ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ξύπνησα το πρωί στις 5.Όχι δεν έβαλα ξυπνητήρι,ξύπνησα από μόνη μου.Σηκώθηκα από το κρεβάτι,έβαλα το φούτερ του μπαμπά μου και πάτησα το κουμπί της καφετέριας.Ο αέρας έξω από το παράθυρο σφύριζε.Σφυρίζει ακόμα και τώρα που γράφω.Είμαι μόνη μου στο σπίτι..δηλαδή όχι ακριβώς μόνη μου,συγκατοικώ,όπως οι περισσότεροι φοιτητές από επαρχία που μένουν Αθήνα,αλλά ουσιαστικά είμαι μόνη μου.Πίνω τον καφέ μου γρήγορα παρόλο που καίει για να ξυπνήσω καλά μήπως και καταλάβω τελικά αν με την αλλαγή της ώρας έχουμε 6:15, ή 4:15.Ευτυχώς ο υπολογιστής μου είναι πάντα ξύπνιος και ρυθμίζεται μόνος του.Τον αφήνω συνέχεια ανοιχτό μέχρι να αρχίζει να κολλάει.Όχι δεν είμαι εξαρτημένη από το ίντερνετ.Απλά θέλω όταν ανοίγω την πόρτα του σπιτιού να ακούω ζωή.Να βλέπω κάπου ένα φως,να ακούω ένα σκοπό,μια ψιθυριστή μελωδία.Η σιωπή δεν είναι καλή φίλη.Αντί να ξεκαθαρίζει τις σκέψεις σου τις μπερδεύει,τις βάζει μέσα σ'ένα καλάθι με παλιά παιχνίδια που πρέπει να δοκιμάσεις για να δεις αν λειτουργούν ακόμη.Ύπουλη μάγισσα η σιωπή.Ο καφές έχει φτάσει στη μέση,και η σκέψη μου ούτε στην αρχή.Κοιτάζω έξω από το παράθυρο και αναρωτιέμαι πόσοι είναι ξύπνιοι αυτή τη στιγμή.Ξέρουν ότι άλλαξε η ώρα;Ξέρουν ότι ο καιρός σήμερα θυμίζει μια ταινία που είδα προχτές και μπορεί να τους άρεσε;Ξέρουν ότι ζούμε δίπλα και κάθε μέρα που βρισκόμαστε στο λεωφορείο είμαστε άγνωστοι;Το ξέρουν.Και μένα ξέρουν.Όχι το όνομά μου,εμένα.Ξέρουν ότι είμαι εκείνη η κοπέλα με τα καστανά μαλλιά που φεύγει από το σπίτι της γύρω στις 8 παρά και επιστρέφει το απόγευμα στη μπεζ πολυκατοικία.Επίσης ξέρουν ότι κάθομαι στο μπαλκόνι κάθε βράδυ χωρίς λόγο φορώντας το ίδιο μπλε φούτερ 3-4 νούμερα μεγαλύτερο και πιάνω τα μαλλιά μου με ένα μολύβι κόκκινο.Ο καφές τελειώνει.Ακούω παντζούρια να ανοίγουν,η γειτονιά ξύπνησε.Θα σηκωθεί και εκείνη και που ξέρεις μπορεί να κάνει τα ίδια με μένα.Τα ίδια με σένα.Να πιει καφέ,να σταθεί στο παράθυρο αφηρημένη,να ανοίξει το βιβλίο που δεν τελείωσε χτες βράδυ.Ποτέ δεν κατάλαβα τους λόγους που νιώθουμε μόνοι.Μην το αρνηθείς.Υπάρχει πράγματι μια μικρή αόρατη στιγμή που και εγώ και εσύ και ο κυρ Βασίλης που μένει απέναντι νιώθουμε μόνοι.Χαμογελάω στη σκέψη ότι γνώρισα τον κυρ Βασίλη εν αγνοία του ένα βράδυ που η γυναίκα του φώναξε "Βασίληηηηηη!!!,ακόμα δεν έφτιαξες τη βρύση της κουζίνας;;;;;".Δεν έχω κανένα πρόβλημα με τη μοναξιά.Ψέμα.Όλοι έχουν,γι'αυτό είμαστε και άνθρωποι.Δε γεννηθήκαμε για να ζούμε μόνοι μας.Το τηλέφωνο χτυπάει και με διακόπτει από τις νυσταγμένες μου αναζητήσεις.Το σηκώνω γρήγορα να μην ξυπνήσω τους υπόλοιπους.-"Καλημέρα κόρη μου,σκέφτηκα πως θα'χεις ξυπνήσει και σε πήρα να σου πω καλημέρα και ότι μας λείπεις πολύ".Ο καφές τελείωσε και η μέρα ξεκίνησε όμορφα..με το να σκέφτομαι το μαζί.Καλημέρα