Από τη Guardian. Μετάφραση για το LIFO.gr: Λένα Φουτσιτζή
Όλα ξεκίνησαν τον Ιούλιο του 2009. Ήμουν στο Twitter για πάνω από δύο χρόνια, έχοντας δημιουργήσει λογαριασμό το Μάιο του 2007, και ποτέ δεν είχα κάποιο πρόβλημα. Κάποια στιγμή κάποιος φαινομενικά αβλαβής μου έκανε follow και εγώ έκανα follow back. Μέσα σε δέκα λεπτά είχα λάβει προσωπικό μήνυμα (DM) που ήταν το εξής: “βρωμερό γαμημένο εβραϊκό κάθαρμα". Μπλόκαρα τον λογαριασμό και τον ανέφερα ως spam. Την επόμενη εβδομάδα συνέβη ξανά με τον ίδιο τρόπο. Ένας νέος follower, έκανα follow back, έλαβα μια σειρά από υβριστικά DM, τον μπλόκαρα, τον ανέφερα ως spam. Δύο ή τρεις φορές την εβδομάδα. Μερικές φορές δύο ή τρεις φορές την ημέρα. Ένας καθημερινός κύκλος αποκλεισμού και αναφορών, όλα τα μηνύματα γεμάτα από λεκτική βία. Έτσι κλείδωσα τον λογαριασμό μου και το πρόβλημα για λίγο απομακρύνθηκε. Δεν είχα πια προβλήματα στο Twitter αλλά χακαρίστηκε ο λογαριασμός μου στο Facebook, το blog μου γέμισε spam και το inbox του ηλεκτρονικού ταχυδρομείου πλημμύρισε με υβριστικά και αηδιαστικό σχόλια και εικόνες. Εικόνες από πτώματα και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και διαμελισμένα σώματα.
Και πάλι, τα πράγματα ησύχασαν για μερικές εβδομάδες. Χαλάρωσα. Νόμιζα ότι κουράστηκαν επειδή τελικά δεν μπόρεσαν να με κάνουν να αντιδράσω. Τεράστιο λάθος.
Δεν το αναφέρω στη γυναίκα μου. Δεν έβλεπα το λόγο να την ανησυχήσω. Στη συνέχεια όμως μπήκε στο Twitter για να δει τι είναι και άρχισε να της αρέσει. Δεν ήταν αμέσως προφανές σε τρίτους αν ήταν άνδρας ή γυναίκα. Έκανε το λάθος, όμως, να αλλάξει την περιγραφή του προφίλ της σε «Αυτή που υποφέρει ως γυναίκα του @LeoTraynor". Δεν ήταν καλή ιδέα. Έλαβε το εξής DM: «Ο άντρας σου είναι ένα απόβρασμα. Είναι ένα σάπιο κάθαρμα και είσαι μια πόρνη.» Εκείνη γέλασε και το αγνόησε. Μπλόκαρε το λογαριασμό, ανέφερε το πρόβλημα και η ιστορία ξανάρχισε. Σταματήσαμε να αποδεχόμαστε νέους followers αλλά μια μέρα η γυναίκα μου δέχτηκε τέτοιο βίαιο χείμαρρο από βρισιές και απειλές μέσω DM και στο δημόσιο timeline που από τότε δεν έχει ξαναμπεί στο Twitter - το οποίο είναι πραγματικά κρίμα γιατί έχει πολλά να μοιραστεί και είναι πιο ενδιαφέρουσα από μένα.
Ο κόσμος με ρωτούσε συνέχεια, «Γιατί; Γιατί να τα βάζουν μαζί σας;» Δεν μπορούσα να τους απαντήσω κάτι, εκτός από το ότι θα είναι κάποιοι τυχαίοι ηλίθιοι που δεν εκτιμούν τις πολιτικές μου απόψεις ή την καταγωγή μου. Ή ακόμα και κάποιος που δε μπορεί να λύσει τα αινιγματικά μου σταυρόλεξα!
Το όλο θέμα κλιμακώθηκε τον Ιούνιο, τον Ιούλιο και τον Αύγουστο του 2012. Μια μέρα όμως συνέβη κάτι που πραγματικά με φόβισε. Δεν τρομάζω εύκολα, αλλά αυτό ήταν χυδαίο.
