Για να πω την αλήθεια δε το έστειλε σε μένα, το έστειλε στη στήλη αναγνωστών μας, στο YouSendIt. Έτυχε να το διαβάσω όμως, πριν δημοσιευτεί εκεί, και το άρπαξα με τη μία. "Θα το βάλω εγώ", αποφάσισα.
Το ζήτημα της αντρικής φιλίας και της αποξένωσης κολλητών παρουσιάζεται έξοχα στην ταινία του Νίκου Γραμματικού "Οι Απόντες", και επειδή το κείμενο μου θύμισε την ταινία, και παρά το υπόγειο μελό του, κι ας μην έχω τσακωθεί με κάποιον κολλητό μου, με έκανε να ταυτιστώ.
Δημοσιεύω το κείμενο του νεαρού εδώ, όχι τόσο για την τηλεθέαση αλά Βίκυ Χατζηβασιλείου (αν το προωθούσαμε, θα έκανε νούμερα και στο yousendit) αλλά γιατί ελπίζω ότι ο πρώην κολλητός θα το διαβάσει με κάποιο τρόπο, θα ρίξει τον εγωισμό του, το ίδιο και ο δικός μας, και θα χαρώ επειδή θα έχω καταφέρει να τους τα ξαναβρώ (αλά Βίκυ Χατζηβασιλείου αυτή τη φορά).
Όλα ξεκίνησαν τόσο ξαφνικά. Σε ένα πάρτυ τον Φλεβάρη του 2005 στο σπίτι σου. Με μια απόφαση στιγμής να μην φύγω με τον τότε κολλητό μου, τον Μάνο. Κάθισα, μιλήσαμε όταν όλοι τριγύρω είχαν ξεραθεί. Κολλήσαμε αναπάντεχα. Καθιερώσαμε τις "Προβολές Παρασκευής". Ταινιούλα και πίτσα από την μαμά. Χωρίς να το καταλάβω δεθήκαμε, με έβαλες στην παρέα σου και με ανάγκασες να αλλάξω σχολείο για μια και μόνο χρονιά.
.
Κάθε μέρα μαζί για ώρες. Κάναμε όνειρα για τις σχολές που θα περάσουμε. Και τα πετύχαμε. Στριμωχτήκαμε στα club της Παραλιακής και στα ψαγμένα του Κέντρου νομίζοντας ότι κάτι πετυχαίνουμε. Και το ξανακάναμε. Κάναμε νέες παρέες, πολλές φορές εφήμερες. Και τις χαλάσαμε ενώ εμείς ήμασταν σταθεροί. Μαζί και στις καφρίλες, όσο χοντρές κι αν ήταν. Και γελούσαμε. Μιλούσαμε κωδικά μπροστά μπροστά σε άλλους. Και μας κοιτούσαν σαν χαζοί. Τρέχαμε τα Σάββατα σε 4-5 μαγαζιά για να μην αφήσουμε παραπονεμένη κάποια παρέα. Και συνεχίζω να το κάνω.
.
Μαζί ερωτευτήκαμε το 2009 ο καθένας από μια ξανθιά. Και το ζησαμε εντονα. Μου είπες ότι χαίρεσαι που με βλέπεις τόσο ευτυχισμένο. Και το εννοούσες. Μαζί φάγαμε ερωτική απογοήτευση. Και κλάψαμε ο ένας στην αγκαλιά του άλλου. Σε κουβάλησα στα στενά της Κυψέλης όταν ήσουν λιώμα γι' αυτήν. Και το ξανάκανα. Μιλήσαμε στην μάνα σου (ή μας;) για τα γκομενικά μας στις 5 το πρωι. Και το χαρήκαμε. Ήπιαμε τελειωμένο ουίσκι σε καφενείο που το ονομάσαμε "Γιοφύρι". Και έγινε το στέκι μας. Καθίσαμε με τις ώρες στο δωμάτιο μιλώντας και γελώντας. Και έφευγα όταν ξημέρωνε. Πήραμε μπύρες για να ανέβουμε στον περιφερειακό για να πούμε τα προβλήματά μας. Και ξαναπήγαμε. Σε ξύπνησα στις 5:30 το πρωί για να με μαζέψεις από τον Σταθμό Λαρίσης γιατί έμεινα άφραγκος για να πάρω ταξί. Και δεν μίλησες καν. Έκατσα μαζί σου 3 μέρες έναν 15Αύγουστο σε ένα χωριό στην Αρκαδία. Και δεν το μετάνιωσα λεπτό. Απογοητεύτηκε ο ένας με τις αποτυχίες του άλλου. Και του στάθηκε. Σου έκανα κύρηγμα με τις ώρες για τις επιλογές σου. Και έμεινες στα "δίκιο έχεις". Δεν είπαμε ποτέ μεγάλα λόγια γιατί τα δείχναμε με πράξεις. Και τα νιώθαμε. Χτυπήσαμε το ίδιο τατουάζ. Και ακόμα μας ενώνει.
