Άραγε είμαστε οι επιλογές μας ή όσες επιλογές δεν τολμήσαμε ποτέ να υποστηρίξουμε; Δεν μιλάω για τις κοινωνικές επιλογές όπως δηλαδή το να επιλέξουμε την σχολή της αρεσκείας μας ή το επάγγελμα που θέλουμε να ακολουθήσουμε.
Μιλάω για άλλου είδους επιλογές. Αυτές που δεν επιτρέπουμε ποτέ να έρθουν στο φως, αυτές που η μόνη ένδειξη ύπαρξης τους είναι μια μελαγχολική σκέψη στο παράθυρο χαζεύοντας την βροχή ή ένας κακός εφιάλτης που δεν μας άφησε να κοιμηθούμε καλά το βράδυ.
Για αυτές τις επιλογές μιλώ, επιλογές που αν ποτέ σταματούσαν να ήταν ένοχες σκέψεις και ανεξήγητες φοβίες θα γινόντουσαν ένα χρυσό σφυρί στο σταυρό μας, θα μας ανάγκαζαν να κάνουμε πράγματα που ίσως να πλήγωναν αγαπημένους ανθρώπους. Ίσως να δημιουργούσαν σε όλους την εντύπωση πως : «δεν είσαι εσύ ο άνθρωπος που πίστευα πως ξέρω».
Επιλογές που ίσως όμως να αποτελούσαν την υπέρβαση, γιατί κάποιες φορές το μυστικό της ζωής κρύβεται στα όρια που χρωστάς στον εαυτό σου να τα ξεπεράσεις. Δεν μιλάω για ναρκωτικά ούτε αλκοόλ. Μιλάω για τα όρια ανάμεσα στο φόβο και την εμπιστοσύνη του εαυτού μας, στα όρια ανάμεσα στην πίστη μας πως η αγάπη νικά τα πάντα και πως το καλό στο τέλος θριαμβεύει που όμως φοβόμαστε να πιστέψουμε με πράξεις σε αυτό, στα όρια που αν ξεπεραστούν μπορεί στην αρχή να αντιμετωπίζουμε το σκοτάδι αλλά στην συνέχεια θα ανταμειφθούμε με φως. Γιατί όπως λέει ένα αγαπημένο μου ρητό: «το πιο βαθύ σκοτάδι είναι λίγο πριν την αυγή.»
Τολμήστε, ακούστε το μέσα παιδί που φωνάζει σπαραχτικά και ζητάει. Δώστε ευκαιρίες στον εαυτό σας, μην πεθάνετε μέσα σας αν κάτι δεν πάει καλά, δώστε την ευκαιρία σε εσάς να τα καταφέρετε στην επόμενη προσπάθεια που θα κάνετε. Και τότε θα δείτε τις επιλογές σας να σας χαμογελούν και να σας κλείνουν το μάτι, περήφανες για την προσωρινή ταλαιπωρία που σας δημιούργησαν, μέχρι να σας κάνουν να πιστέψετε σε αυτές. Και τότε όλα θα πάνε καλύτερα. Πιστεύω σε εσάς, πιστέψτε και εσείς.
