Τα Γυμνά Χέρια του Δημήτρη Μητρόπουλου

Η μουσική πραγματικότητα της Ελλάδας ΛΥΠΑΜΑΙ αλλά είναι πρωτόγονη

Παιδιά από παραδρομή αναφέρετε ότι η προβολή θα γίνει στο Μέγαρο Μουσικής αντί του σωστού που είναι στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών.Επίσης η γενική είσοδος είναι 5 ευρώ.Αν θέλετε διορθώστε το.[Ευχαριστούμε, διορθώθηκε.]

Πρέπει, όταν ξαναϊδωθούμε, να’μαστε γεροί και πιο δυνατοί, πιο προοδευμένοι ψυχικά και πνευματικά ύστερα από την τόσο βασανισμένη εξάσκηση της θέλησής μας, προσπαθώντας να εκμηδενίσουμε κάθε ανθρώπινη αδυναμία που έχουμε μέσα μας. (Από το γράμμα του Δ. Μητρόπουλου προς την Καίτη Κατσογιάννη). Γλίστρησε το δικό του curriculum vitae χωρίς να επηρεαστεί από ιδεολογίες κάθε τύπου, πολιτικές ή θρησκευτικές , χωρίς να «αγκυροβολήσει» σε μια χώρα, σε μια σχέση , σ’ ένα μόνο συνθέτη. Το νερό στα φτερά του, γλίστρησε όπως γλιστρά στα φτερά της πάπιας όταν μ’ ένα schwung πέρασε στην αντίπερα όχθη, αφήνοντας την τέφρα του σ’ ένα μικρό κουτάκι για την Ελλάδα, εφ’ όσον ο «πνευματικός υιός» Jim Dixon ήθελε να το χαρίσει σ’ αυτήν.Πολίτης του κόσμου χάρισε το εκμαγείο του κόσμου τούτου στο πνευματικό του παιδί σαν μια συμβολική πράξη συνέχειας, με πίστη στην αθανασία που ορίζεται μόνον με την διάρκεια της πνευματικής σχέσης. Όλα αυτά τα όριζε στο σημείωμα που τα τελευταία χρόνια κρατούσε πάντα πάνω του προπαντός όχι επικήδειοι, όχι λουλούδια αλλά τα λίγα χρήματα που θα μαζευτούν να δοθούν για την βελτίωση των νέων Αμερικάνων συνθετών.Γι’ αυτόν η Ελλάδα ήταν δυο-τρείς φίλοι και το λατρεμένο ελληνικό τοπίο, τίποτε παραπάνω. Ο ίδιος εξηγούσε ότι ο εαυτός του και η πορεία του δεν ανήκε μόνο στην Ελλάδα και το επαναλάμβανε κάθε φορά που πιέζονταν για την προβολή των Ελλήνων συνθετών ή όταν παρουσιάζονταν κάποιος Έλληνας και ζητούσε επίμονα να τον δει και να μονοπωλήσει το ενδιαφέρον του μόνον εκ της καταγωγής του.Οι αντικειμενικές συνθήκες και η λεπτότητα του χαρακτήρα του-να μη κατηγορηθεί για μεροληψία ή υποχωρητικότητα-τον εμπόδιζαν να στρέψει το ενδιαφέρον του σε τοπικά χρώματα θεωρώντας τον εαυτό του συμπατριώτη κάθε πολίτη του κόσμου τούτου.Αγαπημένος του Άγιος ο Φραγκίσκος της Ασσίζης- ο Άγιος του Νίκου Καζαντζάκη - με τον οποίο συνδεόταν με το ουτοπικό όραμα της έσχατης πενίας. Ο ίδιος επιδοτούσε τους μουσικούς κρυφά όταν είχαν οικονομικές διεκδικήσεις και προς το τέλος της ζωής επειδή λόγω ενός προβλήματος υγείας, δεν δούλεψε για ένα περίπου εξάμηνο, φοβήθηκε ότι δεν θα τα έβγαζε πέρα οικονομικά, αυτός που εθεωρείτο πλούσιος και έκανε συνεχείς και λόγω της θέσης του αγαθοεργίες.Είχε συνείδηση για το αποτύπωμα του έργου τουήταν ο κυματισμός του αέρα για όσο χρόνο διαρκούσε η συναυλία και όταν έσβηναν οι ήχοι δεν έμενε τίποτε απτό. Αποφάσισε να διευθύνει μουσικούς και όχι να γράψει συμφωνικό έργο, να αφιερώσει τη ζωή του στο conducting, χωρίς μπαγκέτα, χωρίς το χτύπημα της μπατούτας, ένας μαέστρος σύντροφος και όχι δικτάτορας, που διηύθηνε μουσικές φράσεις και όχι μέτρα χωρίς παρτιτούρα μπροστά του, κοιτώντας τον Ραχμάνινοφ στα μάτια όταν βρέθηκε σε μια συναυλία-.