.
Μεγαλώσαμε, αλλάξαμε, μπήκε ο ένας στην ζωή του άλλου. Ακόμα και όταν πλέον "σπάστηκα" με αυτά που έγιναν, πόνεσα. Μπήκε μπροστά ο εγωισμός και δεν μου το συγχωρώ. Είχα πει μεγάλα λόγια για τη σχέση μας, αλλά απογοητεύτηκα. Ένιωσα προδοσία. Ακόμα και όταν με πίεζαν να κάνω βήματα πίσω και να σου δώσω μία ευκαιρία, αντιστάθηκα. Και τώρα, που είσαι 2400 χλμ μακριά από το σπίτι, μείναμε στα τυπικά. Ακόμα και σε σημαντικές στιγμές του άλλου, καταφέραμε να είμαστε τόσο καλοί εγωιστές και τόσο ξένοι.
Μπορεί να μην ξαναείμαστε ποτέ όπως παλιά, αλλά το ξέρουμε και οι δύο ότι δύσκολα θα βρεθεί άλλος άνθρωπος να τον αποκαλέσουμε "Αδερφό" και να το εννοούμε τόσο όσο ο ένας για τον άλλο.
.
Το κενό υπάρχει και καμία ανάμνηση δεν μπορεί να το καλύψει. Ούτε καν άλλη σχέση-υποκατάστατο. Μόνο να φέρει κάποια εφήμερα χαμόγελα. Η ανάγκη είναι μεγαλύτερη από κάθε "πρέπει" που μας επιβάλλει το μυαλό. Ακόμα και τώρα, στις 4 τα ξημερώματα σε κάποιο στρατόπεδο του Έβρου που κάθομαι και γράφω στο κινητό, δυσκολεύομαι να το συνηθίσω. Γιατί θα σε έπαιρνα τηλέφωνο να σου πω σκηνικά από τη μέρα μου για να γελάσουμε μαζί. Και θα το σήκωνες.
Aν και δεν έχω βιώσει τέτοιου είδους φιλία (σε ποιότητα), πέρασα κ εγώ πρόσφατα από μια παρόμοια κατάσταση. Αλλά ήμουν από την άλλη μεριά,του ριγμένου. Δεν θέλω να επαναλάβω κάτι από τα παραπάνω -οι άνθρωποι φεύγουν-του μπι ορ νοτ του μπι- απλώς πώς αν νιώθεις πως δεν έκανες κάτι, καντο. Αν όμως ούτε και έτσι αλλάξει κάτι, τότε καλώς έχει κι ας είσαι μόνος σου, χωρίς κολλητό. Λογικά ηλικιακά είσαι μικρός για να πηγαίνεις φαντάρος και θα δεις από το πέρασμα του χρόνου πως δεν χρειάζεσαι larger than life σχέσεις, ή πάντως αυτές θα τις καταλάβεις προς το τέλος. Όταν με ρωτάνε ποιός είναι ο σπουδαιότερος ερωτας/σχέση/άνθρωπος στη ζωή μου, απαντάω 'αυτός που θα είναι στο τέλος'. Επίσης, ο στρατός είναι ζόρι που θα περάσει. Δεν αμφισβητώ τη φάση που είσαι αλλά δεν παίρνω και όρκο ότι δεν είναι αποτέλεσμα της πίεσης κ της μοναξιάς που έχεις κ υπό διαφορετικές συνθήκες δεν θα αναπολούσες τόσο τη χαμένη φιλία σου. Υπομονή.
γιατί ρε είστε κομπλεξικοί? είναι μελό αλλά κολλητός του είναι, τόσα πέρασαν (μάλλον) και δεν μιλάνε, δεν είναι λίγο. Είναι και φαντάρος οπότε δικαιολογείται κάθε υπερβολή. Κάνεις έτσι και για γκόμενα και για φίλο και για οικογένεια όταν τους χάνεις ενώ δε το θέλεις.