Έλαβα ένα δέμα στη διεύθυνση κατοικίας μου. Τίποτα ασυνήθιστο – λαμβάνω πολλά. Όταν το άνοιξα είδα ένα τάπερ γεμάτο με στάχτες. Το συνοδευτικό του σημείωμα έλεγε «Πες γεια στους συγγενείς σου από το Άουσβιτς.» Αρρώστησα.
Είχα πετρώσει. Είχαν τη διεύθυνσή μου. Το αναφέραμε στις Αρχές και ελπίζαμε για το καλύτερο.
Δύο ημέρες αργότερα άνοιξα την πόρτα μου και βρήκα ένα σωρό από ξερά άνθη με ένα σημείωμα με το παλιό όνομα Twitter της γυναίκας μου. Το ίδιο βράδι έλαβα ένα DM “μια μέρα θα γυρίσεις σπίτι και ο λαιμός της γυναίκας σου θα είναι κομμένος και ο γιος σου θα έχει εξαφανιστεί.»
Πήγα πάλι στις αρχές, αλλά εκτός του ότι ήταν ευγενικοί και συμπαθητικοί, δεν φάνηκε να ξέρουν τι θα μπορούσε να γίνει.
Για εβδομάδες έχασα τον ύπνο μου. Άκουγα θορύβους, άνοιγα την πόρτα κάθε μέρα με τρόμο. Προσπαθώντας να διατηρήσω μια επίφαση ομαλότητας για να μην αφήσω τη γυναίκα μου και το γιο μου να καταλάβουν ότι εσωτερικά πέθαινα. Τρομοκρατημένος με την ιδέα ότι μπορεί να ήταν σε κίνδυνο επειδή έχω μεγάλο στόμα ή εξαιτίας της καταγωγής μου.
Και μετά, η τελευταία σταγόνα. Ένα tweet, στο δημόσιο timeline αυτή τη φορά. «Ελπίζω να πεθάνεις ουρλιάζοντας, αλλά όχι πριν με δεις να κατουράω τη γυναίκα σου.»
Έκλεισα το λογαριασμό μου αμέσως και ορκίστηκα ότι δε θα γυρίσω ποτέ, παρά τους φίλους που έχω εκεί.
Έκανα σαφές ότι θα κυνηγήσω το troll ή τα trolls και ότι θα αναλάβω δράση. Αυτό που δεν είπα όμως ήταν ότι είχα ξεκινήσει την καταδίωξη πριν από εβδομάδες και είχα μια ιδέα για το πού, αν όχι ποιος ήταν.
Τον Ιούλιο με προσέγγισε ένας φίλος που είναι ιδιοφυία σε IT και προσφέρθηκε να βοηθήσει. Είπε ότι θα μπορούσε να εντοπίσει τους χάκερ και τα trolls με απόλυτα νόμιμη τεχνολογία, η οποία θα οδηγούσε στις IP τους. Δέχτηκα. Τότε άρχισα να ρίχνω δολώματα. Ήμουν σκόπιμα πιο προκλητικός από πριν.
Πριν διακόψω τον λογαριασμό στο Twitter, κάλεσα τον κόσμο να επικοινωνήσει μαζί μου στο Google+, στο μπλογκ μου και στο Facebook. Χαίρομαι που πολλοί από τους υπέροχους φίλους μου το έκαναν. Είμαι επίσης ευτυχής που το έκανε και το troll μου.
Αποκαλύφθηκε ότι η κατάχρηση είχε προέλθει από τρεις ξεχωριστές διευθύνσεις IP σε διάφορες γωνιές της Ιρλανδίας. Δύο από αυτές ήταν από δημόσια Wi-Fi, αλλά η τρίτη… Η τρίτη θέση ήταν η ενδιαφέρουσα.
Η τρίτη θέση ήταν το σπίτι ενός φίλου.
Το troll ήταν ο γιος του. O 17χρονος γιος του.
Ήμουν αποσβολωμένος.
Μίλησα με το φίλο μου σε βάθος. Μου είπε πως ο γιος του ήταν πάντα κολλημένος στο laptop, tablet ή το smartphone του. Πώς δε μπορούσε να παρακολουθήσει μια τηλεοπτική εκπομπή χωρίς να τουιτάρει γι’ αυτή ταυτόχρονα. Και ότι είχε απορροφηθεί από σάιτ με θεωρίες συνομωσίας. Σιγουρεύτηκα ότι και οι άλλες δύο διευθύνσεις IP είχαν χρησιμοποιηθεί από τον γιο του.
