O Αντρέας, a.k.a ADMC07 Artwar, είναι 31 ετών και ζει στην Πάτρα.
Τα τελευταία επτά χρόνια σχεδιάζει ακατάπαυστα εξώφυλλα και gig posters για λογαριασμό της μεγαλύτερης μερίδας της "ηχητικά ακραίας" underground ελληνικής σκηνής της χώρας, αλλά και για μπάντες του εξωτερικού.
Μετράει ήδη δεκάδες συνεργασίες με μπάντες όπως οι 666xcasualties, Nightstalker, 1000mods, Dala sun, Path to Ixtab, Guinea Pig, Last Rizla, Deavastation Of Life, Progress of Inhumanity, Dirty Wombs, Karma Violence, Electric Funeral, και πολλές πολλές άλλες (εγώ μόνο μέτρησα περισσότερες από πενήντα ως τώρα..)
Με λίγα λόγια, ο Αντρέας είναι ο άνθρωπος που βρίσκεται πίσω από όλες σχεδόν τις αφίσες των grindcore, black/death metal, και crust/punk live που βλέπεις στην πόλη.
Και τον βρήκαμε.
Αντρέα, γιατί διάλεξες αυτό το όνομα;
Για να σε μπερδεύω...
Τι αγαπάς και τι αντιπαθείς περισσότερο στη πόλη σου;
Συμπαθώ ελάχιστα συγκεκριμένα μέρη, τύπους και λογικές.
Αντιπαθώ σχεδόν κάθε της "κοσμική", πλέον, γωνιά όπως και το μεγαλύτερο ποσοστό αυτών που την απαρτίζουν.
Και στην καθημερινότητα σου; Τι είναι αυτό που σε ευχαριστεί πιο πολύ, και τι αυτό που σε εκνευρίζει;
Αγαπάω το γεγονός ότι μου δίνεται ακόμα η ευκαιρία ψυχοσωματικά να εκφράζω μέσω της μουσικής, των σκίτσων, και του γραπτού/προφορικού μου λόγου αυτά που πραγματικά νοιώθω, για όσα βιώνω στη καθημερινότητα μου.
Με εκνευρίζουν τα περισσότερα ποσοστά αντιλήψεων, συμπεριφορών και μούτρων που με περιβάλουν, και όλα αυτά μαζί είναι σε μεγάλο βαθμό τα κύρια ερεθίσματα για σχεδόν όλη μου την εικαστική και μουσική έκφραση.
Από πότε άρχισες να σχεδιάζεις; Πώς άρχισαν όλα;
Από πιτσιρικάς έπαιζα με τα μολύβια μου, εντούτοις δε σπούδασα ποτέ κάτι σχετικό.
Απλά είπα να το σοβαρέψω από ένα σημείο και ύστερα, και τα τελευταία επτά περίπου χρόνια το συνδυάζω κυρίως με τη διακόσμηση της μουσικής.
Φαίνεται πόσο αγαπάς τη μουσική..
Αλήθεια εσύ παίζεις πουθενά;
Ναι ισχύει, αυτό ουσιαστικά με "κρατάει".
'Έχω κάνει αρκετές φάσεις με μπάντες, αυτή τη περίοδο παίζω τύμπανα με τους κραστάδες "Λήθη".
Ποιές δουλείες σου με μπάντες ξεχωρίζεις;
Καμία δε ξεχωρίζω. Ό,τι κάνω είναι διαφορετικό σαν σύνθεση/προέλευση , κι αν και αισθητικά φαίνονται όλα παρεμφερή, στα μάτια μου έχουν το χαρακτήρα τους.
Αλήθεια, πώς στήνεται μια συνεργασία με μια μπάντα; Η συνεργασία με μπάντες του εξωτερικού πώς προέκυψε;
Απλό, μια κουβέντα που εξελίσσεται, σε κάποια συνάντηση/ συναυλία/ μήνυμα/ e-mail, είτε το προξενώ είτε με αναζητούν. Οι μπάντες του εξωτερικού υπόκεινται στις ίδιες συνθήκες επαφής, δεν αλλάζει κάτι...
Και έχεις απόλυτη δημιουργική ελευθερία από τις μπάντες;
Τη ελευθερία την έχω όσον αφορά κυρίως την αισθητική και την απόδοση, καθ 'ότι πολύ συγκεκριμένη. Η θεματολογία συνήθως προτιμώ να έρχεται από την μπάντα, κυρίως διότι δεν υπάρχει καλύτερος μεταβιβαστής μίας εικόνας/ιδέας/ σκηνικού για κάτι το οποίο εκφράζει μέσω της μουσικής του κάποιος από αυτόν που ουσιαστικά την δημιουργεί.
