________________
1.

πως να αποκτήσω αυτοπεποίθηση και αυτοεκτίμηση?- μαρία

Ένας εύκολος και πολύ αποτελεσματικός τρόπος είναι να σε έχουν μεγαλώσει έτσι, αλλά με αυτόν τον τρόπο υπάρχει ο φόβος να λείπει το γερό υπόστρωμα, ή ακόμη και η επαφή με την πραγματικότητα. Μολαταύτα είναι αρκετά απαραίτητο να σε έχουν μεγαλώσει με μια μαγιά αυτοπεποίθησης προκειμένου να έχεις κάπου να ακουμπήσεις στην εφηβεία και μετά, για τα χρόνια που δεν ξέρεις τι σου γίνεται και ζητάς επιβεβαίωση από αγνώστους.

Αν δεν έχεις μεγαλώσει παίρνοντας αυτοπεποίθηση και αποδοχή από τους γονείς, ή αν σου έχουν δώσε σε περιορισμένες ποσότητες, μπορείς να την χτίσεις σιγά σιγά. Αυτοπεποίθηση αποκτάς όταν η ζωή σου επιβεβαιώνει ότι οι επιλογές που κάνεις είναι σωστές ή/και όταν άνθρωποι που εκτιμάς σε ενθαρρύνουν ή/σε αποδέχονται. Για να κάνεις σωστές επιλογές στη ζωή και σωστές επιλογές ανθρώπων χρειάζεσαι διάφορα όπλα, όπως 1)γνώσεις 2) καλλιέργεια 3)θάρρος 4)λίγο θράσος 5)τύχη.

________________
2.

Μετά από περίπου 20 χρόνια έρευνας και προσπάθειας δεν καταφερα να λύσω το εξής σημαντικό για μένα πρόβλημα:
Πώς ανοίγεις τις ατομικές μεριδούλες γάλα (αυτές που βάζουμε στον καφέ και μας σερβίρουν και στα αεροπλάνα) χώρις
1. να χυθεί επάνω σου
2. να χυθεί στο διπλανό σου
3. να εκσφενδονιστεί στον απέναντι
4. να χυθεί όλο πάνω στο τραπέζι
5. να κοπεί το κομματάκι που είναι για να το τραβάς, πριν το ανοίξεις.

Ευχαριστώ πολύ. Ειλικρινά.

Ας πούνε οι συνάνθρωποι μας στα σχόλια παρακαλώ, η δική μου μέθοδος είναι η εξής: οι αντίχειρες πρέπει να συναντιούνται όταν το ένα χέρι τραβάει το αλουμίνιο και το άλλο κρατάει με πείσμα το γλωσσίδιο. Η πρώτη κίνηση, που εμφανίζει το χιλιοστό γάλακτος, πρέπει να είναι αργή, και μόλις εμφανιστεί το γάλα, σταματάς. Βγαίνει πρώτα ο παγιδευμένος αέρας και μετά συνεχίζεις.

________________
3.

Αγαπητή Λένα σε απλά ελληνικά είσαι πάντα to the point. Και θέλω να ρωτήσω πως διατηρείς τόσο "καθαρή" σκέψη, με ποιούς τρόπους καλλιεργείς αυτή την ικανότητα; Ξέρω ότι κατά ένα μεγάλο μέρος είναι έμφυτο όλο αυτό, αλλά εμείς οι υπόλοιποι δεν έχουμε καμία ελπίδα;- conf_used

Ουπς ευχαριστώ τόσο πολύ, ευχαριστώ! Είναι αδύνατον να απαντήσω οτιδήποτε χωρίς να φανώ ψώνιο, οπότε θα σου πω το εξής: έξω από τον χορό πολλά τραγούδια λένε. Οι γνώμες για τις ζωές των άλλων είναι πολύ εύκολες, αλλά μέσα στα κεφάλια μας όλοι μπερδεμένοι είμαστε.

________________
4.

Εχε γεια γερολαδα!ατακα παντοτινή!
Ζηλεύω τους ανθρώπους που είναι σαν κουρδισμένες μαριονετες!
Εγω είμαι φτερό στον ανεμο και με κουράζω..- ζουλου

Να μην ζηλεύεις τις κουρδισμένες μαριονέτες, γιατί μόνο η ψυχούλα τους ξέρει πόσα προβλήματα τους έχει προκαλέσει ο ψυχαναγκασμός. Όλα με μέτρο πρέπει να γίνονται, ακόμη και η επιτυχία.

