Από το site onlytheater.
Αιρετικός. βιτριολικός. ευθύβολος. ειλικρινής. αιχμηρός, καταγγέλει Εθνικό για τα υπέρογκα ποσά στον Ρόμπερτ Γουίλσον (που τον θεωρεί πλέον ''κενό περιεχομένου'') και τους μισθούς πείνας των εργαζομένων εκεί, μιλάει για τον Λούκο, την Κιτσοπούλου, τη Χρυσή Αυγή, τις ''Τρελλές σαραντάρες'', το σέξ, την τηλεόραση, τα μοναχικά ταξίδια στην Ασία και την ''Αγία Ιωάννα των σφαγείων''
Χαρισματικός. Ταλαντούχος. Ιδιοφυής. Μερικά μόνο απ'τα επίθετα που χαρακτηρίζουν τον σκηνοθέτη Νίκο Μαστοράκη -κατά γενική ομολογία από τους πιο εμπνευσμένους της γενιάς του, αν όχι ο καλύτερος-. Πιο οργισμένος και καυστικός από ποτέ, κρίνει τα θεατρικά μας πράγματα, μιλάει για τα επόμενα «χτυπήματά» του και αποκαλύπτει πράγματα για τον εαυτό του, για τα οποία δεν είχε μιλήσει δημόσια μέχρι σήμερα... Νίκος Μαστοράκης χειμαρρώδης και εξομολογητικός .
-Διάβαζα ένα οργισμένο μήνυμα που ανέβασες στο τοίχο σου στο facebook και ένιωσα ότι πραγματικά έχεις «φορτώσει» πολύ άσχημα με όσα γίνονται,ή να πω καλύτερα, δεν γίνονται στο ελληνικό θέατρο...
-Έχω οργή και θυμό για όσα δεν γίνονται, αυτή είναι η αλήθεια. Και εμμένω σε όσα έγραψα. Την ώρα που εμείς, στην χειρότερη περίπτωση, βλέπουμε...Tρελές, τρελές σαραντάρες και στην καλύτερη αισθητικό prêt a porte τύπου Μπομπ Γουίλσον, ή καλοφτιαγμένες παραστάσεις, στο μεγαλύτερο και αρχαιότερο κρατικό θέατρο του Βερολίνου, το ρεπερτόριο του '12-'13 φέρει τον ισχυρό τίτλο «Δύναμη, βία, δημοκρατία». Εδώ πάλι, στο Εθνικό μας θέατρο δύο χρόνια έχουμε το «Τι είναι η πατρίδα μας» ,ή μάλλον το...πέρα βρέχει! Δεν μπορεί να ζούμε αυτό το ναυάγιο του Τιτανικού στην Ελλάδα και να σφυρίζουμε αδιάφορα λες και δεν τρέχει τίποτα. Δεν μπορεί να βουλιάζεις και να λες «δεν είναι τίποτα, θα περάσει!». Ε,δεν θα περάσει. Βου-λιά-ζου-με και δεν μπορεί την ώρα που συμβαίνει αυτό να έρχεσαι να ανεβάσεις κωμωδίες του'60-'70 που δεν λένε τίποτα στο κοινό, ή να είσαι η πρώτη σκηνή της χώρας και να αναρωτιέσαι νωχελικά και χαλαρά για δύο χρονιές το «Τι'ναι η πατρίδα μας», χωρίς να έχεις την απάντηση!
-Έφεραν τον Μπομπ Γουίλσον για την «Οδύσσεια»...
-Το να σπαταλάς σε μια τέτοια δύσκολη περίοδο που βουλιάζουμε, περίπου ένα εκατομμύριο ευρώ για να φέρεις τον Γουίλσον να κάνει την «Οδύσσεια» είναι μια Ύβρις κατά την γνώμη μου... Μια πολύ μεγάλη Ύβρις!
-Η δική μας συμμετοχή, λόγω του ότι πρόκειται για συμπαραγωγή με το Piccolo Teatro του Μιλάνο, λένε ότι είναι γύρω στις εξακόσιες πενήντα χιλιάδες ευρώ!
