ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Έτος 2007 κι έχοντας τελειώσει σπουδές και στρατιωτικό και εργαζόμενος ήδη 1 χρόνο, βρίσκομαι απολυμένος να ψάχνω το επόμενο μου βήμα. Κοιτούσα για εργασία, αλλά έριχνα και κλεφτές ματιές στο όνειρο μου για μεταπτυχιακές σπουδές στο εξωτερικό, αν και δεν έπαιζε κάτι τέτοιο να γίνει (κυρίως για οικονομικούς λόγους). Αλλά το όνειρο αυτό, όλο και με πολιορκούσε. Ας πούμε ότι μέσα στην μαυρίλα της ανεργίας, αυτό το "για φαντάσου να ήμουν έξω, να μάθαινα και να έκανα επάγγελμα αυτό που γούσταρα, να... να... να..." ήταν η ανάσα μου, μια σκέψη που αν έβρισκα δουλειά, θα γινόταν ο στόχος για να μαζεύω χρήματα, μπας και τον πραγματοποιήσω.Δουλειά δεν έβρισκα και για να μην πλατειάζω, τα γεγονότα ήταν σαν να με έσπρωχναν προς τον δρόμο του εξωτερικού. Αντιλαμβανόμενος οτι ίσως είναι η μοναδική μου ευκαιρία αυτή η περίοδος (δεν είχα υποχρεώσεις, δεν είχα σχέση, ο πατέρας μου δεν είχε συνταξιοδοτηθεί ακόμα, άρα οι γονείς μου είχαν ενα εισόδημα να διαβιώνουν κι αλλά παρόμοια πρακτικά θέματα) κάνω καθημερινότητα μου την επίτευξη του στόχου μου. Χωρίζω την κάθε ημέρα μου σε τομείς και αρχίζω: έρευνα για αντικείμενο σπουδών, έρευνα για πανεπιστήμιο, διπλά μαθήματα Αγγλικών -ενα το πρωί για να θυμηθώ την γλώσσα, κι ενα για τις ειδικές εξετάσεις επάρκειας (IELTS) που τα πλήρωνα από τις οικονομίες μου και ΦΥΣΙΚΑ έρευνα για καμιά υποτροφία.Οι μήνες περνούσαν (9 τον αριθμό), μπήκε το 2008 και ο κύκλος διάβασμα-έρευνα-επικοινωνία με πανεπιστήμια- διάβασμα, έγινε μια ευχάριστη ρουτίνα. Είχα έναν στόχο και ένιωθα ευγνωμοσύνη (για τον Θεό, για την μοίρα, το σύμπαν πείτε το όπως θέλετε...) που είχα την πολυτέλεια να ασχολούμαι με τον στόχο μου και να δίνω όλο μου το είναι, απερίσπαστος, γιατί έπρεπε να επιτευχθεί.Όλα πήραν τον δρόμο τους, και εξετάσεις έδωσα, και για την υποτροφία έκανα αιτήσεις, και με το πανεπιστήμιο επικοινώνησα.Δεν περιγραφοταν η χαρά μου, όταν έλαβα την επιστολή αποδοχής από το πανεπιστήμιο της Μ.Βρετανίας και έγινα και υπότροφος ενός συλλογου, με ενα μικρό ποσό μεν, ικανό να μου παρέχει στέγη σε εστία και διατροφή δε! Οι κόποι μου, οι απαρνησεις, τα "οχι απόψε, έχω διάβασμα" ενός χρόνου είχαν επιτέλους νόημα και είχα αποδείξει ότι και οι πιο ακραίοι στόχοι (προσοχή: οχι όνειρα, ειναι όμορφη αλλά αδύναμη λέξη) μπορουν να πραγματοποιηθούν ώστε να σπουδάσω χωρίς να επιβαρυνω στο ελάχιστο τους δικούς μου.