ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είναι ένα απο αυτά τα σαββατόβραδα που θες απεγνωσμένα να βγεις για να μην σκέφτεσαι, αλλά όλοι οι φίλοι λιώνουν σπίτι, βαριούνται , δεν έχουν όρεξη, δεν έχουν λεφτά... κτλ κτλ, και το κυριότερο?? δεν έχουν συνειδητοποιήσει την κατάσταση στην οποία είσαι, γιατί έχεις ανάγκη την παρέα τους.. γιατί είναι τόσο επιτακτική αναγκη μια αγκαλιά, ένας ώμος να κλάψεις..Είμαι 23 χρόνων, έχω ζήσει αρκετά για την ηλικία μου και πολύ καλά και πολύ άσχημα.. Η μόνιμη απορία των φίλων μου ήταν πάντα ''πως τα κατάφερες πάλι να μπλέξεις???'' . Ας πούμε ότι έχω ένα τρόπο να έλκω τα περίπλοκα, τα δύσκολα. Το χειρότερο είναι ότι αυτό συμβαίνει κ με τις σχέσεις μου. ΄Ημουν με κάποιον συνομίληκο απο τα 15-20 ετών (πρώτη σχέση), όμως χωρίσαμε λόγω πολλών προβλημάτων κυρίως επειδή τα 2 τελευταία χρόνια της σχέσης είχε προκύψει η απόσταση λόγω σπουδών. Τα τελευταία 3 χρόνια το έχουμε δει ''φίλοι'', βγαίνουμε , συζήταμε τα προσωπικα-επαγγελματικα-οικογενειακα, τα ΠΑΝΤΑ. Ξέρω οτι είναι ο ανθρωπος μου και είμαι ο δικός του, όμως μαζί δεν αντέχουμε. Έχουμε συμβιβαστεί τόσο με αυτό που πλεον συστήνουμε ο ένας στον άλλον τους νυν γκόμενους και πάμε όλοι μαζί για καφέ. Ξέρω πως όλο αυτό δεν είναι κ τόσο φυσιολογικό , αλλά το μόνο ελαφρυντικό που μας δίνω είναι ότι είμαστε απο παιδιά μαζί και δεν αντέχουμε να χωρίσουμε τους δρόμους μας..Μετά από αυτή τη σχέση ότι μεσολάβησε στη ζωή μου ήταν ακόμα πιο αλλόκοτό. Σχέσεις ΠΑΝΤΑ εξ' αποστάσεως και κατόπιν όρκου ότι είναι η τελευταία φορά που υποβάλλω τον εαυτό μου σε αυτό και πάντα με μεγαλύτερους. Η ηλικία όχι επιλογή , απλά προέκυπτε. Με φλέρταραν κ με πλησίαζαν πάντα μεγαλύτεροι (έως και 17 χρόνια πάνω απο μένα) , χωρίς να ξέρω γτ οι συνομιληκοι μου αδιαφορούσαν για την υπαρξη μου.Σχέσεις πάντα σοβαρές και με διάρκεια. Ο τελευταίος μάλιστα μου μιλούσε για οικογένεις κ παιδια (hello!! είμαι 23 και εσύ 32!!!)Κ ξαφνικά , εκεί που έχω μείνει μόνη μου 4 μήνες να βρω την ησυχία μου κ να ασχοληθώ με τα τελευταία μου μαθήματα να πάρω το πτυχίο μου, γνωρίζω κάποιον. Κάποιον τόσο διαφορετικό. Κάποιον στα 20.. Ηταν ένας 20αρης με κάτι ξεχωριστό, ωριμότητα που δεν είχα συναντησει ούτε σε 40αρη, ρεαλισμό, ειλικρινεια και το κυριότερο εμοιαζε να ξερει τι θελει απο τη ζωη του!! Όχι ότι με ένοιαξε η ηλικία του , αλλά ήταν περίέργο γιατί δεν είχα ποτέ εμπειρία με μικρότερο κ φοβόμουν πως αγόρι στα 20 θα μοιαζει παιδι.. αλλά κ εγώ παιδί είμαι κ με όλους αυτούς τους αντρες στη ζωή μου το είχα ξεχάσει, είχα ζήσει άλλα πράγματα, ακριβα εστιατορεία, σπίτια, αυτοκίνητα , ξενοδοχεία, υποχρεώσεις..