-Δεν είναι ύβρις αυτό λοιπόν; Να δίνεις τόσα χρήματα σε μια μόνο παραγωγή; Σε μια Ελλάδα που λιμοκτονεί;
-Να σημειωθεί εδώ ότι οι ηθοποιοί της παράστασης παίρνουν ψίχουλα-είναι κάτι που το πλατύ κοινό δεν το γνωρίζει ότι στο Εθνικό υπάρχουν μισθοί πείνας...
-Πείνας, όπως το λες ! Οι πρωταγωνιστές του πρώτου θεάτρου της Ελλάδας παίρνουν με το ζόρι χίλια ευρώ και οι υπόλοιποι περίπου το βασικό... Άθλιο δεν είναι αυτό; Δεν ζεις με επτακόσια ευρώ - πόσο δε με παιδιά...
-Ο Μπομπ Γουίλσον άξιζε τα όσα πήρε, τι πιστεύεις;
-Είναι ένα μεγάλο κεφάλαιο στην ιστορία του θεάτρου, μίλησε για το ότι το θέατρο μπορεί να είναι εικόνα,το έκανε πράξη, με θαυμαστά αποτελέσματα σε πολλές παραστάσεις, αλλά πλέον αυτό το πράγμα είναι μανιέρα! Αυτή τη στιγμή ο Μπομπ Γουίλσον είναι κενός περιεχομένου! Δεν υπήρχε κανένας λόγος να τον φέρουν στην Ελλάδα δίνοντάς του τόσα για την «Οδύσσεια»...
-Κάποιοι θα σκεφτούν «μα πως επιτίθεται τόσο άγρια στο Εθνικό όπου δούλεψε αρκετές φορές»-το καλοκαίρι έκανες στην Επίδαυρο τις Νεφέλες. Δεν φοβάσαι που το κάνεις;
-Να φοβηθώ τι; Δεν μου αρέσει να χαϊδεύω και λέω τα πράγματα με το όνομά τους. Στηρίζω το Εθνικό, μα δεν μπορώ να μην βλέπω τα όποια λάθη γίνονται και να αναφέρομαι σε αυτά. Γίνονται και εξαιρετικές δουλειές στο Εθνικό-από τις δέκα παραστάσεις που θέλω να δω, οι οκτώ γίνονται εκεί. Αυτό θα πρέπει να με κάνει να μην μιλάω για κάποια λάθος στρατηγική; Εκφέρω την γνώμη μου -πως σ'αυτούς τους χαλεπούς καιρούς, η πρώτη σκηνή του τόπου μας, κάνει κάτι τέτοιο, αντί να αρθρώσει έναν λόγο πιο σημαντικό και να ρίξει φως σε όσα πια πρωταγωνιστούν την ζωή μας και μας οδήγησαν στο παγόβουνο, ως άλλο Τιτανικό! Στην Γερμανία παίζει το μότο «Χρήμα» και «Δύναμη, βία, δημοκρατία» κι εδώ κάνουμε τα «Κόκκινα φανάρια» - καταλαβαίνεις τι λέω!
-Ποια είναι η γνώμη σου για όλο αυτό που έγινε με την Λένα Κιτσοπούλου και με τον «Αθανάσιο Διάκο» της;
-Είναι άθλιο το να δικάζεται μια παράσταση και να στήνεται στον τοίχο για τουφεκισμό μια σκηνοθέτιδα- ή ο όποιος σκηνοθέτης για όποιο έργο, όποιο και να'ναι το περιεχόμενό του... Και να παίρνεις μια φωτογραφία της γυμνή από άλλη δουλειά για να τη διαπομπεύσεις σε πρωτοσέλιδο εφημερίδας; Τραγικό... Αυτή είναι η αθλιότητα της ελληνικής κοινωνίας σήμερα! Έχουμε αντοχές για όλα, για το κάθε τι! Κοίτα τι γίνεται με την Χρυσή Αυγή! Δέρνουνε, σπάνε μαγαζιά, μαχαιρώνουνε. Με την ανοχή της αστυνομίας που κάνει ότι δεν βλέπει όσα γίνονται μπρος στην μύτη της. Αθλιότητα παντού!