________________
5.

Νιωθω πολυ απορριπτεο και κοινωνικα ανεπιθυμητο ατομο. Δεν ειναι σαν να μην εχω αυτοεκτιμιση,ειναι σαν να μην υπαρχω καν.απο τα γυμνασιακα χρονια ημασταν μια πολυ δεμενη κοριτσοπαρεα ,σαν αγοροπαρεα φαντασου που "ημασταν ο εαυτος μας" και μαλλον δεν κοινωνικοποιουμασταν αρκετα εκτος.Απο τοτε που διαλυθηκαμε εχουμε παρει αρκετα τρομακτικους δρομους.Ειλικρινα δεν εχω προς τα που να στραφω γιατι ολοι οσοι συναναστρεφομαι,ξεκινωντας απ τη μητερα μου,τις παρεες μου κλτ ειναι ατομα με φριχτα χαμηλη αυτοεκτιμιση και ελλειματικη κοινωνικοποιηση.Ωρες ωρες σκεφτομαι οτι θελω μονο να αρεσω στους αλλους αλλα δεν ξερω σε ποιους θελω να αρεσω και γιατι,δεν με ικανοποιει τιποτα απολυτως και μαλλον ζω γιατι δεν εχω τα κοτσια να κανω κακο στον εαυτο μου,και οχι επειδη θεωρω οτι εχει οποιουδηποτε ειδους θετικη αξια. Εχω προβλημα ε?- anhedonic

Μάλλον ναι, αλλά αυτό που περιγράφεις είναι αρκετά σοβαρό για να σου πω κάτι περισσότερο. (Σοβαρό είτε ισχύει είτε αν το φαντάζεσαι ή υπερβάλλεις). Δεν θέλω να κάνω υποθέσεις ή να πω τη γνώμη μου γιατί δε θα ήταν γνώμη, θα ήταν διάγνωση. Κοίτα. Αν υπάρχει κάποιος που εμπιστεύεσαι και μπορείς να τα πεις αυτά, πες τα. Αν όχι, χρειάζεσαι επαγγελματική βοήθεια.

________________
6.

Αμπά, αλήθεια τώρα ποιό είναι το νόημα στο να ζούμε, εννοώ πάντα κάτι περιμένουμε αλλά πότε θα καταλάβουμε τί είναι? και στην τελική θα το βρούμε?-orfan

Πάντα κάτι περιμένουμε; Όχι, δεν περιμένουμε πάντα κάτι όλοι. Αυτή είναι η δική σου θεώρηση νοήματος. Ζεις επειδή περιμένεις να συμβεί κάτι; Πιστεύεις ότι η ζωή είναι ένα θέατρο στο οποίο για κάποιο λόγο βρήκες εισιτήριο για να μπεις, αλλά δεν έχει ξεκινήσει ακόμη η παράσταση; Αν ναι, κρίμα, γιατί η παράσταση έχει ξεκινήσει εδώ και χρόνια και το τέλος δεν είναι ευχάριστο.

Το νόημα της ζωής θα το δώσεις εσύ στη ζωή σου. Όχι απαραίτητα όμως. Μπορείς και να κάτσεις να περιμένεις, μήπως σου αποκαλυφθεί ξαφνικά. Αν γίνει αυτό, πες και σε μας για να μην ψάχνουμε άλλο.

________________
7.

στην ερώτηση 9 25/10/2013 ναι όντως, αλλά συνέχισέ το. για ποιό λόγο μπορεί να επιλέγεις να τουμπάρεις τους απρόθυμους; από ματαιοδοξία ή έλλειψη αυτοπεποίθησης; και πώς μπορείς να το συνειδητοποιήσεις και να το ξεπεράσεις; γιατί συνέχεια εγώ στεναχωριέμαι.
αγαπημένη μου α - μπα, με έχεις βοηθήσει πολύ πολύ. δεν έχω κάτι άλλο να πω από σε ευχαριστώ...

Η ματαιοδοξία και η έλλειψη αυτοπεποίθησης μπορεί να είναι αλληλένδετα και να συνυπάρχουν στον ίδιο άνθρωπο. Ματαιοδοξία/λάθος επιλογή/ματαίωση/έλλειψη αυτοπεποίθησης/επιμονή για ανατροπή της λάθος επιλογής λόγω ματαιοδοξίας/κι άλλη ματαίωση/λιγότερη αυτοπεποίθηση κλπ.

