________________
1.

Πώς εξηγείς το γεγονός ότι κάποιος άνθρωπος που εκτιμάς και που φαίνεται να συμπεριφέρεται άψογα στα πάντα (φίλους, οικογένεια, δουλειά), σε κυνήγησε πολύ, σε έριξε (πολύ), και τελικά παντρεύτηκε την επί πολλών ετών κοπέλα του (άψογη συμπεριφορά και εκεί...); Είναι τελικά τόσο εύκολο για κάποιους άντρες να διαχωρίζουν το σεξ από τα υπόλοιπα; Και ακόμη και αν είναι, είναι φυσιολογικό το να το κυνηγούν τόσο; Και τέλος, οι άνθρωποι που έχουν δύο πρόσωπα και είναι πολύ άνετοι και με τα δύο, είναι τελικά ευτυχισμένοι;- άλλη

Από αυτά που έγραψες δε βγαίνει το συμπέρασμα ότι κάποιος σε κυνήγησε μόνο για το σεξ, ούτε ότι είναι εύκολο για αυτόν (για τους άντρες γενικά, ούτε λόγος) να διαχωρίζει το σεξ από το υπόλοιπο. Αυτή είναι δική σου ερμηνεία, που δεν μας εξηγείς πώς την έβγαλες. Πώς, αλήθεια; Επειδή τελικά παντρεύτηκε άλλη;
Μπορεί απλώς να θεώρησε ότι τελικά δεν ταιριάζετε.

________________
2.

Πως μπορείς και έχεις τόσο καθαρό τρόπο σκέψης? σε έναν κόσμο όπου όλοι είναι τόσο μπερδεμένοι, κυρίως στα προσωπικά τους..σε θαυμάζω και σε διαβάζω φανατικά.
Επί του θέματος: είμαι πολύ δύσκολη και picky με τους άντρες, βρίσκω κάποιον που να με ενδιαφέρει κάθε 5 χρόνια, και κάποιες φορές αυτός δεν ανταποκρίνεται...με αποτέλεσμα να έχω κάνει ελάχιστες σχέσεις κι αυτές σύντομες.(το σεξ με άντρες που δεν γουστάρω δεν με ενδιαφέρει, οπότε απέχω για με- γάλα διαστήματα, γιατι ούτε το one night stand με εκφράζει).Όχι ότι δεν έχω προτάσεις, βγαίνω κάποια ραντεβού αλλά δεν μου βγαίνει, δεν μου κάνει κλικ ο άλλος και δεν το συνεχίζω..Δεν γνωρίζεις κι εύκολα σήμερα άλλωστε...Και τα χρόνια περνάνε...και δεν θέλω να μείνω μόνη μου...έχω πρόβλημα??μην με ειρωνευτείς, βοήθεια θέλω-35plus

Είναι πολύ δύσκολο να καταλάβουμε τι συμβαίνει από αυτά που περιγράφεις. Αυτό που ίσως θα μπορούσε να πει κανείς είναι ότι αν δεν έχεις κάνει κάποια μεγάλη/σημαντική/βαθιά σχέση στη ζωή σου όταν είσαι 35 plus, δε λέγεσαι "picky". Κάτι άλλο σημαίνει, δεν ξέρω τι (επειδή δεν σε ξέρω), κάτι που μπορεί να είναι και πρόβλημα.
Το «δε θέλω να μείνω μόνη μου» είναι εντελώς άλλο πράγμα από το «θέλω κάποιον για να μοιραστώ τη ζωή μου». Για να γίνεις μέρος ενός ζευγαριού πρέπει να μπορείς να δεχτείς ότι δεν θα είσαι αιωνίως η πρωταγωνίστρια. Αν δε θέλεις να μείνεις μόνη σου, τότε πρέπει και να ξέρεις ότι αυτό σημαίνει ότι θα παραχωρήσεις πολλά σε κάποιον άλλον. Αυτό προϋποθέτει εμπιστοσύνη, κάτι που χρειάζεται χρόνια προσπάθειας και δουλειάς με τον εαυτό μας πρώτα.

