Συνέχεια απο το Α Μέρος
Θα θέλατε τα σαράντα σας να σας βρουν κάπου μαζί στον δρόμο ή σκέφτεστε ότι όλο αυτό θα κρατήσει όσο κρατήσει και κάποια στιγμή πρέπει να ριζώσετε κάπου;
Δεν κάνουμε σχέδια για το μέλλον. Προς το παρόν ζούμε για το σήμερα και γι’ αυτά που έχει να μας δώσει. Πολύ θα θέλαμε να ταξιδεύουμε για όλο το υπόλοιπο της ζωής μας αλλά όπως λέει και ο ποιητής «Yesterday is history, tomorrow is a mystery, today is a gift, that’s why they call it present»
Από πού πήρατε την αγάπη για τα ταξίδια; Οι γονείς σας ταξίδευαν;
Γ: Από μικρή ήθελα να ταξιδέψω και να δω τον κόσμο. Έτσι απλά.. Το πρώτο μου ταξίδι το έκανα το 2005 σε Λονδίνο και Άμστερνταμ και από τότε μου άνοιξε η όρεξη.
Ν: Η αλήθεια είναι ότι οι γονείς μου έχουν όντως ταξιδέψει σε όλο τον κόσμο αλλά με τον παραδοσιακό τρόπο που ταξιδεύει ο μέσος Έλληνας δηλαδή με οργανωμένα γκρουπ. Πάντως ήταν μία καταλυτική επιρροή άσχετο αν ποτέ δε χάζευα τις φωτογραφίες τους, δεν έβλεπα τα βίντεο που τραβούσαν κλπ. Πάντα περίμενα τα δώρα που μου έφερναν..
Κάνετε συχνές αναφορές σε φράσεις που έχουν πει σημαντικοί άνθρωποι για τα ταξίδια. Από την Μελίνα Μερκούρη μέχρι τον Καζαντζάκη. Υπάρχει κάποιο βιβλίο που να σας επηρέασε για να πάρετε αυτή την απόφαση;
Όχι. Η ιδέα για αυτό το ταξίδι δεν επηρεάστηκε από κάποιο ανάγνωσμα αλλά από τους λόγους που αναφέρθηκαν παραπάνω. Απλά κάποιες ρήσεις και φράσεις προσωπικοτήτων επιπέδου Μερκούρη, Καζαντζάκη κλπ μας εξέφραζαν σε πολύ μεγάλο βαθμό και «χρησιμοποιήθηκαν» για να δώσουμε έμφαση σε κάποια πράγματα που αναφέρουμε στην ιστοσελίδα μας. Παράλληλα, οι προσωπικές περιπέτειες τεσσάρων Ελλήνων (Δημήτρης Παρούσης ή GoDimitris, Άκης Τεμπερίδης & Βούλα Νέτου ή TheWorldoffRoad και Ηλίας Βροχίδης ή MadNomad) που την «έκαναν» ο καθένας με το δικό του τρόπο, έδωσαν τροφή στα σχέδιά μας.
Ακούτε μουσική όσο οδηγείτε τον «Ζήκο» και αν ναι τι είδους μουσική;
Ακούμε τα πάντα. Από ρεμπέτικα μέχρι Τρύπες και από Yann Tiersen μέχρι Rihanna. Αγαπημένα γκρουπ είναι τα παρακάτω: Beirut, James, Beatles, Queen, MGMT, Mika, Moby, Shantel, Tiersen, Depeche Mode και διάφορες συλλογές από 60s-70s-80s και soundtracks από ταινίες. Από ελληνικά κάνουμε κέφι με Αλεξίου, Βιτάλη, Μάλαμα, Παπαθανασίου, Δεληβοριά, Πάριο, Πυξ Λαξ, Τρύπες και φυσικά Μάνο Χατζηδάκι.