Αυτό συμβαίνει όταν πιστεύεις ότι οι απρόθυμοι αξίζουν περισσότερο από τους υπόλοιπους ανθρώπους, και ότι αν τους αλλάξεις γνώμη, θα αξίζεις τρίδιπλα, σα να κέρδισες το υπερατού. Νομίζεις ότι οι απρόθυμοι έχουν κάποιο λόγο που σε απορρίπτουν, αλλά ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ; ΤΙ ΕΧΩ; Η απάντηση είναι: τίποτα το ιδιαίτερο. Δεν έχουν ασχοληθεί και τόσο πολύ με την πάρτη σου για να ξέρουν.

Ο φαύλος κύκλος σπάει όταν σταματάς να θεωρείς αυτονόητο ότι υπάρχουν άνθρωποι που σε πλησιάζουν και αρχίζεις να τους αντιμετωπίζεις ξεχωριστά έναν έναν με ενθουσιασμό και χαρά. Όταν κρατάς τις δυνάμεις σου για όσους είναι θετικοί απέναντί σου, αλλάζουν τα πάντα. Μερικοί σε πλησιάζουν για λάθος λόγους, για μερικούς θα κάνεις λάθος, διάφορα θα συμβούν και πάλι, αλλά τουλάχιστον αυξάνεις τις πιθανότητες. Όσους απρόθυμους και να τουμπάρεις, τελικά δεν θα έχεις προχωρήσει στη ζωή σου. Είναι μια πορεία που δεν ανοίγει κλειστές πόρτες και δεν δίνει ευκαιρίες.

Aκολουθεί μαρτυρία/απάντηση σε παλαιότερη ερώτηση:

Αγαπητή Α, μπα,

Κατά δεύτερον, θα εξιστορήσω ένα μικρό, αλλά σχετικό, κομμάτι της ζωής μου, με την ελπίδα ότι θα δώσει κάτι στην κοπέλα της ερώτησης 5 εδώ: 

Οι θετικές αναμνήσεις που έχω από τον πατέρα μου δεν είναι πολλές. Το ίδιο ισχύει και με τις εντυπώσεις. Δεν έχουμε περάσει πολύ χρόνο μαζί, μολοταύτα, είναι αρκετά περισσότερος από τον χρόνο που πέρασαν μαζί του τα δυο μικρά μου αδέρφια. Όταν ήμουν 6 χρονών, έφυγε από το σπίτι και πήγε στης μητέρας του, στην Αθήνα, με την πρόφαση ότι έψαχνε για δουλειά να συνεισφέρει οικονομικά. 'Εκτοτε, ερχόταν να επισκεφθεί, αλλά το μόνο που θυμάμαι είναι να φέρνει σοκολάτες. 21 χρόνια μετά, και η μητέρα μου κι εμείς βοήθεια από τον πατέρα μου δε λάβαμε ποτέ, ακόμα κι όταν είχε δουλειά. Πάντοτε απορούσαμε, γιατί έλεγε πως ήταν ανήμπορος να βοηθήσει. Αναφέρω εδώ ότι ο πατέρας μου είναι απόφοιτος πανεπιστημίου, ότι όλες οι δουλειές που είχε βρει είχαν ικανοποιητικό μισθό, πως είχε όλα αυτά τα χρόνια τη στήριξη της μητέρας του μέχρι που αυτή πέθανε, και πως δεν προσπάθησε να γίνει καθηγητής ούτε σε γυμνάσιο μέχρι που έφτασε τα 45+, γιατί θεωρούσε εαυτόν καλύτερο από αυτό. Κάποια φορά τον είχα ρωτήσει γιατί δε βοηθάει καθόλου, και μου είχε πει ότι μου δίνει το ευ ζείν. Όταν απάντησα ότι δεν μπορείς να φας ή να ντυθείς ευ ζείν, πως η μάνα μου μεγαλώνει τρία παιδιά με μια δουλειά, με έβρισε.

