Ο Βυσσινόκηπος στον Απόσκεπο της Καστοριάς, δημιούργημα του Κώστα Λάκη, είναι το πιο τέλειο μέρος που έτυχε να μείνω ποτέ. Ένας άψογος, ποπ, (ασυνήθιστος για την περιφέρεια), design ξενώνας που κρύβει πίσω του μια ενδιαφέρουσα ιστορία.
Ο -εκτός των άλλων ζωγράφος- Κώστας Λάκης παράτησε πριν αρκετά χρόνια τη δουλειά του στις διαφημιστικές εταιρίες (προ κρίσης, όταν τα πράγματα πήγαιναν καλά), θέλοντας να δοκιμάσει -ίσως και να δημιουργήσει- έναν διαφορετικό τρόπο ζωής.
Του ζήτησα να μου αφηγηθεί όχι μόνο την ιστορία του ξενώνα - αλλά και τη δική του.
Κοίταξε να δεις. Είναι πολύ πιο ποιοτική η ζωή, στην Καστοριά. Και, ναι, μου ήταν πανεύκολο να αφήσω την Αθήνα για να έρθω εδώ και να βλέπω όλη μέρα τη λίμνη.
Παρ' ό,τι η ζωή μου ήταν μια χαρά στην Αθήνα, ήθελα να την κάνω ακόμα πιο ενδιαφέρουσα. Ήρθα αρχικά εδώ για να κάνω έναν μεγάλο ξενώνα. Αγόρασα κτήματα, ήμουν έτοιμος να το κάνω, αλλά τότε έγινε η φάση με την κρίση... Όλα ακυρώθηκαν, εγώ έμεινα όμως στην Καστοριά.
Σε κάποια στιγμή έμαθα ότι υπήρχε αυτό εδώ το εγκαταλελειμμένο, σακατεμένο κτίριο, κι αποφάσισα να το νοικιάσω, και να κάνω έναν μικρό ξενώνα, όπως ακριβώς θα τον ήθελα εγώ.
Όλο μου το σπίτι είναι σ' αυτόν τον ξενώνα. Τα αντικείμενα, όλη η βιβλιοθήκη μου με τα βιβλία, παλιά περιοδικά, ό,τι μάζευα... Ας πούμε το τραπέζι της ρεσεψιόν, που έχω πάνω τον υπολογιστή, είναι η τραπεζαρία μου απ' το σπίτι της Αθήνας. Στους τοίχους έχω, εκτός των άλλων, πίνακες μου. Βέβαια στα 3.5 χρόνια που λειτουργεί ο Βυσσινόκηπος τον έχω εμπλουτίσει και με άλλα πράγματα, αλλά η βάση ήταν το ίδιο μου το σπίτι - και γι' αυτό είναι και τόσο ιδιοσυγκρασιακός.
Ήταν η επιθυμία μου να μη λειτουργήσω "επαγγελματικά" στη διακόσμηση και στην επίπλωση. Εξάλλου εμένα πλέον αυτό είναι το σπίτι μου, όχι μεταφορικά, κυριολεκτικά. Εδώ ζω, όλο το χρόνο. Δεν έχω υπαλλήλους, εκτός από μία κυρία που με βοηθάει καθαρίζοντας τα δωμάτια πάνω, και όταν δεν υπάρχουν επισκέπτες, ζω μόνος εδώ, κανονικά.
Δεν αισθάνομαι ότι "δουλεύω". Είναι σα να ζω τη ζωή μου, και να έρχονται επισκέπτες στο σπίτι, και να περνάμε όλοι ωραία. Δεν είμαι υποχρεωμένος να υποδυθώ κάτι. Μπορεί να απομονωθώ, να κάτσω στον υπολογιστή, να κοιμηθώ, ή αν οι επισκέπτες έχουν όρεξη για παρέα κάθομαι στο σαλόνι. Είναι μια ωραία ζωή.
Πολλοί μου λένε ότι δεν λειτουργώ σωστά τα πράγματα, επαγγελματικά, επειδή δεν έχω τον τυπικό ξενώνα και δεν ακολουθώ τις οδηγίες. "Ε, και;" τους λέω. Μα αν πάω να το κάνω τυπικά δε θα μ' αρέσει εμένα. Δε μ' αρέσουν οι κανόνες. Ένας μόνο κανόνας υπάρχει, ότι δεν καπνίζουμε μέσα στον ξενώνα - και κανένας άλλος.