________________
3.

Καλημερες/καλησπερες! Ζητω συγγνωμη εκ των προτερων για την απουσια τονων...κ το προλογισμα :)
εχω καταθλιψη κ το τελευταιο 2μηνο ξεκινησα συνεδριες μεσω σκαιπ. Η ιστορια αυτη απο οτι εχω καταλαβει κραταει τουλαχιστον 2 χρονια απλα τωρα...ξεσπασε!
Ειμαι μονιμη κατοικος εξωτερικου κ δουευω σε μια επαρχιακη σκανδιναβικη πολη. Η απουσια κοινωνικης ζωης, συντροφου, φιλων κ η καινουργια "μεταναστευση" στη ζωη μου για 2 φορα τα τελευταια 4 χρονια, εχει μειωσει σε πολυ μεγαλο βαθμο την ικανοποιηση που θα επρεπε (?) να νιωθω εχοντας πετυχει οτι εχω πετυχει μετα απο πολυ κοπο κ προσπαθεια. Η ερωτηση μου ειναι πολυ συγκεκριμενη: Ενα κομματι της καταθλιψης μου ειναι η απογοητευση/στεναχωρια που νιωθω γτ οι φιλοι μου (κ μιλω για αυτους που αφησα πισω) επικοινωνουν ελαχιστα εως καθολου μαζι μου. Όσο κ να τους δικαιολογω για (υφισταμενους λογους που καταλαβαινω κ αναγνωριζω) με διακατεχει ενας υποβόσκων θυμος για την συμπεριφορα τους.
Πως μετατοπιζω τη ζυγαρια? Λεγοντας τους ωμα πως εχουν τα πραγματα? Πως νιωθω? Τι προσδοκιες ειχα? Ειναι κακο να εχεις προσδοκιες? Ή βγαζοντας προς τα εξω εναν εαυτο, "κρυο" κ παραπονιαρικο που ειλικρινα εχω κρυωσει απεναντι τους! Κ αυτο που με ποναει περισσοτερο ειναι οτι εχω βρει στηριξη κ προδερμ απο ατομα που δεν το περιμενα καν! Αλλα το μυαλο μου ειναι σε αυτους "που με εχουν απογοητευσει". Κατι που δεν με βοηθαει στο να παω παρακατω αφου "δεν ζω" τις στιγμες. Μου εχουν κοστισει πολυ ψυχικα οι αλλαγες που εχω κανει στη ζωη μου.
Ακομη κ τα ιδια μου τα αφεντικα το παραδεχτηκαν οτι "δεν περιμεναμε να δεχτεις τη δουλεια. Μολις σε ειδαμε με τη βαλιτσα να καταφτανεις το πιστεψαμε"
Θα ηθελα τη γνωμη σολυ Α Μπα! μου γτ εισαι ενας απο τους 2 λογους που με ωθησαν να googlaρω psychotherapy ONLINE. κ πραγματικα πιστευω οτι εχεις βοηθησει πολυ κοσμο! Κ εχεις απο εμενα το πιο δυνατο χειροκροτημα γτ επιτελους αρχιζουν κ αναδυονται ΓΥΝΑΙΚΕΣ που λενε τα πραγματα με το ονομα τους αφου ειναι ικανες να στηριξουν με επιχειρηματα κ πρεπων υφος, την αποψη τους!
ΚΑλες γιορτες σε ολους κ μην θεωρειτε τιποτα δεδομενο στη ζωη...κυριως τους ανθρωπους! Παντα με χαμογελο κ ομορφια! – AngryRudolf

Πολύ χαίρομαι που αναζήτησες βοήθεια, θερμά συγχαρητήρια! Τα δύσκολα πέρασαν, από δω και πέρα τα πράγματα θα γίνονται όλο και καλύτερα. Μέσα από αυτή την πορεία θα καταφέρεις και να ζυγίσεις τα σημαντικά και τα ασήμαντα, και θα καταφέρεις να απομακρυνθείς λίγο για να τα δεις πιο καθαρά. Τώρα έχεις βυθιστεί τόσο πολύ στις σκέψεις σου, που τα βλέπεις λίγο θολά.
Θα δικαιολογήσω το παιδιάστικο σου πείσμα επειδή έχεις κατάθλιψη.
Όταν κάποιος δεν επικοινωνεί μαζί μας όσο συχνά θα θέλαμε, δεν του κρατάμε μούτρα, ούτε κρατάμε την αναπνοή μας. ΤΟΝ ΠΑΙΡΝΟΥΜΕ ΤΗΛΕΦΩΝΟ.
Αντιλαμβάνεσαι ότι οι φίλοι σου μπορεί να λένε μεταξύ τους ότι δεν τους παίρνεις ποτέ τηλέφωνο; Θα έχουν άδικο αν το λένε;

