ΟΤΑΝ ΕΙΝΑΙ ΖΗΤΗΜΑ ΑΙΣΘΗΤΙΚΗΣ
Α μπα; έχω μπερδευτεί. Τυχαίνει να είμαι καταρτισμένη μουσικός, παρότι μικρή σε ηλικία, επειδή είχα την τύχη να με στηρίξει το περιβάλλον μου και να το σπρώξω και από μόνη μου. Πολύ συχνά, λοιπόν, αντιμετωπίζω αυτό το δίλημμα: υπάρχει καθολική/απόλυτη αισθητική ή είναι καθαρά υποκειμενικό θέμα; Πολλά πράγματα με κάνουν να κλίνω προς το πρώτο, δεδομένου ότι δεν μπορεί ο Μπαχ να εξισωθεί με την Πάολα ή τη Μάιλι Σάιρους μόνο και μόνο επειδή αρέσουν σε κάποιες κατηγορίες ανθρώπων, σωστά; Η ερώτησή μου είναι πώς μπορώ να προπαγανδίσω το γεγονός ότι η μουσική είναι κι αυτή επιστημονικό αντικείμενο. Δεν λέω ότι γνωρίζω τα πάντα σε βάθος, αλλά έχω αρκετές γνώσεις ώστε να καταλαβαίνω την ανεπάρκειά μου, τη διαρκή ανεπάρκειά μου (έχω ολοκληρώσει κλασικές σπουδές και συνεχίζω), και πραγματικά θυμώνω και χάνω τον έλεγχο όταν ακούω σχόλια του τύπου «μα, είναι θέμα γούστου» και τα λοιπά, ειδικά όταν υπερασπίζονται καλλιτέχνες (;) οι οποίοι πουλάνε περισσότερο ίματζ και σεξ-απίλ απ' ό,τι μουσική. Πολλές φορές νιώθω ότι είμαι μια υπεροπτική ελιτίστρια και μου έχει τύχει να τρομάξω συνομιλητές μου (τύπου «σιγά, μωρέ, και τι έγινε», «χαλάρωσε»), ακόμα κι αν παραθέτω λογικά επιχειρήματα.
ΥΓ.: Ο πατέρας μου –και ίσως μέντοράς μου– μου είχε πει να αφήσω τον κόσμο να χαίρεται. Εξάλλου, εμείς έχουμε την ευθύνη να τον μορφώσουμε με τη μουσική ταυτότητα που βγάζουμε προς τα έξω. Δεν ξέρω αν μπορώ να αποδεχτώ κάτι τέτοιο. Ίσως τελικά να μην πιστεύω στον κόσμο, στη μάζα.
Ακούγεσαι ελιτίστρια επειδή καταφεύγεις σε προσωπικά επιχειρήματα και αραδιάζεις το βιογραφικό σου χωρίς να χρειάζεται. Αυτά τα θέματα έχουν απαντηθεί προ πολλού και αν έχεις διαβάσει, καταλάβει και ενστερνιστεί την απάντηση, δεν έχει σημασία τι δουλειά κάνεις. Επίσης, ακούγεσαι ελιτίστρια επειδή περιορίζεσαι στη μουσική, ενώ το Ωραίο και η Αρμονία στις άπειρες μορφές τους έχουν απασχολήσει εδώ και αιώνες άπειρους μουσικούς, γλύπτες, φιλοσόφους, κοινωνιολόγους και συγγραφείς πολύ πιο «καταρτισμένους» από σένα. Ο κύριος, όμως, λόγος που ακούγεσαι ελιτίστρια είναι το «τυχαίνει να είμαι καταρτισμένη μουσικός, παρότι μικρή σε ηλικία» και η πρόταση από το «επειδή» και μετά δεν το σώζει. Μόνο ο ψυχαναλυτής σου ενδιαφέρεται να ακούσει την περιγραφή του εαυτού σου από σένα. Ποτέ δεν ξέρεις σε ποιον μιλάς. Άσε τους άλλους να σε περιγράψουν, αν τους ενδιαφέρει να το κάνουν.
Αφού λες ότι γνωρίζεις την ανεπάρκειά σου, την επόμενη φορά που θα πιστέψεις ότι αντιμετωπίζεις ένα δίλημμα, σκέψου το εξής: «Βρε, λες αυτό να έχει απαντηθεί ήδη και να μην το ξέρω;».
