Τρίτη. Λίγο πριν τις 21:00. Οι πρώτοι κάνουν δειλά την εμφάνισή τους στην Καμάρα, στα σκαλοπάτια. Και μετά οι υπόλοιποι. Ο κόσμος φτάνει μέχρι τη στάση. Δύο αυτοκίνητα σταματούν στη διάβαση και κατεβαίνουν με τσάντες. Πολλές τσάντες. Τσάντες με ζεστά φαγητά, ζεστά πανωφόρια, ζεστά λόγια. Μπροστά η Μαίρη. Η Μαίρη από τα «Γρανάζια». Δεν χωράνε επίθετα στη δική μας κατάσταση. Τους χαιρετάει ευγενικά και αφήνει το φαγητό στα σκαλοπάτια. Και μετά το μόνο που βλέπεις είναι χέρια. Περήφανα χέρια μέσα σε ξεθωριασμένα γάντια, χέρια που βοηθούν στην τακτοποίηση των μερίδων, χέρια που ζητούν και ταυτόχρονα προσφέρουν, χέρια που ενώνονται, χέρια που ευχαριστούν με μία αγκαλιά. Μετά από μία ώρα όλα τα χέρια έχουν ικανοποιηθεί. Καθόμαστε με τη Μαίρη στα σκαλάκια και πατάμε το record.
«Τα "Γρανάζια" είναι μια μικρή αυτόνομη, άτυπη ομάδα ή καλύτερα μια παρέα φίλων, που με βάση τη συλλογικότητα και την πίστη στην αυτοοργάνωση δημιουργήθηκε αυθόρμητα το περασμένο καλοκαίρι. Δεδομένης μιας συγκεκριμένης ανάγκης της κοινωνίας εκείνο το χρονικό διάστημα πήραμε την απόφαση να εργαστούμε για έναν κοινό αντικειμενικό στόχο. Όχι μόνο να καλύψουμε μια πρώτη ανάγκη όλων μας, τη σίτιση, μαγειρεύοντας και προσφέροντας δωρεάν βραδινά γεύματα σε συνανθρώπους μας στην Καμάρα αλλά κυρίως να αποδείξουμε στην πράξη στους εαυτούς μας και στους συμπολίτες μας -εξυπηρετούμενους μας ή μη- πως αν συνεργαστούμε μέσω της δοκιμής και του πειραματισμού με υπευθυνότητα και με συνείδηση, μπορούμε να καταφέρουμε να αυτοεξυπηρετούμαστε έξω από θεσμούς και χωρίς να έχουμε ανάγκη «χορηγούς», είτε δημόσιους είτε ιδιωτικούς.
Μαγειρεύουμε στον Κοινωνικό Χώρο για την Ελευθερία «Μικρόπολις» κάθε Τρίτη και Σάββατο απόγευμα και έπειτα από τις 21:00 πηγαίνουμε στην Καμάρα, συναντούμε τα παιδιά και τρώμε συζητώντας. Δεν είμαστε ένα τυπικό συσσίτιο σε καμία περίπτωση. Τα Γρανάζια δεν είναι μια φιλανθρωπική αλλά μια διαδραστική ομάδα. Σιχαινόμαστε τον όρο συσσίτιο όπως έχει μεταφραστεί στη σημερινή κοινωνία. Τα γεύματα τα δικά μας είναι ένας τρόπος να έρθουμε πιο κοντά ως άνθρωποι, να νοιαστούμε ο ένας για τα θέματα που αντιμετωπίζει ο διπλανός μας και να προσπαθήσουμε να βρούμε λύσεις».
Δίπλα μας η Μάγδα κρατάει σφιχτά δύο τετράδια. Τα περίφημα τετράδια της Καμάρας. Εκεί όπου τα θέλω συναντούν τα μπορώ.