Την παίρνει οικονομικά μια ελληνική DIY μπάντα να πληρώνει γραφίστα για το artwork της;
Έχω την εντύπωση, πως στην Ελλάδα πρέπει να είναι κανείς και μουσικός, και γραφίστας, και φωτογράφος και σκηνοθέτης του εαυτού του.
Μα προφανώς και την παίρνει!
'Όποιος είναι διατεθειμένος να πληρώσει κάτι για να αποδοθεί σωστά η μουσική του, προϋποτίθεται κατ' εμέ ότι πρέπει να το κάνει στο άρτιο σύνολο μιας τελικής αξιοπρεπούς παρουσίασης.
Αυτή η εξαιρετικά λανθασμένη αντίληψη ότι το DIY μεταφράζεται σε low-budget προχειρότητες που υστερούν σε ποιότητα ήχου και σε χειροπιαστό τελικό αποτέλεσμα με βρίσκει κάθετα αντίθετο.
Kαι προφανώς δε σημαίνει ότι κάτι το οποίο είναι DIY δημιουργείται από αέρα κοπανιστό και κυρίως ότι θα έπρεπε να διαδίδεται με τον ίδιο ευτελή τρόπο....
Κάθε τι έχει τον κόπο και το κόστος του, και πρέπει να εκτιμάται αναλόγως!
Και με την τελευταία σου πρόταση θα συμφωνήσω σε ένα βαθμό:
Θεωρώ υγειές να απευθύνεται κάποιος για βοήθεια σε κάποιον που λόγω πρακτικής και εμπειρίας θα του το προσφέρει πολύ καλύτερα.
Παρ' όλα αυτά πιστεύω ότι η προσπάθεια πρέπει να γίνεται σε πρώτη φάση από αυτόν που εκφράζεται, στην προκειμένη δηλαδή από την ίδια τη μπάντα. Κι αυτό το επικροτώ ακόμα περισσότερο όταν όλη η έκφραση του βγάζει ταυτότητα και χαρακτήρα και δεν αναμασάει χιλιοπαιγμένα μουσικο/λυρικά στύλ.
Τι ιδιαιτερότητα έχει η αισθητική της συγκεκριμένης σκηνής με την οποία καταπιάνεσαι; Υπάρχουν παραξενιές ή ιδιοτροπίες;
Οργισμένα νιάτα παιδί μου, βράζει το αίμα τους...
Πέρα από τη πλάκα, η αισθητική είναι ανάλογη του ήχου/έντασης/τσαμπουκά και κυρίως του λυρικού μηνύματος που θέλει να περάσει ο μουσικός.
Και στη προκειμένη προτιμώ θορυβώδη, αντιδραστικά και πρωτόγονα πράγματα, που εκφράζουν κυρίως ιδέες ενάντια στο καθημερινό παραλογισμό που ζούμε, σε κοινωνικοπολιτικά καθώς και ατομικά επίπεδα, καθώς και θέματα που καταπιάνονται με το έμφυτο σκοτάδι της ανθρώπινης φύσης, τη ματαιότητα της ύπαρξης και άλλα πολλά ψυχολογικά αδιέξοδα.
Όσον αφορά τις παραξενιές και τις ιδιοτροπίες, όταν υπάρχει υπεύθυνη επικοινωνία βασισμένη στο σεβασμό και την συνέπεια, δε νομίζω ότι αποτελούν κάποιο πρόβλημα, ή θα μπορούσαμε έστω να πούμε ότι "συμβιβάζονται" ενόψει ενός θεμιτού αποτελέσματος.
Άλλωστε όλοι δεν έχουμε ιδιοτροπίες;
Και ποιός είναι ο πιο δύσκολος "πελάτης";
Υπάρχει ένας διαχωρισμός εδώ.
Αυτός που νομίζοντας ότι απευθύνεται σε "επαγγελματία-γραφίστα-ρομπότ" και θεωρεί ότι έχω και μία "μπάνκα" από αισθητικές ανάλογα με τη περίσταση, όπως επίσης κι αυτός που δε ξέρει τι θέλει και με παραπέμπει "προσβλητικά" σε δουλειές άλλων υπονοώντας να τις "ακολουθήσω".
Αυτοί είναι οι ενοχλητικά δύσκολοι..
Από την άλλη, θεωρώ δημιουργική δυσκολία μια απαιτητική "δουλειά" γεμάτη θεματολογική λεπτομέρεια ας πούμε...
Πώς δουλεύεις; Στο χέρι, στον υπολογιστή; Τι υλικά χρησιμοποιείς;
Ποιά είναι η διαδικασία που ακολουθείς για να ολοκληρωθεί ένα σχέδιο;
Χαρτιά, μολύβια, πενάκια και υπολογιστής.
