Με τρομερή ένταση σχολιάστηκε αυτές τις ημέρες ο Τσίπρας, αλλά μάλλον για τους λάθος λόγους. Δεν μας έμεινε τίποτε απ' τις εξαγγελίες του στη ΔΕΘ, όλοι όμως θυμόμαστε ότι φόρεσε Burberry πουκάμισο και φίλησε το χέρι ενός παπά – σε μία μάλλον ατυχή φωτοσυγκυρία.
Ποιος φταίει, όμως, που μας έμειναν αυτά; Η κουτσομπολίστικη διάθεση; Ή η έλλειψη αξιομνημόνευτων προτάσεων για την έξοδο από την κρίση;
«Θεωρώ απολύτως λογική κάθε απόπειρα σημειολόγησης της δημόσιας εμφάνισης κάθε πολιτικού» μας λέει η Βίβιαν Ευθυμιοπούλου, σύμβουλος Στρατηγικής και Επικοινωνίας. «Ειδικώς στην περίπτωση του προέδρου της αξιωματικής αντιπολίτευσης, θα έπρεπε να θεωρείται αναμενόμενη, καθώς όλοι προσπαθούν να "αποκωδικοποιήσουν" τις προθέσεις ενός κόμματος που βρίσκεται κοντά στην εξουσία και δεν έχει κυβερνήσει ποτέ, ενώ ο πολιτικός του λόγος κατατρύχεται από την "πολυγλωσσία", και μάλιστα σε μια σειρά από σοβαρά ζητήματα».
Τα social media πήραν φωτιά, τα αντισυριζαϊκά μπλογκ γέμισαν επικρίσεις (ο antilogos γράφει: «Ο Τσίπρας πάντα επώνυμα ρούχα φοράει, κυρίως Armani, απλώς δεν φαίνονται οι μάρκες τους. Στη συγκεκριμένη περίπτωση και πάλι θα περνούσε απαρατήρητο το πανάκριβο ντύσιμό του, αν δεν δίπλωνε τα μανίκια για να δείξει τη "λαϊκότητά" του ως ηγέτη...»). Ακόμα και ο Παναγιώτης Ψωμιάδης επανεμφανίστηκε για να πετάξει την μπηχτή του: «Καλύτερα να ντύνεται κανείς Ζορό παρά Τσάβες με Burberry».
Ο Ιόβολος εύστοχα παρατήρησε: «Η αλήθεια των λεγομένων του Τσίπρα και η τυχόν ανακολουθία του δεν εξαρτάται από το πόσο ακριβά είναι τα ρούχα του ή από το εάν εμφανίζεται ντυμένος χίπης για να πάρει ψήφους αριστερών του '70. Ο Τσίπρας θα αποδειχτεί κάλπικος, αν έχει υποσχεθεί "αριστερά στην εξουσία" και δώσει έναν γιαλαντζί σοσιαλισμό αλά ΠΑΣΟΚ, από εκείνον που χρησιμοποίησε ο Ανδρέας, λίγο μετά που άφησε τα ζιβάγκο και φόρεσε τις γραβάτες».
Πάντως, κι ενώ πολλοί στα social media χλεύασαν την έμφαση που δόθηκε στο πουκάμισο («Ενόχλησε το μαρκάτο πουκάμισο του Τσίπρα. Με τα χέρια των πρωθυπουργών των μνημονίων που στάζουν το αίμα 3.500+ ανθρώπων, κανένα πρόβλημα, ε;» ήταν ένα χαρακτηριστικό τουίτ), στη συνέντευξη Τύπου ο Τσίπρας ρωτήθηκε για το Burberry.
Απομαγνητοφώνησα λέξη προς λέξη την αμήχανη απάντησή του: «Υπάρχει μια αγωνία να προσπαθήσουν, όχι με επιχειρήματα, αλλά με... τέτοιου είδους... σημεισηολ...ση... σημεις... ση... δευτερεύοντος σημασίας, δευτερεύοντες σημασίας και ουσίας γεγονότα να διαμορφώσουν ένα κλίμα».