-Φοβάσαι να κυκλοφορήσεις με όλα αυτά που γίνονται;
-Φοβάμαι για το που θα φτάσει όλο αυτό...Κυκλοφορώ.
Τι να κάνω; Να κάτσω πίσω από το παράθυρο μου να βλέπω τι γίνεται έξω; Κυκλοφορώ, μα θλίβομαι φρικτά για το όλο «σκηνικό» έτσι όπως διαμορφώθηκε. Φρικτά!
-Πάμε σε ένα άλλο κεφάλαιο! Γιώργος Λούκος.
-Επίσης μια άλλη αθλιότητα, μεγάλη αθλιότητα που βγάζει μάτι. Έφτιαξε ένα φεστιβάλ με διεθνή απήχηση, έφερε σπουδαίους δημιουργούς, έδωσε χώρο σε ισχυρές δυνάμεις μας να δείξουν το έργο τους-τόσο έμπειρους, όσο και νέους-και αντί να τον επιβραβεύσουν, τον πετάνε στα καλά καθούμενα, αφού του έσκαψαν τον λάκκο με χυδαιότητα και απαξίωση; Που έχει συμβεί αυτό; Εγώ δεν ξέρω να υπήρξε κάτι τέτοιο ανά τον κόσμο. Αντί για βραβεία,να του ρίχνουν τόση λάσπη!
-Και ποιος θα πάει στην θέση του- εδώ είναι ένα άλλο δράμα που παίζεται. Θα σε ενδιέφερε ένας τέτοιος ρόλος στο Φεστιβάλ ή σε κάποια κρατική σκηνή;
-Κατηγορηματικά όχι! Κοντεύω να γίνω εξήντα και θέλω τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής μου να τα περάσω καλά και ήρεμα,κάνοντας την δουλειά που κάνω κι όχι μια άλλη δουλειά που ούτε μου πάει, ούτε και μ'αρέσει.
-Ετοιμάζεις για το θέατρο «Ακροπόλ» την «Αγία Ιωάννα των σφαγείων» του Μπρεχτ. Ένα καινούργιο «στοίχημα»...
-Ένα καινούργιο «στοίχημα» με ένα έργο στο οποίο πρώτο ρόλο παίζει η οικονομική κρίση-καλή ώρα, ή να πω κακή σωστότερα!-. Πιο επίκαιρο δεν γίνεται... Εκτυλίσσεται στην εποχή του Κραχ της Αμερικής και μιλά για μια συγκεκριμένη κατηγορία της αγοράς-την κατηγορία του κρέατος... Δημιουργείται λοιπόν μια τεχνητή κρίση για να ανέβουν οι τιμές, καταρρέει το χρηματιστήριο του Σικάγο, υπάρχει κρίση, φτώχεια κι ένδεια στον δρόμο, υπάρχουν και διαδηλώσεις. Όπως υπάρχει και ο Στρατός της Σωτηρίας -η Ιωάννα είναι η εκπρόσωπός του και τονίζει πως μόνο ο Θεός είναι αυτός που θα σώσει τον κόσμο.Κάποια στιγμή θα της μπει η ιδέα ότι μπορεί να βοηθήσει τους φτωχούς, θα έρθει σε επαφή με τον αρχικαπιταλιστή που ακούει στο όνομα Μάουλερ,μα τελικά θα συντριβεί και θα πεθάνει...Η κρίση θα τελειώσει-προς όφελος φυσικά των καπιταλιστών!-κι αυτή θα ανακηρυχτεί...Αγία!
-Είναι μια διέξοδος για τον κόσμο το θέατρο κι ενώ το όλο «σκηνικό» είναι άγριο, πηγαίνει σε παραστάσεις.
