Στιγμές ανυπεράσπιστες, άπιστες αλλά και άπιαστες.
Σκοτεινό δωμάτιο, εγώ, το κενό και πάλι εγώ, λίγο πιο πέρα το άπειρο.
Τι είναι αυτό που μας πιάνει και θέλουμε να γράψουμε;
Ίσως να είναι η αίσθηση ότι οι άλλοι, όλοι, δεν μας καταλαβαίνουν ή μάλλον η αδυναμία μας να δεχτούμε αυτή την έλλειψη επικοινωνίας.
Όσο πιο καθολική και αναντίρρητη η αδυναμία τόσο πιο μεγάλη η σιγουριά πως αυτό που εκκολάπτεται εντός μας είναι τουλάχιστον μεγαλόπνοο, αν όχι ιδιοφυές.
Μπορεί πάλι να θέλουμε απλώς να κραυγάσουμε «ΕΙΜΑΙ ΕΔΩ!» Η μάλλον ήμουν εδώ. Έως πότε θα είμαι άραγε;
Καλά γάματο!
Ανοικτό παράθυρο, βράδυ, μόνο βράδυ. Ήχοι της πόλης. Συγγραφικά στερεότυπα, πολλά από τα οποία θα απαρνηθώ.
Τί έλεγα; Α, ναι! Ήχοι της πόλης, συντροφεύουν τις σιωπές μας. Μόνο τότε τους ακούμε, όταν επιδιώκουμε τη συντροφιά τους. Όταν δεν τους επιζητούμε βάφονται με ένα χρώμα πιο ροζ και από φλαμίνγκο και χάνονται στον ορίζοντα.
Φανταστείτε να απουσίαζαν!
Ή μάλλον όχι μην το κάνετε. Πιο τρομακτική και από μια νύχτα απρόσκλητων ήχων θα ήταν μια αθόρυβη νύχτα.
Αυτό που μας τρομάζει είναι μια αναμονή που αργεί να επιβεβαιωθεί.
Σκεφτείτε πόσες φορές δεν αναζητήσατε διέξοδο από μια τρομακτική νύκτα στον καθησυχαστικό ήχο των απορριμματοφόρων. Οι ήχοι αυτοί που επιβεβαιώνουν ότι κάτι συμβαίνει, ότι το κενό διακόπτεται.
Τη χαρά αυτή την ζείτε όσοι κατοικείτε σε περιοχές στις οποίες μαζεύουν τα σκουπίδια τις πρώτες πρωινές ώρες, λίγο πριν στις παρυφές της μέρας ανθίσουν οι παρθένες αχτίδες φωτός. Ένας ήχος αναπόσπαστα συνδεδεμένος με την αίσθηση πως βγήκες ζωντανός από ακόμα μια νύχτα. Αντίστοιχα χαρακτηριστικά είχα προσδώσει στο κακάρισμα των κοκόρων όσο μεγάλωνα στο χωριό.
Φοβάμαι πως δεν κατέληξα εάν είναι η σιωπή ή το σκοτάδι αυτό που με τρομάζει, αν και τώρα που ξαναδιαβάζω τις δυο αυτές λέξεις μου φαίνεται πως μοιάζουν. Θα μπορούσα αυθαίρετα να περιγράψω τη σιωπή σαν ένα σκοτάδι ήχων και το σκοτάδι σαν μια σιωπή φωτός.
Ε, έτσι ακριβώς, τρομακτική θα ήταν και η αποψινή νύχτα χωρίς τους θορύβους της και το έντονο φως από το μπάνιο που αφήνω εσκεμμένα αναμμένο. Όχι πως δίνω μεγάλη σημασία στους μεν και στο δε, για να είμαι ειλικρινής, απλώς προσπαθώ ξεκινώντας από το γενικό να φθάσω στο συγκεκριμένο ή μήπως το αντίστροφο;
Είμαι περισσότερο αφοσιωμένος σε εσάς και στο πως θα σας κερδίσω το ενδιαφέρον για αυτό και δεν θα καθυστερήσω άλλο. Πως να αντισταθείς άλλωστε στο απέραντο λευκό της σελίδας που για να είμαι ειλικρινής πολύ μου θυμίζει απάτητο χιόνι. Θέλω εάν φθαρεί να γίνει από εμένα. Το ίδιο και εσείς ε; Παιδικά βίτσια. Για μισό λεπτό μου ήρθε μια ιδέα. Παίζουμε χιονοπόλεμο;
Δεν είμαι τρελός σου λέω!
