Είδα τις προάλλες ένα συγκλονιστικό ντοκιμαντέρ. To *Bully* εξετάζει τη ζωή παιδιών που τα περνούν δύσκολα λόγω του σχολικού εκφοβισμού.
Δεν ξέρω αν γίνονται τέτοια πράγματα στην Ελλάδα. Εσείς θα μου πείτε. Από ό,τι θυμάμαι δεν υπήρχε ακραία συμπεριφορά προς τα διαφορετικά παιδιά, όταν πήγαινα σχολείο.
Διαφορετική ναι - και με έχουν κοροϊδέψει και ντραπηκα πολυ, αλλα και έχω κοροϊδέψει (αν και αυτό μόνο στο δημοτικό, περιέργως η κοπέλα που ήταν ο στόχος των πειραγματων μου δεν το έβλεπε έτσι και δεν θυμοταν και πολλά, μάλλον το αντίθετο θυμάται).
Φορουσα γυαλιά, ήμουν καλός μαθητής, κρυβομουν στη γυμναστική, άκουσα τα αναπόφευκτα περί γκει. Ήμουν και αγχώδης πράγμα που με οδήγησε σε κανά δυο κουφές στιγμές εξαιτίας των οποίων κοροιδευτηκα (κατανοητό). Δεν είχα πολλούς φίλους - είχα έναν και καλο που τον έχω μέχρι σήμερα και με βοήθησε αφάνταστα.
Ποτέ όμως δεν βίωσα μίσος, μόνο κάτι που έτσι κι αλλιώς θεωρούσα λογικό: το ανωριμο πειραγμα από τους διαφορετικούς προς τους διαφορετικούς: Είχαμε το κορίτσι που δεν έλεγε καλα το ρο, ειχαμε μια γλυκυτατη που ειχε μια φορα κατουρηθει επάνω της και δυστυχώς δεν σταματατήσαμε να της το θυμίζουμε, είχαμε τον παχύσαρκο που του τραγουδούσαν το Δε Χώρας Πουθενά, το παιδί που διάβαζε με δύσκολα και γελουσαμε -αργότερα θα μαθαιναμε την έννοια της δυσλεξίας, την υπερβολικά πίστη Χριστιανή με ένα τεράστιο σταυρό στο στήθος.
(Απο ότι μαθαίνω η τελευταία αυτή συμμαθήτριά μου στη συνέχεια μεταμορφώθηκε σε γκομεναρα, έγινε σκύλου τραγουδίστρια με ψευδωνυμο και, χωρίς ποτε να κανει επιτυχία, τραγουδούσε σε διάφορα σκυλαδικα της πόλης. Ελπίζω ότι δεν έπαιξε ρόλο σε αυτο το αντιχριστιανικο μας πειραγμα).
Κι ενώ ξεκίνησα να λέω για την ταινία, που είναι γεμάτη σοκαριστικές περιπτώσεις, παρασύρθηκα: πράγματα που είχα ξεχάσει ή απωθήσει ήρθαν στο μυαλό μου, πράγματα που ευτυχώς καμία σχεση δεν έχουν με τις συγκλονιστικές ζωές -και τους θανάτους- των παιδιών του ντοκιμαντέρ.
Εμείς είχαμε ιδιαιτερα ήπιες μορφές bullying, όπως πχ. τα παραλλαγμενα ονόματα που φώναζαν τα παιδιά μεταξύ τους. Ας πούμε για κάποιον λόγο τη Ρενια την πειραζαν φωνάζοντας της ρυθμικά "Ρενια Ρενια ζαχαρενια". Αυτή εξοργιζοταν και τους κυνηγούσε κι αυτοί το φώναζαν δυνατότερα.
Το γεγονός ότι ούτε το Ρενια ούτε το Ζαχαρενια ήταν προσβλητικά -το αντίθετο (και για να είμαστε ακριβείς και τα δυο ήταν ονόματα της, το πρώτο το χαϊδευτικό το δεύτερο το βαφτιστικο της) δεν έμοιαζε τότε σουρεαλιστικο, ούτε στα παιδιά -που την κοροϊδευαν ούτε στην Ρενια που κακώς δεν έλεγε "φυσικα και είμαι η Ρενια ζαχαρενια".