Είχε δίκιο σε έναν βαθμό, όμως και πάλι δεν σχολιάστηκε το τι είπε αλλά το σαρδάμ του (ένα ρεμίξ της σημειολογίας με την ανύπαρκτη σημεισιολογία) και η γραμματική του – τα «δευτερεύοντος» και «δευτερεύοντες σημασίας» δηλαδή.
Λαϊκισμός; «Όχι απαραίτητα» λέει η κυρία Ευθυμιοπούλου, «γιατί η λέξη "λαϊκισμός" χαρακτηρίζει τον τρόπο που εκφέρεται ο λόγος δημοσίως και όχι τη θεματολογία του. Έτσι, λοιπόν, το πουκάμισο ενός πολιτικού μπορεί να γίνει αντικείμενο τόσο σοβαρής συζήτησης όσο και λαϊκίστικης αποστροφής. Εξαρτάται από το context και τα συμφραζόμενα».
«Πάντως, το στυλ των πολιτικών μετρούσε πάντα» εξηγεί ο σύμβουλος Πολιτικής Επικοινωνίας, Στρατηγικής και Πολιτικών Ερευνών Ευτύχης Βαρδουλάκης της STRATEGO. «Από την εποχή του Αλκιβιάδη ή του Κωνσταντίνου Καραμανλή μέχρι σήμερα. Είναι μέρος της ταυτότητάς τους, όχι ασφαλώς ίδιας σημασίας με τον πολιτικό τους λόγο, αλλά όχι ασήμαντο. Επιπροσθέτως, στις μέρες μας το "ψευδογεγονός" –δηλαδή κάτι που κατασκευάζεται με αποκλειστικό στόχο να δημοσιοποιηθεί– συχνά επικαλύπτει σε βαρύτητα το ίδιο το γεγονός. Και αν κάποτε η παραπολιτική ήταν κακή συνήθεια των δημοσιογράφων, τα σόσιαλ μίντια πλέον τρέφονται σχεδόν αποκλειστικά από τέτοια γεγονότα. Τι πρέπει να προσέχει, λοιπόν, κάποιος; Πρώτο και βασικότερο (εντός και εκτός πολιτικής), να είναι κατάλληλα ντυμένος για την περίσταση. Δεύτερον, το στυλ να υποστηρίζει το πολιτικό περιεχόμενο. Και αυτά τα δύο, προσαρμοσμένα σε ένα πολιτικό δόγμα: ότι ο πολιτικός πρέπει να είναι ένα «κλικ» πιο πάνω από τον ψηφοφόρο που επιθυμεί να εκφράσει».
Κι αν με τρομερή ένταση συζητάμε τι φόρεσε ο Τσίπρας, με ποιον φωτογραφήθηκε κ.λπ., με πλήρη βαρεμάρα αδιαφορούμε για το τι λέει. Βέβαια, σ' αυτό, ας μην κοροϊδευόμαστε, συντελεί και το ότι λίγο-πολύ ξέρουμε πως αυτά που λένε οι πολιτικοί δεν έχουν πια αξία. Υποσχέσεις πριν από την εκλογή, κολοτούμπες μετά.
Ίσως, τελικά, όταν γνωρίζεις πως δεν πρόκειται να πάρεις απαντήσεις από τα ξύλινα λόγια και τις συνηθισμένες εξαγγελίες των αρχηγών, αναγκάζεσαι και προσπαθείς να τους ψυχολογήσεις με όποιον άλλο τρόπο μπορείς, ελπίζοντας πως θα εκμαιεύσεις, έστω και πλαγίως, ενδείξεις για την αξιοπιστία τους και για το ειλικρινές του χαρακτήρα τους.
Γι' αυτό, επομένως, για καθετί που κάνουν οι πολιτικοί αρχηγοί πρέπει να είναι προσεκτικοί και σίγουροι ότι τους εκφράζει 100%. Ώστε μετά να μπορούν να το υποστηρίξουν και να μην προσπαθούν να μας βγάλουν όλους τρελούς (βλέπε περίπτωση Πάνου Καμμένου...).
σχόλια