Από χθες ο ηθοποιός Νίκος Ναουμίδης αναπαύεται στη Θεσσαλονίκη, την πόλη που θα τον ακολουθεί, όπως θα έλεγε και ο αγαπημένος του Αλεξανδρινός ποιητής.
Έχει μια ομορφιά αξιοζήλευτη και μια αξιοπρέπεια η Θεσσαλονίκη ακόμη και στους θανάτους της. Πιθανώς να οφείλεται στο ότι ποτέ δεν θα αποκτήσει την εικόνα της αδηφάγας πόλης, ούτε ποτέ θα ανταγωνιστεί την πρωτεύουσα Αθήνα σε ασκήμια. Πιθανώς επίσης να είναι μια λανθασμένη δική μου εντύπωση - ποιητική αδεία. Οι θάνατοι στη Θεσσαλονίκη, πάντως, δεν αποπνέουν σήψη και έρεβος, έχουν κάτι από μυρωδιά νυχτολούλουδου κι από το φως στην Αριστοτέλους μετά από νεροποντή.
Μόνο, να, με πείραξε λίγο που η καρδιά του Ναουμίδη σταμάτησε να χτυπά απρόσμενα καθώς οδεύαμε προς την καρδιά του φετινού καλοκαιριού.
Τον είχα συναντήσει, βλέπεις, πριν χρόνια στη ''Γαζία'' της Καρόλου Ντηλ, στο κέντρο της πόλης του, στην οποία ανέκαθεν το έφερναν οι συνθήκες και ανέβαινα χειμώνα.
Άνθρωπος κοινωνικός, αισιόδοξος εκ φύσεως, ο Ναουμίδης μού είχε πιάσει την κουβέντα περί μουσικής κι έτσι ένας καφές στη ''Γαζία'' πήρε παράταση για ένα επιπλέον δίωρο.
Συζητήσαμε αρκετά για την ''Τετραλογία'' του Δήμου Μούτση και για τον Χρήστο Λεττονό που τραγούδησε Καβάφη και Καρυωτάκη με μία μάλλον πρωτοποριακή ενορχήστρωση για το 1975, το έτος έκδοσης του συγκεκριμένου έργου. Ότι άκουσα και έμαθα για τον αδικοχαμένο Λεττονό, προτού ''ψάξω'' την περίπτωση του, στον Ναουμίδη μπορώ να λέω ότι το οφείλω.
Γνήσιο τέκνο της γενιάς του ΄60 και με δεδομένη την προσφορά του στα θεατρικά και λογοτεχνικά δρώμενα της Θεσσαλονίκης μεσούσης της χούντας, ο Ναουμίδης δεν ανήκε σ' αυτούς που σαν βλέπουν κάποιον νεότερο τού δημιουργούν πονοκέφαλο με το να εξιστορούν τα έργα και τις ημέρες τους. Και μιλάμε για έναν άνθρωπο που καί έργο είχε, καί ''ημέρες'', με μία διάρκεια, η οποία ξεπερνούσε τις τέσσερις δεκαετίες.
Κυρίως, όμως, ο Ναουμίδης δεν εξαγόρασε ποτέ τίποτα εκτός ίσως από ένα μικρό κομμάτι γης που έγινε κυριολεκτικά η τελευταία του κατοικία.
Ένας επιπλέον λόγος στενοχώριας που δεν κατάφερα να ανέβω Θεσσαλονίκη τον περασμένο Μάιο για να τον δω να διαβάζει τον Καβάφη.
Ο Νίκος Ναουμίδης ήταν 63 ετών.
Στο βίντεο του post, ο Χρήστος Λεττονός ερμηνεύει την ''Πρέβεζα'' του Κώστα Καρυωτάκη και του Δήμου Μούτση. Ήταν και το τραγούδι για το οποίο είχαμε μια μικρή διαφωνία σε εκείνο το καφέ. Ο Ναουμίδης υποστήριζε πως η μελοποίηση του Μούτση ήταν η πρώτη στο εν λόγω ποίημα του Καρυωτάκη, εγώ πάλι έλεγα πως προηγήθηκε αυτή του Θανάση Γκαϊφύλλια ένα χρόνο πριν. Τελικά, είχαμε λάθος αμφότεροι, αφού και οι δύο ''Πρέβεζες'', του Μούτση και του Γκαϊφύλλια, κυκλοφόρησαν την ίδια χρονιά, το 1975.
