1995: Eρμού 161. Εκατοντάδες αγόρια και κορίτσια, στριμώχνονται μπροστά από την πόρτα του θρυλικότερου ίσως club των 90's. Θα βγουν απο εκεί (αν μπουν), όταν ο ήλιος ανατείλει.Φορούν φλούο γούνες και δίπατα sneakers, θέλουν να ιδρώσουν, να πάθουν διάλειψη κάτω απ΄το strobo και το μπάσο. Η Αθήνα έχει ξεφύγει. Κάθε νύχτα τερματίζει, άνευ ορίων, άνευ όρων.
Το +SODA βαφτίστηκε από το μανίκι του μπουφάν του Μπάμπη Μουζάκη την ημέρα που έψαχνε να βρει όνομα. Δεν έγινε κανένα σπoυδαίo brainstorming. Ήταν τόση η φόρα που δεν γινόταν αλλιώς. Δεν χρειαζόταν. Έτσι γεννιούνται οι θρύλοι. Από μια σπίθα, μια ιδέα και ένα καπρίτσιο ανθρώπων που δεν θέλουν και δεν μπορούν να μείνουν ήσυχοι.
Ο Μπάμπης Μουζάκης, 20 χρόνια μετά, από το σπίτι του στα Βόρεια Προάστια, μοιράζεται με το LIFO.gr την τρέλα και την έκσταση εκείνης της φάσης. Και για πρώτη φορά ανοίγει τα αρχεία ενός κλαμπ που έγραψε ιστορία.
Είμαι Αθηναίος με πατέρα από τη Ζάκυνθο και μάνα από τα Χανιά. Αισθάνομαι Ζακυνθινός. Μεγάλωσα στους Αμπελόκηπους και τώρα μένω στη Φιλοθέη με την κορούλα μου.
Δεν είχα δουλέψει ποτέ νύχτα. Ούτε ένα μεροκάματο και η δουλειά μου ήταν τελείως διαφορετική. Η πρώτη μου επιχείρηση ήταν το +SΟDA. Το βάπτισμα του πυρός. Πέρασα μια περίοδο στο Λονδίνο, σπούδασα μόδα, μετά γύρισα στην επιχείρηση του πατέρα μου αλλά συνειδητοποίησα πως δεν ήθελα να κάνω αυτό στη ζωή μου και πως έπρεπε να κάνω κάτι που θα με εκφράζει. Το πρώτο μου πάρτι ήταν στο Factory, έγινε ερασιτεχνικά και μάλλον σαν πλάκα. Τσικνοπέμπτη ήταν. Ηappy Humanoids το είχα βαφτίσει και είχα και κάτι δικές μου κατασκευές με φλούο χρώματα που τις είχα βάλει θυμάμαι εκεί που ήταν τα κλουβιά. To είχα ξεκινήσει με την παρέα μου, την Ίνκα Ναθαναήλ, και έναν πυρήνα φίλων που είχα τότε. Ήταν το πρώτο + SODA party πριν ανοίξει το club. Και όμως είχε τεράστια επιτυχία και αποφασίζω όλο αυτό να το κάνω μαγαζί.
Το πρώτο +SODA άνοιξε τον Μάιο του 95 στο Αεροδρόμιο. Εκείνη την χρονιά ανοίγει και το Αμφιθέατρο και ξεκίνησε η μάχη των καλοκαιρινών. Ενώ κάναμε επιτυχημένο opening, στην πορεία και μες το καλοκαίρι αρχίσαμε να κάνουμε κοιλιά. Ήταν λίγο απογοητευτικό και ο ανταγωνισμός ήταν τεράστιος, αλλά προς το τέλος του καλοκαιριού γίνεται μια ανατροπή. Σεπτέμβρη είχαμε ουρές έξω από την πόρτα. Δεν το πίστευα πως ξαφνικά και ενώ τελειώναμε ο κόσμος είχε αρχίσει να μας προτιμά και να έρχεται. Φαντάσου ότι η αρχική μου σκέψη ήταν να ανοίξω ένα μπαρ εστιατόριο με acid jazz, κάτι lounge και τελικά κατέληξα σε ένα τεράστιο club. Βλέποντας αυτή τη ξαφνική αλλαγή αποφασίζω να ανοίξω χειμερινό. Διεκδικώ το ΑΤΟΜΟ για χειμερινή στέγη και γίνεται τεράστια επιτυχία.