Αυτός που αισθάνονταν μόνιμα μια desolation στην ψυχή του, που δεν δέθηκε ποτέ με την Αμερική έχοντας πάντα βαθιά επιθυμία για αδόλευτα μέρη, τις καλύβες του Ολύμπου ή του Παρνασσού, αλλά συνέχιζε να μένει στη θέση του της απόλυτης μοναξιάς ταγμένος καθώς έλεγε, να δημιουργεί ο ίδιος φύση με το έργο του,cassant και δυσάρεστος ακόμη και για τους φίλους, εξασκώντας βασανιστικά την θέλησή του για να εκμηδενίσει κάθε ανθρώπινη αδυναμία που έχει μέσα του, αμφιβάλλοντας συνεχώς για το αποτέλεσμα των προσπαθειών του, για τις ικανότητές του και τη δύναμη της μουσικής ν’ αλλάξει τον κόσμο καθώς «ούτε ο Χριστός ούτε η Ένατη Συμφωνία κατόρθωσαν να κάνουν την ανθρωπότητα καλλίτερη», αλλά λυπόταν που δεν είχε πλέον καιρό ν’ αλλάξει το επάγγελμα του, που ήταν να κοπανάει αέρα με τα χέρια ή με την μπαγκέτα μερικές φορές, αυτός που για ένα διάστημα έγινε αιμοδότης του Ερυθρού Σταυρού για να προσφέρει κάτι πιο χειροπιαστό.......Τον φαντάζομαι πάνω podium με το δεξί του χέρι κρατημένο μπρος στην καρδιά παροτρύνοντας τους μουσικούς να δώσουν εσωτερική ένταση, να εξαπολύει με τα εκφραστικά του χέρια τα δεξιοτεχνικά εφέ τραγουδώντας ψιθυριστά την μουσική φράση, με κείνη την πυρετική ένταση του βλέμματος να δίνει τα αντρέ των διαφόρων οργάνων, να προσέχει ιδιαίτερα τα passages των μουσικών αυτός που όρισε δικό του passages μ’ ένα ιδανικό τρόπο:όρθιος στην σκάλα του Μιλάνου να διευθύνει τις δοκιμές της ορχήστρας χωρίς να υπάρχει το πριν ή το μετά, μόνο η συνείδηση της αιωνιότητας της στιγμής της δημιουργίας και το σημείωμα στην τσέπη the versatile Mitropoulos.

Πρέπει, όταν ξαναϊδωθούμε, να’μαστε γεροί και πιο δυνατοί, πιο προοδευμένοι ψυχικά και πνευματικά ύστερα από την τόσο βασανισμένη εξάσκηση της θέλησής μας, προσπαθώντας να εκμηδενίσουμε κάθε ανθρώπινη αδυναμία που έχουμε μέσα μας. (Από το γράμμα του Δ. Μητρόπουλου προς την Καίτη Κατσογιάννη). Γλίστρησε το δικό του curriculum vitae χωρίς να επηρεαστεί από ιδεολογίες κάθε τύπου, πολιτικές ή θρησκευτικές , χωρίς να «αγκυροβολήσει» σε μια χώρα, σε μια σχέση , σ’ ένα μόνο συνθέτη. Το νερό στα φτερά του, γλίστρησε όπως γλιστρά στα φτερά της πάπιας όταν μ’ ένα schwung πέρασε στην αντίπερα όχθη, αφήνοντας την τέφρα του σ’ ένα μικρό κουτάκι για την Ελλάδα, εφ’ όσον ο «πνευματικός υιός» Jim Dixon ήθελε να το χαρίσει σ’ αυτήν.Πολίτης του κόσμου χάρισε το εκμαγείο του κόσμου τούτου στο πνευματικό του παιδί σαν μια συμβολική πράξη συνέχειας, με πίστη στην αθανασία που ορίζεται μόνον με την διάρκεια της πνευματικής σχέσης. Όλα αυτά τα όριζε στο σημείωμα που τα τελευταία χρόνια κρατούσε πάντα πάνω του προπαντός όχι επικήδειοι, όχι λουλούδια αλλά τα λίγα χρήματα που θα μαζευτούν να δοθούν για την βελτίωση των νέων Αμερικάνων συνθετών.