Ήταν τρομοκρατημένος από αυτό που είχε κάνει ο γιος του. Τρομοκρατημένος, αλλά όχι έκπληκτος. Ήθελε να επικοινωνήσει επιτόπου με τις αρχές και να καταδώσει το γιο του, αλλά του είπα όχι.
Λίγες μέρες μετά από αυτή τη συζήτηση, συνάντησα το φίλο μου, τη σύζυγό του και το γιο τους, σε ένα ήσυχο και διακριτικό σημείο. Ο γιος, το τρολ που παραλίγο να με τρελάνει, δεν είχε πληροφορηθεί ότι θα με έβλεπε.
Κάθισα και παράγγειλα μια μεγάλη τσαγέρα με τσάι. «Σου αρέσουν ακόμα τα κουλουράκια με σοκολάτα;» ρώτησα το τρολ κι αυτός έγνεψε ανυπόμονα, μια σκιά του μικρού αγοριού που ήταν κάποτε τρεμόπαιξε στο πρόσωπό του.
Μιλήσαμε. Τους είπα για τη γυναίκα μου και τον γιο μου. Τους είπα για τις πρόσφατες ασθένειές μου. Ρώτησα το τρολ πώς τα πηγαίνει στο κολέγιο. Κάποια στιγμή ο πατέρας του τρολ μου έγνεψε και άνοιξα την τσάντα μου, βγάζοντας έναν φάκελο.
Έδειξα στη μητέρα και στον πατέρα του τρολ τα κατορθώματά του.
Τους έδειξα από τις στάχτες και τα ξερά άνθη.
Επισήμανα ότι ένα από τα μηνύματα που έλαβε η γυναίκα μου, τα οποία ήταν απειλητικά για τη ζωή μου, τα έλαβα όταν στην πραγματικότητα ήμουν βαριά άρρωστος.
Τους είπα για το πώς είχα γίνει τόσο παρανοϊκός που πραγματικά δεν ήξερα ποιόν να εμπιστευτώ.
Τους είπα για τις νύχτες που περπατούσα στα δωμάτια, αναπηδώντας με τις σκιές και κλαίγοντας πάνω από τα κοιμισμένα σώματα της οικογένειάς μου, φοβούμενος για όλα όσα θα υποστούν εξαιτίας μου.
Και τότε συνέβη…
Το τρολ ξέσπασε σε δάκρια. Ο πατέρας του με ήπιο τρόπο τον εμπόδισε να φύγει από το τραπέζι.
Έβαλα το χέρι μου στον ώμο του και τον ρώτησα: "Γιατί;"
Το τρολ σκέφτηκε για μια στιγμή και είπε: «Δεν ξέρω. Δεν ξέρω. Λυπάμαι. Ήταν κάπως σαν ένα παιχνίδι."
Κάπως σαν ένα παιχνίδι.
Λοιπόν, αυτό ήταν…
Η μητέρα του τρολ είπε: «Αν θέλεις να καλέσεις την αστυνομία θα σε υποστηρίξω. Ντρέπομαι γι’ αυτόν.»
Απάντησα: «Δεν είμαι υπέρ της ποινικοποίησης ενός 17χρονου γιατί θα καταστραφεί το μέλλον του, όμως, θα γράψω γι’ αυτό – και πρέπει να μου εγγυηθείτε ότι θα δει κάποιον ψυχίατρο για το θέμα αλλιώς θα σας κυνηγήσω νομικά.»
Τότε σηκώθηκα να φύγω. Κοίταξα το τρολ στα μάτια και είπα: «σήκω πάνω.»
Σηκώθηκε. Είπα: «Κοίτα, εγώ είμαι ένας μεσήλικας άνθρωπος που κουτσαίνει και με φύσημα και έχω ένα γιο και μια γυναίκα που αγαπώ και δεν είμαι ένα άβαταρ. Είσαι καλύτερος απ’ αυτό. Έχεις ένα δικό σου όνομα. Να μην το κρύβεις κι εγώ δεν θα το καταστρέψω αν πας με τα νερά των γονιών σου. Τώρα ας δώσουμε τα χέρια.»
«Λυπάμαι», είπε, και φαινόταν σα να το εννοεί. «Ευχαριστώ που μου δίνεις μια ευκαιρία.»
Και μετά σφίξαμε τα χέρια.
Κι έτσι κατέληξα να σφίγγω το χέρι του διώκτη μου.
σχόλια