Τετάρτη πρωί.. Στη λεωφόρο Αλεξάνδρας βλέπω νεαρή μαύρη γυναίκα με λεπτό μαύρο καλσόν και φόρεμα φούξια, τόσο κοντό που μοιάζει πουλόβερ. Το σχολιάζω στην Μ. και μου λέει 'μάλλον δεν περίμενε το λεωφορείο'. 'Μα στις 11 το πρωί;' τη ρωτάω. 'Τον Κ. τον πλησίασε μια στη στάση, προχθές το μεσημέρι' μου απαντάει.
Τετάρτη βράδυ. Λαμβάνω μήνυμα από φίλη, (ταλαντούχα, φιλότιμη και ικανή κατ' εμέ) ότι είναι –πάλι- άνεργη και να το έχω υπόψη μου αν ακούσω κάτι.
Πέμπτη πρωί. Πίνω καφέ με την Δ. Ο σύζυγός της εργάζεται εδώ και δυο χρόνια σε αραβικό κράτος. Αυτή και το παιδί τους τον βλέπουν κάθε, χμ, δύο φορές το χρόνο; Σκέφτεται να πάει και εκείνη. Δεν βγαίνει η εφηβεία μέσω Skype, σκέφτομαι -και ξέρω ότι το σκέφτεται κι εκείνη.
Σάββατο πρωί. Ο Δ. θέλει να πάει τ' αγόρια για κούρεμα στον Μ., κουρέα με μαγαζί εδώ και 10 χρόνια στο Νέο Ηράκλειο. 'Δεν μπορώ σήμερα' του λέει ο Μ. Φεύγω για Αυστραλία και τρέχω με τα διαδικαστικά.
Σάββατο βράδυ. Δυο άνθρωποι, δικοί μου, μπλέκονται σε καυγά πολιτικό, λένε τα ίδια αλλά διαφωνούν, δεν φαίνεται να ακούν ο ένας τον άλλο. Ο ένας έχει 15 μήνες απλήρωτος, ο άλλος έχει μειωμένη σύνταξη 40%, και βάλε.
Σάββατο, πιο βράδυ. Κοιτάζω τις πατούσες μου με τις διπλές κάλτσες -δεν αντέχω φέτος στο σπίτι το κρύο.
Κυριακή πρωί. Η Α. μου λέει ότι προχθές, στις 9 το πρωί, είδε στη μέση της πλατείας Κλαθμώνος ένα πρεζόνι να βαράει ένεση, στο πέος του.
Κυριακή μεσημέρι. Φίλοι, στενοί, μας ανακοινώνουν σε κοινό τραπέζι ότι ετοιμάζονται να φύγουν για Αυστραλία, το πολύ μέχρι το καλοκαίρι θα έχουν φύγει. Εκείνος έχει αυστραλέζικη υπηκοότητα, εκείνη είναι άνεργη, έχουν δύο παιδιά και δεν ξέρουν, λένε, αν έχει νόημα να συνεχίζουν να το παλεύουν εδώ. Πολύ άγχος, πολλή κούραση, πολύ λίγα τα χρήματα, ελάχιστη η ελπίδα.
Και ύστερα, κάπου στην ίδια πόλη, στην ίδια συνοικία ίσως, καφέ γεμάτα, δρόμοι μποτιλιαρισμένοι έξω από mall (sic), συνοικιακά κομμωτήρια γεμάτα, στη διαπασών οι ειδήσεις του mega, εικοσάχρονα που σχολιάζουν ότι 'επιτέλους θα μπει μια τάξη', εστιατόρια γεμάτα, τουρκικές σαπουνόπερες παντού, (ξανά) σκάνδαλα με τα οποία χαχανίζουμε ως να τα διαβάζαμε απλώς σε φυλλάδες, 'καλά τα λέει ο σκάι', μπαράκια γεμάτα, φίλοι που μένουν, φίλοι που φεύγουν, φίλοι που κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν, φίλοι που δεν καταλαβαίνουν γιατί μάλλον αυτοί ζουν αλλιώς.
Η Μ., που ζει εδώ και 5 χρόνια στο Λονδίνο, μου έλεγε προχθές ότι το κλίμα έχει βαρύνει πολύ για τους εκεί Έλληνες, ένας καινούριος ρατσισμός υποβόσκει.
Παρασκευή πρωί. 'Είσαι από τους αισιόδοξους ή τους απαισιόδοξους;' με ρωτάει η οδοντίατρος. Ευτυχώς, δεν προλαβαίνω να της απαντήσω πριν αναλάβει ο τροχός...
σχόλια