-Πηγαίνει γιατί παίρνει ανάσες, δραπετεύει από όλο αυτό που ζει, έστω και για λίγο. Είναι μια παρηγοριά. Αρκεί να μπορεί να πάει,να υπάρχουν χαμηλά εισιτήρια Κάποιοι το έχουν κάνει κι αυτό το εκτιμάει ο κόσμος...
-Κάποιοι δεν το έχουν κάνει. 35 είναι το εισιτήριο για τις καλές θέσεις στην «Οδύσσεια» του Εθνικού μας...
-Φρικτό είναι αυτό, να μην το πω; Στην πρώτη κρατική σκηνή εισιτήριο 35 ευρώ; Άρα δικαίως το βάζουν 50 στο Παλλάς, έτσι; Μα που ζουν; Εκατό ευρώ για ένα ζευγάρι που θέλει να δει το «Σικάγο» ας πούμε; Πάνε καθόλου καλά; Βλέπουν τι γίνεται γύρω; Μάλλον όχι...Τραγικό!
-Μετά την «Αγία Ιωάννα» θα ανέβεις ξανά στο ΚΘΒΕ.
-Ναι και είμαι χαρούμενος για αυτό γιατί θα κάνω ένα έργο που με κέντρισε αλλά και με γοήτευσε ιδιαίτερα, το οποίο έχει να κάνει με τον περίφημο Δράκο του Σέιχ Σου -μια ιστορία που είναι ακόμα και σήμερα άλυτη... Είχε γίνει τότε η δολοφονία του Λαμπράκη, ήθελαν να πάρουν τα φώτα από πάνω της και τα έστρεψαν σε ένα εξιλαστήριο θύμα- έναν άνθρωπο που κατά πάσα πιθανότητα ήταν αθώος: τον Δράκο του Σειχ Σου. Ο Θωμάς Κοροβίνης έγραψε ένα δυνατό μυθιστόρημα και αυτό ανεβάζουμε κι εμείς στη σκηνή, τον Γύρο του Θανάτου. Οκτώ άνθρωποι αφηγούνται την ιστορία σε πρώτο πρόσωπο αφού έχει ήδη εκτελεστεί ο...Δράκος τον οποίο δεν βλέπουμε ποτέ.Μιλάνε για αυτόν,χρόνια μετά το τέλος του και παράλληλα μιλάνε και για την Ελλάδα της εποχής εκείνης-μια Ελλάδα ταραγμένη κι επίσης άθλια σε πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο,με το παρακράτος σε πλήρη άνθηση. Πολύ δυνατό έργο είναι!
-Και μετά θα κάνεις πάλι τα μεγάλα ταξίδια σου,έτσι; Φεύγεις μόνος σου και για πολλούς μήνες στην Ασία...
-Μόνος μου ναι -και για πολλούς μήνες. Στην Ασία.Μου αρέσουν πολλά πράγματα σ'αυτή, μ' αρέσει πολύ που οι άνθρωποι εκεί είναι πολύ διαφορετικοί από αυτούς της Δύσης, έχουν άλλη μενταλιτέ, άλλη κοσμοθεωρία που με γοητεύει...Φεύγω για μήνες-επτά μήνες έλειψα πέρσι!- αλλάζω πόλεις όταν βαριέμαι-μου αρέσει πολύ αυτή η περιπλάνηση, πάντα μου άρεσε να περιπλανιέμαι μόνος.
-Δεν σε φοβίζει αυτό; Μπορεί να σου συμβεί κάτι εκεί...
-Το οποίο δεν μπορεί να μου συμβεί εδώ;
-Εδώ έχεις τους δικούς σου ανθρώπους στο πλάι σου...
-Δεν νομίζω ότι είμαι από αυτούς που χρειάζονται κάποιον δίπλα τους...Έχω μάθει να μην χρειάζομαι!
Δεν είναι μοναξιά αυτή που ζω. Είναι μοναχικότητα. Είναι επιλογή μου να είμαι μόνος.Δεν κάθομαι σ'ένα δωμάτιο και χτυπάω το κεφάλι μου στον τοίχο-ξέρεις τι λέω. Δεν κλαίγομαι «αχ έμεινα μόνος, έμεινα μόνος!» Το θέλω να είμαι μόνος!
