Την περίοδο των ’80s που το hardcore ήταν στα ντουζένια του και στους κολεγιακούς σταθμούς κυριαρχούσαν ονόματα που αργότερα κατέληξαν να γίνουν οι σταρ του yuppie-rock της αρένας (REM, U2, τέτοια που γράφονταν με κεφαλαία και με τρία το πολύ γράμματα), οι Butthole Surfers ξεχώριζαν σαν κατουρόκαυλα σε στενό παντελόνι (δεν είναι δικιά μου η παρομοίωση, απλά την πείραξα λίγο: η original έλεγε «like an angry boner»). Οι Butthole Surfers είχαν ένα καταπληκτικό όνομα που προκαλούσε αμηχανία σε όσους DJ έπρεπε να τους αναφέρουν στον αέρα, ή στους καθωσπρέπει μουσικόφιλους που τους ζήταγαν σε δισκάδικο (φαντάσου να ακούς σε πρωινή εκπομπή κάποια με καυλιάρικη φωνή της «σχολής Σημίτη» να λέει «και τώρα ακούσαμε τους σέρφερ της κωλοτρυπίδας») και, όσα χρόνια κι αν πέρασαν, δεν ξέφτισαν καθόλου (ΟΚ, ξέφτισαν λιγότερο από τους παραπάνω αναφερόμενους).
Τεξανοί, τρελοκομεία, απρόβλεπτοι, ατρόμητοι, με ήχο που ήταν ο ορισμός του «πειραματικού» (το «experimental» ακούγεται πολύ καλύτερα, το «πειραματικός» μου ακούγεται σαν βρισιά τα τελευταία χρόνια), που ανακάτευαν πανκ, acid rock, prog και άλλα αταίριαστα και ανορθόδοξα, τα μισοχώνευαν και τα ξερνούσαν στο κοινό που διψούσε για πρωτοπορία (αυτό το κοινό που στη συνέχεια ονομάστηκε indie).
Οι ζωντανές εμφανίσεις τους ήταν συναρπαστικές (πολύ συναρπαστικές), με προβολές αηδιαστικών ή προβοκατόρικων εικόνων, με τα happening της περιβόητης γυμνής χορεύτριας Ta Da The Shit Lady που ενίοτε είχε σεξουαλικές συνευρέσεις στη σκηνή με κάποιο από τα μέλη του γκρουπ, με δύο δίδυμους tribal ντράμερ, με τον Gibby Haynes στα φωνητικά που έπαιζε με τη φωτιά πολύ κοντά στο κοινό (και πολύ κοντά στο πουλί του). Δεν έμοιαζαν με τίποτα άλλο και τίποτα άλλο δεν μπορούσε να συγκριθεί μαζί τους σε τόλμη και ενθουσιασμό (μπορεί να το παρακάνω και λίγο, αλλά ήταν όντως μοναδικοί), και ακόμα και όταν έριξαν κάπως τους τόνους και υπόγραψαν στην Capitol Records, ήταν πάντα πολύ πιο ενδιαφέροντες από τους προαναφερόμενους (α, και φυσικά δεν έχω καμία πρόθεση να αμφισβητήσω την αξία τους, το ποστ είναι για τους Butthole Syrfers). Εισαγωγή τέλος, στο διαταύτα:
Οι Butthole Surfers, λοιπόν, επανακυκλοφορούν τα τέσσερα πρώτα άλμπουμ τους στην Touch and Go σε βινύλιο την πρώτη Οκτωβρίου. Και τα τέσσερα από τα ’80s, και τα τέσσερα εξαντλημένα και δυσεύρετα (σε βινύλιο πάντα):
Το Psychic… Powerless… Another Man’s Sac του 1984, το Rembrandt Pussyhorse του 1986, το Locust Abortion Technician του 1987 και το Hairway to Steven του 1988. Όλα δισκάρες. Τα ξανακυκλοφορούν στην εταιρία τους Latino Bugger Veil χωρίς κανένα έξτρα κομμάτι. Απλά τα original και κωδικό για δωρεάν download.
H Ta Da The Shit Lady:
Το «Pepper» είναι της εποχής Capitol (τότε που παραλίγο να κάνουν επιτυχία), αλλά άκου ρεφρέν και άκου κομμάτι:
I don’t mind the sun sometimes, the images it shows
I can taste you on my lips and smell you in my clothes
Cinnamon and sugar and softly spoken lies
You never know just how you look through other people’s eyes
Εδώ μπορείς ν’ ακούσεις σε stream ένα σωρό υλικό τους, ακυκλοφόρητο, σπάνιο, live, μέχρι το τέλος του κόσμου.
Κι αυτή είναι η συνταγή για τη μαρμελάδα σύκο που είναι πανεύκολη και από τις πιο ωραίες μαρμελάδες που έχω δοκιμάσει ποτέ:
Για ένα κιλό σύκα:
600 γραμμάρια ζάχαρη
1μισο φλιτζάνι νερό
το χυμό μισού λεμονιού
μία χούφτα κουκουνάρι
ένα γεμάτο κουταλάκι γλυκάνισο κοπανισμένο
λίγη μαστίχα κοπανισμένη με λίγη ζάχαρη (6-7 «δάκρυα»)
μισό κουταλάκι πάπρικα καυτερή
Σε μεγάλη κατσαρόλα βάζεις το νερό με τη ζάχαρη και το γλυκάνισο και τα βράζεις σε δυνατή φωτιά μέχρι να δέσει ελαφρά το σιρόπι. Ρίχνεις τα σύκα (ακαθάριστα, κομμένα στη μέση) και το χυμό λεμονιού και βράζεις μέχρι να μαλακώσουν. Προσθέτεις το κουκουνάρι και την πάπρικα και σιγοβράζεις ακόμα λίγο, μέχρι να δέσει η μαρμελάδα. Προσθέτεις τη μαστίχα, ανακατεύεις καλά και βάζεις σε βάζο.
Τρώγεται και σκέτη σαν γλυκό κουταλιού.
σχόλια