Πρώτη νύχτα: Ήμουν στα decks με τον Zωγόπουλο και είχαμε αγωνία. Θέλαμε να δούμε αν θα έχουμε κόσμο και αν θα πάμε καλά στην πρεμιέρα μας. Δίπλα μου είναι η Μελίτα Κάραλη, ο Χρήστος αρχίζει να παίζει καταπληκτική μουσική. Είχα ένστικτο και αμέσως καταλαβαίνω από τους πρώτους και μόνο που είχαν αρχίσει να μπαίνουν στο μαγαζί πως θα αρέσει και θα το αγκαλιάσουν. Είχα δίκιο.
Υπήρχε και το Βabes in Τoyland τότε που πήγαινε καλά, αλλά ήταν πιο μικρό και είχε λίγο πιο διαφορετικό μουσικό προσανατολισμό από εμάς. Εμείς αρχίσαμε να χτίζουμε ένα πιο uptempo και progressive προφίλ. Μουσικά δεν είχαμε κατεύθυνση την soulful house. Μέσα από το +SODA πέρασαν, έγιναν και βγήκαν πολλοί. Η Χαροκόπου: Eγώ την ανέβασα στις κονσόλες. Η Lefki: Την άκουσα τυχαία στην Πάρο και είπα αυτή εγώ μπορώ να την εντάξω στο + SODA. Δεν υπήρχε διαφήμιση τότε. Τα flyer ήταν ο τρόπος να προωθήσεις το μαγαζί και τα event. Ακόμη και εκεί δίναμε προσοχή για να κάνουμε δικά μας πράγματα και όχι να κλέβουμε εικόνες από τη γύρα. Όλη η νοοτροπία που είχαμε αναπτύξει περιστρεφόταν στο πως έπρεπε να είμαστε αυθεντικοί και να ανατρέπουμε μόνοι μας και με το δικό μας γούστο τη νύχτα. Δεν αφουγκραζόμασταν απλά τι συνέβαινε στο εξωτερικό γαι να το φέρουμε εδώ ή να το αντιγράψουμε. Μόνοι μας γεννάγαμε ιδέες. Δεν κάναμε αρπακόλλα. Είχα γυρίσει όλο τον κόσμο και δεν αισθανόμουν παρακατιανός πολίτης της Αθήνας που έπρεπε να τρέχω για να ακολουθώ τις τάσεις. Έπρεπε οι Αθηναίοι να αισθάνονται διεθνείς πολίτες και να δημιουργούν τις τάσεις αντί να τρέχουν να τις προλάβουν. Ακόμη και στη νύχτα και τη διασκέδαση. Αυτό που κάναμε φάνηκε να εκτιμάται από τον κόσμο. Υπήρχαν clubbers που ερχόταν από το Λονδίνο και το Μιλάνο για να ξημερωθούν στο +SODA και αυτό με έκανε πολύ χαρούμενο. Η Αθήνα όφειλε να πρωτοπορεί σε όλους τους τομείς και να είναι hot spot στον χάρτη. Υπήρχε τρομερό vibe για το μαγαζί. Εκ πρώτης όψεως μπορεί να μην ήταν οφθαλμοφανές πως υποστηρίζαμε το προφίλ μας αλλά όταν λειτουργείς έτσι ο κόσμος υποσυνείδητα αντιλαμβάνεται την προσπάθεια που κάνεις και το εκτιμά.
Ο κόσμος τότε ήταν πολύ διαφορετικός. Υπήρχε μια αύρα τρομερή στην Αθήνα. Υπήρχαν φυλές στην πόλη και μια γενιά που ζούσε παθιασμένα και ξεχωριστά Ακόμη και με το ντύσιμο δήλωνες κάτι. Πολύ προσεγμένοι και περιποιημένοι όλοι. Αυτό που βλέπω τώρα μου μοιάζει εντελώς παράταιρο. Δεν γίνεται με τα ίδια ρούχα που πας στο γήπεδο να βγεις και το βράδυ για να διασκεδάσεις. Δεν είναι καλό για τον ίδιο σου τον εαυτό. Αυτό που θεωρούσα και θεωρώ μεγάλη προστυχιά ήταν οι "πόρτες" που εξαντλούσαν την αυστηρότητα τους στο αν συνοδεύεσαι για να μπεις σε ένα κλαμπ. Ποτέ δεν γινόταν στο +SODA. Δεν με ενδιέφερε ποτέ σαν λογική η σκληρή πόρτα σε αυτή την μορφή. Προσπαθούσαμε να κρατάμε ένα επίπεδο αλλά για να στο εξηγήσω θα σου φέρω ένα παράδειγμα: Μπορεί στην πόρτα να υπήρχαν τρεις κοπέλες όμορφες, αλλά κιτς αισθητικής και εκτός ύφους του μαγαζιού. Καταλάβαινες πως δεν έχουν έρθει να διασκεδάσουν και να μοιραστούν με τον κόσμο του μαγαζιού. Αυτές δεν έμπαιναν. Έρχονται τρία όμορφα και προσεγμένα αγόρια, αλλά μόνα. Μπορεί να μην είχανε συνοδούς, να ήταν γκέι ή απλά να μην γούσταραν να έχουν κοπέλες για να διασκεδάσουν. Αυτούς δεν μπορούσα να τους καταδικάσω να μην διασκεδάσουν αν ήταν ωραίοι και φαινόταν πως θα δώσουν στο μαγαζί. Αυτός που με την εμφάνισή του έχει δώσει στο μαγαζί σου και έχει έρθει να διασκεδάσει και να σου δώσει θετικό vibe προσφέρει κάτι από τον εαυτό του και πρέπει να τον ανταμείψεις. Όλα τα άλλα είναι βλαχοκουλτούρα ανθρώπων που νομίζουν πως προσβάλλοντας τον πελάτη ανεβάζουν το πρεστίζ τους. Δεν νομίζω να γίνονται σε πολιτισμένο κόσμο ή τουλάχιστον στον κόσμο που με ενδιέφερε και ήθελα εγώ στο μαγαζί μου. Οι πάντες ήταν ευπρόσδεκτοι και αν δεν ήταν ταιριαστοί θα έπρεπε εγώ να τους δείξω πως θα μπορούσαν μπούνε στο μαγαζί μου και όχι να τους προσβάλω.