Ε μα πες τα να αγιάσει το στόμα σου!Γιατί όσο διάβαζα τα σχόλια,τραβούσα τα μαλλιά μου από τα νεύρα. OK καλά και τα πάμε παρακάτω, μόνοι μας πορευόμαστε στη ζωή, όλα έχουν ένα όριο κτλ, αλλά τόση αποδοκιμασία πια με έναν άνθρωπο που αυτό νιώθει εκείνη τη στιγμή, αυτό λέει?Περνάει τη φάση του ο άνθρωπος...εντάξει χαλαρώστε, ΜΠΟΡΕΙ μια μέρα να 'έρθει'' και στα λόγια σας και να το δει μόνος του ότι θα προχωρήσει. Όλα θέλουν το χρόνο τους και κάθε άνθρωπος είναι ΔΙΑ-ΦΟ-ΡΕ-ΤΙ-ΚΟΣ! Άρα διαφορετικός θα είναι και ο τρόπος που θα βιώνει καταστάσεις της ζωής,διαφορετικά τα συμπεράσματα ζωής που ίσως βγάλει. Και εγώ με θεωρούσα ρεαλίστρια μια ζωή, αλλά η κατάστασή μας έχει ξεφύγει.
Λυσσάξατε όλοι οτι τα έχουν! Οχι ρε δε τα έχουν,είναι ΦΙΛΟΙ! Το έρωτα ζωής εμείς θα ζήσουμε που έχει πει η νικολακοπουλου δε το χει νιώσει κανένας? Το παιδί το έστειλε στο yousendit στις 4 τα ξημερώματα στον εβρο οταν το είχε πιάσει το παράπονο γιατι ένιωθε πιο μόνος κι απο το μόνος. Όταν έχεις γνωρίσει τη φιλία,είναι δύσκολο να συμβιβαστείς με την απλή παρέα!και όταν το συνειδητοποιείς αυτό κάνεις σα γκόμενα παρατημένη που βρίζει όλους τους άνδρες γιατι είναι γουρούνια. Εγω τουλάχιστον την έπαιρνα την άλλη τηλέφωνο και αναθεμάτιζα την ώρα και τη στιγμή που τη γνώρισα και τώρα ξέρω την αλήθεια και πρεπει να ζησω μαυτή την αλήθεια: οτι δηλαδή για μια ζωή θα συγκρίνω αυτήν με τις επόμενες παρέες και αυτοί θα τη προσεγγίζουν μόνο,δε θα τη φτάνουν ποτέ!Γιαυτό πάρε τηλέφωνα,στείλε mail,μίλα στο σκαιπ.Πέσε στα πατώματα και ζήτα συγνώμη αν έχεις κανει μαλακία,αν δεν εχεις κανει μαλακια πάλι πέσε στα πατώματα και ζήτα εξηγήσεις. Το ουδεις αναντικατάστατος δεν ισχύει στη περιπτωσή σας,έρωτα ζωής λέμε ζούμε...και δες κι απο τα σχόλια ποσοι λίγοι άνθρωποι το έχουν νιώσει αυτό για να καταλαβεις πόσο χαμηλά πρεπει να ρίξεις τον εγωισμό σου!
Λοιπόν:1. Το υπέροχο τραγούδι στο οποίο αναφέρεστε είναι ''Τα Καντήλια'' των Λίνας Νικολακοπούλου/Σταμάτη Κραουνάκη και αναφέρεται στην πολύχρονη φιλία τους, που όμως άρχισε, κατά δική τους δήλωση, σαν έρωτας, που δεν ευοδώθηκε, για γνωστούς σε όλους μας λόγους, ενδεχομένως και για άλλους που δεν ξέρουμε. Οπότε υπήρχε ερωτικό στοιχείο.2. Όπως όλες οι σχέσεις, με την εξαίρεση της μητρικής αγάπης, και οι φιλικές σχέσεις στηρίζονται σε συμβάσεις και μεταβάλλονται, όπως μεταβάλλεται και η ζωή. Γι'αυτό οι φιλικές ''σχέσεις ζωής'' είναι ελάχιστες για τον καθένα αλλά και αυτές αλλάζουν. Μέσα στη ζωή είναι όλα.3. Παρεξηγήσεις συμβαίνουν και πρέπει να προσπαθούμε να τις λύνουμε. Άλλο αυτό όμως και άλλο το....πέσε στα πατώματα, ρίξε χαμηλά τον εγωισμό, χτυπήσου σαν το χταπόδι, κρεμάσου απ΄το πολύφωτο για να λυθούν, ειδικά αν είσαι ο ριγμένος της υπόθεσης. Γιατί ελλοχεύει ο κίνδυνος να σου ''χαριστεί'' ο άλλος, και μια φιλία βρίσκεται, μια χαμένη αξιοπρέπεια όμως δύσκολα επανακτάται. Επίσης, αν δεις ότι, με λογικές προσπάθειες, δεν ανταποκρίνεται ο άλλος, δεν άξίζει να χάνεις το χρόνο σου και να ξοδεύεις το συναίσθημά σου. Θα ξαναγίνει η μαλακία με μαθηματική ακρίβεια.4. Συγγνώμη αλλά η αντίδρασή σας,. που παίρνατε τηλέφωνο τη φίλη σας και αναθεματίζατε την ώρα και τη στιγμή κλπ....είναι λίγο πηγή ανησυχίας. Γενικά τέτοιο κόλλημα και τέτοια αντίδραση πάει προς το ερωτικό του χωρισμού, ακόμη και υποσυνείδητα.5. Είναι δύσκολο να φανταστώ str8 άντρα να αντιδρά όπως περιγράφετε, σε απομάκρυνση από φίλο του, όσο και κολλητοί να ήταν. Απίστευτο ακόμη και υπό συνθήκες bromance. Και για γυναίκες βέβαια, ως (επιφανειακά, κατά τη γνώμη μου) πιο συναισθηματικές, πάλι υπερβολικό μου φαίνεται.
