________________
1.

Όταν κάποιος που είναι πολύ αγχωμένος, η κάτι δεν πάει όπως πρέπει στο μυαλό του, η και όταν είναι χαρούμενος, τότε μέσα μου νιώθω πολύ έντονα το ίδιο συνεσθημα. Στον χώρο της δουλειάς είναι πολύ πολύ δύσκολο να το χειριστώ, γιατί παθενω τρομερές κρίσεις άγχους μόλις μια συγγεκριμένη συνεργάτησα μου αγχώνεται. Με πιέζει τοσο πολύ, που δισκολεβομαι να συγγεντροθώ και δεν κάνω σωστά την δουλειά μου. Με πιάνει φαγούρα, πόνος στην κιλία, κτλ. Έχεις κάποια συμβουλή, για να μάθω να στείνω τoiχος ? Η μήπως η λύση είναι άλλη ? Πονάει πολύ παντός. Σ'ευχαριστώ πολύ για την βοήθεια.- Συνεφούλα

Δεν υπάρχει σύντομη συμβουλή. Είναι κάτι που πρέπει να ανακαλύψεις με τη βοήθεια ψυχολόγου/ψυχίατρου. Αν σε δυσκολεύει στην καθημερινότητά σου, πρέπει να το λύσεις.

________________
2.

Γεια σου καλή μου Α,μπα. Μπαίνω στο ψητό. Ο άντρας μου, η πεθερά μου κ η κολλητή μου είναι αρχιτέκτονες.(Δεν έτυχε, τον άντρα μου τον γνώρισα μέσω της κολλητής μου που ήταν συμφοιτητές κ αυτός έγινε αρχιτέκτων γιατί ήταν η μάνα του ή κάπως έτσι, δεν έχει σημασία) Το θέμα είναι ότι και οι 3 είναι άτομα με πολύ ωραίες ιδέες, γούστο κ μεράκι. Το ερώτημα που θέλω να θέσω είναι το εξής: Γιατί όταν πρόκειται για τα σπίτια άλλων καταπορώνονται κ τα δικά τους είναι επιεικώς χάλια? Τον άντρα μου τον ικετεύω να κάνουμε κάτι στο σαλόνι κ επί 1 χρόνο μου λέει αύριο και αύριο, η πεθερά μου είχε να βάψει το σπίτι της 40 χρόνια κ όταν της είπα να κάνει καμιά σύνθεση ή όπως το λένε μου λέει ναι μωρέ πρέπει και δεν έκανε τίποτα και η κολλητή μου έχει ένα σπίτι- συλλογή παλιών επίπλων φίλων ενώ έχει τη δυνατότητα να πάρει τουλάχιστον έναν καναπέ. Και όταν τους κράζω μου λένε ναι ναι έχεις δίκιο κ μετά δεν κάνουν τίποτα. Είναι έτσι όλοι οι αρχιτέκτονες ή εχω πέσει στη περίπτωση?- happy hippo

Δεν έχεις πέσει σε περίπτωση, είναι αρκετά συνηθισμένο. Μερικοί αρχιτέκτονες στα δικά τους σπίτια πιστεύουν ότι πρέπει να κατασκευάσουν Το Έργο Της Ζωής Τους, αφού δεν θα έχουν πια τη δικαιολογία του στριμμένου πελάτη, και όπως καταλαβαίνεις αυτός ο πήχης τους απαγορεύει έστω και να το ξεκινήσουν. Καναπέ; Ποιον καναπέ από όλους; Ξέρεις πόσοι καναπέδες υπάρχουν; Κι αν πάρει τον λάθος καναπέ και εξαιτίας του καταστραφεί όλο το υπόλοιπο; (Αυτό είναι το άλλο πρόβλημα – θέλουν να τα κάνουν όλα μαζί, για να είναι ενιαίο το αποτέλεσμα. Φυσικά ποτέ δεν έχουν τα λεφτά για να τα κάνουν όλα μαζί, αλλά δεν θέλουν να το κάνουν τμηματικά για να μην καταστραφεί το σύνολο, οπότε δεν κάνουν τίποτα.)

Υπάρχει και σχετική έκφραση στα αγγλικά: «τα παιδιά του τσαγκάρη ποτέ δεν έχουν παπούτσια». Αυτό.

Κι ένα τρανταχτό παράδειγμα: το μοναδικό σπίτι που έχτισε ο Λε Κορμπυζιέ για τον εαυτό του ήταν ένα μικρό εξοχικό καταφύγιο. Αλλά το έκανε σούπερ. (Οι φωτογραφίες είναι από ρεπλίκα του κτηρίου).