Ποια είναι η ωραιότερη εικόνα που έχετε δει από τον φημισμένο έναστρο ουρανό της Αφρικής;
Οι βραδιές χωρίς σύννεφα στο Struisbaai μας επέτρεπαν να δούμε τη Ζώνη του Ωρίωνα και το Σταυρό του Νότου. Απλά μαγευτικό. Στη Ζιμπάμπουε ξαπλώναμε πάνω σε κάτι τεράστιους βράχους και βλέπαμε κυριολεκτικά τα πάντα. Η Ζιμπάμπουε φημίζεται γιαυτό ούτως ή άλλως αλλά το μυστικό είναι να υπάρχει σκοτάδι σε ακτίνα πολλών χιλιομέτρων και αυτό μόνο στην έρημο στη Ναμίμπια το πετύχαμε.
Γενικά νιώθουμε πολύ τυχεροί που μπορέσαμε και τραβήξαμε δυνατές «τζούρες» από τον έναστρο ουρανό της Αφρικής και μάλιστα με καλή παρέα.
Στην Γκάνα γράφετε για το δουλεμπόριο των παιδιών με αφορμή την συνάντηση σας με τον ιδρυτή της οργάνωσης ChallengingHeights: «Πόσο πνιγμένοι ήμαστε τελικά στον υλισμό, τις ψεύτικες ανάγκες, τα "πλαστικά" θέλω και πρέπει; Καθόμαστε και μιλάμε για δισεκατομμύρια ευρώ, όταν με 20 δολάρια το μήνα ή 240 δολάρια το χρόνο χρόνο (περίπου 200 ευρώ δηλαδή) μπορείς να εξασφαλίσεις τα δίδακτρα ενός τέτοιου παιδιού άρα και το μέλλον του. Και μην πει κανείς ότι ακόμα δε λύσαμε τα δικά μας προβλήματα για να λύσουμε και της Γκάνας. Για επιβίωση κάνουμε λόγο και όχι για καλοπέραση.” Αυτή την διαφορά ανάμεσα στην επιβίωση και την καλοπέραση, ανάμεσα στο «μου λείπουν πράγματα» και στο «δεν έχω να φάω», μπορείς να την καταλάβεις μόνο άμα βρεθείς στην Αφρική ή είχατε ιεραρχήσει τα πράγματα στο μυαλό σας πριν το ταξίδι;
Οι κοινωνικές και ταξικές αντιθέσεις είναι παντού και δεν χρειάζεται να επισκεφτείς ένα φτωχό χωριό στη Γκάνα ή τη Ζιμπάμπουε για να διαπιστώσεις ότι ο κόσμος δεν έχει να φάει. Και στο Πέραμα ή στο Ζεφύρι αν κάνεις μία βόλτα, η εικόνα δε θα είναι πολύ διαφορετική. Με άλλους όρους αλλά και πάλι το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Κοινωνική εξαθλίωση και έλλειψη ευκαιριών. Επίσης, γεγονός αναμφισβήτητο είναι ότι οι τελευταίες πολιτικές, κοινωνικές και οικονομικές αναταράξεις παγκοσμίως τείνουν να ανακατεύουν την τράπουλα υπέρ της υψηλής τάξης βαθαίνοντας κι άλλο το χάσμα των τάξεων. Και αυτό πρέπει να είσαι πολύ υποκριτής αν δεν μπορείς να το δεις.
Το θέμα είναι ότι η Αφρική είναι μία ήπειρος με τεράστιες αντιθέσεις, χάσματα, προκαταλήψεις και «βεβαρυμένο παρελθόν» όπου μεσαία τάξη απλά δεν υπάρχει κι αν υπάρχει είναι μία μειοψηφεία. Στην περίπτωση της, ισχύει αυτό που έχουμε γράψει ότι δηλαδή κάποιοι άνθρωποι είναι άτυχοι επειδή έτυχε να γεννηθούν στη λάθος μεριά του πλανήτη. Και δυστυχώς η Αφρική πάντα έτσι θα αντιμετωπίζεται από όλους τους «σωτήρες» γιατί τελικά όλους του συμφέρει. Και τους ντόπιους να κλαίγονται και τους λευκούς να προσποιούνται ότι βοηθούν. Κάποτε υποστηρίζαμε και μεις μία αφρικανική κοινότητα στη Σίερα Λεόνε μέσω προγράμματος της ActionAid αλλά καταλάβαμε ότι ήταν μούφα όντας στην Ελλάδα. Δε χρειαζόταν να πάμε στην Αφρική για να καταλάβουμε πως δουλεύουν οι ΜΚΟ.
