[Από την Έϊμι Αγγέλου]
Το MoMA αυτές τις μέρες έχει αφιερώσει το μισό χώρο μιας γκαλερί στη σειρά “XL: 19 New Acquisitions in Photography” με θέμα την καριέρα του Shore. Το Νοέμβριο, η Sprüth Gallery Magers στο Λονδίνο θα φιλοξενήσει αναδρομική του έκθεση και στις αρχές του 2014, η Πινακοθήκη Rose στο Λος Άντζελες θα παρουσιάσει μια επιλογή από το έργο του.
Τι κάνει τον Shore τόσο επίκαιρο ξαφνικά;
Στην σύγχρονη φωτογραφική μας κουλτούρα, το δικό του έργο μοιάζει ταυτόχρονα αντίδοτο και πρόδρομος, σχεδόν προφητικό.
"Ήθελα να κάνω τις εικόνες να φαίνονται φυσικές, τόσο φυσικές όσο η αίσθηση της όρασης, να μην είναι μια απόπειρα να πάρουμε κάτι από τον έξω κόσμο και να το μετατρέψουμε σε έργο τέχνης", λέει.
Ο στόχος του, συνεχίζει, δεν ήταν οι "κρίσιμες στιγμές" του Henri Cartier-Bresson, αλλά ακριβώς το αντίθετο: οι στιγμές όπου τίποτα δεν συνέβη, όπου ο πολιτισμός της αισθητικής, η σημειολογία της, κοιμόταν. "Δεν σκεφτόμουν την "ομορφιά πολύ. Είδα τον εαυτό μου ως έναν εξερευνητή" .
Είχε κάνει οπτικά ημερολόγια στα οποία έπαιρνε ένα στιγμιότυπο από κάθε γεύμα που έτρωγε, πρόσωπα που συναντούσε, το κρεβάτι όπου κοιμόταν. Σήμερα, τα στιγμιότυπα αυτά μάς είναι οικεία: Μοιάζουν με ένα proto-Instagram, χωρίς τα φιλάρεσκα φίλτρα .
Υπήρξαν και αντιδράσεις βεβαίως, αφοριστικές: η συγγραφέας Lynne Tillman είπε χαρακτηριστικά: "Οι φωτογραφίες του, μερικές φορές, μοιάζουν από κοντά με φο μπιζού, φτηνές και άθλιες." Ο Geoff Dyer, στο βιβλίο του The Ongoing Moment έδωσε σε μία απο αυτές το φανταστικό βραβείο για την πιο " Άηδιαστική εικόνα ενός κρεβάτιού " ( the most disgusting picture of a bed ) .
Ο ίδιος δίνει έναν ενδιαφέροντα και πολύ καθαρό ορισμό της τέχνης του: "Σε έναν πίνακα ζωγραφικής, έχουμε τα βασικά δομικά στοιχεία και καταλήγουμε σε κάτι που είναι πιο πολύπλοκο από ό, τι ξεκινήσαμε αρχικά. Είναι μια συνθετική μέθοδος. Στην φωτογραφία, κάνουμε το αντίθετο: Παίρνουμε τον κόσμο, και βάζουμε μια σειρά σε αυτόν, τον απλοποιούμε".
Το έργο του Stephen Shore έχει δημοσιευθεί ευρέως τα τελευταία σαράντα χρόνια. Ήταν ο πρώτος φωτογράφος εν ζωή που έκανε ατομική έκθεση στο Metropolitan Museum of Art στη Νέα Υόρκη μετά τον Alfred Stieglitz. Είχε,επίσης, one-man shows στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης της Νέας Υόρκης, στο George Eastman House στο Rochester, στην Kunsthalle, στο Dusseldorf, στο Hammer Museum του Los Angeles, στο Jeu de Paume στο Παρίσι, στο Art Institute of Chicago -και έχει λάβει υποτροφίες από το Guggenheim Foundation και το National Endowment for the Arts.
Η σειρά των εκθέσεών του στο Light Gallery της Νέας Υόρκης στις αρχές του 1970, πυροδότησε νέο ενδιαφέρον για την έγχρωμη φωτογραφία και την χρήση της κάμερας ως καταγραφή της πραγματικότητας.
σχόλια