ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Έχω έναν σοβαρό προβληματισμό. Η οικογένειά μου είναι χρόνια μακριά από τη Σαντορίνη, η συγγένειά μου είναι πολύ μακρινή πλέον, όταν έρχομαι δεν είμαι παρά ένας απλός ταξιδιώτης, όπως τόσοι άλλοι. Την αγαπώ τη Σαντορίνη - όσο δεν παίρνει περισσότερο - με ενδιαφέρει η ιστορία της, η κληρονομιά της και μαζί και δική μου κληρονομιά παρά τα χιλιόμετρα που με χωρίζουν πλέον. Φοβούμαι όμως ότι ποτέ δεν θα με αποδεχόταν ως μακρινό έστω παιδί της, είμαι πια ξένη. Ποτέ δεν θα με δει σαν μέλος της γιατί εκ των πραγμάτων είμαι μακριά. Χρόνια ψάχνω διαύλους προσέγγισης κι όλο το κύμα της ζωής με στέλνει μακριά, αναρωτιέμαι ποιο κάρμα μπορεί να φταίει και γίνεται αυτό. Βέβαια έχω και την αίσθηση πως μόλις πάω εκεί, ηρεμούν όλα, η φύση, η ψυχή μου, οι άνθρωποί μου όλοι. Τις ημέρες που είμαι εκεί ένιωσα πως είχα την περισσότερη δύναμη και ψυχική ηρεμία που έχω οπουδήποτε αλλού.Καμιά φορά σκέφτομαι πως ίσως πρέπει να το πάρω απόφαση πως η ζωή μου με θέλει μακριά της. Προσπάθησα κάποιες φορές να κλείσω το δίαυλο επικοινωνίας μόνη μου, μήπως ηρεμήσω κι εγώ και σταματήσει να με τρώει αυτή η "χιλιομετρική απόσταση" αλλά ούτε αυτό ευδοκίμησε. Πάλι με κάποιο τρόπο η ίδια μου χτύπησε την πόρτα και μου θύμισε πως είναι εκεί. Έχω έναν δισταγμό να προσεγγίσω περισσότερο γιατί φοβάμαι πως θα απορριφθώ, ως ξένη και αλλότρια πλέον.Με πονάει τόσο που ζω μακριά που ήθελα με κάποιο τρόπο να το γράψω κάπου, μήπως φύγει η τσιμεντόπλακα που έχει πέσει πάνω μου και με πλακώνει.