Πριν από πολλά χρόνια με είχαν καλέσει, ως συγγραφέα παιδικών βιβλίων, σε ένα σχολείο ενός νησιού.
Είχα πρωτοαρχίσει τότε να βγάζω βιβλία και κάθε πρόσκληση -ειδικά εκτός Θεσσαλονίκης- ήταν μια πρωτόγνωρη εμπειρία. Πήρα και την οικογένεια μαζί, εκτός των άλλων επειδή επρόκειτο για νησί που η μαμά μου αγαπούσε πολύ απ' τα παιδικά της χρόνια. [Άσχετο αλλά συνειρμικό: αν ζούσε, σήμερα 28/2 η Άρτεμη θα γινόταν 68 ετών.]
Πήγαμε λοιπόν όλοι μαζί εκεί και διαπίστωσα ότι εκτός απ' την πρωινή εκδήλωση στο σχολείο, με τα παιδιά, μου είχαν κανονίσει και μία απογευματινή εκδήλωση με τους γονείς. Το έμαθα απ' τις αφίσες που υπήρχαν κολλημένες σε διάφορα σημεία και έγραφαν:
ΟΙ ΚΙΝΔΥΝΟΙ ΤΟΥ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟΥ: Πώς να κρατήσετε τα παιδιά σας μακριά απ' το σατανικό ίντερνετ. // Μια διάλεξη του Άρη Δημοκίδη.
Τώρα, ο διευθυντής του σχολείου που το είχε οργανώσει όλο αυτό, παρ' ό,τι ευγενέστατος και καλοπροαίρετος, δεν είχε ιδέα ποιος ήμουν πέρα απο συγγραφέας παιδικών βιβλίων. Δεν γνώριζε ότι λατρεύα το ίντερνετ, ότι είχα ένα μπλογκ που λεγόταν enteka το οποίο υπέραγαπούσα, ότι πίστευα πως το ίντερνετ ήταν μια επανάσταση που με το σωστό χειρισμό μπορούσε να βοηθήσει και να κάνει χαρούμενα τα παιδιά.
Με δυο λόγια, ήταν βέβαιος πως αφού ήμουν συγγραφέας, αποδεχόμουν μόνο το διάβασμα λογοτεχνικών βιβλίων και τίποτε άλλο.
Φρίκαρα με την αφίσα και τα περί "σατανικού ίντερνετ" και προσπάθησα απέξω απέξω να του πω ότι δεν θα μπορούσα να δώσω μια ολόκληρη διάλεξη κατακρίνοντας το ίντερνετ, και πως το διαδίκτυο έχει και κάποια καλά...
"Κανένα καλό δεν έχει! Δεν επιτρέπεται να μπαίνουν τα παιδιά ούτε με την παρουσία ή βοήθεια γονιού" μου είπε και μου το ξέκοψε. "Θα είναι εκεί και ο Σχολικός Σύμβουλος και ο Μητροπολίτης, και σε παρακαλώ πολύ να βάλεις τα δυνατά σου για να εντυπωσιάσουμε!"
Ο διευθυντής, που όπως παραδέχτηκε δεν είχε μπει ποτέ ο ίδιος στο ίντερνετ, είχε επιμείνει και είχε προπληρώσει τα δωμάτια ξενοδοχείου για μένα και τους γονείς μου, και ήμουν κάπως σε δύσκολη θέση. Απ' ό,τι φαινόταν έτρεμε τον Σχολικό Σύμβουλο που θα ερχόταν ειδικά για την εκδήλωση απ' την πρωτεύουσα της Περιφέρειας, και θα έκανε τα πάντα για να τον εντυπωσιάσει. Δεν είναι πως δεν μπορώ να πω ψέματα στην ανάγκη - μπορώ. Αλλά το να υποστηρίξω με θέρμη ακριβώς τα αντίθετα απ' ό,τι πίστευα, δεν το ήθελα. Είχα μπλέξει.
Στην περίφημη απογευματινή εκδήλωση, παρουσία γονιών, Μητροπολίτη και Σχολικού Συμβούλου, ο διευθυντής με προλόγισε μ' έναν πύρινο λόγο εναντίον του ίντερνετ. Δεν θυμάμαι πια ακριβώς τι είπε, αλλά νομίζω ότι επινοούσε τελείως τρελά στατιστικά, αυτοσχεδιάζοντας και κινδυνολογώντας ασύστολα ("Το ξέρατε ότι είκοσι ελληνόπουλα αυτοκτονούν κάθε ημέρα στο ίντερνετ;").
Ξεκίνησα την ομιλία μου μιλώντας για τα κακά που προκαλεί το ίντερνετ στα παιδιά, τον εθισμό, την παραπληροφόρηση, την online παιδεραστία. Ο κύριος διευθυντής με ενθάρρυνε από κάτω, με ενθουσιώδη νεύματα του στυλ "Δώσε!".