Ο κόσμος εκπλήσσεται όταν έρχεται για πρώτη φορά στον Βυσσινόκηπο. Και γελάω πολύ με τις αντιδράσεις κάποιων που δεν ξέρουν τι να περιμένουν! Φτάνουν στη βεράντα, κοιτούν μέσα απ' τα τζάμια, και νομίζουν ότι είναι σπίτι μέσα, και πάνε να φύγουν. Βγαίνω και τους λέω, "σωστά ήρθατε, δεν ενοχλείτε". Ξαφνιάζονται απ' το απρόσμενο του πράγματος.
Την πιο πρόσφατη Παραμονή Πρωτοχρονιάς, όλοι οι επισκέπτες βγήκαν για ρεβεγιόν, κι έκανα την αλλαγή του χρόνου ολομόναχος, μέσα στην ησυχία και στη φύση - και ήταν τέλειο. Αντίστοιχα όμως έχω κάνει και αλλαγή χρόνου εδώ με πάρα πολύ κόσμο που δεν τους ήξερα καθόλου και περάσαμε φανταστικά. Να φανταστείς, ούτε οι επισκέπτες γνωρίζονταν όλοι μεταξύ τους, και στο τέλος έγιναν παρέα, και τον επόμενο χρόνο με ρωτούσαν πριν κλείσουν αν θα είναι και οι περσινοί ώστε να ξαναβρεθούν.
Η δημιουργικότητά μου βρίσκει διόδους σε χίλια πράγματα εδώ μέσα. Πέρα απ' την τέχνη, τη διακόσμηση, τα βιντεάκια που γυρίζω, μ' αρέσει να γίνομαι δημιουργικός με τη μαγειρική. Το πρωινό ας πούμε είναι υπερπαραγωγή. Δε μ' αρέσουν τα συσκευασμένα βουτυράκια κι οι μαρμελάδες, οι φρυγανιές ή τα τυποποιημένα αλλαντικά, κι έτσι ήθελα να προσφέρω κάτι διαφορετικό. Όλες τις μαρμελάδες τις κάνω εγώ από φρούτα εποχής, και βρίσκω πράγματα ντόπια, από εδώ γύρω. Φρέσκο βούτυρο -όλα τα γαλακτοκομικά είναι της Καστοριάς-, το σαλάμι ντόπιο κι αυτό, ένα μυστήριο καπνιστό χοιρινό, φτιάχνω αυγά ή ομελέτες φούρνου, πολλές φορές φτιάχνω δικές μου τυρόπιτες.
Τα αντικείμενα που μαζεύω είναι ένα χαρμάνι υψηλής τέχνης και τεχνοτροπίας με πολύ trash πράγματα - και οτιδήποτε ποπ στη μέση. Δίπλα σε ένα σπάνιο βινύλιο της Μαρίας Κάλλας μπορεί να δεις κάτι τελείως kitsch ή κάτι μποέμ, ή ένα Μίκυ Μάους. Δε μ' αρέσει να βαριέμαι, θέλω να ανακαλύπτω συνέχεια πράγματα.
Η εναλλαγή των εποχών στην Καστοριά είναι υπέροχη. Κάθομαι και παρατηρώ. Και στον κήπο, αλλάζουν όλα. Τον Μάρτιο αρχίζουν να ανθίζουν τα πάντα, σαν πολύχρωμος πίνακας, το καλοκαίρι είναι καταπράσινο με υπέροχη δροσιά, το φθινόπωρο αρχίζει η πανδαισία των χρωμάτων, χιλιάδες χρώματα στα φύλλα. Και το χειμώνα συχνά όλα γίνονται κατάλευκα απ' το χιόνι.
Εντάξει, εγώ είμαι ερωτευμένος με την Καστοριά και τον πιο αργό τρόπο ζωής. Κάνω δημιουργικά πράγματα που στην Αθήνα, με όλη την πίεση, δεν θα έκανα. Πχ. εδώ έπαιξα θέατρο, άρχισα να γράφω πιο εντατικά, έχω λαχανόκηπο, κάνω βόλτες με το ποδήλατο, κάνω το γύρο της λίμνης ή πολύ πρωί ή πολύ βράδυ, ασχολούμαι με τα κοινά, είμαι σ' έναν πολιτιστικό σύλλογο... Και μαζεύω μανιτάρια! Με το που μπαίνει η άνοιξη και μέχρι το φθινόπωρο πηγαίνω με φίλους και μαζεύουμε μανιτάρια. Να λοιπόν κάτι άλλο που θεωρούσα απίθανο να κάνω ποτέ στη ζωή μου, και τώρα έγινε μέρος της καθημερινότητάς μου.
σχόλια