Διάβασα προχθές ένα κείμενο στo LIFO.gr που σχεδόν με αρρώστησε. [H μέρα που συνάντησα το troll μου.] Ένας άντρας στα πενήντα κάτι, με φύσημα στην καρδιά, γυναίκα και παιδί, περιγράφει την ψηφιακή καταδίωξη που δέχτηκε από έναν ανώνυμο χρήστη – επειδή είναι Εβραίος. Όταν το πράγμα κατάντησε εφιάλτης, και ενώ η αστυνομία σήκωνε τα χέρια, ζήτησε τη βοήθεια ενός ειδικευμένου φίλου και ανακάλυψε ότι η IP του διώκτη του ανήκει στον 17χρονο γιο του πιο στενού του φίλου.
Η μαρτυρία με αρρώστησε για πολλούς λόγους. Κυρίως γιατί το να σε κατηγορούν επειδή είσαι αυτό που γεννήθηκες είναι η πιο επικίνδυνη εθελοτυφλία της ανθρώπινης ράτσας. Αυτό που γέννησε και γεννά τα μαζικότερα εγκλήματα.
Ναι, έχω πικρή πείρα. Ναι, αν και είμαι μεσήλικας, ακόμα προσπαθώ να ξεπεράσω παιδικά ανάλογα θέματα που μου δημιούργησαν μια χούφτα bullies (οι οποίοι ακόμα δεν έχω καταλήξει αν ήταν γεννημένοι σαδιστές ή απλώς ηλίθια παιδιά μιας νανοφυούς κοινωνίας, αμόρφωτης). Ναι, ακόμα φρικάρω όταν συνειδητοποιώ ότι η σημερινή «ανοχή» στις μειονότητες υποκρύπτει συχνά δεκάδες μικρορατσισμούς, ακόμα και από τους «προοδευτικούς συντρόφους». Ναι, είμαι θυμωμένος γι’ αυτή την κοινωνία που είναι νοσηρή ως το μεδούλι – ένα ιλιγγιώδες σύστημα από συγκοινωνούντα δοχεία μισαλλοδοξίας, που μοναδικό στόχο έχουν να μην μπει φρέσκος αέρας στα σπίτια των ανθρώπων.
Αλλά δεν είναι αυτό. Δεν είναι προσωπικό το ζήτημα. Το bullying στην Ελλάδα έχει ξεφύγει. Έχει γενικευτεί. Μέχρι πρότινος, οι Ελληνάρες έφτιαχναν ψευδώνυμα και προτιμούσαν το blogspot ή τo wordpress για να κάνουν τη χολερική δουλίτσα τους. Τώρα τρολάρουν με ονοματεπώνυμο στο facebook, αφήνoντας την κόλασή τους να εκδηλωθεί στο φως και να γιορτάσει. Στην εξαγριωμένη Ελλάδα της Χρυσής Αυγής, που έχει κάνει το φυλετικό μίσος μαγκιά και το έχει εγκιβωτίσει στη Βουλή, καμιά επίθεση δεν είναι πια ταμπού, καμιά βρισιά ανήθικη, καμιά προκατάληψη κρυμμένη. Όλοι μετωπικά εναντίον όποιου κάτσει.
Αφιερώνω, λοιπόν, το παραπάνω κείμενο σε αυτό το νέο (και παμπάλαιο) είδος Έλληνα που κατάγεται από τη «Διχόνοια» του Σολωμού, τους Πελοποννησιακούς Πολέμους, τη φθονερή γειτόνισσα πίσω από τις γρίλιες, τον φίλο που κερνάς μια μπίρα και αυτός, γυρνώντας σπίτι, σε εκθέτει ως Τρελό Κυκλάμινο, τον λυπημένο κακομοίρη που από τα γραφεία ενός πολιτικού διατεταγμένα σε συκοφαντεί, αν και βαριέται.
Ο μόνος τρόπος να τους ξεφύγεις είναι η παραδειγματική φυγή προς τα μπροστά. Ούτε η απομόνωση ωφελεί, ούτε το πολύ ban.
Πρέπει όμως και να συσπειρωθούμε – τουλάχιστον όσοι πιστεύουμε ότι σκοπός της ζωής δεν είναι η χαμέρπεια. Να μη γελάμε με τα ηλίθια αστεία. Και όπου βλέπουμε τέτοια φαινόμενα, να τα απομονώνουμε, να τους γυρίζουμε την πλάτη, να τα χτυπάμε στη ρίζα.
Ό,τι έρπει, εξουσιάζεται με χτυπήματα…
σχόλια