Σε κάποια στιγμή όμως δεν άντεξα, και είπα αυτά που πιστεύω εγώ αλλά και οι οι ειδικοί. Πως, δηλαδή, με μέτρο και με τη σωστή επίβλεψη των γονιών το ίντερ....
"Μισό λεπτό!" τινάχτηκε πάνω ο διευθυντής που κατάλαβε πού θα το πήγαινα. Έτρεξε και μου άρπαξε άτσαλα το μικρόφωνο, κοιτώντας απολογητικά προς την πλευρά του σχολικού συμβούλου. "Εννέα στους δέκα παιδοψυχολόγους έχουν πει ότι το ίντερνετ, ακόμα και υπό την επίβλεψη των γονιών του, καταστρέφει τον ψυχισμό του παιδιού και επιφέρει κατάθλιψη, ομοφυλοφυλία και εγκληματική συμπεριφορά στο 85% των παιδιών!"
Είχα αποφασίσει να παραιτηθώ από κάθε ορθολογική προσπάθεια και να πάω με τα νερά του για να τελειώνουμε, όταν ακούστηκε απ' το κοινό μια στεντόρεια φωνή:
"Δεν έχω ξανακούσει τέτοιες βλακείες, ποτέ στη ζωή μου! Κύριε διευθυντά, το έχετε χάσει τελείως;!"
Όλοι κοίταξαν προς την πηγή της φωνής...
Ναι, ήταν ο σχολικός σύμβουλος.
"Κάθομαι τόσην ώρα και σας ακούω, και βράζω από μέσα μου", είπε ελαφρώς κόκκινος. "Το ίντερνετ έφερε επανάσταση στη γνώση, στη διδασκαλία, στην καλλιέργεια των παιδιών! Τα παιδιά μου, πάντα υπό την επίβλεψή μου ή την άδειά μου, έχουν μάθει μαζεμένα στο δημοτικό όσα δεν είχα μάθει εγώ μέχρι το πανεπιστήμιο!"
"Ναι, αλλά οι αυτοκτονίες των παιδιών στο ίντερνετ...", ψέλλισε ο διευθυντής με ψαλιδισμένα τα φτερά.
"Κουραφέξαλα. Αν βεβαιωθείς ότι τα παιδιά δεν θα το παρακάνουν και ότι θα ακολουθούν τους κανόνες που θέτεις, τότε θα βρουν ένα σωρό χόμπι και θα τα εξασκούν, θα μαθαίνουν πράγματα, θα μιλούν με φίλους που είναι μακριά, θα ψυχαγωγούνται..."
"Ναι... Φυσικά κύριε σύμβουλε", είπε ο διευθυντής που αποδείχτηκε ετοιμόλογος. "Γι' αυτό άλλωστε κάλεσα τον Άρη Δημοκίδη εδώ - για να δώσει συμβουλές για την ορθή χρήση του ίντερνετ! Συνέχισε παιδί μου...", μου είπε και μου ξαναέδωσε το μικρόφωνο...
Περάσαμε πολύ ωραία στο νησί εκείνες τις δύο μέρες, πήγαμε τη μαμά μου στα διάφορα μέρη που θυμόταν απ' τις προηγούμενες επισκέψεις της ως παιδί, και μου ήρθε και μια ιδέα για βιβλία με παιδιά που έπαιζαν το ίντερνετ στα δάχτυλα διατηρώντας ένα σάιτ με ειδήσεις. (Τα βιβλία αυτά θα έπαιρναν σάρκα και οστά λίγα χρόνια μετά, με τον τίτλο Αόρατοι Ρεπόρτερ, και θα έφτιαχνα και στ' αλήθεια ένα ασφαλές και διασκεδαστικό σάιτ για παιδιά, με τον ίδιο τίτλο.)
Για πολλά χρόνια δεν ξανάκουσα απ' τον κύριο διευθυντή.
Μέχρι που μια μέρα, πριν κάποιο καιρό, είδα το όνομα και τη φάτσα του και τον ξαναθυμήθηκα, σχεδόν με τρυφερότητα.
Μου είχε κάνει αίτημα φιλίας στο Facebook!
Είχε ενδώσει τελικά στην σατανική μαγεία του ίντερνετ...
======
*Η αφορμή για να θυμηθώ την παραπάνω άβολη περιπέτειά μου, είναι η συμμετοχή μου σε αυτήν την ανοιχτή συζήτηση, σήμερα στη Θεσσαλονίκη.
Μου υποσχέθηκαν πως θα με αφήσουν να εκθειάσω το ίντερνετ όσο τραβέι η ψυχή μου.
σχόλια