Ενώ σε καμία περίπτωση δεν είναι το χειρότερο παράπτωμα που έχει κάνει Έλληνας πολιτικός (εδώ έχουμε στη Βουλή κοτζάμ εγκληματική ομάδα), το παράπτωμα του Λιάπη είναι απ' τα πιο εξευτελιστικά.
Ένας υποτιθέμενος αριστοκράτης που προβάλλεται ως μπον βιβέρ και έχει άπειρο εισόδημα, στήνει τέτοια απάτη για (αυτά που για τον ίδιον είναι) φραγκοδίφραγκα.
Το ότι δεν έχει διαγραφεί από τη Νέα Δημοκρατία -γιατί άραγε;- είναι επίσης εξοργιστικό. [Update: Μόλις διαγράφηκε.]
Επιτρέψτε μου πάντως να πω ότι ο Λιάπης ακολουθεί μια γνωστή ελληναράδικη τακτική, αυτή της μικροαπάτης και της κουτοπονηριάς. Σε ένα δελτίο κάποιος αναθεμάτιζε τον Λιάπη λέγοντας ότι κανένας Έλληνας δεν θα σκεφτόταν να κάνει κάτι τέτοιο. Ναι καλά!
Οι μικροαπατεωνιές δίνουν και παίρνουν σε όλη την ελληνική κοινωνία. Όταν προσπάθησα να αγοράσω ένα μεταχειρισμένο αυτοκίνητο από γνωστότατη μάντρα της Θεσσαλονίκης με δυο τρία υποκαταστήματα, γνώρισα τον υπέροχο, παρανοϊκό κόσμο των αγοραπωλησιών Αυτοκινήτου...
Με κορόιδευαν καθημερινά, στα μούτρα μου, είχαν πειραγμένα τα χιλιόμετρα, μου το πούλησαν με αυτό που αποδείχτηκε πως ήταν πλαστές πινακίδες, η μηχανή ήταν αλλαγμένη, με ένα κόλπο δεν το είχαν περάσει ΚΤΕΟ ενώ το εμφάνιζαν να έχει περαστεί, είχαν υποσχεθεί να πληρώσουν τα τέλη και δεν το έκαναν.
Για μήνες δεν το οδηγούσα γιατί δεν είχα όλα τα σωστά χαρτιά - έκανα τα πάντα για να τους πιέσω να μου τα δώσουν. Για πάνω από 50 μέρες προσπαθούσα να βγάλω άκρη, να πιέσω την μάντρα, παίρνοντας τηλέφωνα τα οποία δεν σήκωναν, πηγαίνοντας εκεί σχεδόν καθημερινά, απειλώντας τους, ικετεύοντάς τους.
Σ' όποιον το έλεγα με έβγαζε τρελό. "Είσαι τρελός που δεν το οδηγείς, όλοι έτσι κάνουν, σιγά, ποιος θα σε πιάσει." Επίσης κανένας δεν ένιωθε έκπληξη που μου είχαν φερθεί έτσι. "Έτσι γίνονται αυτές οι δουλειές, συμβιβαζόμαστε με τις μικροαπατεωνιές των άλλων και κάνουμε τις δικές μας".
Έλα που δεν ήθελα να κάνω τις δικές μου! Πέρασα μια τεράστια γραφειοκρατική περιπέτεια - τους απείλησα με το ότι είμαι δημοσιογράφος (εκεί ξέπεσα), πήγα στην αστυνομία, έβαλα δικηγόρο. Μετά από αρκετό καιρό, κι αφού ξόδεψα πάνω από 1000 ευρώ σε επιδιορθώσεις του κατεστραμμένου αυτοκινήτου τις οποίες δεν είχαν καν εντοπίσει οι μηχανικοί αρχικά, κατόρθωσα να το οδηγήσω.
Σύντομα το αμάξι άρχισε να καταρρέει.
Την επόμενη μέρα έπαθε την πρώτη βλάβη. Πήρα την οδική βοήθεια, ήρθε με πήρε, συνεργείο για μέρες, λεφτά.
Μετά, δεύτερη βλάβη. Οδική βοήθεια, μεταφορά, συνεργείο, λεφτά.
Η τρίτη βλάβη όμως ήταν η καλύτερη, και η πιο εντυπωσιακή! Τρίτη και φαρμακερή.
