10. Το "μόλις πέρασε".
Είναι η στιγμή που απέχεις 30 βήματα από τη στάση και θα είχες προλάβει το λεωφορείο εάν απείχες μόλις 28. Και είναι που παθαίνεις τεταρταίο όταν συνειδητοποιείς ότι το συγκεκριμένο λεωφορείο περνάει κάθε 20 λεπτά.
9. Ο κλιματισμός.
Το καλοκαίρι παθαίνεις χιονίστρες (αν είσαι τυχερός, ώστε να μην αρκείσαι στην ασφυξία από το καυτό καλοκαιρινό αεράκι). Το χειμώνα βγάζεις ιδρωτήρια κάτω από το πουλόβερ-μπουφάν-κασκόλ, γιατί για κάποιον ανεξήγητο λόγο μέσα στο λεωφορείο έχει 40 βαθμούς (ίσως, πιστεύουν ότι κάτω από τα παλτό είμαστε γυμνοί -δεν ξέρω, τι να πω).
8. Η τηλεματική.
Στη Θεσσαλονίκη, την πόλη της "έξυπνης σίτας", προηγήθηκαν οι "έξυπνες στάσεις" (εμάς εδώ, γενικά, η εξυπνάδα μας τρέχει από τα μπατζάκια). Χρησιμοποιώντας, λοιπόν, ένα σούπερ εξελιγμένο σύστημα τηλεματικής, οι "έξυπνες στάσεις" έχουν τη δυνατότητα να μας λένε σε πόσα λεπτά θα έρθει το κάθε λεωφορείο (πράγμα, αληθινά αξιοπερίεργο δε μια πόλη που σπάνια τηρείται το πρόγραμμα των δρομολογίων). Βέβαια, 7 στις 10 φορές, η στάση παθαίνει κλακάζ. Εκεί που βλέπεις ότι το "58" θα έρθει σε 5', τσααααααακκκ κωλοτούμπα, τελικά έρχεται σε 25'.
7. Ο "μπόχας".
Όποιος μετακινείται συχνά με λεωφορεία, σίγουρα είχε την εμπειρία του/της τύπου/τύπισσας που "εκσφενδονίζει" μποχαλο-οσμές σε ακτίνα τουλάχιστον ενός μέτρου. Είναι αυτός που, ενώ το λεωφορείο είναι ζίνγκα, έχει δίπλα του τρεις θέσεις κενές κι εσύ αναγκάζεσαι να αποκτήσεις μεγάλη οικειότητα με τη διπλανή κυρία, ενώ κρατάς και ισορροπία να μη σαβουριαστείς.
6. Ο τσαμπουκάς οδηγός.
Είναι έτοιμος να τραβήξει χειρόφρενο και να κατέβει να παίξει μπουνιές με τον ταξιτζή που δεν έβγαλε φλας (τρου στόρι), να τσακωθεί με τη γιαγιά που γκρινιάζει για το air condition και να τσαμπουκαλευτεί με τον επιβάτη που ζητάει πληροφορίες για στάση.
5. Ο "συγγνώμη, να περάσω".
Εκεί που έχεις ανακαλύψει μία γωνίτσα να σταθείς μίζερα-μίζερα για το επόμενο τέταρτο, έρχεται η κοπελιά που προσπαθεί να περάσει (να πάει πού;), εσύ έχεις την ευγενή καλοσύνη να παραμερίσεις όσο σου επιτρέπεται και εκείνη πάει και στέκεται ΕΚΕΙ ΑΚΡΙΒΩΣ που πριν ήταν το δεξί σου χέρι/ το αριστερό σου πόδι/ το κεφάλι σου (!) κλπ. Η κοπελιά τώρα βολεύτηκε κι εσύ είσαι σαν σίγμα τελικό.
4. Ο νόμος του Μέρφυ.
Εξαντλείται κυρίως στην περίπτωση που βιάζεσαι. Πολύ. Όταν λέμε πολύ, εννοούμε 10 λεπτά μετά το όριο καθυστέρησης που σημαίνει απόλυση. Ε, τότε είναι που θα συμβεί ό, τι είναι πιθανό να σε καθυστερήσει ακόμη περισσότερο. Μποτιλιάρισμα, κατάχρηση λεωφορειολωρίδας από ό, τι κινείται, διπλο-τριπλοπαρκαρισμένα ΙΧ, πορείες, έργα ασφαλτόστρωσης κλπ. Εξυπακούεται ότι το να σε πιάσουν ΟΛΑ τα κόκκινα φανάρια είναι σχεδόν no bet.
3. Αυτοί που στέκονται στην πόρτα.
Και εμποδίζουν όλους τους υπόλοιπους να κατέβουν/ ανέβουν/ προχωρήσουν στο διάδρομο/ χτυπήσουν εισιτήριο. Στέκονται εκεί, μπάστακες, λες και αν μπουν παραμέσα θα τουε ρουφήξει η φισούνα και δεν θα μπορέσουν να ξαναβγούν ποτέ. Σε αυτήν την κατηγορία, εντάσσονται γενικότερα όσοι δεν ξέρουν να "τοποθετηθούν" μέσα σε ένα ΜΜΜ (κάθονται όρθιοι μπροστά σε άδειες θέσεις, περνάνε το χέρι τους μπροστά από τη μούρη σου για να κρατηθούν κλπ).
2. Αυτοί που ανεβαίνουν πριν κατέβεις.
Δηλαδή, πραγματικά, με ποιο σκεπτικό; Ποιος νους είναι δυνατόν να πιστεύει ότι αυτό εντάσσεται στο πλαίσιο της λογικής; Θέλω μία μέρα να πάω να τους κολλήσω στη μούρη και να κοιτιόμαστε. Ούτε πάνω, ούτε κάτω. Να δω σε πόση ώρα θα εμφανίσουν τα πρώτα σημάδια IQ.
1. Ο άκαρδος οδηγός.
Είναι ΑΥΤΟΣ. Αυτός που ξελαχάνιασες να προλάβεις το λεωφορείο στη στάση, του χτυπάς την πόρτα και ΚΑΝΕΙ ότι δεν ακούει. Αυτός που σε βλέπει να σπριντάρεις (ενώ κουβαλάς βαλίτσα) και γυρίζοντας παθητικά από την άλλη πλευρά, γκαζώνει. Αυτός που αν δεν σηκώσεις το χέρι για να σταματήσει (δεν είσαι ταξί αγόρι μου, deal with it) σε προσπερνάει επιδεικτικά. Αυτός ο... άκαρδος.
BONUS εμπειρία:
Τόσα χρόνια που χρησιμοποιώ τα λεωφορεία, μου έχουν τύχει άπειρα σκηνικά. Εκείνο, όμως, που ήταν το πιο περίεργο και μπροστά στο οποίο δεν ήξερα αν έπρεπε να εκνευριστώ ή να λιώσω στα γέλια ήταν το εξής: Μία φορά καθόμουν σε μία από αυτές τις μπροστινές θέσεις, τις ευρύχωρες και ευήλιες. Κάποια στιγμή, μπαίνει στο λεωφορείο μία κυρία, η οποία αφού χτυπάει το εισιτήριό της, έρχεται στο μέρος μου, με κοιτάει κατάματα και μου λέει με ύφος χιλίων καρδιναλίων: "Μπορώ να καθίσω σε αυτή τη θέση;". Σκάλωσα. Και ναι, σηκώθηκα και πήγα σε μία από τις πολλές κενές θέσεις. Αλλά, το μετάνιωσα. Ήθελα να της είχα απαντήσει απλά: "Όχι".
[Πείτε κι εσείς!]
