ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: ΜΙΧΑΛΗΣ ΜΙΧΑΗΛ/ LIFO
Το Ιπποκράτειο Υδροθεραπευτήριο ή αλλιώς τα μπάνια του Σκουνάκη στην Ακτή Αθηνάς Δηλαβέρη (στο Μικρολίμανο ανάμεσα στις ταβέρνες Σήφη και Δουράμπεη) ήταν ένα πρωτοποριακό για την εποχή του θεραπευτικό κέντρο που συνδύαζε την αναψυχή με τα οφέλη των θερμών λουτρών. Δημιουργήθηκε από τον Σκουνάκη το 1928 και λειτούργησε αδιάκοπα έως το 1999 με μόνη ίσως διακοπή κάποια περίοδο κατά την διάρκεια της κατοχής. Την περίοδο που έκλεισαν ένα λουτρό κόστιζε 1.200 δραχμές και διαρκούσε 20 λεπτά. Τα μπάνια γίνονταν με συνταγή ιατρού.
Την εποχή που δημιουργήθηκε, η θάλασσα έφτανε μπροστά από το θεραπευτήριο, δεν είχαν δημιουργηθεί ακόμα τα μπαζώματα του Δελφινάριου και του Σταδίου Ειρήνης και Φιλίας και φυσικά το τεχνητό κανάλι που υπάρχει σήμερα μπροστά του. Όταν αργότερα έγιναν τα μπαζώματα αναγκάστηκε να βάλει σωλήνες πολύ μακριά για να μπορέσει να βρει θαλασσινό νερό.
Αυτή η εγγύτητα της θάλασσας είχε σαν αποτέλεσμα σωλήνες αναρρόφησης να καταλήγουν σε αυτήν από όπου αντλούνταν το νερό της θάλασσας, το οποίο στην συνέχεια αφού θερμαίνονταν κατέληγε σε ατομικούς λουτήρες (μπανιέρες) τους οποίους νοίκιαζε ο ενδιαφερόμενος εξασφαλίζοντας την ατομικότητα του.
Το Φάληρο εκείνα τα χρόνια ήταν το ωραιότερο μέρος που μπορούσε να ζήσει κάποιος. Η θάλασσα έφτανε έως την πόρτα του μαγαζιού μου. Είχε ωραία αμμουδιά και ο κόσμος έκανε μπάνιο
Ο τελευταίος ιδιοκτήτης των Λουτρών Ιωάννης Σκουνάκης λέει:
"Τα λουτρά τα κληρονόμησα από τον πατέρα μου. Τα λουτρά αυτά λειτουργούνα από το 1928 και έχει περάσει πολύς κόσμος από εδώ που έχει βρει θεραπεία.... Ο πατέρας μου κατασκεύασε το οίκημα, το μισό από την αρχή ήταν ταβέρνα και το άλλο μισό λουτρά. Στην πτέρυγα των λουτρών κατασκεύασε 10 διαφορετικά δωμάτια, σαν τα σημερινά λουτρά των σπιτιών αλλά αρκετά ευρύχωρα και σε κάθε δωμάτιο των λουτρών έχτισε με μπετόν από μια και σε δύο - τρία δωμάτια από δύο μπανιέρες. Οι μπανιέρες είναι πολύ πιο μεγάλες από τις σημερινές γιατί έπρεπε να χωρούν αρκετό νερό στο οποίο ο πατέρας μου έριχνε τα χημικά παρασκευάσματα, ανάλογα βέβαια με τι είδους θεραπεία είχε συστήσει ο ιατρός. Σε άλλους συνιστούσε λουτροθεραπεία Αιδηψού, σε άλλους Μεθάνων, σε άλλους Λουτρακίου. Ο πατέρας μου εργαζότανε με τον Δαμβέργη, εκείνος του έφτιαχνε τα χημικά παρασκευάσματα τα οποία τα έβαζε σε κάτι μπουκάλια. Αυτά τα χημικά παρασκευάσματα ήταν τα συστατικά από διάφορες λουτροπηγές από τα Μέθανα, από την Αιδηψό, από το Λουτράκι, από όλα αυτά τα μέρη. Τα έφερνε σε μπουκάλια και τα ρίχναμε σε θαλασσινό νερό το οποίο το ζεσταίναμε γύρω στους 40 βαθμούς, ίσως και παραπάνω (...).
Το Φάληρο εκείνα τα χρόνια ήταν το ωραιότερο μέρος που μπορούσε να ζήσει κάποιος. Η θάλασσα έφτανε έως την πόρτα του μαγαζιού μου. Είχε ωραία αμμουδιά και ο κόσμος έκανε μπάνιο. Μετά τα πολλά μπαζώματα όμως έχει αλλάξει τελείως. Ο κόσμος που ερχόταν δεν ήταν πλούσιος, ήταν άνθρωποι που έρχονταν από την γύρω περιοχή, τα Καμίνια, αλλά ερχόντουσαν και πολλοί από την Αθήνα λόγω του ηλεκτρικού σταθμού. Ήταν πολύ πιο όμορφα από τώρα. Ήταν το θέατρο του Φαλήρου, στην πλατεία του νέου Φαλήρου και υπήρχαν μπανιέρες δεξιά και αριστερά. Δεξιά όπως βλέπουμε στη θάλασσα μέσα ήταν οι γυναικείες και αριστερά οι αντρικές και στη μέση μια εξέδρα που ό,τι καλό και ό,τι ωραίο υπήρχε ήταν εκεί πέρα. Ο κόσμος, οι τουρίστες, όλοι αυτοί που έρχονταν με τα πλοία βγαίναν στο σταθμό του Φαλήρου. Υπήρχε το "Ακταίον" το οποίο συγκέντρωνε την αφρόκρεμα την αθηναϊκή. Ήταν πολύ όμορφα. Τώρα έχουν αλλάξει τα πράγματα, μπορεί να έχουν περάσει δρόμους, να έχουν γίνει στάδια, αλλά την ομορφιά που είχε την εποχή εκείνη δεν την έχει τώρα. Ένα μονοπάτι υπήρχε μόνο που κατέληγε στο κέντρο "Η Λάμψη της Σελήνης". Όμως αυτοί που είχαν κτήματα γύρω τριγύρω κάνανε ενέργειες και τελικά φτιάχτηκε ο δρόμος έως το Τουρκολίμανο. Εδώ δίπλα μας ήταν κι ένα μεγάλο τυπογραφείο, του Ταρουσόπουλου. Όπως είχα ακούσει ήταν το μεγαλύτερο των Βαλκανίων. Για εκείνον βέβαια που ακούγονταν πολλά ήταν ο Αλέξανδρος Ζαχαρίου, μέχρι σε σημείοι που έλεγαν ότι υπήρχαν εγκαταστάσεις και ερχόντουσαν τα υποβρύχια και παίρνανε πετρέλαια. Η βίλα του ήταν πολύ ωραία, πηγαίναμε εκεί κολυμπώντας γιατί δεν υπήρχε δρόμος να πάμε. Η είσοδος του σπιτιού ήταν από την λεωφόρο Φαλήρου. Τη βίλα του τη γκρέμισε ο Σκυλίτσης με την προοπτική ότι θα χτίσει για τους καλλιτέχνες, τους άπορους καλλιτέχνες, αλλά τόσα χρόνια μετά που έχει φύγει ο Σκυλίτσης κανένας δεν έχει έρθει. Έχει μείνει ένα έρημο πράγμα...»
Περιοδικό Πειραϊκά
σχόλια