Είχα το θράσος να θέλω να πάω για Σ/Κ στην Χαλκιδική (όλα όσα αφηγούμαι έγιναν απ' τον Απρίλιο μέχρι τον Αύγουστο, φέτος). Πλησιάζαμε στη στροφή της Καρδίας όταν ο Γιώργος πρόσεξε διάφορους περίεργους ήχους - από περίεργους ήχους όμως αυτό το αμάξι άλλο τίποτα, οπότε δεν έδωσα μεγάλη σημασία στην αρχή.
Και τότε, ξαφνικά, ακούστηκε ο ήχος μιας μίνι έκρηξης, και καπνοί τύλιξαν την ατμόσφαιρα γύρω μας. Δεν μπορούσα να δω τίποτα έξω, παρά μόνο καπνούς, σα να πετούσαμε μεσα από ένα σύννεφο. Συνέχισα για λίγο πηγαίνοντας το αμάξι προς τα δεξιά για να το παρκάρω, ελπίζοντας να μην με τρακάρουν οι από πίσω. Έσβησα τη μηχανή, κι όταν οι καπνοί καθάρισαν λιγάκι, είδαμε δεκάδες αυτοκίνητα σταματημένα και κόσμο να έχει βγει απ' αυτά και να μας κάνει αγωνιώδη νοήματα.
Ούρλιαζαν προς το μέρος μας αλλά δεν μπορούσα να ακούσω τι. Κατέβασα το παράθυρο για να ακούσω.
"ΒΓΕΙΤΕ ΕΞΩ!!! ΕΧΕΙ ΠΙΑΣΕΙ ΦΩΤΙΑ!!!" μας φώναζαν, "ΕΠΙΑΣΕ ΦΩΤΙΑ, ΘΑ ΕΚΡΑΓΕΙ!!!!!"
Δεν έχω ξανακινηθεί πιο γρήγορα στη ζωή μου. Έβγαλα τη ζώνη, άνοιξα την πόρτα κι άρχισα να τρέχω όσο πιο μακριά μπορούσα. Έτρεχα, έτρεχα, κι ήταν αστείο εδώ που τα λέμε, και στο μυαλό μου είχα όλες τις κινηματογραφικές εκρήξεις αυτοκινήτων που έχω δει στο σινεμά.
Καθώς απομακρυνόμουν όσο πιο γρήγορα μπορούσα, θυμήθηκα και τη σκηνή απ' το Χτυποκάρδια στο Μπέβερλι Χιλς, τότε που σκότωσαν τον πατέρα του Ντίλαν που ήταν μέσα σ' ένα παγιδευμένο αυτοκίνητο.
Ο Γιώργος ήταν πιο ηρωϊκός από εμένα, αφού μετά κατάλαβα ότι δεν απομακρύνθηκε αμέσως κι ότι έβγαλε πρώτα απ' το αυτοκίνητο τα πράγματά μας.
Όταν ήμουν αρκετά μακριά, κοιτούσα το αμάξι και περίμενα να εκραγεί, μπας και δικαιολογηθεί το τρέξιμο...
Μετά ήρθε η πυροσβεστική, μου έκαναν ανάκριση, γλιτώσαμε την έκρηξη, ο κινητήρας καταστράφηκε, το αυτοκίνητο πήγε για απόσυρση, ο δικηγόρος μου μου πρότεινε να κυνηγήσουμε την μάντρα που μου το πούλησε, εγώ δεν άντεξα άλλο να ασχοληθώ με αυτό το κωλοαυτοκίνητο και προτίμησα την ψυχική μου ηρεμία.
Γέλασα πικρά όμως με όσους έπεσαν από τα σύννεφα με το θέμα Λιάπη και πίστευαν ότι τέτοια πράγματα είναι σπάνια. Οι πλαστές πινακίδες, η αλληλοκοροϊδία, τα κόλπα που κάνει ο κόσμος για να γλιτώσει ακόμα και ένα ευρώ, η αίσθηση ότι "έλα μωρέ, εμένα θα πιάσουν;" ή το "αφού όλοι το κάνουν, εγώ θα σώσω τον κόσμο;" ήταν και είναι μέρη της καθημερινότητας πολλών Ελλήνων - και πολλών ανθρώπων σε όλο τον κόσμο.
Πολλούς η κρίση δεν τους έχει αλλάξει προς το καλύτερο. Αντιθέτως.
Δεν είναι ότι δεν είδαν την κρίση ως ευκαιρία, όπως λέμε συχνά ότι πρέπει να γίνει. Είναι ότι την είδαν ως ευκαιρία να εξαπατήσουν τους συνανθρώπους τους και την κοινωνία ακόμα περισσότερο!
σχόλια