Πανσέληνος του Αυγούστου, ώρα δέκα το βράδυ. Στο μουσείο Ακρόπολης τριπλή ουρά μέχρι το δρόμο: νεαρόκοσμος, ηλικιωμένοι, έγκυες, ζευγάρια με παιδιά στο καροτσάκι, τουρίστες και ντόπιοι. Πολλοί ντόπιοι. Πλήθη κόσμου έχουν βγει να δουν αρχαία τέχνη, το γεμάτο φεγγάρι και άλλο κόσμο. Όλα τσάμπα. Στην Αρεοπαγίτου το αδιαχώρητο. Τα μουσεία θα έπρεπε να είναι ανοιχτά όλο το 24ωρο και δωρεάν. Αργά τη νύχτα είναι πιο ωραία απ’ τη μέρα και έχουν και πιο καλό κόσμο. Το μουσείο Ακρόπολης έχει έτσι κι αλλιώς τον καλύτερο κόσμο: αν είσαι ζιγκολό μπορείς να πετύχεις πλούσιες γριές που κάνουν κρουαζιέρες στην Ελλάδα -είναι το μόνο μέρος που επισκέπτονται εγγυημένα στην Αθήνα και μετά φεύγουν για τα νησιά. Κάποτε οι οργανωμένες εκδρομές στο κέντρο είχαν και λίγο sightseeing, λίγο αρχαιολογικό μουσείο, λίγη Πλάκα και λίγο Μοναστηράκι, τώρα τους πλούσιους ξένους τους πάνε καρφωτό στο μουσείο Ακρόπολης και μετά πίσω στο κρουαζιερόπλοιο ή στο πούλμαν για το ιδιωτικό αεροπλάνο. Διακοπές χωρίς σεξ είναι μισές διακοπές, πώς περιμένεις να ξανάρθει η τουρίστρια στην Ελλάδα; (Ο τουρίστας δεν τα χρειάζεται τα μουσεία, έχει το grindr).
Τα πιο όμορφα αγάλματα είναι τα αρχαία ελληνικά, τα ρωμαϊκά έχουν κάτι τεράστια κεφάλια [ή μικροκεφαλία] σε σχέση με το σώμα και τα πιο πολλά δείχνουν κάτι ασχημομούρηδες. Ένας αρχαιολόγος φίλος μια βραδιά που είχε μεθύσει μας έλεγε ότι τα ρωμαϊκά είναι ο φόβος και ο τρόμος τους [των αρχαιολόγων], μόλις τα πετύχουν τα ξαναθάβουν και φεύγουν τρέχοντας. Οι ρωμαίοι γλύπτες τα έφτιαχναν με το τσουβάλι και είναι γεμάτος ο τόπος. Άσε που είναι όλα ίδια. Πόσα ρωμαϊκά να αντέξει κανείς; Δες εδώ ομορφιά:
Κάθε πενήντα μέτρα στην Αρεοπαγίτου είχε και ένα ζευγάρι μικροπωλητών: μία που έψηνε καλαμπόκι κι έναν που έφτιαχνε μαλλί της γριάς. Το μαλλί της γριάς είναι σκέτη ζάχαρη, ποτέ δεν το είχα προσέξει. Το καλαμπόκι είναι από τα πιο ακριβά street food του κόσμου, τρία ευρώ το ένα, όσο τρία καλαμάκια χοιρινά. Το καλύτερο καλαμπόκι το έφαγα στην Πάτρα, δεν θυμάμαι αν ήταν πιο νόστιμο, αλλά σίγουρα ήταν πιο καλοσερβιρισμένο. Ο Πατρινός ψήστης ψεκάζει το καλαμπόκι με νερό, ρίχνει αλάτι να κολλήσει, και μετά καρφώνει πάνω του μια οδοντογλυφίδα για να καθαρίσεις το δόντι απ’ τις μαυρίλες. Ιεροτελεστία, όχι αστεία. Από τιμή μια απ’ τα ίδια, πανάκριβα. Τουλάχιστον εκεί πληρώνεις το ψέκασμα και την οδοντογλυφίδα.
Οι δέκα εντολές της αγάπης: One. Thou shalt never love another.
Two. And stand by me all the while. Three. Take happiness with the heartaches.
Four. And go through life wearing a smile. Five. Thou should always have faith in me, in everything I say and do. Six. Love with all your heart and soul, until our life on earth is through. Seven. Come to me when I am lonely. Eight. Kiss me when you hold me tight. Nine. Treat me sweet and gentle. Ten. And always do what's right.
Oh, how happy we will be, If we keep the ten commandments of love.