(Όσον αφορά το θέμα των ΜΚΟ και λοιπών οργανώσεων, μπορούμε να επιβεβαιώσουμε ότι οι περισσότερες δωρεές αφορούν ξέπλυμα μαύρου χρήματος ενώ και οι εργαζόμενοι (ξένοι και ντόπιοι) σε αυτές δε διαφέρουν σε τίποτα από μεγαλοστελέχη πολυεθνικών. Ο εθελοντισμός δε είναι ένα ανέκδοτο στα χείλη τους και ταυτόχρονα ένα δόλωμα για τα χαζά Γερμανάκια, Αγγλάκια κλπ. Που ακούστηκε να θες να πας εθελοντής και να πρέπει να πληρώσεις 2000 δολάρια το μήνα για να υποστηρίξεις την Χ οργάνωση.)
Είχα δει στην Guardian ένα βίντεο για φάρμες στην Νότια Αφρική όπου πλούσιοι δυτικοί πληρώνουν αδρά για να κυνηγούν και να σκοτώνουν λιοντάρια. Όλα νόμιμα. Έχετε συναντήσει κάτι παρόμοιο στο ταξίδι σας;
Επισκεφτήκαμε μία φάρμα στη Ναμίμπια όπου επιτρεπόταν να κυνηγήσει κάποιος διάφορους τύπους αντιλόπης και μόνο. Και εννοείται κατά την κυνηγετική περίοδο που εφαρμόζεται στη χώρα. Φάρμες με λιοντάρια δεν επισκεφτήκαμε αλλά έπεσαν στα χέρια μας περιοδικά που διαφήμιζαν τέτοιου είδους δραστηριότητες και η αλήθεια είναι ότι δυστυχώς υπάρχουν πολλά ιδιωτικά πάρκα στη νότια Αφρική οπου μπορείς να κυνηγήσεις άγρια ζώα και οι καλύτεροι πελάτες είναι Αμερικανοί και Ρώσοι.
Αυτό που μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα είναι ότι στην περίπτωση του κυνηγιού αντιλόπης επιδίδονται κυρίως οι Afrikaners και μάλιστα δε γίνεται τόσο για την εξάσκηση του «σπορ» όσο για το χαβαλέ και σε πολλές περιπτώσεις το κυνήγι είναι απλά η αφορμή για να «οργανωθούν» σκηνικά βγαλμένα από τη γνωστή ταινία Hangover.
Ποιο ζώο από όσα έχετε συναντήσει στο ταξίδι σας έκανε την μεγαλύτερη εντύπωση και γιατί;
Όλα τα άγρια ζώα που έχουμε δει μέχρι στιγμής –και έχουν δει οι περισσότεροι - τα είχαμε ξαναδει σε διάφορους ζωολογικούς κήπους. Το πιο συναρπαστικό ήταν ότι αυτή τη φορά τα είδαμε ελεύθερα στο φυσικό τους περιβάλλον. Δεν ήρθαν αυτά, πήγαμε εμείς με ότι αυτό συνεπάγεται. Αν μας έκανε κάτι εντύπωση ήταν οι αντιδράσεις τους σε διάφορες περιπτώσεις. Για παράδειγμα η φωτογραφία όπου έχουμε σταματήσει να περάσει ο ελέφαντας το δρόμο και ταυτόχρονα φαίνεται και το σήμα «ΠΡΟΣΟΧΗ ΕΛΕΦΑΝΤΕΣ» είναι πολύ ρεαλιστική. Είχαμε σταματήσει στην άκρη του δρόμου για να τραβήξουμε φωτογραφίες αλλά ο ελέφαντας μας ένιωθε εμπόδιο που του έκοβε το δρόμο. Και αντιδρούσε με τον τρόπο του. Ώσπου το καταλάβαμε, κάναμε όπισθεν και τελικά όταν αυτός περνάει, πατάμε το κλικ και μπαίνουν στο πλάνο το σήμα, ο ελέφαντας και ο Ζήκος.