-Αυτό είναι το κακό. Ότι το θέλουμε πια να είμαστε μόνοι...
-Ακριβώς. Πιο εύκολα μπορείς να βρεις κάποιον όταν δεν θέλεις να είσαι μόνος σου-πολύ πιο εύκολο.Αλλά όταν θέλεις να είσαι μόνος σου,όταν σου αρέσει να είσαι με τον εαυτό σου αποκλείεις με έναν τρόπο τον κόσμο.
-Έχεις φίλους-φίλους, φίλους-καρδιάς;
-Ελάχιστους. Δεν εκτιμώ και πολύ την φιλία ξέρεις... Την φιλία την εκτιμώ όταν υπάρχει,όταν συμβαίνει σε πολύ μικρές ηλικίες, όταν τα πράγματα βιώνονται μαζί με τους άλλους. Μαζί με τον φίλο ανακαλύπτουμε τον κόσμο. Σε μεγάλες ηλικίες δεν τις εκτιμώ τις φιλίες γιατί τις θεωρώ περισσότερο κοινωνικές συμβάσεις... Ξέρεις τι εκτιμώ πολύ; Την έννοια του έρωτα, γιατί ο έρωτας σε βγάζει από τον εαυτό σου. Είναι ωραίο να είσαι «κατειλημμένος» από τον άλλο-να αφεθείς να σε καταλάβει ένας άλλος, να κάνει κατάληψη μέσα σου...
-Έχεις νιώσει ...κατειλημμένος τελευταία;
-Δυστυχώς όχι... Εδώ και πολλά χρόνια,όχι!
-Σου λείπει να' σαι ερωτευμένος;
-Φυσικά και μου λείπει γιατί με τον έρωτα αισθάνομαι άνθρωπος! Δεν αισθάνομαι ούτε μια μηχανή, ούτε ένα ζώο. Αισθάνομαι πλήρης! Θα ήθελα να βασανιστώ πάλι από έναν έρωτα!Αλλά αυτό είναι σαν τον...πυρετό- ή έρχεται ή δεν έρχεται, δεν μπορείς να τον καλλιεργήσεις
-Το σώμα σου το είχες χαρακτηρίσει αυτοκίνητο παλιά
-Είχα πει πως το θεωρώ σαν ένα αυτοκίνητο. Άμα θέλει κάποιος να το κάνει μια βόλτα, ας το πάρει, μα θέλω να μου το γυρίσει πίσω σώο και αβλαβές...Κάνεις σεξ, μα το μεγαλείο του έρωτα είναι εντελώς άλλο πράγμα... Έχει και το σεξ την δύναμή του.Και σε χαλαρώνει πολύ.
-Μένεις πολλές ώρες σπίτι σου...Βλέπεις τηλεόραση;
-Βλέπω ταινίες κυρίως-είμαι φανατικά σινεφίλ .Τρελός!
-Πρωινάδικα βλέπεις;
-Δεν έχω δει ποτέ...
-Ποτέ-ποτέ;
-Ποτέ!
-Ούτε για να έχεις μια εικόνα;
-Όχι,δεν μου χρειάζεται αυτή η εικόνα!
-Την Ελένη Μενεγάκη την ξέρεις;
-Την ξέρω γιατί είναι τόσα χρόνια στην τηλεόραση, αλλά τους καινούργιους και να μου τους δείξεις δεν θα τους ξέρω. Και δεν με ενδιαφέρει να τους μάθω κιόλας.
-Ειδήσεις βλέπεις;
-Φυσικά και βλέπω αλλά με κριτική διάθεση μια και ξέρω πολύ καλά ότι δεν λένε πάντα την αλήθεια- τις περισσότερες φορές εξυπηρετούν κάποια πολιτικά συμφέροντα...Μαθαίνω την είδηση και θέλω να μένω σ'αυτή, όχι στην γύρω-γύρω σάλτσα και τις κορώνες που με κάνουν να θέλω να σπάσω την τηλεόραση.
σχόλια