«Η ομάδα σε κάθε γεύμα έχει δύο τετράδια. Το τετράδιο "ΘΕΛΩ" και το τετράδιο "ΜΠΟΡΩ". Στο τετράδιο "ΘΕΛΩ" ο καθένας μπορεί να καταγράψει τις ανάγκες που έχει αυτό το διάστημα χωρίς βέβαια να σημαίνει ότι τα Γρανάζια ή κάποιος άλλος θα μπορεί απαραίτητα να του τις καλύψει. Στο τετράδιο "ΜΠΟΡΩ" ο καθένας μπορεί να καταγράψει τι έχει διάθεση να προσφέρει δωρεάν στους συνανθρώπους του που πιθανώς αντιμετωπίζουν τις ίδιες ή άλλες δυσκολίες. Μετά από κάθε γεύμα ενημερωνόμαστε όλοι για τα "Θέλω" και "Μπορώ" μας και καλούμε φίλους να προσφέρουν κάποια από τα είδη που έχουν ανάγκη οι εξυπηρετούμενοι, αλλά κυρίως να "χρησιμοποιήσουν" τις υπηρεσίες τους έτσι ώστε να νιώσουν κι εκείνοι ξανά ισάξια και ισότιμα μέλη αυτής της κοινωνίας - ότι δεν βοηθιούνται μόνο, αλλά και βοηθούν. Δε θέλουμε κανέναν άνθρωπο αποκλεισμένο και στην απομόνωση!»
Τη συζήτησή μας διακόπτει ένα νεαρό ζευγάρι που έχει σταματήσει με το αυτοκίνητό του και αφήνει βιαστικά μία σακούλα με ρούχα.
«Εκτός από πράγματα και υπηρεσίες ανταλλάζουμε οτιδήποτε μπορεί να καλύψει τις ανάγκες αυτού που έρχεται στην παρέα μας. Ρούχα, παπούτσια, sleeping bags, κουβέρτες κτλ. Πρόσφατα παραχωρήθηκε ένα σπιτάκι που ήταν σε κακή κατάσταση σε έναν κύριο που κοιμόταν στο αυτοκίνητό του και ενημερώνοντας τους υπόλοιπους εξυπηρετούμενους, πήγαν παιδιά με γνώσεις στα υδραυλικά, βαψίματα κ.λπ. και τον βοήθησαν να γίνει κατοικήσιμο. Ελπίζουμε μέχρι τη νέα χρονιά να μένουν εκεί δύο άτομα τουλάχιστον.
Γενικότερα μου έχει κάνει φοβερή εντύπωση το πόσο σύντομα τα παιδιά κατάλαβαν και ανταποκρίθηκαν στις προσδοκίες μας, να μη μας δουν δηλαδή ως μια ακόμα ομάδα που ναι μεν εξυπηρετεί κάποια ανάγκη τους αλλά κάτι θέλουν από εκείνους. Έχουμε ακούσει διάφορα σενάρια, προσηλυτισμό σε θρησκείες, οικονομικές συναλλαγές κ.λπ. Έχουν καταλάβει ότι εμείς θέλουμε να γίνουμε παρέα τους και να δουλέψουμε μαζί.
Το συγκλονιστικότερο όλων ήταν που με το που ξεκινήσαμε να τους λέμε για την ανταλλαγή προϊόντων και υπηρεσιών, κι ενώ μόλις είχαμε δεχτεί μια «επίθεση» του τύπου ότι είμαστε πολύ ρομαντικοί και ότι δεν είναι δυνατόν να συνεργαστείς με ανθρώπους που αντιμετωπίζουν τόσο σοβαρές δυσκολίες και ζουν στο δρόμο, δώσαμε ένα ζευγάρι παπούτσια σ' ένα παλικάρι που είχαμε παρατηρήσει ότι τα δικά του ήταν μεγάλα. Μόλις φόρεσε τα καινούρια πήρε τα παλιά και άρχισε να ρωτάει όλα τα παιδιά που έτρωγαν δίπλα του αν φοράει κάποιος το συγκεκριμένο νούμερο. Μέσα σε λίγη ώρα τα παλιά του παπούτσια χαρίστηκαν σε ένα παιδί που μόλις είχε φτάσει στη Θεσσαλονίκη από τη Συρία. Δεν είναι όμορφο αυτό;»
Με χαιρετάει ευγενικά και φεύγει προς την Ιασωνίδου. Με τα τετράδια στα χέρια. «Θέλω» και «Μπορώ». Και «Κάνω». Όμορφα ρήματα σε ένα περιβάλλον που έχει μάθει να ζει με επίθετα. Και στη δική μας κατάσταση δε χωράνε επίθετα. Μόνο ουσιαστικά.
Υ.Γ. Όποιος θέλει να βοηθήσει με προϊόντα ή τις υπηρεσίες του μπορεί να επικοινωνεί μαζί μας στο 6978467825 ή στο email: [email protected].
σχόλια