[via XYZ Contagion]
H επέτειος του θανάτου του Αρη Βελουχιώτη, [ήταν] πριν 67 χρόνια, στις 16 Ιουνίου του 1945, αν και όποιος μελετήσει προσεκτικά το time-line των τελευταίων στιγμών της ζωής του, ίσως καταλήξει στο ότι τις πρώτες πρωινές (νυχτερινές) ώρες της 16ης Ιουνίου ήταν ήδη νεκρός, και ότι αυτό συνέβη μάλλον αργά το βράδυ της 15ης Ιουνίου. Βέβαια, αυτά είναι λεπτομέρειες· το βέβαιον είναι ότι ο αποκεφαλισμός του Αρη και του Τζαβέλλα συνέβη με το φως της μέρας. Η πλέον αξιόπιστη μαρτυρία του αντάρτη Βαγγέλη Γκονέζου, όπως καταγράφηκε από το δημοσιογράφο Δημήτρη Γουσίδη, στην Τασκένδη, τέλη 1974 ή αρχές του 1975, για λογαριασμό της εφημερίδας “Τα Νέα” (αργότερα, μέσα στο 1975, συμπεριλήφθηκε στο βιβλίο “Οπου ζεις, δεν πατρίζεις”, εκδόσεις Εξάντας, Αθήνα, 1975). Η μαρτυρία του δάσκαλου και έφεδρου αξιωματικού στην Αλβανία, αντάρτη Βαγγέλη Γκονέζου:
«Μείναμε εκεί τρεις ημέρες [Σ.Σ.: Σε μια σπηλιά, στην απέναντι πλευρά, αυτός και ο μαυροσκούφης Λέων, Γιάννης Νικόπουλος], δέκα μέτρα από τα πτώματα. Την άλλη μέρα κατέβηκε μια διμοιρία μαζί με τους δυο παρατηρητές τους δικούς μας, που είχαν συλλάβει. [Σ.Σ.: Ο ένας ήταν ο Σωτήρης Δράκος, ο άλλος ο Θωμάς Αρχιμανδρίτης]. Κόψανε το κεφάλι του Αρη, τα δυο χέρια από τους ώμους, τα πόδια από τα γόνατα. Του Τζαβέλλα του κόψανε το κεφάλι και το δεξί χέρι. Πήρανε τα ρούχα του Αρη, τον σκούφο, τον οπλισμό του. Τον άφησαν γυμνό με τη φανέλλα και το σώβρακο. Ο Αρης έμοιαζε σαν σπασμένη στάμνα»
Και μετά από όλα αυτά, η φήμη πως ο Αρης ήταν ομοφυλόφιλος. Λέγεται ότι η πρώτη σχετική αναφορά έγινε στο βιβλίο που κυκλοφόρησε το 1946 του Βρετανού Denys Hamson, από τους συμμετέχοντες στον Γοργοπόταμο, με τίτλο “We Fell Among Greeks”, Jonathan Cape, London, 1946, στις σελίδες 99-100. Το βιβλίο έχει μεταφραστεί και στα ελληνικά με τίτλο “Με τους Έλληνες στο Γοργοπόταμο”, εκδόσεις Ελληνική Ευρωεκδοτική, χωρίς χρονολογία (δεκαετία του 1980), και στις σελίδες 77-78, το πλήρες επίμαχο απόσπασμα έχει ως εξής.
«Η πρώτη μου εντύπωση από τον Αρη -ο οποίος αργότερα θα ήταν τόσο φιλικός μαζί μου όσο δεν ήταν ποτέ με οποιοδήποτε ξένο- ήταν δυσάρεστη. Μέσα σ’ εκείνες τις στιγμές κατάλαβα κάπως το ποιόν του -ήταν κάποιος που δεν σεβόταν ανθρώπους, ένας σκληρός, ψυχρός άντρας. Νομίζω πως ήταν ο πιο αδίστακτος άντρας που γνώρισα ποτέ, ο πιο σκληρός, ο πιο ψύχραιμος. Ήταν ένας πρώην δάσκαλος, που είχε καταδικαστεί στην Ελλάδα για ομοφυλοφιλικά αδικήματα και εκπαιδευμένος στη Σχολή Κομμουνιστών της Μόσχας, ένας έξυπνος, ικανός άντρας χωρίς καρδιά, χωρίς ανθρώπινη συμπόνια, ένας θαυμάσιος ψυχολόγος, ένας φανατικός αρχηγός.
