα ιδιωτικά κανάλια εγκαθίδρυαν σιγά - σιγά τις εκπομπές trash περιεχομένου και ο SEVEN X, φωτεινή εξαίρεση, φλέρταρε με ένα άτυπο και αδήλωτο αθηναϊκό αντεργκράουντ.
Αντεργκράουντ ήταν σίγουρα ο αγαπητός Σουγκλάκος και ολόσωστα ο Τριανταφυλλίδης τον είχε επιλέξει για βασική φιγούρα του καθιερωμένου πλέον Φεστιβάλ του, Cult Κινηματογράφου, στο Gagarin.
Διότι ο Σουγκλάκος μπορεί νά'χε ξεκινήσει σε ηλικία 13 ετών τις εμφανίσεις του στο σινεμά, δίπλα σε κωμικούς όπως ο Θανάσης Βέγγος, ο Σωτήρης Μουστάκας, η Σαπφώ Νοταρά και ο Λάμπρος Κωνσταντάρας, ευρύτερα γνωστός έγινε όμως από τις συμμετοχές του στην τηλεόραση, σε κινηματογραφικές - cult σήμερα κι αυτές - ταινίες των 80s και σε βιντεοταινίες, που θα έκαναν τους...βαρυκουλτουριάρηδες να γυρίσουν με αποστροφή το κεφάλι τους. Ενδεικτικοί τίτλοι: ''Πανικός στα σχολεία'', ''Ρόδα, τσάντα και κοπάνα'', ''Τα καθάρματα'', ''Καμικάζι τσαντάκιας'' ή και ''Ο στραγγαλιστής της Συγγρού'', που είχε κυκλοφορήσει στα βίντεο-κλαμπ και σε μία βερσιόν με ένθετες σκηνές hard core πορνό. Τελευταία κινηματογραφική του εμφάνιση ήταν στην ταινία ''Η επιστροφή των Καθαρμάτων'' (2003) του Φωκίωνα Μπόγρη, ανεπίσημο sequel στα ''Καθάρματα'' του 1984.
Θυμάμαι εκείνο το επεισόδιο για τον SEVEN X, ήταν ίσως το πιο αντικομφορμιστικό σε ολόκληρη τη σειρά με τα πορτραίτα cult προσωπικοτήτων! Ο σκηνοθέτης ήθελε σε μία σκηνή να βάλει τον Σουγκλάκο να μονομαχήσει με τον άλλο περίφημο, τον Τρομάρα, αλλά όχι με το να πιαστούν στα χέρια! Τι σόι μονομαχία θα ήταν αυτή δίχως σωματική πάλη; είχα τολμήσει κι εγώ να ρωτήσω. Μου εξήγησε τότε ο σκηνοθέτης πως ήθελε τους δύο παλαιστές να παλέψουν...απαγγέλλοντας ποιήματα του Ανδρέα Κάλβου!
Πάω, το λέω στον Σουγκλάκο, δειλά - δειλά και χαζομάρα μου εφόσον πάντα ήταν μέσα σε όλα, και τι μου απαντάει το θηρίο; ''Εγώ δε θέλω να λέω Κάλβο, ας πει Κάλβο ο άλλος κι εγώ θα πω Σολωμό που ήταν τακίμια αυτοί οι δύο''! Με τσάκισε! Πέθανα! Ένα ''Άσε, ξέρω γω τι σου λέω'' ήταν αρκετό για να αφήσουμε ελεύθερο τον ούτως ή άλλως ελεύθερο, εκρηκτικό και ταυτόχρονα πράο και ήπιο χαρακτήρα του.
Λίγες ώρες έμεινα κοντά του και πραγματικά εισέπραξα, όπως και όλο εκείνο το μίνι συνεργείο, τη ζεστασιά ενός ορίτζιναλ λαϊκού ανθρώπου ή, σωστότερα, ενός ατόφιου λαϊκού παιδιού.
Μέχρι σήμερα που ο Απόστολος Σουγκλάκος δεν είναι εν ζωή, η μορφή του μου θυμίζει και θα μου θυμίζει πάντα τα κυριακάτικα πρωινά σε συνοικιακούς κινηματογράφους, αυτό το αλλοπρόσαλλο στοιχείο που χαρακτήρισε τους Νεοέλληνες με την είσοδο στη δεκαετία του 1980, τους αυθαίρετους οικισμούς στο Πέραμα, το φουγάρο του Κερατσινίου, την παιδική κατασκήνωση στον Κάλαμο, παραδόξως μέχρι και τα τραγούδια του Μάνου Λοΐζου και του Βαγγέλη Γερμανού που άκουγε ο μεγάλος μου αδερφός.
Σάμπως τι ήταν τελικά η ψυχή του Απόστολου Σουγκλάκου; Ένα αυθαίρετο πάνω σε καταπατημένο οικόπεδο, φτιαγμένο όμως με τα πιο στέρεα και όμορφα υλικά!
Καλή του ώρα!