________________
4.

Αγαπημένη γεια σου,

Πριν 4 χρόνια(20 χρονών) εκανα μια σχέση παρακινούμενη απο ανασφάλεια και χαμηλή αυτοπεποίθηση.Και τι καλό να βγεί με τέτοια κίνητρα ε? Μια απο τις πολλές λέξεις που χαρακτηρίζουν τον άνθρωπο εκείνο ειναι βιαιος.Χωρίς "",αν με πιάνεις. Σε γενικές γραμμές το άγγιγμα του δεν ήταν ποτέ ιδιαίτερα τρυφερό εκτός απο τις στιγμές που υπήρχε ενδιαφέρον για σέξ.Αυτό στην αρχή.Έπειτα σε τσακωμούς(που κατα κύριο λόγο γινονταν επειδή εγώ ήθελα να βγώ ή μιλησα σε κάποιο αγόρι ή έφτιαξα τα μαλλιά μου για να πάω στο πανεπιστήμιο-ΝΑΙ ΚΙ ΟΜΩΣ) που κ που με έσπρωχνε στον ώμο.Φυσικά και μιλούσε προσβλητικά και ταπεινωτικά,αν αναρωτιέσαι.Ύστερα,ανακάλυψα παλιά συνομιλία με την τότε πρώην του στην οποία του έλεγε πως δεν μπορούσε να κρύψει τους μώλωπες απο τους γονείς της και εκείνος της απαντούσε οτι περασε,παει και ηρέμισαν τώρα(!!!!).Φρίκαρα αλλα δεν έφυγα.Μην ρωτήσεις γιατί, όταν μπλέκεις σε μια τέτοια ιστορία είσαι ένοχος για όσα δεν έχεις κάνει,υπόλογος στα κόμπλεξ των άλλων και γίνεσαι ότι δεν θα ησουν ποτε(κοιτάς τα mail του συντρόφου σου πχ)...και γενικά είσαι θύμα...πολυ θυμα! Έφυγα όμως 2 βδομάδες μετά,όταν σε καβγά μου εσπασε το τηλεκοντρόλ στο χέρι.Μπορείς να φανταστείς τί δύναμη και μίσος χρειάζεται για να σπάσεις τηλεκοντρόλ πάνω σε ανθρώπινη κνήμη? Τον άφησα εκείνο το λεπτό.Δεν είπα τίποτα σε κανέναν.Ευτυχώς με άφησε έυκολα ήσυχη,δεν επέμεινε ιδιαίτερα.Μου πήρε παρα πολύ καιρό,σκέψη,προσπάθεια να ξεπεράσω όλη αυτή την ιστορία αλλα το κατάφερα.Όλα καλά,έκανα μια πολύ όμορφη σχέση με έναν υπέροχο άνθρωπο,είμαι πολύ ευτυχισμένη.Προχτές όμως είδα τον πρώην μου με μια άλλη κοπέλα...και νιώθω φρικτά.Για εκείνη.Δεν έχω αποδείξεις όμως πιστεύω πως τα ίδια θα κάνει κ σε αυτήν.Να μου πείς βεβαια ναι οκ προβλημά της ας το λυσει μόνη της.Ξέρω πως υπάρχουν γραμμές επικοινωνίας,σύλλογοι στους οποίους μπορέις να απευθυνθείς όμως εγώ δεν το έκανα όταν έπρεπε και τωρα δεν έχει νόημα,οπότε δεν θα εξιλεωθώ με το να πιάσω μια αγνωστη και να της πω ,,, τι? Όμως η σκέψη της με βασσανίζει.Γιατί εγώ τον 1 χρόνο που μου πήρε να βγάλω απο πάνω μου την καταπίεση, την λεκτική και σωματική βία πολλές φορές σκέφτηκα "γιατί δεν υπήρχε κανεις να μου πεί τι να κάνω?να με σταματήσει πριν περάσω 2 βδομάδες με μπλαβί χέρι, στα όρια της κατάθλιψης και με ενα κάρο τύψεις που είμαι γυναίκα?" Κάπου μέσα μου ξέρω πως δεν μπορώ να βοηθήσω το κατα φαντασίαν θύμα ούτε να κάνω μονη μου τον κόσμο καλύτερο αλλα καπως,κάτι θα πρεπε να υπάρχει μια προειδοποίηση για τα τέρατα αυτα που θέλουν να λέγονται άνθρωποι!Π-Λογική και Ευαισθησία

Το γεγονός ότι έγραψες την ιστορία σου σε δημόσιο χώρο, την οποία ελπίζω να διαβάζουν πάρα πολλές γυναίκες, δες το ως αυτό που έπρεπε να κάνεις για εκείνη την άγνωστη.

