Και ξυπνάς, και είναι Σεπτέμβριος.
Και δεν είναι πια καλοκαίρι.
Και το αστειάκι "έχουμε 39 Αυγούστου" σταμάτησε να είναι αστείο.
Και μετράω καλοκαίρι απ το Μάιο, αλλά δε μου αρέσει να το μετράνε μέχρι Οκτώβρη.
Και τι σου έμεινε απ'αυτό το καλοκαίρι;
Ένα γεμάτο τασάκι.
Δυο βδομάδες διακοπές που πέρασαν πιο γρήγορα και από Σαββατοκύριακο.
Τρεις μήνες σχέσης ερήμην.
Τέσσερα τρανταχτά υπερμεθύσια του καλοκαιριού που "θα θυμόμαστε για πάντα" - μεταξύ μας, ούτε τι ήπιαμε δε θυμόμαστε.
Πέντε μέρες με μια φίλη - ο γύρος της χώρας (οκ, υπερβολή, της μισής χώρας.. νταξει νταξει, σε δυο περιοχές πήγαμε, αλλά ήταν μακρυά) για ένα γκομενάκι.
'Εξι φίλοι να σε προσέχουν μη σπάσεις. Και να σου στήνουν σενάρια δολοφονίας του πρώην. Αγόρια μου αλήτες πουλιά.
Εφτά χαμόγελα και αλλα τόσα γενεθλιώτικα σφηνάκια στην Ύδρα.
Οχτώ δευτερόλεπτα που χρειάζονται οι πάντα-σε-ετοιμότητα φίλες μου από την ώρα που θα καταλάβουν οτι κάτι δεν πάει καλά μέχρι να βρούν τη λύση.
Εννιά γέλια τον Ιούνιο, μαζί με την ατάκα "ρε κοίτα την πόσο χαρούμενη είναι"
Δέκα μέρες που θα μου πάρει να το ξεπεράσω.
Έντεκα ώρες σε ένα πλοίο.
Δώδεκα μαθήματα που πρέπει να δώσω.
Δεκατρία καλοκαίρια στο ίδιο νησί.
Δεκατέσσερα ικαριώτικα βράδια.
Δεκαπέντε ώρες μετακόμισης.
Δεκαέξι ώρες μεθυσμένου ύπνου μετά από κάθε ξενύχτι.
Δεκαεφτά ευρώ που μάζευα ένα ένα για το εισιτήριο του πλοίου.
Δεκαοχτώ λεπτά χορογραφιών για μια παράσταση μπαλέτου.
Δεκαεννιά μέρες που ήμασταν μαζί και καλά και ζούσα το βιντεοκλίπ μου.
Είκοσι χρόνια ζωής που έκλεισα φέτος.