Ποια είναι η στιγμή που φοβηθήκατε περισσότερο κατά την διάρκεια του ταξιδιού σας;
Ν: Φόβο δεν έχουμε νιώσει σε κανένα σημείο του ταξιδιού πολύ απλά γιατί δεν υπήρξε κανένας λόγος. Από τις τρεις φορές που έχουν «ανοίξει» το αυτοκίνητο, μόνο στην περίπτωση του Struisbaai ένιωσα το φόβο ότι μπορεί να τελείωνε το ταξίδι μόνο και μόνο γιατί αδυνατούσα να σκεφτώ θετικά.
Γ: Στην περίπτωση όπου ο Ζήκος έσβησε μέσα στο εθνικό πάρκο του Μορέμι στη Μποτσουάνα και το γεγονός ότι έπρεπε να περπατήσουμε ένα χιλιόμετρο μέσα στο πάρκο ξέροντας ότι μπορεί να «πεταχτεί» το οτιδήποτε, με έκανε για πρώτη –και τελευταία ελπίζω- φορά να φοβηθώ για τη σωματική μας ακεραιότητα.
Είμαστε στο ίντερνετ και δεν θα μπορούσα να μην σας κάνω αυτή την ερώτηση. Το ταξίδι αυτό γίνεται με δικά σας έξοδα, πράγμα το οποίο το έχετε ξεκαθαρίσει από την αρχή. Το ποσό που έχετε στην διάθεση σας όμως είναι περιορισμένο.
Εντάξατε το PinProject στην πρακτική του Crowdfunding πριν λίγο καιρό όπως έχει γίνει με τόσα φιλόδοξα προτζεκτ. Με την λογική ότι το PinProject είναι ένα είδος κοινωνικού πειράματος για το πώς είναι να ταξιδεύεις στον κόσμο. Δεχτήκατε μια επίθεση από ένα χρήστη όπου με ένα σχόλιο του ξέβρασε πάνω σας όλη του την κακία σαν να ήσασταν εσείς υπεύθυνοι για την ζωή που ζει αυτή την στιγμή στην Ελλάδα, μπερδεύοντας το Crowdfunding με την ελεημοσύνη. Θέλω να σας ρωτήσω το εξής: Γιατί κατά την γνώμη σας οι άνθρωποι γίνονται κακοί με ότι τους ξεπερνά αντί να εμπνευστούν από αυτό;
Για εμάς είναι ξεκάθαρο και έχει να κάνει με το ΦΟΒΟ. Το φόβο που νιώθουν οι άνθρωποι να κάνουν ένα βήμα πέρα από τη ζώνη ασφαλείας που έχουν χτίσει γύρω τους οι ίδιοι ή κάποιος άλλος. Κατ’ επέκταση ο φόβος φέρνει τη ζήλεια, η ζήλεια την κακία και η κακία τέτοιου είδους ξεσπάσματα και λίβελους. Εδώ θα πρέπει να γίνει σαφές το εξής. Σαν και εμάς ταξιδεύει πάρα πολύ κόσμος και πραγματικά έχουμε συναντήσει απίστευτους ανθρώπους μέχρι τώρα. Συνεπώς δεν πρωτοπορούμε σε κάτι και δεν κάνουμε κάτι το σούπερ ουάου. Ίσως για τα ελληνικά δεδομένα να είναι κάτι το πρωτόγνωρο αλλά και πάλι, ούτε οι πρώτοι είμαστε ούτε οι τελευταίοι. Αυτό που δεν μπόρεσε να δει ο ανώνυμος φίλος που μας «στόλισε» και μέχρι σήμερα ελάχιστοι άνθρωποι έχουν αντιληφθεί είναι ακριβώς πως κάποιος μπαίνει στη διαδικασία να κάνει μία αξιολόγηση της ζωής του σε μερικά απογεύματα, να κοιτάξει για λίγο πίσω του και τελικά να πάρει την απόφαση να αλλάξει μια για πάντα τη ζωή του όσο ακόμα είναι νέος.