Για όλους σχεδόν υπήρχαν παρατσουκλια - και παρ' ό,τι ήμουν συχνά στο πενταμελες -άρα δημοφιλής στην τάξη του Δημοτικού- θυμάμαι το πιο αστείο που ήταν το Αρης-Αρης-Σκουπιδιαρης. (Το προσωπικό μου αγαπημένο όμως ήταν το Άρης-Άρης-Μανιταρης!)
Το χειρότερο bullying όμως, έτσι όπως το θυμάμαι, δεν έγινε από μαθητές, αλλα απο δάσκαλο. Είχαμε στο δημοτικό μια κοπέλα Μάρτυρα του Ιεχωβα πράγμα εξαιρετικά εξωτικό και σπάνιο και παράξενο, τουλάχιστον για τότε.
Εσφιγγε τα χείλη της ενοχλημενη όταν κάποιος της έλεγε κάτι, και για χρόνια μου είχε μείνει η αίσθηση ότι ήταν λιγο στριμμενη. Μόνο όταν μεγάλωσα κατάλαβα ότι οι στριμμενοι ήμασταν εμείς και πως η Δήμητρα επιδεικνυε απίστευτη υπομονή και φοβερό θάρρος. Θυμάμαι να της μιλάει απαξιωτικά ο δάσκαλος, επειδη ζητούσε να εξαιρεθεί απο το μάθημα των θρησκευτικών (είμαστε στα μέσα των 80's) και αυτή, ενώ εγώ στη θέση της θα έκλαιγα - ή απο την ντροπή ή, το πιθανότερο, απο την τσατιλα μου, αυτή δεν εσκυψε το κεφάλι. Δεν υποχώρησε καθόλου, παρά τον άσχημο τρόπο των δασκάλων - και τελικά μετά απο πολλα πέτυχε το σκοπό της και δεν παρακολούθησε αλλα προπαγανδιστικά, ανεκδιήγητα μαθήματα θρησκευτικών.
Στη σταση των δασκάλων λοιπόν στέκομαι. Χωρίς να τα αθωώνω, ξέρω πια ότι τα παιδιά που κάνουν bulling, στην πραγματικότητα είναι συνήθως γεμάτα ανασφαλειες και πιθανότατα έχουν υποστεί παρόμοια συμπεριφορά - την οποία την βγάζουν με τη σειρά τους στους πιο αδύναμους.
Την παιδική μισαλλοδοξία όμως την γεννούν οι πράξεις των μεγάλων. Ή η αμέλειά τους. Ένας δάσκαλος που είδα στο ντοκιμαντέρ, έδειχνε συντετριμμενος στην κάμερα: είχε αγνοήσει τα παράπονα ενός αγοριού, που κατήγγειλε ότι απειλούσαν να τον σκοτώσουν, ότι του έκλεβαν τα ρούχα, του πετούσαν πέτρες. Το αγόρι τελικά αυτοκτόνησε για να γλιτώσει από το μαρτύριο.
ΥΓ. Εκτός απο το σχολείο, η παιδική μισαλλοδοξία γεννιέται και στο σπίτι, και η ευθύνη των γονιών να μάθουν στα παιδιά τους να αποδέχονται τους άλλους είναι τεράστια.
ΥΓ2. Τέλος γεννιέται κι απο την τηλεόραση.
Το κακό που έκανε ο Κασιδιαρης πετώντας νερό σε μια γυναίκα φωνάζοντας την νούμερο και χαστουκιζοντας μια άλλη είναι ανυπολόγιστη. Οι πράξεις του έγιναν δημοφιλείς στα σχολεία και υποψιαζομαι ότι η μίμηση τέτοιων μισογυνικών και μάτσο συμπεριφορών θα δημιουργήσει ή θα αποθρασύνει μια νέα, μεγαλύτερη και πιο ακραία γενιά απο bullies στα σχολεία της χώρας.
Και όχι μόνο δεν απώθησε ή καταδικάστηκε, αλλα αυτός, ο μεγαλύτερος bully της δημόσιας ζωής, έγινε χάρη στην πράξη του δημοφιλής, ανοίγοντας το δρόμο στις χειρότερες μορφές μιμητών του - και εκφοβισμού.
@Στα σχόλια, γραψτε κι εσείς τις εμπειρίες σας, ή, αν γνωρίζετε, για τη σημερινή κατάσταση στα σχολεία
σχόλια