________________
3.

αγαπητή Α,μπα τον τελευταίο χρόνο(γνωριζόμαστε δέκα χρόνια) η φίλη μου κάνει ότι κάνω, αγοράζει ότι αγοράζω, υιοθετεί τις ίδιες ιδέες..στην αρχή δεν μου έκανε εντύπωση γιατί γενικά μας αρέσουν τα ίδια πράματα αλλά πριν λίγες μέρες που βγήκαμε έξω φοράγαμε τα ίδια ρούχα !!όταν της είπα ότι είναι κρίμα να αγοράζει τα ίδια γιατί θα μπορούσε να τα πάρει από εμένα όποτε θα ήθελε ,μου είπε ότι απλά της άρεσαν πάρα πόλυ κτλπ τι θα έκανες για να σταμάτησει όλο αυτό ; μήπως να αρχίσω να την μιμούμαι για να καταλάβει ότι γίνεται ενοχλητικό;;- χριστίνα

Αν τη μιμηθείς θα πρέπει να φοράς αυτά που φοράει, που είναι αυτά που φοράς, δηλαδή θα είναι σα να τρέχεις γύρω γύρω σε πλατεία. Μάλλον κάτι άλλο πρέπει να κάνεις.

Πριν μιλήσεις, σιγουρέψου. Δεν είμαστε τόσο μοναδικοί όσο θα θέλαμε. Επίσης μη μου πεις ότι ψωνίζεις από το Zara, γιατί αν ναι, αυτό φταίει.

______________
4.

Αγαπητή α-μπα, διαβάζοντας παλαιότερες απαντήσεις σου -καθότι έχω εθιστεί πρόσφατα στην στήλη σου και 12 απαντήσεις την ημέρα δεν μου φτάνουν- θα ήθελα να ρωτήσω: λές κάπου " Καλύτερα να προσπαθήσεις και να αποτύχεις, παρά να αναρωτιέσαι". Ε, αυτή είναι η ιστορία της ζωής μου. Μπλέκομαι συνεχώς σε καινούρια, αλλάζω πόλεις, χώρες, δουλειές και όπως είναι φυσικό παίρνει αυτό μπάλα και τις σχέσεις. Με λίγα λόγια έχω εξουθενωθεί... αν και αναμφίβολα έχω κερδίσει αγάπη, ελευθερία, δυνατές φιλίες και αξέχαστες εμπειρίες. Τώρα είμαι άνεργη, η προηγούμενη δουλειά ήταν σκέτη εκμετάλλευση και φυσικά παραιτήθηκα και έφυγα και από τη χώρα. Και το ερώτημα είναι: δεν έχω βρει αυτό που ψάχνω -ή που τέλος πάντων θα με κρατήσει- ή να ψαχτώ; -περνάν τα χρόνια-freedom is not free

Σας αγαπώ όταν με ρωτάτε πράγματα που μπορεί να σας απαντήσουν μόνο οι μανάδες σας και οι ψυχίατροί σας, αλλά με εξοργίζετε κι όλας.

______________
5.

Ώστε είσαι πρώην(;) μεταλλόπουλο, Α μπα μας;! Για πες, να συγκρίνουμε σημειώσεις-Το Παγκάκι

Όχι όχι, καθόλου! Εγώ είμαι ξεκάθαρα ποπ άνθρωπος. Συμπαθώ όμως πολύ τα μεταλλόπουλα.

________________
6.

Το να έχεις σκύλο δε συνεπάγεται και πολλά έξοδα; Πώς εξηγείται λοιπόν ότι οι ιδιοκτήτες κατοικιδίων ζώων όλο και αυξάνονται δεδομένου ότι λεφτά δεν υπάρχουν;- Florence

Από πού προκύπτει ότι οι ιδιοκτήτες όλο αυξάνονται;

________________
7.

Μετά από ανάγνωση πάνω κάτω όλων των ερωταποκρίσεων σου, θέλω να ρωτήσω ποιό είναι το κίνητρό σου να γράφεις τι στήλη και αν θεωρείς ότι κάνεις τον κόσμο καλύτερο μέσω αυτής!- βεαtricky

Το κίνητρό μου είναι κάτι passive-aggresive ερωτήσεις σαν τη δική σου. Τις βάζω στις ομελέτες που φτιάχνω τα πρωινά.