Αργότερα, όταν τον γνώρισα καλύτερα, δεν είχα καμία αμφιβολία πως μετά από οινοποσία μαζί μου μιας ολόκληρης μέρας, μέσα στην πιο φιλική ατμόσφαιρα, θα με είχε κυριολεκτικό γδάρει ζωντανό αν νόμιζε πως αυτό τον συνέφερε. Εξακολουθούσε να είναι παιδεραστής και ήταν φανερό, γιατί είχε σχεδόν μυθική φυσιογνωμία -ήταν πολύ γενναίος- και πέθανε από βίαιο θάνατο το 1945, όταν ένας οπαδός του τον σκότωσε, αυτόν και το αγόρι σύντροφο του με μια χειροβομβίδα. Τα κεφάλια τους τα είχαν καρφώσει σε πασσάλους και τα είχαν εκθέσει στα Τρίκαλα της Θεσσαλίας.
Ηταν μια ζωηρή και σημαντική φυσιογνωμία σ’ αυτή την περίοδο της ελληνικής αντιστασιακής ιστορίας».Η λεζάντα του Ηλία Πετρόπουλου για το γνωστό σκίτσο, από τον “Κουραδοκόφτη”: «Ο Ηλίας Πολίτης εδημοσίευσε, το 1973, αυτό το “ανήθικο” σκίτσο εις βάρος του Βελουχιώτη, προκαλώντας την οργή των κνιτών. Το σκίτσο ανήκει στον Τέο Ρόμβο»
Η αξιοπιστία του Αγγλου λοχαγού δέχεται, οπωσδήποτε, ένα πρώτο πλήγμα όταν μιλάει για “δάσκαλο”, ένα δεύτερο πλήγμα όταν γράφει για “ομοφυλοφιλικά αδικήματα” και ένα τρίτο για εκείνο το “εκπαιδευμένος στη Σχολή Κομμουνιστών της Μόσχας”, όλα σε μία πρόταση. Επίσης, ναι κάποιος σκοτώθηκε με τη χειροβομβίδα, αλλά σίγουρα όχι “το αγόρι σύντροφος” και σίγουρα όχι “από κάποιον οπαδό”.Αξίζει να δούμε το αγγλικό πρωτότυπο, μαζί και την προηγούμενη παράγραφο, διότι υπάρχουν κάποια σημεία όχι και τόσο καθαρά.
«In the wooden barracks of five or six rooms that represented the school, i found a seething horde of very odorous humanity jostling its way around. I made my way through this, asking for the ‘intendant’, who would be the officer or leader in charge of supply and accommodation. Someone behind me tried to push past me. I turned and said in Greek, ‘Oi, who’re you pushing around?’ A heavily bearded man of my age and height looked at me impassively. ‘I’m Ares,’ he said. ‘Oh,’ I said more respectfully, ‘glad to meet you. I’m a British captain, Denys. I want to get our chaps fixed up for lodging to-night.’ He looked at me coldly and motioned me forward. ‘My officer here will fix you up’, he said and brushed past me.