Ξεκινώ από το προσχέδιο με μολύβια, ή από κάποιο ψηφιακό προσχέδιο στο οποίο βασίζομαι, και μετά πατάω τα μελάνια, τις χοντρές σκιές και την σκίαση με τελείες (dotting). Έπειτα, σκανάρω, επεξεργάζομαι τα σχέδια και προσθέτω το layout στον υπολογιστή.
Πόσο χρόνο σου παίρνει για να ετοιμάσεις μία αφίσα ή ένα εξώφυλλο;
Από δέκα μέρες έως και ένα μήνα, εξαρτημένος συνήθως από τη μουσική δραστηριότητα μου (πρόβες, live, κτλ) και τη κούραση της πρωινής μου δουλειάς.
Πρέπει να σου αρέσει η δουλειά μιας μπάντας για να 'την ντύσεις' κατάλληλα;
Σε γενικές γραμμές ναι, είναι αρκετά βασικό.
Πηγαίνουμε σε live και αγοράζουμε ένα δίσκο από το εξώφυλλο του ή από την αφίσα;
Είναι τελικά η γραφιστική ένα είδος συνεννόησης μεταξύ μας;
Κατά τη γνώμη μου η μουσική θα έπρεπε να μιλάει γενικά από μόνη της, κι όταν το σύνολο της παραγωγής / απόδοσης /τελικού feeling είναι δοσμένο ακριβώς με τον τρόπο που θα ήθελε η μπάντα, θεωρώ ότι αυτό έχει πολύ μεγαλύτερη ουσία από ένα ωραίο εξώφυλλο, το οποίο έρχεται σε πολύ δεύτερη μοίρα σαν προτεραιότητα.
Δε στηρίζω τη λογική του να αποκτάς κάποια μουσική κυκλοφορία επειδή σε εντυπωσίασε αποκλειστικά το εξώφυλλό της, ούτε το να παρευρίσκεσαι σε κάποια ζωντανή εκδήλωση επειδή η αφίσα φαινόταν "πολλά υποσχόμενη", αν και δε διαφωνώ ότι παίζει αρκετά σημαντικό ρόλο σαν σύνολο όταν το μουσικό κομμάτι ή ο σκοπός της εκδήλωσης το προϋποθέτει.
Για το αν είναι είδος συνεννόησης, ναι ισχύει πιστεύω.
Ειδικά για συγκεκριμένα ιδιώματα του ακραίου ήχου, των οποίων οι μουσικοί που τα παρακολουθούν και επηρεασμένοι τα αναπαράγουν, δεν είναι συνήθως διατεθειμένοι στις περισσότερες των περιπτώσεων, να ξεφύγουν από τις φόρμες που επικρατούν στο χώρο τους.
Βέβαια, παίζουν και μερικοί άλλοι, οι οποίοι αντιλαμβανόμενοι "μόδες", προσπαθούν να ξεχωρίσουν αισθητικά χρησιμοποιώντας άλλα (όχι "συνηθισμένα" δηλαδή) εικαστικά στυλ, είτε από αντίδραση είτε επειδή όντως το νοιώθουν έτσι, κι αυτό για μένα είναι πολύ πιο αυθεντικό και προφανώς και το στηρίζω.
Αγαπημένο σου live; Αγαπημένες μπάντες;
Αγαπημένο μου χμμ... δε νομίζω να είναι απλά ένα.
Μάλλον θα 'λεγα τα περισσότερα αυτοοργάνωτα ή παρεΐστικα σκηνικά στη μιναρούπολη ή άνα την Ελλάδα και το εξωτερικό, που το κλίμα είναι πολύ διαδραστικό μεταξύ της μπάντας και του κόσμου, χωρίς πολλές εφεδιές και φανφάρες, με πολύ αλκοόλ, πώρωση, θόρυβο και βροχή από μπυροκούτια (γέλια)
Αγαπημένες live μπάντες... Όσες προφανώς στηρίζουν αυτά που προείπα, που έχουν να μεταφέρουν μηνύματα για τα ανά καιρούς "κακώς κείμενα" και που παίζουν δυνατά και με ψυχή.
Εκτός από το artwork και το σχέδιο εκφράζεσαι κάπως αλλιώς δημιουργικά;
Ασχολούμαι, αν και σε νηπιακό ακόμα βαθμό, με τη γλυπτική μετάλλων από παλιά βιομηχανικά εξαρτήματα (λαμαρίνες, βίδες, άξονες) και με το τατού περιστασιακά σε φίλους ή στη πέτσα μου.
Έχω την εντύπωση πως στους χώρους του Black Metal, Death Metal, Grindcore κτλ δεν πολυ χωράει το χιούμορ, εννοώ ούτε έστω στο αισθητικό κομμάτι..
Κοίτα, συνήθως (πέρα από το black) θα μου επιτρέψεις να σου πω ότι η εντύπωση σου είναι αρκετά λανθασμένη...
