ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Αγαπητοί αναγνώστες της lifo,απευθύνομαι σε όλους εσάς που ζείτε στο εξωτερικό για πολύ η και λίγο χρονικό διάστημα δεν έχει σημασία. Πρόσφατα (από το Σεπτέμβριο) ήρθα στο Παρίσι για έξι μήνες για να κάνω την πρακτική μου σε ένα γραφείο , αυτό μου απάντησε στα άπειρα βιογραφικά που έστειλα και σε αυτό πήγα. Πιο πριν εκανα προετοιμασία δύο μηνών για να μάθω μία γλώσσα την οποία μίλησα πρώτη φορά στη ζωή μου τον Σεπτέμβριο. Δυσκολέυομαι πολύ. Ήρθα σε μία ξένη χώρα χωρίς να ξέρω κανέναν και όπου προσπαθώ να συνενοηθώ όπως μπορώ γιατί προφανώς δε μιλάνε αγγλικά εδώ. Στο γραφείο δουλεύω από τις 9μιση μέχρι τις 7 και παρακολουθώ και κάποια μαθήματα γαλλικών επίσης μες τη βδομάδα. Ως εδώ καλά. Αυτό που με σκοτώνει ξέρετε τι είναι? ότι η κάθε μέρα είναι ίδια με την προηγούμενη , ότι προσπαθώ απ'το μηδέν να χτίσω μια ζωή εδώ , ότι γυρνάω και βλέπω τους τέσσερεις τοίχους της εστίας, ότι λέω πως είμαι ελληνίδα και με κοιτάζουν λες και έχω καμιά αρρώστια και ότι τα σαββατοκύριακα είμαι μόνη, ειδικά οι Κυριακές δεν παλεύονται. Δεν ξέρω αν είναι μόνο θέμα εξωτερικού γιατί έχω σπουδάσει στη Αγγλία και παρέες βρήκα.. θα μου πείτε βέβαια πως όλοι κοινωνικοποιούμαστε στα πανεπηστήμια .. εδώ η κατάσταση είναι αλλιώς. Στην Ελλάδα δεν ξέρω αν θα ταν διαφορετικά τα πράγματα , σίγουρα και εκεί θα υπήρχαν θέματα δεδομένου της υπάρχουσας κατάστασης τουλάχιστον όμως είναι πιο ανθρώπινα.. αυτή τη στιγμή η ζωή μου είναι ρευστή.. οι φίλοι μου όσοι είναι Ελλάδα έχουν τα δικά τους προβλήματα και όσοι είναι Αγγλία σπουδάζουν ακόμα . Το αγόρι μου είναι στην Αγγλία και η φάση είναι ότι να ναι μεταξύ μας γιατί ούτε και γω ούτε και αυτός ξέρουμε τι θα κάνουμε στο μέλον. Θα με πείτε αχάριστη γιατί σε τέτοιες εποχές εγώ έχω δουλειά. Αναγνωρίζω αυτά που μου δόθηκαν. Ειναι όμως αυτές οι Κυριακές που σε μελαγχολούν και θέλεις με κάποιον να τα μοιραστείς όλα αυτά..