Αν ήταν πιτσιρικόφιλοι, ο ένας θα ήταν ο αγαθούλης, εκείνος που σκοντάφτει και στην ευθεία κι ο άλλος το πειραχτήρι, ο προσωπικός του ψυχοβγάλτης.
Αν ήταν ζευγάρι, εκείνη θα έτρεχε από πίσω του κι εκείνος θα ‘κανε τον δύσκολο, τον μουτρωμένο, τον με «ζητάνε κι απ’ αλλού», αλλά, κατά βάθος τα μάτια του τέσσερα. (Ή το αντίστροφο, no problem).
Αλλά ήταν ένα ντουέτο κλόουν του “Cirque Du Soleil”, που για πρώτη φορά φέτος έφτασε και στην Ελλάδα, αλλά όλοι ήταν πολύ απασχολημένοι (και δικαίως) με τα ακροβατικά και το γενικότερο υπερθέαμα, που ελάχιστα γράφτηκαν για την υπέροχη ζωντανή μουσική και τα σκετς των κλόουν.
Που, όπου «κλόουν», συνήθως μιλάμε για χοντράδες, λαστιχαρισμένα αστεία, «κοιλιά» στην παράσταση και μάλλον «τσόντα» στο όποιο θέαμα. Μόνο που εδώ, τα σκετς ήταν μετρημένα με τον χάρακα, (όμως τα γέλια δεν σταματούσαν με τίποτα), οι «χαρακτήρες» είχαν χαρακτήρα – μπορεί και τον δικό σου ή τον δικό μου – που προσπαθεί, απογοητεύεται, κακιώνει, συνέρχεται, ξαναστέκεται στα πόδια του.
Σα να έχω μια χάρτινη σαΐτα και έρχομαι να παίξω κοντά σου, προσπαθώ να σ’ εντυπωσιάσω, να σου «μπω στο μάτι», κάνω κόλπα και ξαφνικά μου την παίρνεις, με αφήνεις πίσω «κάγκελο», μου βγάζεις γλώσσα, τώρα είναι δικιά σου, την κάνεις ό,τι θέλεις, την πετάς κάτω, πατάς επάνω της, κλαίω και φεύγω, αλλά επιστρέφω με μια σαΐτα ΝΑ -με το συμπάθειο- σε μέγεθος «παρά πέντε πλαγιάς» για να ‘χεις να πορεύεσαι!
Και σε κάθε βήμα, σε κάθε ακροβατικό, σε κάθε ανάσα, μουσική. Ζωντανή μουσική. Αφύσικα ωραία για «τσίρκο», αλλά όχι γι’ αυτό το τσίρκο, απίστευτα συντονισμένη με τους ακροβάτες, σχεδόν παραμυθένια, τόσο που κάποιοι από εμάς – οι πιο «χαλβάδες» της υπόθεσης - μαζεύαμε στα κρυφά τα δάκρυα μας και «καθαρίζαμε» δήθεν τον λαιμό μας από τον τσιγαρόβηχα.
Φυσικά, υπήρξαν και «χολές» στην έξοδο, για το... «πολυδιαφημισμένο» του πράγματος ή σχόλια του τύπου «σιγά μωρέ και τί είδαμε» (!!!), αλλά πώς να γίνει τώρα, “Alegria” μπήκαμε, “Alegria” βγήκαμε και οι όμορφες αναμνήσεις δεν (σου) ζητάνε την άδεια για το που θα πάνε να "κάτσουν".
ΥΓ.: Η φωτό είναι από το τέλος της παράστασης. Καθ’ όλη τη διάρκεια της απαγορεύονταν τα φλας για λόγους ασφαλείας. Η... θολούρα είναι αντιστρόφως ανάλογη της ανάμνησης που λέγαμε πιο πάνω...
σχόλια