Τη θυμάμαι αρχές του 1990 στην παράσταση Αμάν...Αμήν του Σταύρου Ξαρχάκου στο γήπεδο της λεωφόρου Αλεξάνδρας. Αδυνατούσα να πιστέψω πως η ευγενώς μάγκικη φωνή των τραγουδιών του Τσιτσάνη τραγουδούσε με τρόπο συγκλονιστικό τα λόγια του Νικολάου Γκάτσου.
Μια δεκαετία αργότερα θα με έπειθε ο Γιάννης Bach Σπυρόπουλος για το πραγματικό της μέγεθος. Βρισκόμασταν στο Διπλό Καφέ στα Εξάρχεια, βότκα εγώ, ούζο ο Bach. Μέρα μεσημέρι. Σα να τον βλέπω τώρα να κρατάει ένα πορτραίτο της Φλέρυς Νταντωνάκη και να φωνάζει σχεδόν πως μόνο η Πόλυ Πάνου υπάρχει μετά απ' αυτήν!
Η φωνή της Πάνου ήταν ο καημός των λαϊκών ανθρώπων, δίχως κλαυθμηρισμούς. Ήταν ο περήφανος νταλκάς τους, γεράνι σε γλάστρα στα μπαλκόνια και στις αυλές τους.
Γνωρίζαμε πως χαροπάλευε τελευταία. Μια αναπνευστική λοίμωξη που έκοψε πρόωρα το νήμα της ζωής και της Μαρίας Δημητριάδη, ταλαιπωρούσε την Πόλυ Πάνου. Αδυνατούσε όχι μόνο να τραγουδήσει, αλλά και να μιλήσει. Βίωνε ένα θάνατο καθημερινό και αξιοπρεπή, μακριά απ' τους ανθρώπους, αυτούς για τους οποίους έγινε κάποτε τραγουδίστρια.
Η Πόλυ Πάνου ήταν 73 ετών, δραστήρια και ενεργή μέχρι και τα τέλη της δεκαετίας του ΄90.
Το Προσκλητήριο θα φιλοξενήσει και άλλες αναρτήσεις στη μνήμη της κατά τη διάρκεια των επόμενων 24ώρων.