1.δε ξέρω τα βιώματα που οδήγησαν την νικολακοπουλου να γραψει αυτους τους στιχους,εξετάζω μονο το πως αυτοι οι στιχοι εκφραζουν εμενα και τι σημαινουν για μενα. 2.συμφωνω απολυτα μαζί σας! Αλλάζουν όπως αλλαζουμε κι εμεις!3.Δε προτεινα να γίνει και η Χέλμη στα κόκκινα φανάρια "μη φυγεις ντόρη θα φαρμακωθω!!!!!!!". Το πέφτω στα πατώματα ήταν ένα σχήμα λόγου. Άλλο αξιοπρεπεια και αλλο εγωισμος. Χωρίς να ξέρω εκ των έσω την ιστορια των δυο φίλων,κρίνοντας όμως απο τα λεγομενα του γραφόμενου: δεν έδωσε δευτερη ευκαιρία στο φίλο του ούτε χώρο για εξηγησεις. Γιαυτο και είπα κανε περα εγωισμους και ζητα εξηγησεις ή συγνωμη! Μέσα στη ζωή εκτος απο τις αλλαγές είναι και τα λάθη.Όλοι μπορουμε να τα κάνουμε,το ποια απο αυτα ειναι ασυγχωρητα ή όχι το κρίνει ο καθένας με δικά του κριτήρια.4.Να που έχει έρθει η ώρα μετα απο χιλιάδες χρόνια να δικαιώσω τον Πάτροκλο και τον Αχιλέα! Όταν εξετάζεις τη φιλία μέσα απο το πρίσμα της ερωτικής ελξης,αυτο που θα δεις θα είναι κατι παραμορφωμένο. Γιατί δε βάζεις το ίδιο πρίσμα μπροστά και απο την αδελφική αγάπη ή την μητρική? Γιατι εκεί βλέπεις ξεκάθαρα οτι παραμορφώνεται η εικόνα που έχεις,έχεις κάτι αρρωστημένο απεναντί σου. Στην φιλική σχέση όμως το κάνεις πολύ ευκολα γιατι πετάς ένα υποσυνείδητο και βγάζεις την άλλη λεσβια. Όχι λοιπον,δεν ειμαστε λεσβίες ούτε υποσυνείδητα,ούτε ενσυνείδητα. Όπως ο γράφοντας επάνω βρίσκεται σε μια δύσκολη φάση(φαντάρος στο έβρο,μακριά απο όλους κι απο όλα να τραβάει τα ζόρια του) έτσι κι εγω (δεν έκανα φαντάρος,μη με πειτε και τράνς τώρα) πέρναγα τα ζόρια μου και έβλεπα οτι οι άνθρωποι που είχα δίπλα μου δε καταλαβαιναν τι περνουσα αλλα το καταλαβαινε εκείνη μέσα απο μισόλογα χιλιομετρα μακρια απο το τηλέφωνο!Και τότε είναι που την έβριζα που είχε φύγει. Τόσο απλά και τόσο ειλικρινά! Δεν είναι κακό να λέμε στους αλλους πως νιώθουμε,δεν είναι ντροπή! Αν είναι κάποιος σημαντικός για σένα τότε αξίζει να το ξέρει! Εκτός κι αν το να εκφράζουμε τα συναισθηματά μας και να λέμε ένα "μου λείπεις,ρε" είναι προνόμιο μόνο των ζευγαριών. Για τους υπολοιπους αν ειναι 4 το πρωί και νιώθεις μόνος και χάλια και σου λείπει ο κολλητός σου να πείτε μια χαζομάρα να γελάσετε και να ξεχαστείτε, είναι δείγμα αδυναμίας ή μπερδεμένου σεξουαλικου προσανατολισμου!5. Ναι όντως...και μενα θα μου φαινόταν να πέσει στα πατώματα κάποιος υπερβολικό,αφου υπάρχει η vileda! Οταν όμως ξέρεις οτι αυτο που είχες άξιζε,τότε ρίξε τον εγωισμο σου περισσότερο απ'οτι θα έκανες για τους άλλους ανθρωπους γιατι αυτος που έχεις απεναντι σου δεν ειναι σαν τους άλλους ανθρωπους για σενα!