Το μόνο που μου την έσπαγε στη νύχτα ήταν οι πελάτες που «ξέφευγαν», αυτοί που μέσα στο μαγαζί προσπαθούσαν να το "παίξουν" και οι τζαμπατζήδες. Πάντως ήμουνα χαρούμενος μέσα στα μαγαζιά μου. Περίμενα όλη την εβδομάδα να έρθει το Σ/Κ για να πάω στη δουλειά μου. Αυτό είναι μεγάλη τύχη για κάποιον. Και πάλι, αν όλο το πράγμα έπαυε να είναι και επιχείρηση που έπρεπε να βγάλει λεφτά, μάλλον θα το είχα κάνει πιο σκληρό ακόμη. Απλά ξέρεις φοβόμουν πως οι ισορροπίες είναι πολύ εύθραυστες και μπορούσες να χάσεις το μέτρο εύκολα. Και οι φασαρίες μου χαλούσαν τη διάθεση. Αλλά ξέρει κάτι; Ποτέ δεν το αντιμετώπιζα σαν ο μαγαζάτορας που θα επέμβω με μπράβους. Ακόμη και εκεί, με ένοιαζε διακριτικά να τα λύνω και όχι να δείχνω πως εγώ κάνω κουμάντο.
Μια φανταστική βραδιά; Νομίζω πως είναι τόσες πολλές. Μπορεί να μην είχες τίποτα και να ήταν ένα φαινομενικά νεκρό σαββατόβραδο και ξαφνικά η βραδιά να έπιανε φωτιά. Ο κόσμος το κανόνιζε αυτό και ήταν απρόβλεπτος. Πάντως αυτό που δεν θα ξεχάσω ποτέ και που νομίζω πως ακόμη και τώρα κουβαλάω, είναι το feeling από το βράδυ με τον LTJ Bukem. Απίθανη νύχτα. Δεν θα το ξεχάσω ποτέ και όλο ξεκίνησε από τον Bukem που ήταν ευδιάθετος και το μετέδωσε. Νομίζω πως όσοι ήταν στο SODA εκείνο το βράδυ θα το θυμούνται ακόμη. Παίρναν πολλά λεφτά τότε οι djs αλλά όλοι γουστάρανε το μαγαζί. Όλοι περνάγανε όμορφα και φεύγοντας θυμόντουσαν το SODA και την Αθήνα.
Το Soda το καλοκαίρι του 99 άρχισε να αλλάζει. Ο κόσμος που το πλαισίωνε και το κρατούσε ζωντανό άλλαζε. Στρεφόταν αλλού. Είχε πάψει να είναι το ανατρεπτικό μαγαζί που ήταν και άλλαζε τον χάρτη και εγώ έβλεπα πως το σκληρό του πρόσωπο έπρεπε να μαλακώσει. Η αίγλη είχε αρχίσει να χάνεται. Εγώ πίστευα πως έπρεπε να ελαφρύνουμε λίγο γιατί το τοπίο αγρίευε. Ο συνέταιρος μου ήθελε το αντίθετο. Δεν υπήρχε περίπτωση να συγκλίνουμε κάπου στη μέση. Πούλησα το μερίδιο μου και εγκατέλειψα. Τον Δεκέμβρη άνοιξα το Βοssa Νostra. Δεν κράτησε πάνω από ένα χρόνο το +SODA όταν έφυγα. Είχε χαθεί το θέμα...