Κι έρχεται η αναχώρηση-εγκατάσταση. Τρομαγμένος (λόγω γλώσσας κυρίως), να βρίσκομαι πρώτη φορά εξωτερικό, μόνος, αγχωμένος αλλά και μαγεμένος που ζούσα μια περιπέτεια που την είχα κερδίσει με τους κόπους μου. Ευτυχώς για να την περνάω όπως είπα είχα υποτροφία ενώ για τα δίδακτρα έδωσα ο,τι είχα και δεν είχα μαζέψει από τα 6-7 χρόνια περιστασιακης εργασίας (και μεγάλης οικονομίας) που είχαν προηγηθεί.Και τότε ήρθα σε επαφή με μια παράλληλη (προς εμένα) πραγματικότητα, τόσο ξένης αλλά και τόσο (αναγκαστικά) κοντινής μου. Οχι αυτή της αγγλικής ζωής και καθημερινότητας. Καμία σχέση, αυτή μια χαρά ήταν. Ονομάζονται γόνοι Ελληνικών οικογενειών.Η παρουσία τους σε μια ξένη χώρα δεν τους προκαλεί κανένα συναίσθημα. Ούτε άγχους, ούτε χαράς, ούτε δέους. Άλλωστε είναι η πολλοστή φορά που την επισκέπτονται. Κι αν κάτι πάει στραβά, ενα τηλεφώνημα αρκεί είτε να βρεθούν οι ίδιοι στην πατρίδα, είτε όποιος γουστάρει από τον φιλικό ή οικογενειακό τους κύκλο δίπλα τους μέσα σε ώρες. Αρκεί να εκφράσουν την επιθυμία τους. Ανεξαρτήτως συχνότητας.Το πρόγραμμα της σχολής δεν τους κόφτει ιδιαιτέρως, ενώ πάντα υπάρχει χρόνος για γυμναστική, πάρτυ, εκδρομες (σε άλλες χώρες ως επί το πλείστον, μιας κι από Αγγλία βρίσκεις φτηνά εισιτήρια), shopping κι άλλες ακαδημαϊκές ενασχολήσεις. Κατάφερα να τους αποφύγω για μερικές εβδομάδες. Η γνωριμία μου μαζί τους αναπόφευκτη, αν και ανώδυνη στην αρχή. Είχα στον νου μου, πως λίγο-πολύ όσοι ήταν εκεί είχαν τραβήξει ζόρια σαν τα δικά μου. Τόσο ζώο ήμουν! Βλέπετε, και οι ίδιοι είτε αγνοούν, είτε δεν θέλουν να θυμούνται οτι ειναι προνομιούχοι και συχνά υιοθετούν το στυλακι του "ψαγμένου διαβατη-αγωνιστή της ζωής, που θέλει να μαζέψει εμπειρίες και να γνωρίσει τον κόσμο". Του “αριστερού πολυτελείας” ας μου επιτραπεί να πω, σεβόμενος πλήρως τους αγώνες της αληθινής Αριστεράς. Ο ψαγμένος μας διαβατης-αγωνιστής λοιπόν, δεν πολυκόπτεται για έννοιες όπως: “Θα μου φτάσουν τα λεφτά να φάω;” “Θα μπορέσω να βγάλω κάρτα για το λεωφορείο;” κι αλλα τέτοια κοινότυπα. Προτιμούν να ζουν σε ένα παράλληλο σύμπαν αλά Sex and The City όπου μπορείς να το κωλοβαράς όλη μέρα, να αμπελοφιλοσοφείς, να παρακολουθείς μαθήματα λες και είναι κάποιου είδους νέο trend και παράλληλα έχεις μια αόρατη δύναμη που σου καλύπτει κάθε βιοποριστική ανάγκη, χωρίς να χρειάζεται να χολοσκάς.