Επανειλημμένως έχω προσπαθήσει να γράψω κάτι, αυτές τις μέρες. Ό,τι γράφω μού φαίνεται προσωπικό και αδιάφορο. Αυτό που κάποτε με παρακινούσε να γράφω σεντόνια «ταξιδιωτικά», νομίζω είναι φιγούρα bonne pour l’ Orient. Και άχρηστη. Aυτοί που θέλεις να μασήσουν, δεν μασάνε κι αυτοί που μασάνε δεν έχουν εμπειρίες και γούστο. Επί πλέον είναι χαζή τάση: αρκεί να πάει κανείς μια βόλτα, για να δημοσιεύσει δεκάδες selfies και να περιγράψει τους απανωτούς του οργασμούς στη θέα μιας νεκρής μαρίδας.
Η ίδια γελοιότητα πάει λέγοντας για δεκάδες πράγματα: εστιατόρια, ανθρώπους κ.λπ. Αυτή η υπερβολή είναι ο σκληρός πυρήνας του λεγόμενου lifestyle: για να πουλήσεις μούρη και προϊόντα προσπαθείς να προσδώσεις ένταση και γοητεία ακόμα και σε πράγματα δεύτερα.
Δυστυχώς, τα social media ήρθαν κι έδεσαν: πολλοί προσπαθούν να πασάρουν το προφίλ τους ως προϊόν. Αρχικά το εξωραίζουν (λογικό) και τελικά το πουσάρουν με υπερδόσεις ψεύτικης αίγλης. Selfies με το τσουβάλι, εμπειρίες που ούτε ο Μπαλζάκ δεν ένιωσε (τι να σου κλάσει ο Μπαλζάκ!) –ένα παραλήρημα ασυμμάζευτο, που γράφεται συχνότατα μέσα σε ακοινώνητα, χαοτικά καμαράκια.
Μια μέρα, τυχαίνει να τους συναντήσεις και, παρά την φιλότιμη παράσταση, να δείς τα μελαγχολικά τους παρασκήνια. Και η αυλαία πέφτει.
Το κακό με αυτή την τάση που κυριαρχεί, είναι ότι έχουν μπερδευτεί τα πρώτα με τα δεύτερα. Η αντιποίηση αρχής δίνει και παίρνει. Φτωχοδιάβολοι μιλούν ως λόρδοι και δηλητηριαστήρια αξιώνονται όλα τα άστρα του ουρανού. Σε αυτό το κλίμα καθολικής παρενδυσίας, εγώ τουλάχιστον, που έχω διαπράξει τις ίδιες ασκήμιες εξακολουθητικά στο παρελθόν (ιδίως επί symbol), έχω μουγκαθεί. Αυτολογοκρίνομαι διαρκώς. Πιστεύω πώς ό,τι δείξω ή πω από τις εμπειρίες μου, τις απεμπλουτίζει. Και παρερμηνεύεται.
Κι είναι κρίμα. Γιατί αυτή τη φορά, είδα μια πλευρά του Παραδείσου. Θα ήθελα να την πω.
Αλλά κωλύομαι :)
Τα κεφάλια μέσα
σχόλια