Γι’ αυτόν η Ελλάδα ήταν δυο-τρείς φίλοι και το λατρεμένο ελληνικό τοπίο, τίποτε παραπάνω. Ο ίδιος εξηγούσε ότι ο εαυτός του και η πορεία του δεν ανήκε μόνο στην Ελλάδα και το επαναλάμβανε κάθε φορά που πιέζονταν για την προβολή των Ελλήνων συνθετών ή όταν παρουσιάζονταν κάποιος Έλληνας και ζητούσε επίμονα να τον δει και να μονοπωλήσει το ενδιαφέρον του μόνον εκ της καταγωγής του.Οι αντικειμενικές συνθήκες και η λεπτότητα του χαρακτήρα του-να μη κατηγορηθεί για μεροληψία ή υποχωρητικότητα-τον εμπόδιζαν να στρέψει το ενδιαφέρον του σε τοπικά χρώματα θεωρώντας τον εαυτό του συμπατριώτη κάθε πολίτη του κόσμου τούτου.Αγαπημένος του Άγιος ο Φραγκίσκος της Ασσίζης- ο Άγιος του Νίκου Καζαντζάκη - με τον οποίο συνδεόταν με το ουτοπικό όραμα της έσχατης πενίας. Ο ίδιος επιδοτούσε τους μουσικούς κρυφά όταν είχαν οικονομικές διεκδικήσεις και προς το τέλος της ζωής επειδή λόγω ενός προβλήματος υγείας, δεν δούλεψε για ένα περίπου εξάμηνο, φοβήθηκε ότι δεν θα τα έβγαζε πέρα οικονομικά, αυτός που εθεωρείτο πλούσιος και έκανε συνεχείς και λόγω της θέσης του αγαθοεργίες.Είχε συνείδηση για το αποτύπωμα του έργου τουήταν ο κυματισμός του αέρα για όσο χρόνο διαρκούσε η συναυλία και όταν έσβηναν οι ήχοι δεν έμενε τίποτε απτό. Αποφάσισε να διευθύνει μουσικούς και όχι να γράψει συμφωνικό έργο, να αφιερώσει τη ζωή του στο conducting, χωρίς μπαγκέτα, χωρίς το χτύπημα της μπατούτας, ένας μαέστρος σύντροφος και όχι δικτάτορας, που διηύθηνε μουσικές φράσεις και όχι μέτρα χωρίς παρτιτούρα μπροστά του, κοιτώντας τον Ραχμάνινοφ στα μάτια όταν βρέθηκε σε μια συναυλία-.Αυτός που αισθάνονταν μόνιμα μια desolation στην ψυχή του, που δεν δέθηκε ποτέ με την Αμερική έχοντας πάντα βαθιά επιθυμία για αδόλευτα μέρη, τις καλύβες του Ολύμπου ή του Παρνασσού, αλλά συνέχιζε να μένει στη θέση του της απόλυτης μοναξιάς ταγμένος καθώς έλεγε, να δημιουργεί ο ίδιος φύση με το έργο του,cassant και δυσάρεστος ακόμη και για τους φίλους, εξασκώντας βασανιστικά την θέλησή του για να εκμηδενίσει κάθε ανθρώπινη αδυναμία που έχει μέσα του, αμφιβάλλοντας συνεχώς για το αποτέλεσμα των προσπαθειών του, για τις ικανότητές του και τη δύναμη της μουσικής ν’ αλλάξει τον κόσμο καθώς «ούτε ο Χριστός ούτε η Ένατη Συμφωνία κατόρθωσαν να κάνουν την ανθρωπότητα καλλίτερη», αλλά λυπόταν που δεν είχε πλέον καιρό ν’ αλλάξει το επάγγελμα του, που ήταν να κοπανάει αέρα με τα χέρια ή με την μπαγκέτα μερικές φορές, αυτός που για ένα διάστημα έγινε αιμοδότης του Ερυθρού Σταυρού για να προσφέρει κάτι πιο χειροπιαστό.......Τον φαντάζομαι πάνω podium με το δεξί του χέρι κρατημένο μπρος στην καρδιά παροτρύνοντας τους μουσικούς να δώσουν εσωτερική ένταση, να εξαπολύει με τα εκφραστικά του χέρια τα δεξιοτεχνικά εφέ τραγουδώντας ψιθυριστά την μουσική φράση, με κείνη την πυρετική ένταση του βλέμματος να δίνει τα αντρέ των διαφόρων οργάνων, να προσέχει ιδιαίτερα τα passages των μουσικών αυτός που όρισε δικό του passages μ’ ένα ιδανικό τρόπο:όρθιος στην σκάλα του Μιλάνου να διευθύνει τις δοκιμές της ορχήστρας χωρίς να υπάρχει το πριν ή το μετά, μόνο η συνείδηση της αιωνιότητας της στιγμής της δημιουργίας και το σημείωμα στην τσέπη the versatile Mitropoulos.