Κι όχι απλά χωρίς να χολοσκάς. Είχα περίπτωση τυπά που ήταν εναντίον της ιδιωτικής εκπαίδευσης (αγωνιστής στα κομματικά τραπεζάκια κάποιου πανεπιστημίου στην Ελλάδα) και τον είχαν αναγκάσει οι δικοί του να έρθει Αγγλία. Στο τέλος παραδέχτηκε ότι δεν είναι κι άσχημα τα ιδιωτικά πανεπιστήμια κι είχε προβληματισμούς για τους αγώνες που είχε δώσει στο Σύνταγμα (ασχολίαστο). Τελικά μετά τις σπουδές του (κάτι με Διεθνείς Σχέσεις) αποφάσισε να κάνει ένα ταξίδι αυτογνωσίας, να συμμετάσχει σε μια ανθρωπιστική βοήθεια και πρόσφατα άκουσα ότι λόγω ανησυχιών το γύρισε στις καλλιτεχνικές ενασχολήσεις.Ωστόσο οι γόνοι έχουν και το θράσος να σου ανοίγουν τα μάτια γιατί ”τα πράγματα είναι πολύ πιο απλά από ό,τι ανησυχείς”. Όταν άρχισαν τα μαθήματα... απλά ερωτεύθηκα τις σπουδές μου! Το πανεπιστήμιο μας παρείχε ό,τι και όσο εξοπλισμό χρειαζόμασταν, τελευταίας τεχνολογίας για να τον αξιοποιήσουμε για τα projects μας. Τι με ήθελες... Η αίσθηση ότι ζούσα ένα “όνειρο” το οποίο είχα κερδίσει με κόπο και θα μου δώσει τα εφόδια που ήθελα να έχω για την καριέρα μου, μετέτρεψε το εργαστήριο στον κύριο χώρο διαβίωσης μου (μέχρι τα μαξιλάρια μας είχαμε κουβαλήσει για να μην χάνουμε χρόνο), ΑΛΛΑ ΓΟΥΣΤΑΡΑ γιατί ΓΙΑ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΛΟΓΟ ΠΗΓΑ ΑΓΓΛΙΑ!!!Και κάπου εκεί αρχίζουν τα σχόλια των ειδημόνων. “Ξέρεις τί ευκαιρίες χάνεις για εκδρομές;”, “Κάνεις κακή διαχείρηση του χρόνου σου” (wtf!?!?!), “Έχεις γίνει ανέκδοτο στην παρέα, το ξέρεις;”, “Για να κλείνεσαι εκεί μέσα ήρθες” ΝΑΙ ΡΕ ΓΙ’ΑΥΤΟ ΗΡΘΑ!!!! (Αργότερα βέβαια έμαθα για αργοπορημένες παραδόσεις τελικών εργασιών και για κατουρημένες ποδιές που έλαβαν μπόλικα φιλάκια από τους φωτεινούς παντογνώστες που είχα να με τριβελίζουν, αλλά είπα να κρατήσω την αξιοπρέπεια μου και να μην τους φέρω σε δύσκολη θέση. Μαλακία μου.).Περνάω έναν χρόνο-εμπειρία ζωής. Κατά καιρούς καθυστερούσε η υποτροφία μου και τα έβγαζα πέρα πολύ δύσκολα, αλλά τελειώνουν οι σπουδές στην ώρα τους και η απουσία χρημάτων έκανε την επιστροφή μου επιβεβλημένη. Δεν μπορούσαν οι Έλληνες γόνοι να μην έχουν άποψη: “Αφού θες να μείνεις Αγγλία” -είναι αλήθεια το σκεφτόμουν κι ακόμα το σκέφτομαι- “πάρε ένα δάνειο 5,000-6,000 λίρες βρες σπίτι και ψάξου!”. Στην πρώτη μου ευγενική αντίδραση για το ποσό και την επιπολαιότητα με την οποία λένε την λέξη ΔΑΝΕΙΟ τα άκουσα κι από πάνω: “ΕΙΣΑΙ ΣΟΒΑΡΟΣ? ΕΙΝΑΙ ΠΟΣΟ ΠΟΥ ΤΟ ΑΠΟΠΛΗΡΩΝΕΙΣ ΠΑΝΕΥΚΟΛΑ!! ΚΑΙ ΣΑΝ ΣΕΡΒΙΤΟΡΟΣ!!”