Αρχικά, έβαλα τα γέλια. Τους σκέφτηκα στα γραφεία με τους βαρβάτους τίτλους τους να συσκέπτονται πώς να αποφύγουν τον φονικό μετεωρίτη που πρόκειται να πέσει πάνω στα χριστεπώνυμα νοικοκυριά και να τα αφανίσει. Πο πο, τι συμφορά, τι λοιμός θα πέσει πάνω στους αδένες των Ελλήνων.
Και μετά αποκαρδιώθηκα. Τόσες φορές, με τόσες αφορμές, για τόσα ανόητα παρόμοια περιστατικά χαλάστηκαν τόσες καρδιές - για να καταλήξουμε πού; Εκεί που καταλήγαμε πάντα. Στο ότι η λογοκρισία είναι η καλύτερη προώθηση αυτού που πας να απαγορεύσεις. Και ότι μετά από κάθε τέτοιο μάταιο κρωγμό, ο λογοκριτής επιστρέφει σε όλο και βαθύτερη τρύπα.
Αν και, εν προκειμένω, ο κρωγμός ήταν ψίθυρος. Είμαι σίγουρος ότι τα λειψά παιδιά της ΕΡΤ νόμιζαν ότι κανείς δεν θα το παρατηρούσε. Διότι αγνοούν ότι στην ψηφιακή cornucopia του ΥouTube τίποτα δεν μένει κρυφό και τίποτα απρόσιτο. Σε δύο λεπτά είχα βρει το βιντεάκι με το φιλί και το είχα ανεβάσει στο lifo.gr. Επακολούθησε ένας ακόμα βαρετός χαλασμός. Και η επίμονη απορία: μα καλά, με αυτά ασχολούνται;
Δεν είναι, όμως, όλες οι λογοκρισίες φαιδρές και επιπόλαιες. Στο Χυτήριο επρόκειτο για ζόφο που τον έκοβες με το μαχαίρι. Ένας συνεργάτης μας προπηλακίστηκε, ένα έργο κατέβηκε και άνθρωποι που θα έπρεπε να είναι στη φυλακή, με την ασυλία του βουλευτή, καταπάτησαν τους νόμους και γέμισαν (ακόμα μια φορά) με γλωσσικές βρομιές τα media. Mπαχαλάκηδες του θυμικού, λύκοι τηςαναμπουμπούλας.
Αν και πιστεύω ότι με κάθε αναφορά η Χρυσή Αυγή κερδίζει πόντους και όλοι έχουμε εμπλακεί σε ένα ναζιστικό πορνό αισθησιακής καταγγελίας, δεν μπορούμε να μην ασχοληθούμε με την κλιμάκωση της ασκήμιας και του φόβου. Διότι περισσότερο παρά ποτέ, οι ανθρώπινοι άνθρωποι πρέπει να συσπειρωθούν απέναντι στο μαύρο κύμα του αναχρονισμού.
Ζούμε εποχή παρακμής που είναι φυσικό να γεννά φασισμό, φόβο και βλακεία. Ευτυχώς, όμως, αυτοί που πιστεύουν στην ελευθερία και την αξιοπρέπεια του ανθρώπου είναι ακόμα συντριπτικά περισσότεροι. Πρέπει να συνεννοηθούν. Να διώξουν από το κέντρο της δημόσιας ζωής τη βία των μπράβων. Και να προστατεύσουν τα κενά ασφαλείας που έχει το (συχνά αυτοκαταστροφικό) ανθρώπινο μυαλό από τον ιό του φασισμού.
Αυτό που τώρα ακούγεται πολυτελές και βαρετό, είναι τόσο απαραίτητο όσο η ανάγκη μας να φάμε και να πληρώσουμε το νοίκι μας.
Πριν είναι αργά.
σχόλια