ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Σπουδαζα σε πολη αρκετα μακρια απο την 'πολη' μου. Εκει περασα 5 πολυ γεματα χρονια. Φιλοι και παρεες που με γεμιζαν. Πηγαιναμε για ουζα, για σινεφιλ ταινιες στο σινεμα, σε ρεμπεταδικα(τα αυθεντικα, οχι τα τυπου μπουζουκια) για διακοπες καμπινγκ, ημασταν χαλαροι, της τελευταιας στιγμης, για ρουχα και τετοια δεν συζητουσαμε πανω απο 10 λεπτα, ξενυχτουσαμε, φιλοσοφουσαμε... Ταιριαζαμε. Φυσικα τα αγορια που γνωριζα ηταν απο κοινες παρεες επομενως λιγο πολυ το στυλ μου. Και καπου εκει παιρνουμε ολοι λιγο-πολυ, πτυχιο και μοιραστηκαμε στα 4 σημεια του οριζοντα. Γυρναω πισω, στους παιδικους μου φιλους. Που τους αγαπαω και με αγαπανε. Αλλα.... καμια επαφη. Μονο σε ελληναδικα και για καφεδες. Για καθε καφε πρεπει να μιλησουμε 2 ωρες πριν για να το κανονισουμε και να αναλυσουμε τι θα βαλουμε. Οι συζητησεις ειναι τυπου ''οι αντρες ειναι μαλακες. Γιατι εξαφανιστηκε ο ταδε?'' 'η ταδε παντρευεται, εμεις στο ραφι θα μεινουμε' και τελοσπαντων θεματα κενα και βαρετα για εμενα. Και η διαφορα φανηκε ακομα πιο εντονα τωρα το καλοκαιρι. Που πηγα διακοπες μια με τους μεν, μια με τους δε. Στη μια παρες αναλυαμε, συζητουσαμε, γελαγαμε.. Με τους αλλους το πιο σοβαρο θεμα ηταν η μεταγραφη της Γερμανου στον ΑΝΤ1. Φυσικα, απο τετοιες παρεες και οσοι γνωριζω 'γκομενικα΄ειναι τετοιου τυπου. Τα εχω παιξει. Κοντευει δευτερος χρονος και εχω καταντησει αντικοινωνικη και ξενερωτη. Δεν φλερταρω, δε μιλαω, δε βγαινω απο το σπιτι. Σχολη 'η κατι τετοιο δεν εχω για να γνωρισω νεο κοσμο. Νιωθω οτι περναει η ζωη και εγω καθομαι και αναλωνομαι. Αλλα δεν γινεται κ αλλιως. Δεν ξερω ουτε εναν στο στυλ μου εδω ωστε να πω, να κανω απο αυτον μια αρχη....