Ακούω και ξανακούω το O.S.T. της τελευταίας ταινίας του Γιάννη Οικονομίδη που κυκλοφόρησε την περασμένη εβδομάδα σε cd και σε περιορισμένο αριθμό βινυλίων. Συνθέτης ο κιθαρίστας Μπάμπης Παπαδόπουλος, γνωστός από το θρυλικό συγκρότημα Τρύπες, που όμως κατάφερε να απογαλακτιστεί πλήρως και να χαράξει τη δική του προσωπική πορεία!
Δεν είναι εύκολο αυτό, ξέρετε. Να έχεις σφραγίσει με την κιθάρα σου τον ήχο τραγουδιών που αγαπήθηκαν και συνεχίζουν να ανακαλύπτονται και να αγαπιούνται τα τελευταία 30 χρόνια και ξαφνικά, σε ώριμη ηλικία, να καταθέτεις οργανικά άλμπουμ και να κερδίζεις έναν εκ νέου σεβασμό από το κοινό.
Γιατί στους τρεις προσωπικούς του δίσκους - συμπεριλαμβανομένου του παρόντος soundtrack - ο Μπάμπης Παπαδόπουλος κατέθεσε εμπνευσμένες instrumental συνθέσεις, είτε δικές του, είτε διασκευάζοντας κλασικά ρεμπέτικα (ένα απ' αυτά, το Ένα τραγούδι απ' τ' Αλγέρι ακουγόταν στη sequence του εστιατορίου με τη Σόνια Θεοδωρίδου στην ταινία του Οικονομίδη, αλλά δε μπήκε στο soundtrack, αφού αποσπάστηκε από την προηγούμενη δισκογραφική εργασία του συνθέτη).
Όποιος έχει ήδη δει την ταινία μπορεί να συνειδητοποιήσει πόσο λειτουργική υπήρξε η χρήση της μουσικής: Μικρά minimal κιθαριστικά θέματα που σχολιάζουν τη δράση και την ψυχολογία των ηρώων σε σωστά σημεία και όχι απλά μουσική για να...γεμίσει το κάδρο. Το παράδοξο είναι πως ακόμη και για κάποιον που δεν έχει δει το Μικρό Ψάρι, το soundtrack δύναται να αγγίξει ευαίσθητες χορδές του και να τον μπάσει σε ένα ταξιδιάρικο α λα road movie κλίμα, ομολογουμένως πρωτόγνωρο για μουσική ελληνικής κινηματογραφικής ταινίας! Εξαιρουμένων των soundtracks της Ελένης Καραΐνδρου για τις ταινίες ή μάλλον για το σύμπαν του Θόδωρου Αγγελόπουλου, η τελευταία φορά που φχαριστήθηκα μουσική από το ελληνικό σινεμά ήταν το ρεμπετομπλούζ soundtrack του Στέλιου Βαμβακάρη για την ταινία Μια μέρα τη νύχτα του Γιώργου Πανουσόπουλου.
Εδώ τώρα όμως ο Μπάμπης Παπαδόπουλος δεν έγραψε ούτε τραγούδια, ούτε θέλησε να μας τη βγει μελωδός με το στανιό. Πήρε απλά την κιθάρα, αναπόσπαστο στοιχείο της τέχνης του, κάθισε μπροστά στην οθόνη του μοντάζ και έπαιξε prima vista τα κομμάτια του, αποφεύγοντας τον σκόπελο του αυτοσχεδιαστικού οίστρου και του αυτοβαυκαλισμού του μουσικού. Με λίγα λόγια, ήξερε τι έκανε, συγκεκριμένα ήξερε τι έγραφε για να δέσει απόλυτα με τις σκηνές του Οικονομίδη!
Θα ακουστώ υπερβολικός - το ξέρω -, αλλά το εν λόγω soundtrack μου άφησε την ίδια αίσθηση με τη μουσική του γίγαντα Ry Cooder για το θρυλικό Paris - Texas του Βιμ Βέντερς! Υπό αυτή την έννοια, ο Στράτος, ο κεντρικός ήρωας του Οικονομίδη, θα μπορούσε να ζει στα Σεπόλια, στο Τέξας και στη Νάπολη και να βιώνει τις ίδιες τραγικές καταστάσεις.
Τα 14 θέματα του Παπαδόπουλου είναι ο καρδιακός παλμογράφος των χαρακτήρων του Οικονομίδη και της σκόνης που κάθισε στα πρόσωπα τους. Είναι ένα παιχνίδι των αισθήσεων όμοιο με ύπουλο δάγκωμα κροταλία και με ένα πιστόλι στον κρόταφο που θα εκπυρσοκροτήσει αθόρυβα.
Εν κατακλείδι, πρόκειται για το soundtrack της χρονιάς και σίγουρα για έναν από τους καλύτερους δίσκους οργανικής μουσικής των τελευταίων ετών!
* Η ηχογράφηση της μουσικής έγινε στο Royal Alzheimer Studio με μηχανικούς ήχου τον Τίτο Καργιωτάκη και τον Χρήστο Χαρμπίλα. Όλες τις κιθάρες παίζει ο Μπάμπης Παπαδόπουλος. Κυκλοφορεί σε cd και σε βινύλιο από τη Feelgood Records.
σχόλια