Κολλητοί με τον Νίκο Ράλλη δεν ήμασταν, ούτε καν φίλοι, είχαμε όμως μεγάλη αλληλοεκτίμηση μεταξύ μας και εγώ τουλάχιστον πρόλαβα να του το δείξω έμπρακτα την τελευταία πενταετία.
Τον πρωτογνώρισα - 2009 πρέπει να ήταν - στα γραφεία του Διφώνου εποχής Γιαννίκου. Να σου συστήσω τον Νίκο Ράλλη, μου είχε πει η τότε διευθύντρια του περιοδικού, Μαριάνθη Πελεβάνη, ξέροντας πως ήθελα πραγματικά να συναντήσω αυτόν τον συνομήλικο μου δημοσιογράφο, ο οποίος έπαιρνε τις καλύτερες συνεντεύξεις για το Culture, το ένθετο του Επενδυτή.
Ένα ψηλό παιδί με όμορφο πρόσωπο, λιγομίλητος, σοβαρός. Σε διαβάζω και μου αρέσουν αυτά που γράφεις...του είπα και κέρδισα το χαμόγελο του.
Λίγους μήνες μετά διάβασα μία συνέντευξη που είχε πάρει από τη Νατάσσα Μποφίλιου, πάντα για το Culture. Ήταν η πρώτη φορά που κάποιος δημοσιογράφος έκανε ουσιώδεις ερωτήσεις στη δημοφιλή τραγουδίστρια από τότε που άρχισε να μας απασχολεί ως φαινόμενο. Θυμάμαι ότι του έστειλα ένα συγχαρητήριο email, στο οποίο απάντησε όλο ευγένεια.
Με την είσοδο μου στο facebook, γίναμε φίλοι. Μοιραζόμασταν την ίδια τσαντίλα όταν βλέπαμε να γράφουν το όνομα του Χατζιδάκι με δύο ή ένα ''ήτα'' και όχι δύο ''ιώτα''. Γελούσαμε μ' αυτό. Ανταλλάζαμε like σε τραγούδια της Λένας Πλάτωνος, της Kate Bush, του Γιάννη Παλαμίδα και των Sigur Ros.
Στο facebook έγραψα δημόσια κάποια στιγμή πως ο Νίκος Ράλλης είναι η καλύτερη πένα της γενιάς μου και πως μόνο τις δικές του συνεντεύξεις χαίρομαι ακόμη να διαβάζω. Διότι για μία καλή συνέντευξη δεν αρκούν οι γνώσεις, αλλά κυρίως να κερδίζεις τον συνεντευξιαζόμενο, να σου ανοίγεται και στο τέλος να αποκαλύπτεται τόσο σε σένα τον ίδιο, όσο και στους αναγνώστες. Ο Νίκος το είχε 100% αυτό το χάρισμα, θες από ταλέντο, θες από παιδεία, θες από προσωπικές επαφές με τους καλλιτέχνες, δεν ξέρω. Το τελευταίο δεν είναι καθόλου αστεία υπόθεση. Ίσα - ίσα που όταν γνωρίζεις καλά τον καλλιτέχνη, σε εμπιστεύεται και λέει πράγματα που μπροστά σε έναν άγνωστο συνομιλητή πιθανώς να έμενε βουβός.
Όλοι έχουμε τις φιλίες μας σ' αυτόν τον χώρο. Μοιραία. Και ο Νίκος υπήρξε κολλητός φίλος του παλιού συμμαθητή του, Φοίβου Δεληβοριά, της Νατάσσας Μποφίλιου, του Θέμη Καραμουρατίδη, αυτής της νεότερης και πιο δημιουργικής παρέας του ελληνικού τραγουδιού. Μαζί με τον Καραμουρατίδη τον είχα συναντήσει πριν λίγους μήνες στο αφιέρωμα της Έλλης Πασπαλά στη Joni Mitchell στο Gazarte και είχαμε ανταλλάξει δυο λόγια στο πόδι. Έβρεχε, θυμάμαι, είχαμε μπει στο φουαγέ και μιλούσαμε για τα χάλια μας στο χώρο της έντυπης δημοσιογραφίας.
Το περασμένο καλοκαίρι ήταν ο πρώτος συνάδελφος που ειδοποίησα να τρέξει να κάνει τα χαρτιά του μπας κι έπαιρνε μερικά λεφτά από τον Οργανισμό Διαχείρισης Έργων Λόγου. Τον πίεσα κανονικά να παρατήσει ότι άλλο έκανε εκείνη τη στιγμή και να πάει με ταξί μέχρι τα Εξάρχεια πριν λήξει το dead line. Το έκανε! Για δυο - τρεις μέρες έπαιρνα μηνύματα του στο inbox που με ευχαριστούσε, μια και ποτέ δεν κάναμε παρέα κι όμως τον είχα σκεφτεί. Δηλώσαμε συγκινημένοι αμφότεροι.
Δε γνώριζα για το κακό που τον χτύπησε από τις αρχές του χρόνου. Το έμαθα από την κοινή μας φίλη και συνάδελφο, Ναταλί Χατζηαντωνίου, μόλις πριν μία εβδομάδα.
Ένα πολύ σπάνιο γαμημένο αυτοάνοσο νόσημα, να σε σκοτώνει αργά και βασανιστικά ο ίδιος σου ο οργανισμός. Και, παρ' όλα αυτά, ελπίδα και αισιοδοξία. Ο Νίκος μέχρι τελευταία στιγμή δεν το έβαλε κάτω. Πήγαινε στα live των αγαπημένων του καλλιτεχνών, κυκλοφορούσε σ' αυτή την πόλη, άκουγε, έγραφε και ζούσε για τη μουσική.
Μην πας από την Εντατική...μου είπαν. Θα δεις έναν άγγελο ανάμεσα σε ετοιμοθάνατους γέροντες.
Τι κι αν το ξέραμε, αν το περιμέναμε, όσο σκληρό κι αν ακούγεται τώρα. Στον Νίκο δεν ταίριαζε η κλάψα, έγραψε το πρωί η Χατζηαντωνίου, που τον ήξερε καλύτερα, εγώ όμως από την ώρα που το έμαθα μόνο να κλαίω θέλω.
Ο Νίκος Ράλλης ήταν 41 ετών. Έφυγε πολυγραφότατος, στρεσαρισμένος, όπως στρεσαρισμένοι είμαστε όλοι στη δουλειά αυτή τα τελευταία χρόνια, αλλά και ερωτευμένος.
Υπάρχουν κείμενα σε πολλά περιοδικά με τις υπογραφές μας δίπλα-δίπλα από κάτω. Δε θα φανταζόμουν ποτέ ότι στο εξής θα τα κοιτάζω καμιά φορά και θα μου προξενούν απέραντη θλίψη.
Γεια σου, ρε Νίκο, καλό Παράδεισο νά'χεις...
* Η κηδεία του Νίκου Ράλλη θα γίνει από το κοιμητήριο του Αγίου Δημητρίου αυτό το Σάββατο 24/5. Η ώρα δεν έχει ανακοινωθεί ακόμη.
σχόλια