Θα μας πάρει πολλά χρόνια να καταφέρουμε να μην έχουμε τύψεις όταν είμαστε θύματα, να έχουμε το θάρρος να απευθυνόμαστε σε μια αστυνομία που θα έχει και γυναίκες επιθεωρητές που δεν θα κοιτάνε με μισό μάτι και αδιαφορία τέτοιες περιπτώσεις, να κάνουμε μηνύσεις και να το φτάνουμε μέχρι το δικαστήριο.
Αυτό που έγραψες χρειαζόταν δύναμη για να γραφτεί και σε ευχαριστούμε θερμά. Η προσωπική σου εμπειρία δείχνει ότι είναι εύκολο να βρεθείς σε αυτή τη θέση, ακόμη κι αν είσαι μορφωμένη, ενημερωμένη, μέσα σε μια ελεύθερη, υποτίθεται, κοινωνία. Δείχνει επίσης ότι υπάρχει έξοδος και μπορεί να έχει θετικό τέλος. Δυστυχώς, δείχνει ότι λίγες γυναίκες τολμούν να ζητήσουν βοήθεια, ακόμη και από τους πολύ κοντινούς τους. Η δημοσιοποίηση, έστω και ανώνυμα, είναι ένα μικρό βηματάκι προς τη σωστή κατεύθυνση.

________________
5.

Αγαπητή Α, μπα
Πώς αντιδράς όταν η γκόμενα σου λέει "δεν είσαι σε θέση να καταλάβεις το είδος γυναίκας που είμαι εγώ";-Νόνη Ντελαβέγκας

Ανοίγεις ένα Σίβας και της πετάς ένα πανέρι γαρίφαλα.

________________
6.

Αγαπητή Α,μπα,
πήγα δυο εβδομάδες διακοπές σε ένα σούπερ εξωτικό μέρος και επιστρέφω στη δουλειά αρχές Δεκέμβρη. Δυο εβδομάδες αργότερα, παθαίνω ένα πρόβλημα υγείας με χειρουργική επέμβαση κ τώρα είμαι σε αναρρωτική ακόμα δύο εβδομάδες. Στο τέλος της αναρρωτικής, είχα κανονίσει από καιρό 1 εβδομάδα διακοπές για Πρωτοχρονιά τις οποίες και θα πάρω, όπως δικαιούμαι.
Παρολαυτά, σισθάνομαι ένοχη με όλη αυτή την άδεια και ότι κρεμάω τους συναδέλφους..
Είναι φυσιολογικό ή είμαι θύμα;
Οκ, δεν είναι και κανένα σημαντικό πρόβλημα αλλά θα με ενδιέφερε η αποψή σου. Κι αν μου κάτσει και καμιά δεύτερη άποψη από φιλοξενούμενο ή φυσικά τους σχολιαστές.
ΥΓ. κάτι δεν κάθεται καθόλου καλά με τη στήλη και τις 7 ερωτήσεις!!!- Δεν Ξέρω

Είναι φυσιολογικό να νιώθεις θύμα. Περαστικά!

________________
7.

αγαπητή α - μπα, θέλω τη βοήθειά σου για το θέμα μου: τρώω πολύ και μετά κάνω εμετό γιατί νιώθω απαίσια με τον εαυτό μου. έχω πολύ σοβαρό πρόβλημα, γιατί έχει κάποιο καιρό που το κάνω αυτό και σκέφτομαι θα συνεχίσω για πάντα; δεν έχει να κάνει τόσο με τα συναισθήματά μου, είναι οι τάσεις υπογλυκαιμίας που έχω και τρώω ασταμάτητα, χωρίς να πεινάω, κρυφά. που να απευθυνθώ; τι μπορώ να κάνω αρχικά μόνη μου για να με βοηθήσω; σε ευχαριστώ

Δεν μπορείς, ούτε χρειάζεται να το αντιμετωπίσεις μόνη σου. Υπάρχουν άνθρωποι ειδικευμένοι που ξέρουν από πού να το πιάσουν για να το διαλύσουν. Είναι πολύ σοβαρό, ναι, και δεν θα περάσει από μόνο του.
Ξεκίνα να διαβάζεις εδώ, αλλά δεν είναι θέμα για να το συζητήσουμε μεταξύ μας. Πες το στους γονείς σου και πάρε τηλέφωνο στην Ανάσα 210 9234904 ή στη Μονάδα Διαταραχών Διατροφής στο Αιγινήτειο νοσοκομείο 210 7289142.