Woo-woo-woo, ah-ah-ah, woo-hoo-hoo. The ten commandments of love.
Καθημερινή, αργά το βράδυ στο Μοναστηράκι. Λαϊκό προσκύνημα. Στην Ηφαίστου ένας Τζαμαϊκανός παίζει στην κιθάρα τραγούδια του Μπομπ Μάρλεϊ, οι περαστικοί σταματούν και τον συνοδεύουν στο τραγούδι και (περιέργως) χορεύουν. Τραγουδάει No woman, no cry, όταν τον πλησιάζει ένας γεράκος, τον σταματάει και τον ρωτάει αν ξέρει το Κουτσουμπή λοβ. Ο τραγουδιστής δεν καταλαβαίνει, του ξαναλέει «το Κουτσουμπή το ξέρεις; Κουτσουμπή, Κουτσουμπή, Κουτσουμπή λοβ…». Φυσικά και το ξέρει. Το παίζει. Could you be loved? Ο γέρος μερακλώνει, τραγουδάει μαζί του και χορεύει.
Απόγευμα, στα Εξάρχεια. Δυο περιστέρια φλερτάρουν στο παράθυρο ενός νεοκλασικού. Αυτός της φιλάει, αυτή του κάνει τη δύσκολη. Την φλερτάρει για αρκετή ώρα και της δίνει φιλιά μπροστά στους περαστικούς. Στο τέλος την καταφέρνει να ανταποκριθεί, τον φιλάει κι αυτή. Μετά πετούν πάνω στα κεραμίδια.
Κάπκεικ μοχίτο, με το μοχίτο σε φούσκα. Την πατάς και αδειάζει μέσα στο γλυκό. Στο μαγαζί σε κερνάνε παγωτό σε ποτηράκι και δύο κούκις, σωστή κίνηση, μπαίνεις και θέλεις να τα αγοράσεις όλα.
Ζαργάνα. Αφρόψαρο που είναι σαν μακρύς γαύρος, με πράσινη ραχοκοκαλιά και μύτη ξιφία. Θωρείται πρότυπο ομορφιάς, άγνωστο γιατί, ενώ ο καημένος ο γαύρος όχι, ίσως επειδή είναι κοντός. Αν σε πουν «ζαργάνα μου» είναι κάτι καλό [εφόσον είσαι γυναίκα, αν είσαι άντρας και σε πουν ζαργάνα κάτι κάνεις λάθος]. Αν σε πουν «γαύρο» μάλλον αναφέρονται στην ομάδα που ανήκεις [αν δεν είσαι Ολυμπιακός, σίγουρα εννοούν ότι είσαι άσχημος]. Ο Παναγιωτάκης έλεγε την Μαντάμ Σουσού «ζαργάνα μου» αλλά άργησε να τη συγκινήσει. Τηγανητή είναι πολύ νόστιμη.
Ένα από τα τρία σπίτια της Δουκίσσης Πλακεντίας στην Πεντέλη, το Πλεζάνς (που σημαίνει Πλακεντία) έχει παραμείνει απαράλλαχτο όπως τότε που πρωτοχτίστηκε, με τα ίδια πλεχτά κουρτινάκια, το μεταλλικό στέγαστρο και με φήμες που λένε ένα σωρό ανεπιβεβαίωτα. Ότι π.χ. η μακαρίτισσα φιλέλλην έκανε όργια με τον λήσταρχο Νταβέλη και άλλους λήσταρχους και ότι το σπίτι [το Πλεζάνς] ήταν για κάποια χρόνια μπουρδέλο. Αν ξέρει κανείς, ας μας δώσει καμιά πληροφορία. Το συγκεκριμένο σπίτι, το οποίο κατοικείται και διατηρεί αρκετή από την αίγλη του παρελθόντος, έχει ΠΑΝΤΑ, μα ΠΑΝΤΑ, ένα αυτοκίνητο παρκαρισμένο απ’ έξω απ’ την εξώπορτα και είναι αδύνατο να το βγάλεις μια φωτογραφία της προκοπής. Ακόμα και στο Wikipedia έχουν βάλει φωτο με αυτοκίνητο. Μπορεί να το κάνουν επίτηδες για να μην μπορείς να το φωτογραφήσεις.
Η Αθηνά η Παλλάδα μεταμφιεσμένη σε κουκουβάγια έκανε βόλτες στα ερείπια αυτού του σπιτιού. Μόλις δοκίμασα να τη φωτογραφήσω, σήκωσε το λαιμό και πόζαρε.
Long long and lonely nights.
.
σχόλια