Όταν επιβεβαιώσεις ότι έχεις δίκιο που πιστεύεις ότι το Ωραίο δεν είναι «θέμα γούστου», αφού το έχουν πει και αποδείξει πολύ πιο σημαντικοί άνθρωποι από εμάς, θα καταλήξεις κι εσύ στην προτροπή του πατέρα σου. Άσε τον κόσμο να χαίρεται. Κανείς δεν θέλει Σταυροφόρους και ιερομάρτυρες του καλού γούστου και η ευθύνη που έχεις δεν είναι απέναντι στον «κόσμο» αλλά μόνο απέναντι στην ίδια τη μουσική.
ΟΤΑΝ ΜΙΣΕΙΣ ΤΗΝ ΕΦΗΒΕΙΑ
Μισώ την εφηβεία. Μισώ τον εαυτό μου που βρίσκεται στην εφηβεία – ευτυχώς, την τελειώνω. Δεν είσαι ούτε ενήλικας, ούτε παιδί, είσαι μια βλακώδης μείξη. Σαν γιαούρτι που δεν έχει ολοκληρώσει τη ζύμωσή του. Ούτε γάλα, ούτε γιαούρτι. Και όσοι λέτε ότι η εφηβεία είναι η καλύτερη ηλικία, το κάνετε επειδή ξέρετε ότι δεν μπορείτε να ξαναγυρίσετε εκεί, αλλιώς, αν είχατε τη δυνατότητα, σιγά που θα ξαναγυρνούσατε. Γιατί τα λέω όλα αυτά;
Ποιος λέει ότι είναι η καλύτερη ηλικία; Αυτοί που λένε ότι τα σχολικά χρόνια είναι τα καλύτερα χρόνια; Εγώ ακόμα βλέπω εφιάλτες με το σχολείο. Η αμήχανη αυτή εποχή που διανύεις έχει προκαλέσει δυστυχία σε εκατομμύρια ανθρώπους όλων των εποχών, αβεβαιότητα και αστάθεια που έχει εκφραστεί με αμέτρητα έργα τέχνης. Δεν πρόκειται να προσπαθήσω να σε μεταπείσω, συμφωνώ απολύτως. Εσύ ειδικά, όμως, έχεις ένα πολύ μεγάλο ατού: δεν ζεις τη ζαλούρα του εφήβου που τα βάζει με όλους και με όλα, χωρίς να καταλαβαίνει τι του συμβαίνει. Καταλαβαίνεις τι σου συμβαίνει και περιγράφεις αυτό που ζεις με εντυπωσιακά ώριμο τρόπο. Μη φοβάσαι τίποτα. Ξέρω, τώρα τα ακούς βερεσέ, αλλά πίστεψέ με. Τα πράγματα θα βελτιωθούν πολύ και θα βελτιωθούν πολύ σύντομα. Λίγη υπομονή ακόμα.
ΟΤΑΝ ΒΑΡΙΕΣΑΙ ΝΑ ΑΚΟΥΣ ΓΙΑ ΓΚΟΜΕΝΙΚΑ
Να σου πω, ρε συ Α μπα; πώς γίνεται πλέον η συντριπτική πλειονότητα των κοριτσιών να ασχολείται μονό με γκόμενους; Έχω αλλάξει αρκετές παρέες γι' αυτόν το λόγο. Δεν μπορώ να βρω «σοβαρά» κορίτσια να λέω και μια άλλη κουβέντα, βρε αδελφέ!
Α, μάλιστα, καταλάβαμε, εσύ δεν είσαι σαν τις άλλες.
Ο εσωτερικευμένος σου μισογυνισμός (ναι, εσωτερικευμένος μισογυνισμός, διάβασέ το για να το εμπεδώσεις, «ο εσωτερικευμένος μισογυνισμός») σε έχει μάθει να βρίσκεσαι σε μόνιμο ανταγωνισμό με τις υπόλοιπες γυναίκες. Για να κερδίσεις σε αυτήν τη μάχη έχεις καταφύγει στην εξής στάση: εσύ, λες, δεν είσαι σαν τις άλλες, και με αυτό εννοείς «δεν είμαι σαν τις άλλες, γιατί δεν υπακούω στους γυναικείους κανόνες συμπεριφοράς. Οι γυναίκες ενδιαφέρονται μόνο για γκόμενους – εγώ δεν θέλω να μιλάω μόνο για γκόμενους, άρα κερδίζω».