.Με τα πολλά γύρισα Ελλάδα και δεν ξαναπήγα στην Αγγλία, ούτε για την αποφοίτηση μου. Εφόσον τα χρήματα που είχα δεν έφταναν να πάρω τον πατέρα μου μαζί να ζήσει την όλη φάση (το ‘χε σαράκι που είχε χάσει την εδώ αποφοίτηση μου) δεν πήγα ούτε εγώ αλλά ζήτησα να μου στείλουν το πτυχίο σπίτι, όπου το γιορτάσαμε οικογενειακά. Εννοείται έτρεξαν μηνύματα στο FB “ΕΣΥ ΕΧΑΣΕΣ!! ΒΛΑΚΑ!! ΗΤΑΝ ΓΑΜΑΤΗ ΦΑΣΗ!!” ακολουθούμενα από τις κλασικές φώτο με τις τυβενους και τα καπελάκια στον αέρα μπροστά από επιβλητικά κάστρα.Πέρασαν τα χρόνια. Έκανα διάφορες (κυρίως χειρωνακτικές) δουλειές αλλά το πράγμα πήρε τον δρόμο του. Δόξα τω Θεώ τον τελευταίο καιρό (λίγο πριν σκάσει η κρίση) έχω δουλειά σχετική με το αντικείμενο που σπούδασα -η οποία οφείλεται κατά κύριο λόγο στην ύπαρξη του Βρετανικού πτυχίου- κι ακόμη κι αν ζορίζομαι έχω την δυνατότητα να βοηθάω τους δικούς μου με την κουτσουρεμένη τους σύνταξη. Έζησα μια εμπειρία που θα με συντροφεύει, με ωρίμασε και με εξέλιξε με τρόπους που δεν περίμενα, έφαγα χαστούκια και έμαθα να ανταποδίδω, ενώ το πιο σούπερ: ήρθα σε επαφή με άλλες κουλτούρες (τρελό respect στους Ινδούς!) και είδα τί σημαίνει να σε σέβεται ένα κράτος.Τελειώνοντας -και σόρρυ που τράβηξε τόσο η εξομολόγηση μου, κι ούτε τα μισά δεν είπα- θα ήθελα να δώσω ένα μήνυμα συμπαράστασης σε όσους έχουν κάποιους στόχους. Πιστέψτε σε αυτούς ρε παιδιά, αυτό μας έχει μείνει πλέον. Όχι ονειροπολώντας, αλλά σχεδιάζοντας τις κινήσεις σας. Κανείς δεν ξέρει καλύτερα από εσάς τί θέλετε και πόσο το θέλετε. Κι αν ΟΝΤΩΣ το θέλετε, οι τρόποι και οι δρόμοι θα βρεθούν. Μην λυγίζετε σε σαθρές κι ανούσιες “σειρήνες”. Έχετε κάποιον στόχο και μόνο εσείς καταλαβαίνετε την αξία του. Και όσοι σπουδάζετε αυτή την στιγμή εξωτερικό, όποιο κι αν είναι το background σας, προσπαθήστε να κάνετε παρέα όσο περισσότερο γίνεται με άλλες εθνικότητες. Είναι μια μοναδική σας ευκαιρία για ένα ουσιαστικό παράθυρο στον κόσμο. Όσο για τους γόνους; Οι περισσότεροι με τους οποίους έχω FB επαφή “ψάχνονται” να βρουν το νόημα της ζωής. Μάλιστα, ύστερα από μια πρόσφατη συνάντηση με έναν (εκείνον που ‘χε την πανέξυπνη ιδέα του δανείου) έμαθα ότι αποφάσισε να μην δουλεύει εδώ κι 1.5 χρόνο γιατί τον εκμεταλλεύονταν με 9ωρα (!!!!) και ευτυχώς που έχει την ιστιοπλοΐα να ξεφεύγει το μυαλό του.Φφφφ... ευτυχώς!