παντως να ξερεις πως ετσι συμβαινει στις σχεσεις.δηλαδη καποιος παντα γουσταρει περισσοτερο.στο 95% των ερωτικων ιστοριων υπαρχει αυτη η ανισορροπια.απο κει και περα μενει ενα 4,2% οπου ο απολυτος αμοιβαιος ερωτας υπαρχει στις ταινιες το υπολοιπο 0,8% μενει για την πραγματικη ζωη και αυτο περισσοτερο για να μην αποκλειεται η πιθανοτητα στατιστικου λαθους.απο κει και περα διαλεγεις και παιρνεις.δεν ειμαι απαισιοδοξος πως δεν υπαρχει καπου εκει εξω το αλλο μας μισο αλλα ρε παιδι μου στο ενδιαμεσο μεχρι να το βρεις δε χανεις κατι να δοκιμασεις.μεσα απο μια σχεση γνωριζεις την εννοια της συντροφικοτητας,του σεβασμου,προσπαθεις να συνυπαρχεις, αντιλαμβανεσαι διαφορα συναισθηματα κ πραγματα για στον εαυτο σου κ ισως καποιες φορες μαθαινεις να αγαπας εσενα(οχι εγωιστικα)μα και τον αλλον.εχουν και αυτα μια αξια και μια αυτοτελεια.μην το βλεπεις σα συμβιβασμο ολο αυτο αλλα περισσοτερο ως μια επιλογη στην οποια-αν παρουσιαζει και ενα ενδιαφερον οπως λες-μπορεις να τη διαμορφωσεις με βαση τα δικα σου θελω και αισθητικη.ελπιζω να βοηθησα.
14.11.2013 | 15:21
Δίλημμα
Εγώ ήμουν αυτή που υποτίθεται τα βαζα με την τύχη μου που έπεφτα είτε σε ο,τι να'ναι άτομα είτε δεν υπήρχε το κατάλληλο timing. Ποτέ δε ζήλεψα φίλες που είχαν σχέση αλλά που απ'την πρώτη στιγμή δήλωναν πως δε τρελαίνονταν, πως τους βγάζαν κάποια πράγματα αλλά ο ενθουσιασμός πουθενά. Δήλωνα "μα αυτό δεν είναι έρωτας!" και περίμενα την επόμενη ζαριά. Και να'μαι τώρα. Απ'το πουθενά γνώρισα ένα άτομο που φαίνεται εντάξει, που επιτέλους ξέρει να φερθεί, διακριτικός, καλός, που έχουμε κάποια κοινά... Αλλά (το γαμημένο αλλά) δε μ'αρέσει. Ίσως να μπορούσαμε να γίνουμε φίλοι; Αλλά δε νομίζω να το βλέπει έτσι αυτός. Τι διάολο μου συνέβη; είμαι τόσο επιφανειακή; Δε μιλάω όμως για αντικειμενικά κριτήρια, θα μπορούσε να ναι και κάποιος κατά γενική ομολογία ωραίος που απλά με μένα δε γίνεται το κλικ. Δίνω ευκαιρίες στο πράγμα να δω πως θα πάει, αλλά μήπως το κάνω για λάθος λόγους;
1