________________
8.

Αγαπητή α,μπα είναι επείγον, Στο dragon age 2, στο quest act of mercy πήγα στη wounded coast, μίλησα στον ser Thrask και μου είπε ότι οι apostates κρύβονται μέσα στη σπηλιά Runaway's cavern. 'Οταν τους βρήκα αποφάσισα να μη τους σκοτώσω και να πω ψέμματα στον ser Thrask όμως οι υπόλοιποι δε με πίστεψαν και μου επιτέθηκαν. Τους σκότωσα αλλά νομίζω ότι πέθανε και ο ser Thrask-δεν είμαι απολύτως σίγουρη δε βρήκα το πτώμα του- και τώρα δε μπορώ να τελειώσω το quest. Τι να κάνω;- Στεφανία

Πω πω, τέλειο ακούγεται. Σ' αυτά τα παιχνίδια πάντα η σωστή απόφαση είναι να σκοτώνεις, δεν με έχει βοηθήσει ποτέ η διπλωματία (ελπίζω να μην παίζει ο Ομπάμα). Δεν έχω ιδέα όμως. Το έλυσες;

________________
9.

Αγαπητή Α, μπά. Υπέροχα τα λες, με όση ειρωνεία, χιούμορ, αυτοσαρκασμό, ευαισθησία και εξυπνάδα χρειάζεται, κι επειδή έχω ανάγκη μία τέτοια δόση σου γράφω. Γίνεται στα άντα-γειά-σας να πέσεις στο πάτωμα με την πρώτη ματιά, τη στιγμή που δακρύβρεχτα χωρίζεις από μία δυνατή σχέση και την αμέσως επόμενη στιγμή να μην υπάρχει παρελθόν παρά μόνο το παρόν με εκείνον; Αμέ! Πως δε γίνεται. Και στην χειρότερη τρως τα μούτρα σου, καλή ώρα, γιατί εκείνος ο υπέροχος άλλος είναι -δυστυχώς- καμμένος. Καμμένος από τη σχέση του που μόλις τέλειωσε. Καμμένος από την ανεργία. Με πληγωμένη περηφάνεια, φτερά. Εσύ είσαι αόρατη ως γυναίκα, αλλά καλό παρεάκι όσο αντέχεις αυτό που σου δίνει (ενώ μέσα σου πεθαίνεις για το όλα εδώ και τώρα), δε σε δουλεύει όμως, στα είπε με τον τρόπο του χαρτί και καλαμάρι πως έχουν τα πράγματα και τι φάση ζει (παρεπιπτόντως πιστεύει ότι δεν είναι καν ζωή αυτή που ζει πια). Αλλά συνεχίζεις να ερωτεύεσαι (αν και την έκανες κάνα δυο φορές προσβεβλημένη και σε έψαξε, σε ζήτησε, σε γύρισε πίσω), συνεχίζεις όσο τον γνωρίζεις να τον θαυμάζεις σαν άνθρωπο και να λιώνεις στη μορφή του. Αλλά αόρατη είπαμε σα γυναίκα. Και μερικούς μήνες αργότερα, ξυπνάς κατα ιδρωμένη τη νύχτα από τον εφιάλτη και συνειδητοποιείς ότι δεν ήταν όνειρο, είναι η ζωή σου και την έχεις διαλέξει. Και τότε αξημέρωτα του λες μείνε μακριά μου. ΤΕΛΟΣ. Και έτσι έγινε. Και καλώς. Δε σε ξαναζήτησε ποτέ. ΠΟΤΕ. Και αντι να μαζέψεις τα κομμάτια σου και να πας παρακάτω, άλλους τόσους μήνες αργότερα ξυπνάς και κοιμάσαι με τη σκέψη του. Τον βλέπεις στα όνειρα σου με κάθετι σενάριο. Γιατί; Για μια σχέση που ΔΕΝ ήταν σχέση. Για ένα σεξ που ήταν ότι πιο κρύο βίωσες ποτέ; Για ένα πληγωμένο εγωισμό που δε σε είδε ποτέ; Ή γιατί μέσα σου ξέρεις ότι αυτός ο άνθρωπος (αν και αν και αν οι συνθήκες και το timing μπλα μπλα μπλα) ήταν πολυ καλός για σένα; ANYWAY. Κλείστηκα στον εαυτό μου. Παραιτήθηκα από τα ενδιαφέροντα μου. Απομακρύνθηκα από τους ανθρώπους. Με ξυπνάει η δουλειά μου μόνο, που δόξα τον Αλάχ και καλή είναι και εκτίμησης χαίρω και με ζει. Ξέρω πως αυτός ή ο έρωτας δε φταίνε σε τίποτα. Επιλογές μου όλα. Θα αναστηθώ αναπόφευκτα κάποια στιγμή γιατί έχω πολύ δύναμη μέσα μου... Με περιμένει ένα μικρός παράδεισος στη μέση του Αιγαίου σε λίγες εβδομάδες. Και εκεί μόνη θα πάω. Ελπίζω να γυρίσω μαζί μου.- You are what you love. Not what loves you. Charlie Kaufman, Adaptation 

Προσοχή με τον λυρισμό, γιατί σε μεγάλες δόσεις μουδιάζει το μυαλό.