Ναι, ουσιατικά είναι σαν αμυντική ψυχαναγκαστική θέτηση πλαισίου προκειμένου να έχει ο καθένας δίκιο κατά την αθέτηση του από τον έτερο... Αν και ο νεαρός εδώ, φαίνεται να νιώθε κατοπινά ότι το αγαπάει το φιλαράκι του:(Πάντως νεαρέ, η σχέση σας έπρεπε να χαλαρώσε λίγο. Ίσως να ναι μια φάση αυτή για να μπει ένα λογικότερο πλαίσιο. Θα χάσεις πολλούς ανθρώπους στην ζωή σου ακόμα, και θα σε χάσοουν άλλοι. Συμβιβάσου με το ότι κάποιοι χαμο θαί είναι ανεπιστρεπτί. Η αγάπη αξίζει με το ότι γεμίζει την καρδιά μας έστω και μέσω τον αναμνήσεων:)
Εγώ πάλι θα έλεγα στο νεαρό να μην περιμένει πολλά από τους ανθρώπους. Κοινώς κανείς δε σε αγαπάει πιο πολύ από εσένα. Καλοί οι φίλοι για να βγεις να περάσεις καλά και ίσως κάποιοι να σου σταθούν σε δύσκολες στιγμές και στα ανέξοδα. Υπάρχουν όμως και όρια. Ο καθένας έχει τη δική του ζωή. Κάτι υπερβολές του τύπου "η μάνα του μάνα μου " είναι για να γυρίζουν άντερα.
Μαλλον ο καλυτερος φιλος μερικων ειναι και ηταν η σχεση τους, καμια σχεση δεν μπορει να καλυψει την φιλια, και καμια φιλια δεν ειναι πιο δυνατη απο την αντρικη.
Αυτό που εσείς οι άντρες νιώθετε συνεχώς την τεράστια ανάγκη να συγκρίνετε την αντρική και τη γυναικεία φιλία και να καταλήγετε στο γνωστό κλισέ "η αντρική φιλία είναι η πιο δυνατή", ποτέ δε θα το καταλάβω...Μάλλον ζηλεύετε, δεν μπορώ να το εξηγήσω αλλιώς!
τι είναι αυτό που σας κάνει να πιστεύετε ότι οι ζωές σας θα παραμείνουν ως έχουν εφόρου ζωής και το ''επισημοποιείτε'' με σιωπηλούς όρκους και τατουάζ?τόσο επιπόλαιοι είστε? οι άνθρωποι αλλάζουν και κανένας δεν είναι κτήση κανενός όσο και αν το θέλουμε. ακόμα να καταλάβετε ότι είμαστε μόνοι μας σε αυτήν την ζωή?
δεν αντιλέγω.και προσωπικά δεν ζω μόνη μου.έχω οικογένεια και φίλους που με αγαπάνε και τους αγαπάω πολύ.υπάρχουν όμως και οι ισορροπίες σε αυτήν την ζωή.τέτοιες αφηγησούλες τις συναντάω σε άτομα ηλικίας 15 και άνω που νομίζουν ότι ο κόσμος περιστρέφεται γύρω τους και δεν μπορούν να διανοηθούν ότι μπορούν να ζήσουν και χωρίς πατερίτσες.
Αν πραγματικά θες, να επιμείνεις. Σε βαθμό σπασίματος ούμπαλων. Απευθείας. Και σταματήστε επιτέλους να χρησιμοποιείτε τη λέξη προδοσία σαν ψωμοτύρι ...
σχόλια