...Νύχτες αργότερα. 02:08 σαββατόβραδο, πρώτη του Αυγούστου. Κάποιος διακόπτει τους ήχους τραγουδώντας: “Some dance to remember, some dance to forget”.
Διατηρώ τα πατζούρια κλειστά για να με απελευθερώνω από τις συμβάσεις που συνεπάγεται η παρακολούθησή μου από τους γείτονες, συνεπώς δεν μπορώ να τον διακρίνω. Θα κάνουν θόρυβο εάν τα ανοίξω. Ας περάσει, ε και;
Διατηρώντας τα κλειστά επιλέγω τον βαθμό της έκθεσής μου στα μάτια των άλλων αλλά και το αντίστροφο. Έχετε δει την ταινία «Σιωπηλός Μάρτυρας», του Άλφρεντ Χίτσκοκ; Ε, κάπως έτσι.
Α! μια στιγμή. Και τον «Ένοικο» του Πολάνσκι να δείτε. Τι σου είναι οι γείτονες! Άτιμοι φάρα σαν τους Αρβανίτες.
Λέτε να κάνω το ίδιο και τώρα; Για εμένα τον συγγραφέα μιλάω. Ενώ με ενοχλείτε σας επικαλούμαι, ή μάλλον ακόμα χειρότερα, μέσω των όσων γράφω σας αποζητώ. Σχιζοφρένεια!
Δεν θέλω να με καταλάβετε, δεν είμαι τόσο αφελής. Θέλω μόνο να με προσέξετε. Τουλάχιστον σε πρώτο επίπεδο. Από την άλλη βέβαια, αυτό το παίγνιο είναι καταδικαστικό από μέρους μου, διότι εγώ ποτέ δεν θα μάθω εσείς ποίοι είστε. Λέτε να διαφυλάξω την ανωνυμία μου; Εύρηκα!
Θα γράψω με ψευδώνυμο! Είμαι μεταξύ του Άμλετ και του Zoetic. Ντέρμπι το κόβω!
Μην σε απασχολεί αυτό.
Πίσω στους στοχασμούς μου.
Πόσο ενδιαφέρον μπορεί να έχει μία αφήγηση χωρίς όρια; Η πλοκή, οι ήρωες, οι χώροι είναι περιορισμοί που δεν επιτρέπουν τα όσα λέγονται μεταξύ μας να γίνονται πιο προσωπικά. Γιατί ποιός ξέρει σε τί λαβυρίνθους μπορεί να χαθούμε, εάν δεν γίνουμε σχηματικοί. Οι κανόνες, οι δομές, τα πλαίσια, η τάξη δεν είναι τόσο καταχρηστικά και καταπιεστικά όσο αυθαίρετα υποθέτουμε. Τι θα ήταν το σύμπαν χωρίς τις φυσικές αρχές, το σκάκι χωρίς κανόνες, ο έρωτας χωρίς απαγορεύσεις;
Χρειάζομαι και εγώ κάποιο πλαίσιο να με συγκρατεί εντός των ορίων της αφήγησης ειδάλλως θα με συνεπάρει η συνειδησιακή ροή. Αν έχεις δει ταινία του Μπουνιουέλ θα καταλαβαίνεις τι εννοώ!
Λοιπόν, ήρωα έτοιμο δεν έχω, πόσο μάλλον ιστορία. Θα χρειαστεί να περιμένεις μερικά δευτερόλεπτα ακόμα. Θα επανακάμψω όταν, ή μάλλον εάν, έχω κάτι μυθοπλαστικό να εξιστορήσω, έτσι έκαναν όλοι πριν από εμένα, έτσι θα κάνουν και οι επόμενοι; Φαντάσου να αλλάξει το αντικείμενο της αφήγησης εξ αιτίας μου!
“Some dance to remember, some dance to forget”, επανέλαβα ψιθυριστά και ξεκίνησα να γράφω.
Σε αφήνω για λίγο.
Έτοιμο.
http://www.lifo.gr/lifoland/you-send-it/26712
Δεν σου άρεσε;
Για θρίλερ το ξεκίνησα αλλά αλλού η φαντασία με πήγε.