Αυτό είναι εσωτερικευμένος μισογυνισμός. Αυτά τα πρότυπα που έχεις καταπιεί αμάσητα, υιοθετώντας τα με τόση θέρμη, που παντού βλέπεις ότι οι γυναίκες είναι ρηχές, ζηλιάρες και πως το μόνο που σκέφτονται είναι οι άντρες και τα κομμωτήρια. «Πλέον» (παλιά ήταν αλλιώς;), «συντριπτική» πλειονότητα και «μόνο» με γκόμενους, «αρκετές» παρέες: είμαι σίγουρη ότι πιστεύεις πως το δείγμα σου και η δυνατότητα παρατήρησής σου είναι τέτοια ώστε να δικαιολογούν το τσουβάλιασμα των γυναικών με αυτό τον τρόπο, για να μας εξηγήσεις ότι εσύ δεν είσαι σαν τις άλλες, είσαι διαφορετική, βρε αδελφέ – και το «βρε αδελφέ» τα λέει όλα.
Έχει νόημα να σου πω ότι εγώ δεν έχω τέτοιο δείγμα; Ότι οι γυναίκες που ξέρω είναι όλες διαφορετικές μεταξύ τους και η καθεμία έχει τα δικά της πρότυπα και τα δικά της όνειρα; Μάλλον όχι, γιατί εσύ έχεις αλλάξει «αρκετές» παρέες και την απόφασή σου την έχεις πάρει.
Κοίταξε βαθιά μέσα στον εαυτό σου και αναλογίσου τι είναι αυτό που σε κάνει να πιστεύεις ότι χρειάζεται να διαφοροποιηθείς από τα υπόλοιπα μέλη του φύλου σου. Τι είναι αυτό που σε έχει κάνει να πιστεύεις ότι το να μιλάς για άντρες είναι κακό; (Αλήθεια, για τι πράγμα νομίζεις ότι μιλάνε οι άντρες μεταξύ τους;) Τι είναι αυτό που σε έχει πείσει ότι μια γυναίκα δεν μπορεί να ενδιαφέρεται για κομμωτήρια, για το Star Trek και την εξωτερική πολιτική της Ελλάδας ταυτόχρονα; Κοίταξε μέσα σου και βρες γιατί κατά βάθος πιστεύεις ότι οι άντρες είναι ανώτερα όντα και κατά συνέπεια ο αρσενικός τρόπος συμπεριφοράς τους είναι ο σωστός, οπότε προσπαθείς να τον αναπαράγεις.
Είναι τόσο λυπηρό. Πιστεύεις ότι δεν είσαι σαν τις άλλες, ενώ είσαι ακριβώς αυτό που σου έχει οριστεί να είσαι.
Νομίζω ότι είμαι πλέον ανίκανη να ερωτευτώ.
Αφού είσαι ικανή να κάνεις μεγάλες δραματικές δηλώσεις, είσαι ικανή και να ερωτευτείς.
ΟΤΑΝ ΔΕΝ ΞΕΡΕΙΣ ΤΙ ΣΟΥ ΦΤΑΙΕΙ
Α μπα; νομίζω ότι τα έχω κάνει σκατά. Περνάω φάσεις που θέλω να τους διώξω όλους από κοντά μου, αλλά μόλις κάπως απομακρυνθώ, νιώθω απίστευτα μόνη. Δεν θέλω κανέναν και δεν θέλω να με πιέζουν, αλλά μόλις δω ότι αδιαφορούν, με πιάνει κατάθλιψη. Αλλά αν δεν αδιαφορούσαν, θα τσαντιζόμουν ότι με πιέζουν. Περνάει, ρε Α μπα; Ή θα πάω από εγκεφαλική κατάρρευση;
«Σε γενικές γραμμές, οι άνθρωποι δεν έχουν περιέργεια, εκτός αν πρόκειται για τον εαυτό τους», Τζον Στάινμπεκ: Ο χειμώνας της διχόνοιας
Μην ανησυχείς. Κανείς δεν έχει πεθάνει από ναρκισσισμό.
=====
*Στείλτε τις ερωτήσεις σας ανώνυμα ή επώνυμα στη σελίδα της Α, Μπα στο lifo.gr
σχόλια