________________
10.

Α-μπα, στην τελευταία μου δουλειά δεν μου φερθήκαν καλά, πώς μπορώ να διώξω απ΄το μυαλό μου την κακομεταχείριση και το ότι μου κάναν τους φίλους και με σπρώξαν στο γκρεμό; Έχασα τη δουλειά από συκοφαντία, τόσο πεζό ...- Άννυ

Μαθαίνοντας το μάθημα, βρίσκοντας καινούρια δουλειά.

________________
11.

Αγαπητή Α μπα,

Ξέρεις πως μπορείς να διαλύσεις μία σχέση πέντε χρόνων; Με μία κίνηση. Μένεις σε δεύτερη μοίρα για καιρό, ψάχνεσαι να παίξει το μυαλό σου με συνομιλίες με έναν άγνωστο και μπαμ. Και σε ρωτώ αγαπητή α μπα, πόση βλακεία χωράει σ' έναν άνθρωπο;- Μπαμ

Αν έμεινες σε δεύτερη μοίρα για καιρό, δεν διαλύθηκε σε μια κίνηση. Και τα πέντε χρόνια δεν είναι δα και μια ζωή.

________________
12.

Καλησπέρα,
Νιώθω λιγο χαζή που ρωτώ κάτι τόσο προσωπικό, ολόκληρος άνθρωπος, αλλά θα ήθελα μια πιο αντικειμενική απλή γνώμη κι έτσι θα ρωτήσω. Είμαι 32 χρονών και τα τελευταία 2 χρόνια έχω μια υπέροχη σχέση με έναν άνθρωπο 25 χρονών. Αγαπιόμαστε, είναι ο πιο καλός και υπέροχος άνθρωπος που ξέρω και ταιριάζουμε και είμαστε πολύ σίγουροι ότι θέλουμε να περάσουμε τη ζωη μας μαζί. Αυτό που με ανησυχεί, καθώς χτυπάει το βιολογικό μου ρολόι, είναι αν θα μπορέσουμε να κάνουμε οικογένεια μαζί. Εκείνος ξεκινάει τώρα την καριέρα του, ξεκινάει διδακτορικό, και είναι σίγουρο, κυρίως στην ελλάδα που ζούμε, ότι για να σταθεί στα πόδια του οικονομικά θα περάσουν αρκετα χρόνια. Ούτε κι εγώ είμαι πλούσια για να μπορούσα να μας στηριζω και τους 2 κι ένα παιδί. Κι αναρωτιέμαι αν μέσα σε όλη αυτή την ευτυχία θα έπρεπε να σκεφτώ πιο λογικά και να βρω κάποιον πιο κοντά στην ηλικία μου ή να αφήσω τα πράγματα να κυλίσουν με το ρίσκο ότι ίσως να μην μπορέσω να κάνω οικογένεια, όταν πια θα μπορούμε να την στηρίξουμε και οικονομικά. εσύ τι λες; (ξέρω ότι ζεις στο εξωτερικό οπότε θα ήθελα να αποφύγω τα ελληνικά στερεότυπα ότι είναι πολύ μικρός για οικογένειες, είναι κι ο ίδιος πολύ συνειδητοποιημένος και δεν έχει μεγαλώσει με την νοοτροπία ότι μέχρι τα 30 ο άντρας είναι "παιδί") Ευχαριστώ.- wannabe mother

Μη ρωτάς εμένα, αυτόν ρώτα. Αυτός κι εσύ μαζί μόνο ξέρετε, κανένας άλλος. Μη ζητάς συμβουλές για τέτοια θέματα, ο καθένας θα σου απαντήσει σύμφωνα με τις περιορισμένες του εμπειρίες. Το ότι κάτι δεν είναι συνηθισμένο δε σημαίνει ότι δε γίνεται, ούτε τα συνηθισμένα εγγυώνται επιτυχία.

Επίσης είσαι 32 και μιλάς λες και είσαι 42. Αφού ζητάς να αποφύγω τα ελληνικά στερεότυπα, προσπάθησε να τα αποφύγεις κι εσύ.