Η διαφορά μας είναι ο τρόπος που επιλέξαμε να το κάνουμε δηλαδή να παρατήσουμε τα πάντα (οικογένεια, φίλους, σπίτι, ασφάλεια κλπ) και να πάρουμε τους δρόμους για μία άγνωστη Ιθάκη. Άλλοι το κάνουν και πέφτουν από το μπαλκόνι. Άλλοι το κάνουν και αποφασίζουν να μετοικήσουν σε αγροτική περιοχή και να γίνουν αγρότες. Άλλοι το κάνουν και αποφασίζουν να αλλάξουν χώρα. Αλλά το κάνουν.. Αλλοίμονο σε αυτούς που δεν κοντοστέκονται στον καθρέφτη και τελικά όταν το κάνουν κοιτούν μέχρι τη μύτη τους και όχι παραπέρα. Και φυσικά αλλοίμονο σε αυτούς που δεν ονειρεύονται. Κανείς δε μας υποσχέθηκε τίποτα (ούτε και μεις), κανείς δεν μας χρωστάει τίποτα (ούτε και μεις) και κανείς δεν περιμένει τίποτα από εμάς (ούτε και μεις)
Ν: Σχετικά με την καμπάνια χρηματοδότησης μέσω της πρακτικής του crowdfunding, δεν αποσκοπούμε σε τίποτα και δεν περιμένουμε να βγει κάτι από αυτό. Αν πούμε ότι ποντάραμε κάπου, αυτό θα ήταν σε κάποιες εταιρίες που αντί να δίνουν 300 ή 500 ευρώ για να στολίσουν δέντρο τα Χριστούγεννα, θα μπορούσαν να βάλουν ένα αυτοκόλλητο στο αυτοκίνητο που θα το βλέπει όλος ο κόσμος και που τέλος πάντων είναι κινητή διαφήμιση. Αλλά, τα σημερινά στελέχη και αφεντικά στην Ελλάδα δε φημίζονται για τη διορατικότητα και την πρωτοβουλία τους.. εκτός αν έχει να κάνει με καμία ξανθιά καλλονή (παίρνω παράδειγμα από το τελευταίο μου αφεντικό). Επιπλέον, τέτοιου είδους πρακτικές δεν έχουν ακόμα απήχηση στην Ελλάδα, οπότε δίκαια ο κόσμος το κρίνει και το βλέπει στράβα και φυσικά δεν τους αδικούμε. Το όλο θέμα προέκυψε όταν σε μία «κόντρα» (με την καλή έννοια) που είχαμε με τον Lucien, τον υπεύθυνο του ορφανοτροφείου στη Ζιμπάμπουε, με προκαλούσε να βρω τρόπους να υποστηρίξω οικονομικά το Pin Project και κάθε φορά που μου πρότεινε κάτι του απαντούσα ότι αυτό στην Ελλάδα δεν θα πιάσει. Τελικά κατέληξα ότι μπορούμε να προσπαθήσουμε με μία διεθνή πρακτική –όπως είναι το crowdfunding- και αν πιάσει, έπιασε.
«Η ζωή είναι ένα κουτί γεμάτο σοκολατάκια». Εσείς τελικά είστε αποφασισμένοι να το φάτε στο δρόμο;
«.. και ποτέ δεν ξέρεις ποιο θα σου τύχει» τελειώνει o Forrest Gump. Αν πούμε ότι τα σοκολατάκια είναι τα βιώματα και η τυχαία επιλογή είναι τα απρόοπτα που μπορούν να σου συμβούν, τότε εμείς έχουμε πάρει ένα μεγάλο κουτί.
Δε χωράει αμφιβολία ότι η ζωή είναι γεμάτη απρόοπτα όπου κι αν είσαι και δε χρειάζεται να ταξιδεύεις για να μάθεις τι εστί τύχη. Αρκεί να την προκαλέσεις.. Απλά όσο μεγαλώνει ο βαθμός της έκθεσης και η «έξοδος» από τη γυάλα, τόσο πιο πολύ κρατάει το γλυκό ή το πικρό της τυχαίας επιλογής και τελικά τόσα περισσότερα έχεις να θυμάσαι. Ας μην ξεχνάμε ότι τα παιδιά τρελαίνονται για σοκολατάκια..
To blog τους εδώ
Όλες οι φωτογραφίες απο εδώ
(Μην χάσετε τις φωτογραφίες απο την Namibia)
Περισσότερα για το Crowdfunding και τη σχέση του με το Pin Project εδώ
σχόλια