Thus my first impression of Ares -who was later to be as friendly with me as ever he was with any foreigner- was a faintly hostile one. In those moments i gathered a little of what he was -no respecter of persons, a hard cold man. I suppose he was the most ruthless man i have ever met, the most cold-blooded, the cruellest. He was an ex-schoolmaster, sentenced in Greece for homosexual offences and trained in the Moscow School of Communists, an intelligent, able man with no heart, without human pity, an excellent psychologist, a fanatical leader of men. Later, when I came to know him better, i had no doubt that after one of our all-day drinking sessions in the most friendly atmosphere, he would have literally flayed me alive if it had suited his purpose. He was still a pederast and it was noticeable that for henchman he always had a good-looking rosy-cheeked youngster. He became an almost legendary figure -he was very brave physically- and he met a violent death in 1945 when a follower of his killed him and his boy companion with a hand-grenade. Their heads were impaled on poles and exhibited at Trikala, in what became my province of Thessaly. He was a colourful and important figure in this period of revolutionary Greek history». (σελ. 99-100)
Εδώ λοιπόν, πιστεύεται, γίνεται για πρώτη φορά λόγος για τον “όμορφο ροδομάγουλο νεαρό” ακόλουθο του Αρη (“good-looking rosy-cheeked youngster“).
Ομως, μάλλον δεν είναι έτσι τα πράγματα. Και το λέμε αυτό, διότι πέσαμε επάνω σε ένα δημοσίευμα, από την εφημερίδα “Ασύρματος”, της 19ης Ιουνίου του 1945, οκτάστηλο παρακαλώ και πρωτοσέλιδο με το “Αυτός ήταν”, εννοείται για την προσωπικότητα του Αρη. Εκεί, ανάμεσα σε ιστορίες και περιστατικά με υπαρκτούς και ανύπαρκτους αντάρτες, μαθαίνουμε ότι ο Αρης είχε όχι ένα (τον Λέοντα), αλλά δύο “ομορφόπαιδα χωρίς χνούδι στο πρόσωπο και με μέση λυγερή“, τον Γούλα και τον Λέοντα, “χωρίς τους οποίους ο Αρης δεν έκανε βήμα, μαζί τους έτρωγε και γλεντούσε, μαζί τους κοιμόταν“. Μάλιστα, επάνω σε ένα μεθύσι των ακόλαστων μαυροσκούφηδων, ένας ανύπαρκτος αντάρτης, ο Πλάτων, έκανε ένα χωρατό για τα “ομορφόπαιδα του καπετάνιου“, κάτι που θα το πλήρωνε ακριβά μετά. Και ήταν αυτός ο Πλάτων, που προηγουμένως είχε φάει με τα δόντια του το λαρύγγι ενός γαιτρού που ήθελε να φτιάξει εθνικη ομάδα ανταρτών, που δεν άντεξε και ξέσπασε στον αρχηγό του τον Αρη:- Ντροπή σου, που θες να μας παραστήσης και τον Αρχηγό, που σέρνης πίσω σου τους (……..) σου!!!Δυστυχώς, η επίμαχη λέξη λείπει από αυτό το … ρεπορτάζ μυθοπλασίας, όπως ενδεχομένως λείπει και η σοβαρότητα από τον συντάκτη του, κι έτσι μόνο να υποθέσουμε μπορούμε για τη λέξη του “Πλάτωνα”, ίσως τους εραστές σου, τους αγαπητικούς σου, τους γαμιάδες σου, τους κολομπαράδες σου, τους πούστηδες σου, ποιος ξέρει -δεν είμαστε και εξοικειωμένοι με το υβρεολόγιο της εποχής εκείνης, και παρότι ζητήσαμε βοήθεια για τον … εντοπισμό της καιάς λέξης, τελικά δεν μάθαμε.Κατά τη γνώμη μας, λοιπόν, η πρώτη φορά ever, που αναφέρθηκε η ομοφυλοφιλία του Αρη Βελουχιώτη είναι πολύ πιθανόν να είναι η 19η Ιουνίου 1945, μόλις τρεις ημέρες μετά το θάνατό του, και το δημοσίευμα (κλικ για μεγέθυνση) είναι διαθέσιμο, για να διαβάσετε με τα ίδια σας τα μάτια αυτές τις πιθανές και απίθανες ιστορίες και περιστατικά:
σχόλια