Ιδιώματα όπως το goregrind ή το brutal death και το grindcore, ασχολούνται αρκετά συχνά με χιουμοριστική θεματολογία γύρω από το θάνατο, την ανθρώπινη βλακεία, κλπ, και το ότι το χιούμορ αυτό είναι μαύρο, δε σημαίνει ότι δεν είναι και πολύ αστείο ταυτόχρονα....
Υπάρχει περίπτωση να δούμε ποτέ κάτι εντελώς διαφορετικό από σένα; Κάτι με πολύ χρώμα, ας πούμε;
Κάτι διαφορετικό από μένα, αισθητικά ειδικά, δύσκολο.
Θεματολογικά τώρα δεν έχω θέσει κάποια όρια, εκτός του να μην παραπέμπει σε καταστάσεις αισιοδοξίας τις οποίες δε θεωρώ ρεαλιστικά (με τo κεφάλι μου, προφανώς) εφικτές, όπως και στον ρατσισμό, τον σεξισμό και τον σπισισμό.
Όπως βλέπεις κι εσύ, το χρώμα το χρησιμοποιώ αρκετά, και προφανώς δεν είναι ανάγκη να συνδυάζεται ούτε με ελαφρότητα θεματολογίας, ούτε με χιουμοριστική αισιοδοξία...
Π.χ. κι έναν έγχρωμο πίνακα που απεικονίζει μια αυτοκτονία με ξυράφια σε φλέβες να δεις από κάποιον, τίγκα στο κόκκινο θα είναι σίγουρα, εντούτοις το θεματολογικό θα είναι αρκετά "σκοτεινό" όμως...
Για ποιά μπάντα θα ήθελες οπωσδήποτε να σχεδιάσεις;
Όχι για κάποια και τόσο συγκεκριμένη....
Βασικά, θα ήθελα να σχεδιάσω για οποιαδήποτε μπάντα που πιθανώς εφαρμόζει μέσα από τα λυρικά της και τη στάση της, παρόμοιες αντιλήψεις και ηθική με τις δικές μου, και αν (βασικό!) με ενθουσιάσει ο πολύς θόρυβος που κάνει!
Ξέρεις, αυτό το ενοχλητικό πράμα για τον λαϊκό (υποκριτικά και μετά σκοπιμοτήτων σοβαροφανή) μικροαστό της κανονικότητας, που του ξινίζει επιτόπου τα μούτρα και τον κάνει να σταυροκοπιέται (γέλια..)
Πες μου τρία θετικά και τρία αρνητικά της συγκεκριμένης σκηνής την οποία εκπροσωπείς γραφιστικά.
Είναι πιο πολύπλοκο από μια σκηνή, και δεν πιστεύω ότι θα ήθελα ποτέ την ταμπέλα του εκπροσώπου, είναι κάπως περιοριστικό.
Το πιο έντονο αρνητικό των μπαντών που συνεργάζομαι και συναντώ κατά καιρούς, είναι κυρίως η υπερβολή στη προβολή τους, κοινώς όταν καβαλάνε δηλαδή το καλάμι με το πόσο ωραία ή κακιά ή ματσό δείχνει η φάτσα τους στη τάδε φωτογραφία/πόζα, ή πόσο ωραία φέγγει η χαίτη τους στο κοπάνημα και πολλά άλλα παρόμοια...
Μετά, είναι το ψέμα και η υποκρισία στην εφαρμογή των μεγάλων, πάλι κατά καιρούς, κοινωνικών ιδανικών και "επαναστατικών" στάσεων που προσπαθούν να περάσουν ως μήνυμα, ενώ στην ουσία φαίνονται ότι είναι κυρίως λόγο αποδοχής σε συγκεκριμένους κύκλους ή για την προβολή ή για διάφορες προσωπικές σκοπιμότητες, κλπ...
Και εντάξει, προφανώς είναι αυτονόητο ότι υπάρχει και η άλλη όψη των πραγμάτων από μπάντες που στέκονται με μεγάλη αξιοπρέπεια στη φάση, και πολύ τις χαίρομαι.
Το κύριο μεγάλο θετικό όλων αυτών των τύπων βέβαια, είναι ότι διαπιστωμένα πλέον, σε μια σάπια κοινωνία εμπορικών αξίων, υποκριτικής σοβαροφάνειας και σχέσεων κανιβαλισμού, εξακολουθούν να παραμένουν παιδιά από επιλογή, και να δίνουν προτεραιότητα στην έκφραση αυτών που νοιώθουν με καυστικούς και "ενοχλητικούς" (προς το καθώς-πρέπει-σύνολο της υπαρξιακής ματαιότητας) τρόπους.
Α, και το ότι βγάζουν μουσικάρες ε....
*Blog
σχόλια