Εγώ όσες φορές το αντιμετώπισα με κολλητούς χρόνων, τους σούταρα. Και την επόμενη μέρα ένιωσα σαν να ξαναγεννήθηκα. Κάτι τέτοια μπαρμπούτσαλα "να γεράσουμε μαζί" σε κρατάνε πίσω. Γιατί ο κόσμος αλλάζει. Και όταν ο άλλος δεν ενδιαφέρεται να σε καταλάβει δεν έχει κανένα νόημα να επικαλείται το όποιο παρελθόν. Το μέλλον είναι μπροστά. Τόσο απλό.
1.7.2013 | 00:46
Αυτή τη στιγμή σε θεωρώ αναίσθητη.
Πως ένας άνθρωπος που θεωρείς φίλος σου μπορεί να είναι τόσο αναίσθητος, όταν του λες κάτι που εσύ έχεις τσουρουφλιστεί γι' αυτό το θέμα και να σου λέει "ναι οκ και εγω τι θες να κάνω"; Εγώ ρε πούστη μου γιατί να κάθομαι τα προβλήματα του και να τον βοηθάω. Και κάθε φορά να τον υπερασπίζομαι σε άλλους για να μην τελειώσει άδοξα μια φιλία στην οποία πιστεύω. Και να συμφωνώ μαζί του πως θέλω να γεράσω μαζί του όπως και εκείνος, η φιλία μας πρέπει να κρατήσει, επειδή καταλαβαινόμαστε. Και μια φορά του εκμυστηρεύτηκα ένα πρόβλημα μου και να μου δηλώνει, μάλλον κατα την άποψη του, χωρίς να το καταλάβει, πως αδιαφορεί πλήρως. Δεν το δέχομαι, όταν κάθομαι για τον καθένα που θεωρώ κολλήτο μου 2 ώρες στην κυριολεξία να ακούσω το δικό του υποτιθέμενο πρόβλημα. Δε παει να είναι μια μαλακία και μισή (που στην προκειμένη περίπτωση δεν είναι όταν αφορά φόβο ολόκληρων μηνών) απαιτώ να το ακούσεις και να μου πεις έναν παρηγορητικό λόγο. Δεν το άντεξα. Συγγνώμη, αν για κάποιους δεν αποτελεί πρόβλημα. Αποτελεί όμως εξομολόγηση. Μαρία.
1
