Ο ψυχολόγος μού λέει πως πρέπει ν' αντιμετωπίζουμε τις φοβίες μας κι όχι να τις αφήνουμε να μας τρώνε την ψυχή γι' αυτό κι εγώ αποφάσισα ν´ αντιμετωπίσω την κατσαριδοφοβία μου γράφοντας για τις κατσαρίδες κι έτσι και δεν πιάσει θα του πω απ' την επόμενη συνεδρία να μου κόβει απόδειξη.
Για αρχή να πω ότι οι κατσαρίδες είναι ο νούμερο ένα λόγος αυτή τη στιγμή να θέλω να εγκαταλείψω τη Γη γιατί απ' όλους τους πλανήτες απ' όλα τα πλανητικά συστήματα που έχουν σχηματιστεί σ' αυτό το ρημαδοσύμπαν εμείς εγκατασταθήκαμε σ´ αυτόν με τις κατσαρίδες γαμώ την τύχη μου την κορδελιάστρα. Δεν ξέρω αν ακούγομαι κάπως υπερβολικός, μάλλον θα φταίει το μικρόφωνο.
Δυσκολεύομαι να προσδιορίσω τι με τρομάζει τόσο σε μια κατσαρίδα κι όταν λέω κατσαρίδα δεν αναφέρομαι στα μικρά κατσαριδάκια που φαίνονται μόνο με μεγεθυντικό, εδώ μιλάμε για νταρντανοκατσαρίδες σε μέγεθος νταβραντισμένου τυραννόσαυρου Rex που όχι μόνο υπάρχουν στο χώρο αλλά πετάνε κιόλας. Μπροστά τους το μωρό της Ρόζμαρι φαντάζει αγγελούδι.
Τρομερά ύπουλες, περπατάνε αηδιαστικά ίδια με τη Σαμάρα απ´ το The Ring όταν ανέβαινε το πηγάδι, είναι πάντα ένα βήμα μπροστά από σένα και κάνουν ό,τι περνάει απ' τα εκατοντάδες χέρια τους δεν ξέρω πόσα έχουν, για να σου κόψουν το αίμα που να τους κοπεί το κεφάλι απ' τη ρίζα. Που μπαίνεις στο μπάνιο, ανάβεις φως, δεν υπάρχει τίποτα, νέκρα παντού, αρχίζεις, πλένεις δόντια ενώ κοιτάζεσαι σαν χαζό στον καθρέφτη κάνοντας εκφράσεις πιθήκου, σκύβεις μια στιγμή να φτύσεις την οδοντόκρεμα κι εκεί που σηκώνεις το κεφάλι τελείως ανυποψίαστος για τη συνέχεια, τσουπ να σου πάνω στον καθρέφτη η μάνα κατσαρίδα να σε κοιτάει κουνώντας τις κεραίες. Το λέω και μου σηκώνεται η τρίχα.
Νομίζω μεγαλύτερος εφιάλτης απ'το να κοιμάσαι σαν βόδι και να κόβει βόλτες κατσαρίδα με τσαντάκι και 12ποντο πάνω στην πλάτη σου είναι να περπατάς ξυπόλυτος 5 τα χαράματα για να πιεις νερό και κρατς να πατήσεις την Τερέζα. Ντάξει, μετά απ' αυτό παίρνεις χαρτί και μολύβι, κάθεσαι ψύχραιμος στο τραπέζι, εξηγείς τι σου συνέβη μόλις και πας κι αυτοκτονείς με το Baygon. Απόλυτα δικαιολογημένη κι αναμενόμενη αντίδραση γιατί πώς να ζήσει κανείς μετά απ' αυτό, πώς να το κουβαλάει μέσα του;
Φυσικά ο μύθος που τις θέλει να επιβιώνουν σε πυρηνικό πόλεμο είναι πραγματικότητα οπότε αν σκοπεύατε να μετακομίσετε σε κανά Τσερνόμπιλ ως το τελευταίο οχυρό από δαύτες, λυπάμαι αλλά αρχίστε να αδειάζετε βαλίτσες γιατί έχουν τον αθάνατο. Δε θα ξεχάσω ποτέ που κοπανούσα μία με τη σαγιονάρα με μανία τύπου επεισόδιο κόκκινου κύκλου, είχα ιδρώσει, έτρεμα ολόκληρος και πάω για μια στιγμή να φέρω χαρτί να μαζέψω το πτώμα κι αυτό είχε εξαφανιστεί λες και παίζαμε σε low budget θρίλερ και θα μου ορμούσε από πίσω όταν θα έκανε η κάμερα κοντινό στη μούρη μου. Περιττό ν' αναφέρω πως ακόμα ψάχνω.
Γι' αυτό όταν γνωρίζετε έναν άνθρωπο, σας αρέσει, φλερτάρετε, κάνετε παιχνίδι τέλος πάντων, κάποια στιγμή ρωτήστε έτσι με λίγη διακριτικότητα αν φοβάται τις κατσαρίδες. Αν πει όχι τότε συγχαρητήρια, τον βρήκατε, δεν κυκλοφορούν πολύ τέτοιοι γι' αυτό βγάλτε βεντούζες και κολλήστε πάνω του, αν πει ναι ενώ τις σιχαίνεστε κι εσείς τότε it´s not meant to be, το συνοικέσιο τελειώνει αμέσως κι ο καθένας σπίτι του, γιατί αν δεν το διαλύσετε όσο είναι νωρίς μετά θα ερωτευτείτε, θα παντρευτείτε και την πρώτη νύχτα του γάμου θα πετύχετε κατσαρίδα στην κρεβατοκάμαρα και θα καταλήξετε όλο το βράδυ να ουρλιάζετε κι οι δυο αλλά για τελείως διαφορετικούς λόγους απ' αυτούς που φανταζόσασταν. Εγώ προειδοποίησα.
σχόλια