Σήμερα είναι τόσο διαφορετικά τα πράγματα. Έχει αλλάξει τόσο πολύ η Αθήνα. Ο κόσμος έπαψε να διασκεδάζει με την καρδιά του και το κάνει μηχανικά. Βγαίνει για να βγει. Τότε λέγαμε πάμε εκεί γιατί θα είναι φανταστικά ή θα το κάνουμε εμείς να είναι φανταστικό. Τώρα λέμε πάμε εκεί γιατί είναι καλύτερα από αλλού, γιατί μάλλον θα έχει κόσμο και μπορεί να περάσουμε καλά. Δεν υπάρχει και κάτι καινούργιο, ένα ρεύμα ίσως που θα δώσει ένα boost στην διασκέδαση. Αυτά συνήθως έπαιζαν καθοριστικό ρόλο για να φουντώσει η νυχτερινή ζωή. Γενικά έχω στεναχωρηθεί με αυτό το πράγμα που συμβαίνει στην πόλη μας. Πάνω που είχαμε αρχίσει να αναβαθμιζόμαστε ήρθε όλο αυτό που συμβαίνει και μας γύρισε πολύ πίσω.
Πάλι +SODA; E όχι... Δεν με ενδιαφέρει. Μου λένε να μαζευτούμε να κάνουμε κάτι τέτοιο. Τι είναι αυτό; Σαν +SODA Αποκριάτικο θα΄ναι. Ας μείνει μια ωραία ανάμνηση και ας μην εκφυλιστεί. Άσε που εγώ δεν ενδιαφέρομαι να μπλέξω σε κάτι τέτοιο. Δεν θέλω άλλο νύχτα. Το έκανα, το έζησα, το χόρτασα και το θυμάμαι. Τέλος το +Soda.
Έχω περάσει όμορφα. Και λεφτά έβγαλα και φίλους έκανα και βραδιές πολλές που θα θυμάμαι έζησα. Δεν μπορώ να έχω παράπονο. Αλλά, να ξέρεις, δούλευα και πολύ και ήμουν πάντα κατά πάνω. Υπήρξα γενικά εγκρατής άνθρωπος και δεν είχα απωθημένα. Στο ζύγι είμαι κερδισμένος. Νοσταλγία; Δεν ξέρω αν έτσι μπορώ να το χαρακτηρίσω. Τα σκέφτομαι πολύ ευχάριστα εκείνα τα χρόνια. Θα ήθελα να μπορούσα να τα δω κινηματογραφικά όλα αυτά. Σαν να ίπταμαι πάνω από το stage του +Soda και να παρατηρώ τον κόσμο. Δεν με ενδιαφέρει να τα ξαναζήσω αλλά απλά να το θυμάμαι σαν εικόνες, σαν μουσική και σαν συναίσθημα. Δεν με εξιτάρει να τα ξαναζήσω τώρα που είμαι 46 χρονών. Τώρα αυτό που με γεμίζει και με κάνει ευτυχισμένο είναι η κόρη μου. Ξέρεις είναι τρομαχτικό το πως μας έχει κάνει η φύση. Νομίζω μας έχει με κάποιον τρόπο προγραμματίσει να δείχνουμε τόσο πολύ αγάπη στα παιδιά μας που πραγματικά αναρωτιέμαι και εγώ ο ίδιος. Το να μεγαλώνεις ένα παιδί είναι δύσκολο και καμιά φορά είναι τόσο κουραστικό που αν ο άνθρωπος δεν είχε ρυθμιστεί να δείχνει α πριόρι την αγάπη του, δεν θα υπήρχε αυτός ο απόλυτος δεσμός, το δυνατό συναίσθημα και η ατελέιωτη αγάπη που νιώθω και εγώ για το παιδί μου.
Info
+Soda 20 Year Reunion Xmas Party (από την ομάδα του HomeBase)
Christo Z, Ms Lefki, Anna Maria X, Petros Floorfiller, Romylos
Opening set: DJ Angel, Special hosts: Ioanna & Giannis
Methodia Art MultiSpace (Κωνσταντινουπόλεως 113 & Αγίου Όρους 15, Βοτανικός)
Παρασκευή 25/12/2015, doors open: 22:30
Τιμή προπώλησης: 15 ευρώ
Τιμή εισόδου: 20 ευρώ
*Όλο το υλικό και οι φωτογραφίες ανήκουν στο προσωπικό αρχείο του Μπάμπη Μουζάκη και παραχωρήθηκαν για χρήση και προβολή αποκλειστικά από το LIFO.gr
σχόλια