Ένα Προσκλητήριο Νεκρών που γράφτηκε στις 15 Δεκεμβρίου του 1973 και συμπεριλήφθηκε στην ποιητική συλλογή του Λευτέρη Ξανθόπουλου ''Περιπέτειες πλανόδιου σωματοφύλακα ονείρων'', έξι χρόνια αργότερα. Σήμερα, με τη γενιά της Μεταπολίτευσης να κατηγορείται και τους πρώην αμφισβητίες να αμφισβητούνται, το ποίημα θα διαβαζόταν καταλλήλως, συνοδεία του ''Never Tell'' των Violent Femmes από το άλμπουμ ''Hallowed Ground'' του 1984:
ΠΡΟΣΚΛΗΤΗΡΙΟ ΝΕΚΡΩΝ
Τα γράμματά μου
μηνύματα του αχανούς
κι οι φίλοι
γδαρμένες προβιές
να στεγνώνουν
στο πανωφόρι του ήλιου
τα τελευταία λέπια
και το αίμα τους
Δυνάστες διαδέχονται άλλους δυνάστες και το άμοιρο λείψανο της
πατρίδας ξεσπάει την πανάρχαια μνήμη του με σκοτωμένους πάλι
Αχαιούς στα πεζοδρόμια.
Τα γράμματά μου
ξέφτια του ξύπνου
κι οι φίλοι
τρύπια φορέματα
άσκημο όνειρο
του ύπνου.
Τις άλλες μιλώντας για μένα καθώς προστάζανε ανύπαρκτες γυναίκες
κάποιος τους γύρισε και είπε
Αυτός ο άνθρωπος
κρεμάστηκε από μικρός
στα σκόρπια δάχτυλα
του χάους
φορτώθηκε υγρούς καιρούς
και να το μερτικό του
κατάντησε
βαστάζος του ονείρου του
είπε κι έσβησε το τσιγάρο του στο φλιτζανάκι του καφέ τόση σκλαβιά
στη ράτσα σκουριά στις φλέβες και πώς να καθαρίσει Δέσποινα
Παναγιά μου.
Χρωματιστά πουλιά οι φίλοι
με κόκκινους λαιμούς
και τα μηνύματα που στέλνω
χρέος χωρίς αντίκρισμα
στα τρύπια δάχτυλα
του αχανούς
Δέντρο σαν χτες φυτεύτηκα δέντρο φωλιά στα κόκκινα πουλιά τα
πουλιά κι ο αχνός του φθινόπωρου μού τρελαίνουν τα φύλλα
Οι σύντροφοι
ξύλινα κάδρα
κιτρίνισαν
ένα χαμόγελο
στον τοίχο
σκεπάζω το ξόδι
με το βλέμμα μου
αυτό το διάφανο
λευκό σεντόνι
της ντροπής
(Κάθε μου ποίημα και μια τέτοια δύσκολη γέννα)
1973
Ο Λευτέρης Ξανθόπουλος γεννήθηκε το 1945 στην Αθήνα, σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών άνευ πτυχιακών εξετάσεων και κινηματογράφο στο London Film School στην Αγγλία. Δημοσίευσε επτά ποιητικές συλλογές και δύο βιβλία πεζού λόγου και σκηνοθέτησε περισσότερες από σαράντα ταινίες μικρού και μεγάλου μήκους και ντοκιμαντέρ (''Καλή Πατρίδα Σύντροφε'', ''Ο Δραπέτης'', ''Πάρε τα δώρα'')
σχόλια