κτλ κτλκαι ξαφνικά ερωτεύομαι αύτο που μόνη μου στέρησα στον εαυτό μου! Την αθωότητα!!! Τον φοιτητή με το χαρτζιλίκι, που δεν έχει λεφτά ούτε για καφέ και γουσταρει να την αράξει κ σε ένα παγκάκι να πίνει μπύρες από το περίπτερο και δεν έχει ούτε ακριβό τηλέφωνο, ντύσιμο δήθεν, αυτόκινητο πολυτελειας, που τρωει σουβλάκι αντί για μπον φιλέ και που όταν θα βγούμε δε θα κεράσει αυτός το ποτό μου επειδή είναι ο αντρας και με συνοδεύει... Και ενώ ξερω πως επιτέλους βρήκα αυτό που με κάνει χαρούμενη, κάτι αληθινό , κάτι στα μέτρα μου, έχω ήδη απογοητευτεί που ξέρω πως δεν δικαιούμαι να το έχω!! 5 χρόνια φοιτήτρια σε μια πόλη και δεν γνώρισα καποιον εκεί να ερωτευτώ ή να κάνω σχέση και τον γνωρίζω στο τελευταίο μου μάθημα!! Πόση γκαντεμιά???? Και σε δύο μέρες να φεύγω!! Ηταν αμοιβαίο... Με ήθελε και τον ήθελα! Και σκληρό κ για τους δύο..Ημουν αποφασισμένη να το ζήσω όμως έστω και για λίγο.Επέστρεψα μετά από μερικές μέρες και περάσαμε μαζί μια εβδομάδα στο δωμάτιο του στις εστίες, κλεισμένοι όλη μέρα στους 4 τοίχους γιατί δεν είχε λεφτά ούτε για να γυρίσει στην πόλη του, και όμως μου αρκούσε τόσο πολύ όλο αυτό..ήμουν τόσο ευτυχισμένη που ήμουν πλάι του!! Κ όταν πέρασε η βδομάδα,απλά φύγαμε.. χωρίς υποσχέσεις, χωρίς ''εις το επανειδειν'', χωρίς τπτ.. μου είχε ξεκαθάρισει ότι το σενάριο σχέση από απόσταση δεν υπήρχε, πως ποτέ δε θα είχε τα λεφτά να έρθει να με δεί εκεί που θα είμαι γιατί όλα τα λεφτά της δουλείας του (είναι σερβιτόρος και κάνει και ιδιαίτερα) τα διαθέτει στο να ζει και στο να σπουδάζει,και πως δεν ήθελε να μπει στο τρυπακι να περιμενει ποτε θα βρω εγω χρόνο να παω. Αποφασίσαμε να κρατήσουμε επικοινωνία και να μαθαινουμε ο ενας τα νεα του αλλου και πως αν προεκυπτε κατι αλλο στη ζωη μας , η επικοινωνια αυτη θα σταματουσε. Ηταν κατι με ημερομηνια ληξης , αλλα είχε παρει παραταση μεχρι το Σεπτεμβρη που εγω θα επεστρεφα για την ορκωμωσια μου και θα είχαμε αλλη μια εβδομάδα να ζήσουμε σαν ζευγάρι , πρωτού εγώ ξεκινήσω τις διαδικασίες για το μεταπτυχιακό μου το οποίο ειναι 400 χλμ μακρύα του.Και εκεί που μιλάμε κάθε μέρα ξαφνικά εξαφανίστηκε! Δεν τον ενόχλησα, είχα καταλάβει πως κάτι τον απασχολούσε, δεν έμαθα τι.. Υπέθετα κάτι με τη δουλειά ,με την οικογένεια του (πολύτεκνη και με μπαμπα με καρκίνο), αλλά είμαι σιγουρη οτι δεν ήταν άλλη κοπέλα στη μέση. Του έστειλα να τον ρωτήσω γιατί εξαφανίστηκε κ μου μίλησε απότομα, ότι κουράστηκε ότι με βαρέθηκε κ ότι δε θέλει να μιλάμε.. Το σεβάστηκα, αλλά θα μπορούσε να μου το πει νωρίτερα. Εγώ ποτέ δεν τον πίεσα. Μετα από μια εβδομάδα έλαβα νέο μνμ που έλεγε ότι δεν ήθελε να μου μιλήσει έτσι κ ότι έιχε κάποια θέματα κ ότι δεν ήταν σε φάση να εξηγεί, ωστόσο δε θέλει να μιλάμε κ ότι απλά ήθελε να ζητήσει μια συγγνώμη για τον τρόπο του.Λύγισα!!! Από εκείνη την μέρα νιώθω ότι κάτι έχει σπάσει μέσα μου, τον σκέφτομαι κάθε μέρα και ξέρω ότι δεν υπάρχει ούτε μέλλον ούτε παρών, ουτε τίποτα. Και ίσως κ να μην τον ξαναδω ποτέ στη ζωή μου κ είναι τόσο άδικο να με θέλει κ να τον θέλω , αλλά η απόσταση και όλα τα προβλήματα να μην μας το επιτρέπουν! Γιατί να μην τον γνώρισα έναν η δύο χρόνια πριν να είμαστε στην ίδια πολη κ να το ζήσουμε όλο αυτό??? Υπάρχουν δεύτερες ευκαιρίες στη ζωή??? Να ελπίζω πως θα τον συναντήσω κάπου κάποτε και ότι θα ξανα ανάψει αυτή η σπίθα στα μάτια μας???