Στα 19 έμαθα την αλήθεια. Ενόσω η μητέρα μου πάλευε μόνη της να μας μεγαλώσει και να τα βγάλει πέρα, αυτός έκανε δεύτερη οικογένεια στο εξωτερικό, χωρίς καν να έχει πάρει διαζύγιο, και στήριζε μόνο αυτούς οικονομικά. Για αυτή τη δεύτερη οικογένεια, έριξε το επίπεδό του και έγινε καθηγητής σε γυμνάσιο, τους έφτιαξε σπίτι στο εξωτερικό, και τους έδινε κάθε μήνα χρήματα. Εμείς, όμως, μπάνιο και θέρμανση αποκτήσαμε όταν πήγαινα δημοτικό, τα ποντίκια και οι κατσαρίδες έκαναν παρέλαση μπροστά μας, και κάθε που έβρεχε, δε μας έφταναν οι κουβάδες και οι λεκάνες για τα σημεία που έσταζαν. Η μητέρα μου έκανα τα αδύνατα δυνατά για να μη μας λείψει τίποτα και για να μπορέσουμε να ζήσουμε σαν άνθρωποι, κι αυτός ο άνθρωπος με κοίταξε στα μάτια λέγοντας μου ότι έχω δύο εξώγαμα ανήλικα αδέρφια, και πως αν ήθελε, μπορούσε να έχει ζητήσει διατροφή από τη μητέρα μου, και πως δεν το έκανε για εμάς. Για εμάς.

Η αλήθεια όμως είναι πως δεν έκανε τίποτα για εμάς. Η αδερφή μου είναι στο δεύτερο έτος των σπουδών της, και πριν λίγους μήνες του ζήτησε να τη βοηθήσει να πάρει κινητό, γιατί το δικό της μετά από 8 χρόνια είναι έτοιμο να διαλυθεί. Της είπε ότι δεν μπορεί γιατί τα παιδιά χρειάζονται συνεχώς ρούχα και φροντιστήρια. Αυτό για το οποίο με έχει βρίσει όταν κάποτε το ζήτησα, το προβάλει σα δικαιολογία για να μη βοηθήσει, ξανά. Η αδερφή μου του είπε πως έχει κι άλλα παιδιά. Εγώ, πλέον, δεν έχω λόγια, ούτε μπορώ να καταλάβω τα ίδια μου τα συναισθήματα. Και δε θα ξεχάσω τη φορά που του είπα ότι σαν πατέρας δεν ήταν ποτέ εκεί, και μου απάντησε πως ναι, αλλά η συμπεριφορά του με βοήθησε, σαν να έπρεπε να του πω κι ευχαριστώ.

Καταλαβαίνω λοιπόν τους λόγους για τους οποίους η κοπέλα κολλάει στο οικονομικό θέμα, όλη την οργή και τη θλίψη του να βλέπεις το μόνο άνθρωπο που σε στηρίζει να πνίγεται και το άλλο άτομο που είχε νομική υποχρέωση απέναντί σου να μη βοηθάει ποτέ ενώ μπορεί, αλλά ξέρω ότι δεν μπορεί να κάνει τίποτα. Ούτε νομικά αλλά ούτε και στα μάτια του πατέρα της δικαιούται ή της ανήκει κάτι, γιατί δυστυχώς, ότι δεν της έδωσε τότε, δεν υποχρεούται να το δώσει αναδρομικά. Ζητώντας χρήματα από έναν άνθρωπο που δεν τα έδωσε όταν υπήρχε ανάγκη, η αξιοπρέπεια της μάλλον κινδυνεύει ακόμα περισσότερο.

Πιστεύω πως πρέπει πρώτα να ηρεμήσει όσο γίνεται, και μετά να μιλήσει στον πατέρα της. Εκτός και αν υπάρχουν αποδεικτικά στοιχεία που δεν αναφέρθηκαν, δεν μπορεί να ξέρει τι ακριβώς συμβαίνει, και είναι προτιμότερο να μην προβαίνει σε συμπεράσματα, διότι ενδέχεται να γυρίσει εις βάρος της. Ειδικότερα όταν αυτές οι φωτογραφίες βρίσκονται στον προσωπικό υπολογιστή του πατέρα της (δε νομίζω ότι χρειάζεται να τονίσω το γιατί εν προκειμένω).

Αυτά έχω να πω, ελπίζοντας πως θα τη φτάσουν και θα τα δει, και πως θα χειριστεί μια αδιέξοδη, τουλάχιστον φαινομενικά, και επίπονη κατάσταση, όσο καλύτερα μπορεί.