ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πηγαίνω σπίτι του με σκοπό να μιλήσουμε για να δούμε αν γίνεται να τα ξαναβρούμε. Πηδιόμαστε ωραία και καλά και γυρνάει και μου λέει ότι ίσως είναι καλύτερα να μείνουμε φίλοι. Εδώ να σας πω ότι ο Δημήτρης δεν είναι γκομενάκι που ψάρεψα σε bar, είναι ένα άτομο που είχαμε (να την κάνει ο θεός) ΣΧΕΣΗ δύο χρόνων. Ψύχραιμη εγώ ενώ από μέσα μου του έριχνα κατάρες να μην του ξανασηκωθεί και τέτοια. Αυτός να κοιτάει κλασικά το κενό και εγώ κλασικά αυτόν. Ανοίγει το στόμα του και εγώ κρέμομαι απο τα χείλη του μπας και πει καμιά καλή κουβέντα. Όχι, απλά χασμουριέται. "Να φύγω;" ρωτάω βλέποντας τον έτοιμο να πέσει σε λήθαργο. "Αυτό που δεν έχεις καταλάβει είναι, ότι θέλω χρόνο για τον εαυτό μου." ΧΡΟΝΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ. Που δεν τολμούσα να του προτείνω να πάμε μαζί σινεμά να μην τον πιέσουμε και νιώσει άγχος! Που με ακύρωνε για να αράξει να λιώσει στο χόρτο με τους δήθεν φίλους του και εγώ το έπαιζα χαλαρή και οκ μωρό μου ό,τι θες για να μην με πει καταπιεστική! Που μια φορά δεν τον ρώτησα τι κάνει και που είναι για να μη νιώσει ότι τον ελέγχω. Είμαι έτοιμη να φύγω αλλά φοράει εκείνο το μπλουζάκι που λατρεύω πάνω του και συνεχίζω να τον κοιτάζω, σαν τον ήλιο που σε ζεσταίνει και σε τυφλώνει ταυτόχρονα. Φαντάζομαι σκηνικά να σηκώνομαι να φεύγω και αυτός να τρέχει απο πίσω μου και να με παρακαλάει να γυρίσω. Αλλά δεν θα γινόταν έτσι. Του είπα ότι θα τον αφήσω ήσυχο και έφυγα. Και είμαι χάλια. Αλλά ρε Δημήτρη δεν μπορώ να παίζω άλλο τα παιχνιδάκια σου. Το ήξερες ότι σε ήθελα πιο πολύ από ότι ήθελες εσύ εμένα αλλά δεν ήταν cool να πατήσεις πάνω στα συναισθήματα μου και τις καλές μου προθέσεις. Σκατά με έκανες! Σου εύχομαι να βρεις το ζεν που ψάχνεις και τόσο πολύ σου στέρησα αυτό τον καιρό γιατί απλά ήθελα να ανοίξεις την καρδιά σου και να μπεις και εσύ μαζί μου στο ηλεκτρομαγνητικό πεδίο που ένιωθα ότι δημιουργόταν γύρω μας όταν φιλιόμασταν.